“Ο Κλόουν” της Λένας Δεμερτζή, γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή-Κουγιώνη

Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή-Κουγιώνη για το βιβλίο

Ο ΚΛΟΟΥΝ 

.

✔️Η Λένα Δεμερτζή, έκανε το συγγραφικό της ντεμπούτο στο χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας με το προηγούμενο βιβλίο της “Ο Ρύστης”, ένα ντεμπούτο που προκάλεσε αμέσως ενθουσιασμό στους αναγνώστες που το επέλεξαν, όμως με το νέο της βιβλίο “Ο Κλόουν”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstagram, απέδειξε πως δεν ήρθε για να κάνει απλά ένα πέρασμα, αλλά για να μείνει, αφού κέρδισε επάξια τη θέση της στο χώρο αλλά και την αναγνώριση της.

✔️Η Χριστίνα, ένα εικοσάχρονο κορίτσι, βρίσκεται δολοφονημένο στο δωμάτιο του. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο αστυνόμος Γιώργος Παπαδόπουλος και η ομάδα του -τους οποίους πρωτοσυναντάμε στο προηγούμενο βιβλίο, “Ο Ρύστης”. Όταν φτάνουν στο σπίτι της Χριστίνας, καταλαβαίνουν πως έχουν να κάνουν με μια πολύ περίεργη δολοφονία, ενώ βρίσκουν ένα σημείωμα από τον δολοφόνο που τους μπερδεύει ακόμα περισσότερο, δεν μπορούν να καταλάβουν πως μπήκε και πως βγήκε από το σπίτι…

✔️Μετά απ΄αυτό, τα πρώτα βασικά ερωτήματα που πρέπει να δημιουργεί ένα καλό αστυνομικό βιβλίο, τρυπώνουν στο μυαλό του αναγνώστη. Ποιος, πως, γιατί..;
Ποιος είναι ο δολοφόνος; Πως το έκανε; Γιατί σκότωσε το νεαρό κορίτσι;
Το κυνήγι του δολοφόνου ξεκινά αμέσως, διώκτες του, αστυνομία και αναγνώστες!

.

,

✔️Η καταιγιστική πλοκή εξελίσσεται γρήγορα και ο αφηγηματικός χρόνος της ιστορίας εναλλάσσεται αρμονικά από το παρελθόν, από όπου αντλούνται πληροφορίες, στο παρόν, που απαιτεί την αξιοποίηση τους και τη λύση του μυστηρίου.

✔️Η γραφή, η δομή, η παρουσίαση, το χτίσιμο των χαρακτήρων και η εξέλιξη της ιστορίας, συνθέτουν ένα άρτιο μυθιστόρημα που “ξεδιψά” τον αναγνώστη που αποζητά δυνατά συναισθήματα και σύνθετους γρίφους. Οι χαρακτήρες που πλαισιώνουν την ιστορία είναι καλοφτιαγμένοι, με αρκετή δόση μυστηρίου για την ταυτότητά τους στο παρελθόν και τις κινήσεις τους στο παρόν, προσελκύοντας τις υποψίες πάνω τους ανά διαστήματα. Η συγγραφέας στρέφει τους προβολείς πότε στον έναν και πότε στον άλλον, και οι πιθανότητες για την εύρεση του ενόχου είναι ισομοιρασμένες μέχρι τέλους. Η αφήγηση εναλλάσσεται μεταξύ των προσώπων της ιστορίας, κρατώντας μυστικό το πρόσωπο του δράστη, μέχρι την κορύφωση και την αποκάλυψη τόσο του ιδίου όσο και των κινήτρων του. Τα πραγματικά πρόσωπα των ηρώων έρχονται σιγά σιγά στην επιφάνεια μέχρι την κορύφωση και την αποκάλυψη της αλήθειας, που κλείνει έναν κύκλο ερωτημάτων και οδηγεί στην πολυπόθητη λύτρωση. Ξεχωριστοί χαρακτήρες και όσοι δουλεύουν για την αστυνομία.

✔️Καθώς η αγωνία κορυφώνεται και το μυθιστόρημα πηγαίνει προς τη λύση του, ίσως κάποιοι αναγνώστες να έχουν αποκαλύψει την ταυτότητα του δολοφόνου, όμως ο Λένα Δεμερτζή, έξυπνα και δεξιοτεχνικά, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον ξαφνιάζει μέσα από αναπάντεχες ανατροπές, οδηγώντας σε ένα απρόβλεπτο τέλος, άμεσα συνδεδεμένου με το κίνητρο του “Κλόουν”. Από την άλλη, προκειμένου να μη νιώσει εξαπατημένος ο αναγνώστης, αφήνει αρκετά στοιχεία που ωθούν τη σκέψη του προς άλλες κατευθύνσεις. Είναι θαυμαστό το πώς δένει φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους στοιχεία προκειμένου να οδηγήσει τη σκέψη αστυνομικών και αναγνώστη προς τη σωστή κατεύθυνση.

.

.

✔️Οι διάλογοι μεταξύ των ηρώων του βιβλίου ζωντανοί, σωστά τοποθετημένοι και αληθοφανείς, τους κάνουν να φαίνονται πιο οικείοι στον αναγνώστη. Η σωστή έρευνα επίσης που έκανε η συγγραφέας γύρω από τις αρμοδιότητες των ηρώων της φαίνεται ξεκάθαρα, αφού συμπεριφέρονται και λειτουργούν ως πραγματικοί χαρακτήρες και επαγγελματίες πχ. ο τρόπος λειτουργίας των αστυνομικών αρχών

✔️Έντονος όμως και ο κοινωνικός χαρακτήρας του βιβλίου. Παραδίδει σημαντικά μαθήματα ζωής για τη συγχώρεση και τη σχέση που έχει ο καθένας με τους γονείς του, αλλά και με τα πρόσωπα που επιλέγει να εντάξει στον κοινωνικό του περίγυρο και να εμπιστευτεί. Το βιβλίο καταπιάνεται με τον έλεγχο, την προσπάθεια επιβολής μας στις καταστάσεις της ζωής μας ή της ζωής των άλλων και την αίσθηση κυριαρχίας και ηδονής που μας προσφέρει ο τοξικός χειρισμός ανθρώπων και καταστάσεων, μια ηδονή τόσο εφήμερη και ανούσια, γιατί μόλις περάσει η πρώτη ευχάριστη αίσθηση της, αμέσως καταλαβαίνουμε το πόσο πολύ πόνεσε πρώτα εμάς και μετά τους γύρω μας.