“Μια νύχτα ακόμη” του Κώστα Κρομμύδα, γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή

Ο γρήγορος και ξέφρενος κάποιες φόρες ρυθμός της ζωής μας, οι ανάγκες της καθημερινότητας, η ρουτίνα, το βόλεμα στο συνηθισμένο, η δουλειά, οι υποχρεώσεις και ο διαρκής αγώνας για επιβίωση σίγουρα μας κάνουν να ξεχνάμε τα ουσιώδη. Όλα αυτά, μας εξασφαλίζουν την επιβίωση, μα πολλές φορές μας στερούν την ποιότητα και την ουσία. Ξεχνάμε τι στα αλήθεια θα έκανε πραγματικά την ζωή μας ευτυχισμένη και αυτό δεν το ορίζουν τα υλικά αγαθά και οι καταξιωμένες καριέρες. Η ευτυχία είναι στιγμές, στιγμές που μας προσφέρουν φωτεινά, αληθινά, χαμόγελα, στιγμές που μας γεμίζουν ηρεμία, που μας χαρίζουν ξεγνοιασιά. Είναι εκείνες οι απλές καθημερινές, μικρές στιγμές που κάθε μέρα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε, μα τις προσπερνάμε, σαν βαρετές, σαν συνηθισμένες, σαν δεδομένες, είναι οι στιγμές με την οικογένεια και τους φίλους μας, οι στιγμές που ξεκλέβουμε για τον εαυτό μας, για να κάνουμε κάτι που μας αρέσει, κάτι που θα μας κάνει νιώσουμε γεμάτοι, ικανοποιημένοι, πραγματικά ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι. Η ζωή είναι το καλύτερο δώρο που μας έχει δοθεί,  ένα μοναδικό, ανεπανάληπτο, ουσιώδες δώρο, το οποίο ωστόσο παραγκωνίζεται συχνά από την ανάγκη για επιβίωση. 

Αυτό είναι το πιο ηχηρό για μένα μήνυμα που ο Κώστας Κρομμύδας προσπαθεί να μας περάσει και το κάνει πολύ όμορφα.. Δεν είναι ανάγκη να φτάσουμε στο σημείο, να μπούμε στην θέση της Ισμήνης και της κάθε Ισμήνης, για να το συνειδητοποιήσουμε..

Η καθαρότητα της σκέψης που χαρακτηρίζει τον συγγραφέα και κάνει την γραφή του άμεση και κατανοητή, η πληθώρα συναισθημάτων που νιώθει ο αναγνώστης καθώς ρουφά τις σελίδες και η αισιοδοξία που εκπέμπει, συστήνουν ένα επιτυχημένο βιβλίο, που αποτελεί ουσιαστικά μια ωδή στη ζωή.

Κάποιοι -κακώς για μένα- θεωρούν υψηλή λογοτεχνία, ένα βιβλίο που εμπεριέχει δυσνόητα και αμφιταλαντευόμενα μηνύματα, ένα βιβλίο που σου δημιουργεί σκέψεις που δεν μπορείς να διαχειριστείς και τελικά το κλείνεις, χωρίς ουσιαστικά να καταλάβεις τι διάβασες. Για μένα λογοτεχνία είναι εκείνο το βιβλίο που θα μου δώσει, που θα μου δείξει, που θα με “χαστουκίσει”. Εκείνο το βιβλίο που θα θυμάμαι γιατί μαζί του πέρασα καλά, γιατί του χάρισα τον χρόνο μου και έκανα μαζί του ένα ταξίδι, από το οποίο επέστρεψα αναπολώντας το ήδη.. 

Είναι λοιπόν κάποια βιβλία που αυτό το καταφέρνουν πολύ καλά, βιβλία που αποτυπώνονται μέσα σου για πάντα για κάποιους λόγους, για τους δικούς σου λόγους. Που σε αναγκάζουν να ξεβολευτείς, σε ταράζουν και σου χαλούν το αυτονόητο, σε προκαλούν να σταθείς και να δεις τις αλήθειες που μια χαρά έκρυβες κάτω από το πατάκι.. Αυτά τα βιβλία είναι λογοτεχνία και ένα τέτοιο βιβλίο είναι σίγουρα και το “Μια νύχτα ακόμη” του Κώστα Κρομμύδα.

Το “Μια νύχτα ακόμη”, είναι ένα βιβλίο που τολμάει να μιλήσει για πολλά και θα σε κάνει να σκεφτείς ακόμα περισσότερα για το νόημα της ύπαρξης, το τίμημα των επιλογών σου, ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Όλα αυτά δοσμένα, από μια δυνατή μα συνάμα ευαίσθητη πένα, ενός πολυτάλαντου ανθρώπου που χρησιμοποιώντας την τέχνη του λόγου, ξέρει να μιλά στην καρδία αναγνώστη.

Εδώ θα κάνω λόγο και για κάτι άλλο που κάνει την διάφορα στο βιβλίο και αυτό είναι η επιτυχία του συγγραφέα, στο ότι παρά το δυσάρεστο εκ πρώτης όψεως θέμα του έργου του, κατορθώνει να περάσει μηνύματα ανθρωπισμού, αισιοδοξίας, ελπίδας, αγάπης, αυταπάρνησης, πάλης για τη ζωή, και κυρίως αγώνα για επικράτηση της αξιοπρέπειας. Είναι από εκείνα τα βιβλία που είναι ικανά να μας γεμίσουν αισιοδοξία και δύναμη. Και δεν θα μπορούσε να μας αγγίξει περισσότερο, αν δεν είχε κάνει αναφορά σε κάτι που μας τρομάζει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο στη ζωή μας, τον θάνατο.

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται, πως δεν έχει να κάνει απλά με την καταγραφή μιας ιστορίας που διαβάζετε εύκολα και ευχάριστα και που την ξεχνάς, όταν τοποθετείς το βιβλίο σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης σου. Πρόκειται για μια ιστορία που ασχολείται με καίρια και σοβαρά θέματα, χωρίς να τα μελοδραματοποιεί (πράγμα που θα έκανε πολύ εύκολα ο Κρομμυδας, αν ήθελε, λόγω της ιδιότητας του ως ηθοποιού) κι όμως, ο συγγραφέας αντιμετωπίζοντας τα με τον δέοντα σεβασμό, τα δένει αρμονικά μεταξύ τους, χωρίς υπερβολικές και φορτισμένες περιγραφές που εκβιάζουν το συναίσθημα και δημιουργούν εντυπώσεις, έτσι τα χρησιμοποιεί σωστά, θυμίζοντας ζωγράφο που ξέρει που θα ρίξει φως και τι θα τονίσει περισσότερο στον καμβά του, για να προσφέρει ένα αριστουργηματικό αποτέλεσμα. 

Το “Μια νύχτα ακόμη”, είναι ένα βιβλίο που πολλοί από όσους το διάβασαν, το χαρακτήρισαν “ύμνο” στη ζωή. Δεν θα μπορέσω να αποφύγω τον ίδιο χαρακτηρισμό, αφού συμφωνώ με αυτόν και δεν βρίσκω κάτι άλλο να του ταιριάζει τόσο απόλυτα. Αποτελεί ένα βιβλίο “γροθιά στο στομάχι”, αφού τολμά να κοιτάξει την σκληρή πραγματικότητα στα μάτια, εκείνη που ορίζει ότι όταν η αρρώστια σου χτυπά την πόρτα, όλα είναι πιθανά άσχετα από ελπίδες, εικασίες και χρήματα, που μας θυμίζει να είμαστε άνθρωποι, να αναγνωρίζουμε τη ρευστότητά μας και να μην παιδευόμαστε με τόσο μακρόπνοους στόχους και εγχειρήματα. Όπως, έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ «η ζωή είναι πολύ σοβαρή για να μιλήσουμε για εκείνη σοβαρά». Κάποια πράγματα δεν  μπορούν να γίνουν αντικείμενο κατανόησης, σχεδιασμού, μελέτης και πρόβλεψης. Πράματα όπως η ζωή, η μοίρα, ο έρωτας, ο οποίος είναι ένας ακόμα από τους “κεντρικούς” ήρωες του βιβλίου.

Ο έρωτας χρησιμοποιείται ευρηματικά από τον συγγραφέας ως ένα ακόμα μέσο, για να μας δείξει πως πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τους ανθρώπους μας για αυτό που είναι και όχι για αυτό, που εμείς θα θέλαμε να είναι. Η αγάπη χτίζεται υγιώς μόνο πάνω στην αλήθεια και στην αποδοχή και μόνο τότε είναι αληθινή, καταλυτική και αιώνια.

Υπάρχουν λοιπόν, όπως πολύ καλά μας λέει ο συγγραφεύς “Ταξίδια που ξεκινούν με μια βαλίτσα στο χέρι. Άλλα, έπειτα από έναν χωρισμό. Κάποια, όταν μια δουλειά σε αναγκάζει να φύγεις χωρίς να αφήσεις τίποτα πίσω σου…”…και κάποια κρατώντας ένα βιβλίο όπως το “Μια νύχτα ακόμη” στα χέρια σου..

Για αυτό το ταξίδι σε ευχαριστώ πολύ Κώστα…!!!

.

Σύνοψη βιβλίου από το οπισθόφυλλο

Υπάρχουν ταξίδια που ξεκινούν με μια βαλίτσα στο χέρι. Άλλα, έπειτα από έναν χωρισμό. Κάποια, όταν μια δουλειά σε αναγκάζει να φύγεις χωρίς να αφήσεις τίποτα πίσω σου…
Υπάρχουν ορισμένα που έμειναν χαραγμένα στην ψυχή μας επειδή μας πόνεσαν, επειδή μας ανάγκασαν να πληγώσουμε κι εμείς ανθρώπους που πιθανόν να αγαπούσαμε.
Αλλά υπάρχουν κι εκείνα που τα διαφεντεύει ένας παράφορος έρωτας, που μας κάνουν να ξεχνάμε πώς είναι να ζούμε αλλά και να νιώθουμε τον πόνο όταν αυτός είναι χωρίς ανταπόκριση…
Πολύ αργά θα καταλάβεις ότι τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έκανες ποτέ. Που δεν τα τόλμησες, που δεν τα γεύτηκες.

Το δικό μου ξεκίνησε τη μέρα που μου ανακοίνωσαν ότι μου είχαν απομείνει μερικοί μήνες ζωής. Και ήταν το πιο όμορφο που έχω κάνει…

.

Βιογραφικό συγγραφέα

Ο Κώστας Κρομμύδας είναι απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο σινεμά. Συμμετείχε στον τρίτο και τέταρτο κύκλο της σειράς The Durrells. Τον Μάιο του 2012 εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο του, Μπαμπά, Mεγάλωσέ με, και τον Μάιο του 2013 το πρώτο μυθιστόρημά του, Η Ζωή που Έλειπε, (αγγλική έκδοση Cave of Silence). Τον Ιούνιο του 2014 εκδόθηκε το δεύτερο μυθιστόρημά του, με τίτλο Ογκρέσα.

Ακολούθησε το μυθιστόρημα Μη με Λησμόνει, τον Μάιο του 2015 (αγγλική έκδοση Lake of Memories). Τον Μάιο του 2016 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του Ουρανόεσσα, το οποίο βραβεύτηκε το 2017 ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς, στην κατηγορία «Ηρωίδα έμπνευση» (αγγλική έκδοση Dominion of the Moon). Τον Μάιο του 2017 εκδόθηκε το μυθιστόρημα με τίτλο Φως μέσα στη Θύελλα (αγγλική έκδοση Athora), ενώ το 2018 κυκλοφόρησε το Μυρωδιά από Σανίδι. Όλα του τα μυθιστορήματα βρίσκονταν στην τελική δεκάδα του διαγωνισμού βιβλίου των Public.

Παραδίδει μαθήματα υποκριτικής και «δημόσιου λόγου-public speech».

Αρθρογραφεί σε sites, εφημερίδες και περιοδικά. www.kostaskrommydas.gr onioncostas@gmail.com www.facebook.com/costas.krommidas twitter.com @kostaskrommydas instagram KROMMYDASKOSTAS

.