Η άποψη της Σοφίας Δερέ για το βιβλίο
.
“Μια νύχτα ακόμη”, έγραψε ο Κώστας Κρομμύδας και μας έβαλε θεατές σε μια δυνατή παρτίδα σκάκι, ανάμεσα στη ΖΩΗ και στον ΘΑΝΑΤΟ. Ένα διαφορετικό μυθιστόρημα, από έναν συγγραφέα που δεν φοβάται να ξανασυστηθεί στο κοινό του. Σε πρωτοπρόσωπη γραφή και σε γυναικείο ρόλο, ο Κώστας Κρομμύδας κάνει μια απόπειρα εξομολόγησης, μια κατάδυση στο βαθύτερο εγώ, μια αναγνωριστική διαδρομή στο νάμα της ψυχής, πριν και μετά το ολοκαύτωμα που προκαλεί το άγγιγμα του θανάτου.
Στο “Μια νύχτα ακόμη”, ο συγγραφέας δεν γράφει τις λέξεις, δεν τις σκέφτεται. Κάθε του ιδέα, μια αναπνοή, κάθε του λέξη ένας σπόρος. Πρώτα ανασαίνει κι ύστερα “φυτεύει” πάνω στο χαρτί. Μια μια οι λέξεις αποχρωματίζουν τον νου, ώσπου ν’ αποσυνδέσουν τ’ όνειρο και να πλέξουν την ιστορία του βιβλίου.
Απρόσμενος ο Κώστας Κρομμύδας σ’ αυτό το μυθιστόρημα, επαναπροσδιορίζει τη ζωή και τον έρωτα, μ’ ένα λόγο λιτό που δεν βασίζεται στον πάταγο που κάνουν οι λέξεις για να εκμαιεύσει συναισθήματα. Τα συναισθήματα, γίνονται ρούχο που το φοράνε οι “μικρές” λέξεις, για να μας παρασύρουν πότε στο σκοτάδι και πότε στο φως. Μια πανδαισία εικόνων όλο το μυθιστόρημα, με γρήγορη ροή, απαλλαγμένη από περιττά σενάρια που γεμίζουν ανούσια σελίδες. Ο συγγραφέας, δεν νοιάζεται για το βλέμμα του αναγνώστη “προς τα έξω” και τον καλεί να παρατηρήσει σχολαστικά “προς τα μέσα”. Τον απομακρύνει από το “έχειν” και τον φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με το “απέχειν”, και στο τέλος τον λούζει με μυρωδιά Θεού.
Στο “Μια νύχτα ακόμη”, δεν θ’ αναζητήσουμε τη γνώση για τη ζωή, αλλά την αξία της. Θα πάρουμε εμείς τα λευκά πιόνια και θα ξεκινήσουμε πρώτοι, έχοντας πλεονέκτημα. Δεν θ’ αναλύσουμε τους χαρακτήρες των ηρώων, αλλά θα μπούμε στη θέση τους και ίσως καταφέρουμε να φωνάξουμε μαζί με την Ισμήνη, “Roua mat” στο μαύρο πιόνι του θανάτου.
Σύνοψη βιβλίου από το οπισθόφυλλο
Υπάρχουν ταξίδια που ξεκινούν με μια βαλίτσα στο χέρι. Άλλα, έπειτα από έναν χωρισμό. Κάποια, όταν μια δουλειά σε αναγκάζει να φύγεις χωρίς να αφήσεις τίποτα πίσω σου…
Υπάρχουν ορισμένα που έμειναν χαραγμένα στην ψυχή μας επειδή μας πόνεσαν, επειδή μας ανάγκασαν να πληγώσουμε κι εμείς ανθρώπους που πιθανόν να αγαπούσαμε.
Αλλά υπάρχουν κι εκείνα που τα διαφεντεύει ένας παράφορος έρωτας, που μας κάνουν να ξεχνάμε πώς είναι να ζούμε αλλά και να νιώθουμε τον πόνο όταν αυτός είναι χωρίς ανταπόκριση…
Πολύ αργά θα καταλάβεις ότι τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έκανες ποτέ. Που δεν τα τόλμησες, που δεν τα γεύτηκες.
Το δικό μου ξεκίνησε τη μέρα που μου ανακοίνωσαν ότι μου είχαν απομείνει μερικοί μήνες ζωής. Και ήταν το πιο όμορφο που έχω κάνει…
Συνέντευξη με τον Κώστα Κρομμύδα
“Σοφίας ΔΙΑΛΟΓΟΙ”, με τον Κώστα Κρομμύδα
.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Κώστας Κρομμύδας
Ο Κώστας Κρομμύδας είναι απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο σινεμά. Το 2018 συμμετείχε στον τρίτο κύκλο της δημοφιλούς αγγλικής σειράς The Durrells.
Τον Μάιο του 2012 εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο του, Μπαμπά, Mεγάλωσέ με, και τον Μάιο του 2013 το πρώτο μυθιστόρημά του, Η Ζωή που Έλειπε, το οποίο κυκλοφορεί και στην αγγλική γλώσσα με τον τίτλο Cave of Silence. Τον Ιούνιο του 2014 εκδόθηκε το δεύτερο μυθιστόρημά του, με τίτλο Ογκρέσα. Ακολούθησε το μυθιστόρημα Μη με Λησμόνει, τον Μάιο του 2015. Τα πρώτα τρία μυθιστορήματά του βρίσκονταν στην τελική δεκάδα του διαγωνισμού βιβλίου των Public. Τον Μάιο του 2016 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του Ουρανόεσσα, το οποίο βραβεύτηκε το 2017 ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς, στην κατηγορία «Ηρωίδα έμπνευση».
Τον Μάιο του 2017 εκδόθηκε το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο Φως μέσα στη Θύελλα, το οποίο έχει μεταφραστεί στα αγγλικά με τον τίτλο Athora.
Παραδίδει μαθήματα υποκριτικής και «δημόσιου λόγου-public speech». Αρθρογραφεί σε sites, εφημερίδες και περιοδικά.www.kostaskrommydas.gr
onioncostas@gmail.com
www.facebook.com/costas.krommidas
twitter.com @kostaskrommydas
instagram KROMMYDASKOSTAS
Βιβλιογραφία
(2019) Μια νύχτα ακόμη, Διόπτρα
(2018) Η ζωή που έλειπε, Διόπτρα
(2018) Μυρωδιά από σανίδι, Διόπτρα
(2018) Ουρανόεσσα, Διόπτρα
(2017) Φως μέσα στη θύελλα, Διόπτρα
(2016) Η ζωή που έλειπε, Διόπτρα
(2016) Ουρανόεσσα, Διόπτρα
(2015) Μη με λησμόνει, Διόπτρα
(2014) Ογκρέσα, Διόπτρα
(2014) Ογκρέσα, Διόπτρα
(2013) Η ζωή που έλειπε, Μίνωας
(2013) Η ζωή που έλειπε, Μίνωας
(2012) Μπαμπά, μεγάλωσέ με, Μίνωας
(2012) Μπαμπά, μεγάλωσέ με, Μίνωας
.
Τρεις λέξεις θα αρκούσαν, για να μας συστήσουν την Σοφία.Μακεδονίτισσα, Λέων, καλλιτέχνης. Οι άνθρωποι όμως, δεν είναι μόνο μια λάμψη σαν τον ήλιο, έχουν και μια διαδρομή. Μια πορεία αναζήτησης του δικού τους ουρανού, από τις ξεθωριασμένες σελίδες του χθες, ως τις λευκές σελίδες του αύριο. Ένα μοναδικό βιβλίο που σπανίως διαβάζεις από την αρχή, αλλά που πάντα αξίζει να το ξεφυλλίσεις ως τη σελίδα του σήμερα. Ας διαβάσουμε λοιπόν μαζί, λίγες σελίδες από το βιβλίο της Σοφίας.
Η Σοφία γεννήθηκε στους πρόποδες του Κορύλοβου, τη χρονιά που η μεγάλη σκιά σκέπασε την Ελλάδα. Το σπίτι της ,ένας ναός της τάξης και της ηθικής, όπου δέσποζε η ηγεμονική μορφή του πατέρα. Ένας πατέρας αλύγιστος, ασυμβίβαστος, μα ταυτόχρονα μια αστείρευτη πηγή προσφοράς και ανιδιοτέλειας. Το χέρι πάντα απλωμένο και ανοιχτό για προσφορά σε όλους, μα πάντα σηκωμένο και βαρύ συνόδευε την αυστηρότητα στον δρόμο για την τιμωρία. Στη σκιά του μια μητέρα ασπίδα, μια μητέρα χάδι, μια μητέρα θυσία. Το χέρι της πάντα σφιγμένο από εσωστρέφεια και συχνά πυκνά από φόβο.
Από τους γονείς της η Σοφία, κληρονόμησε υπερηφάνεια και δοτικότητα κι απ’ τα παιδικά της χρόνια -ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους των αυστηρών αρχών-, την ανάγκη για επανάσταση, για ανεξαρτησία, για ελευθερία.
Μεγάλωσε νωρίς, παντρεύτηκε νωρίς, έγινε η ίδια μάνα ενώ ήταν ακόμα παιδί.. Άφησε την κοιμισμένη αγκαλιά της επαρχιακής της πόλης, για να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στη μόνη αρένα όπου όλα μπορούν να συμβούν. Εκεί που η καρδιά της χώρας χτυπά, στην Αθήνα των χιλιάδων προσώπων. Έφυγε μακριά και ποτέ δε ξαναγύρισε.
Αντιμετώπισε τον κόσμο όλο σε μια ηλικία, που τα άλλα κορίτσια ζεσταίνονται ακόμα κάτω απ’ τα γαλακτερά τους παπλώματα. Η Σοφία έκανε χίλιες δουλειές, γνώρισε χίλιους ανθρώπους, όμως τον ακρογωνιαίο λίθο της δικής της εστίας, του δικού της πεπρωμένου, της δικής της αποστολής, δεν τον άφησε να πέσει χάμω, κάτω από τα αυξανόμενα βάρη της ανθρώπινης καθημερινότητας. Ήθελε να μάθει για να ξέρει το γιατί, ήθελε να πάθει για να ξέρει το πώς, ήθελε να δοκιμάσει πολλά για να μη μετανιώσει. Δούλεψε για τους άλλους και δούλεψε για τον εαυτό της. Πούλησε, οργάνωσε, διεύθυνε και ίδρυσε. Ποτέ δεν ακολούθησε, ποτέ δεν συμβιβάστηκε, ποτέ δεν κουράστηκε.
Από την αίθουσα συσκέψεων μιας πολυεθνικής, στην αίθουσα με τους καθρέφτες του δικού της οίκου μόδας, η Σοφία πάνω απ’ όλα δημιούργησε.
Από μια ζωή τόσο γεμάτη, η Σοφία πήρε πολλά και έδωσε ακόμα περισσότερα, όπως το ποτάμι κατεβαίνει από το βουνό συλλέγοντας αργά και υπομονετικά το νερό για να γίνει μια μέρα θάλασσα.
Η θάλασσα Σοφία είναι πλέον έτοιμη να προσφέρει τον εσωτερικό της πλούτο σε όσους θα θελήσουν να διαβάσουν για έναν κόσμο ολόκληρο πίσω από τον αφρό των κυμάτων.
Ετοιμαστείτε -όσοι τολμηροί-, για ένα μεγάλο ταξίδι στις σελίδες της Σοφίας.
Στέφανος Παπαδόπουλος
Συγγραφέας
678
124
20