Απίστευτες συνήθειες των Αθηναίων του 19ου αιώνα..

Τον 19ο αιώνα οι Αθηναίοι κουρεύονταν σπάνια και ξυρίζονταν τέσσερις φορές τον μήνα, κάθε Σάββατο στα «μπαρμπέρικα» της πόλης.

Όταν έμπαιναν στο κουρείο έπρεπε να απαντήσουν στην ερώτηση: Κούρεμα, ξύρισμα ή δόντι; Γιατί τότε ο κουρέας ήταν και «οδοντίατρος», ειδικευμένος αποκλειστικά στις εξαγωγές! Έτσι, κοντά στις πετσέτες που ήταν κρεμασμένες στα παλούκια στην πόρτα, υπήρχαν πάντοτε κούτες γεμάτες από τα δόντια των πελατών.

Στα τα τέλη του 19ου αιώνα, η Αθήνα άρχισε να αναπτύσσεται και να μετατρέπεται σιγά- σιγά από «μεγάλο χωριό», σε πόλη.

Ήταν άλλωστε από το 1834 ήταν πρωτεύουσα της χώρας. Η ραγδαία ανοικοδόμηση και η αύξηση του πληθυσμού δημιούργησαν την ανάγκη της λειτουργίας χώρων διασκέδασης.

Τα Καφέ Σαντάν και τα καφέ Αμάν, που ήταν από τα πρώτα καμπαρέ της Αθήνας, απευθύνονταν κυρίως στους άντρες. Επειδή τα κέντρα αυτά ήταν κακόφημα, όσοι Αθηναίοι δεν μπορούσαν να τα επισκεφτούν διοργάνωναν βεγγέρες, δηλαδή συγκεντρώσεις σε σπίτια, στις οποίες εμφανίζονταν με κάθε επισημότητα.

Εκτός από τα κακόφημα κέντρα, υπήρχαν κάποια εστιατόρια που μπορούσαν να επισκεφτούν οικογένειες, αλλά και διάσημα καφενεία στα οποία όχι μόνο οι κύριοι περνούσαν την ώρα τους, αλλά συχνά λαμβάνονταν εκεί και σημαντικές πολιτικές αποφάσεις.

Οι πιο «εναλλακτικοί» χώροι κοινωνικής συναναστροφής, ήταν τα φαρμακεία και τα κουρεία, που εκτός από τις αναμενόμενες, παρείχαν και άλλες υπηρεσίες.

Για παράδειγμα, ο σωστός κουρέας, εκτός από κούρεμα και ξύρισμα, έβγαζε δόντια και τοποθετούσε βδέλλες για αφαιμάξεις….

Ζήτω η μπόχα!

Οι Αθηναίοι δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά με την καθαριότητα του σώματος.

Οι άνθρωποι του λαού θεωρούσαν το μπάνιο αμαρτία, γιατί με αυτό κινδύνευε το μύρο από τη βάφτισή τους. Πίστευαν ότι το μπάνιο μπορούσε να το συστήσει ο γιατρός ως θεραπευτικό μέσο μόνο σε σοβαρές περιπτώσεις.

Όταν μερικοί πλούσιοι άρχιζαν να βάζουν μπανιέρες στα σπίτια τους, οι Αθηναίοι έκαναν τον σταυρό τους και έλεγαν: «Αχρείαστες να είναι».

Ένας πολιτικός αντίπαλος του Χαρίλαου Τρικούπη τον κατηγορούσε λέγοντας στους ψηφοφόρους του: «Τι περιμένετε, κύριοι από έναν πρωθυπουργό που μπανιαρίζεται κάθε μέρα; Τι μπορεί να περιμένει ο τόπος από έναν τέτοιο άνθρωπο;».

Υπερτιμολογήσεις…

Στα 1890 ένας Άγγλος περιηγητής μετά την επίσκεψη του στην Ακρόπολη, κάθισε σε ένα καφενείο στην πλατεία Συντάγματος και παρήγγειλε ένα καφέ, που η τιμή του ήταν τότε μερικές πεντάρες.

Για να πληρώσει έδωσε στον σερβιτόρο ένα ναπολεόνι, η ισοτιμία του οποίου σε ελληνικά νομίσματα ήταν 24 χάρτινες δραχμές. Όταν εκείνος του έφερε τα ρέστα σε έναν δίσκο, διαπίστωσε ότι του είχε επιστρέψει μόνο 19 δραχμές και μερικά κέρματα.

Έκπληκτος και ενοχλημένος, ο περιηγητής κοίταξε ερωτηματικά τον σερβιτόρο. Εκείνος αντιλήφθηκε τη σημασία του βλέμματος και πρόσθεσε ακόμα μια δραχμή στις 19. Ακολούθησαν τρία ακόμα κλιμακούμενης αυστηρότητας βλέμματα του περιηγητή, σε καθένα από τα οποία ο σερβιτόρος πρόσθετε μια δραχμή, έτσι ώστε ο καφές πληρώθηκε στην πραγματική του αξία και όχι… υπερτιμολογημένος….

Πηγή: Όσα δεν γνωρίζατε για τα χρόνια του Καποδίστρια, του Όθωνα και του Γεωργίου του Α΄, Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, mixanitouxronou.gr