«Άνθρωποι επί...τέλους» του Βασίλη Μακαρίου, γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή-Κουγιώνη

Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή-Κουγιώνη για το βιβλίο

***

«Άνθρωποι επί…τέλους»

Συγγραφέας Βασίλης Μακαρίου

Εκδόσεις Υδροπλάνο

***

Ευτυχώς για τη λογοτεχνία σήμερα, υπάρχουν ακόμα εκείνοι οι συγγραφείς που σαν επίμονοι καλλιεργητές, ρίχνουν τη σπορά τους, χωρίς να σκέφτονται τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και μετά την φροντίζουν, την δουλεύουν με προσοχή, της αφοσιώνονται και με εφόδιο τη φιλεργίας τους, περιμένουν η σπορά τους να ωριμάσει και να δώσει τους πολυπόθητους καρπούς της.

Αγαπημένα τους εδάφη οι σελίδες των βιβλίων τους και οι λέξεις τους οι σπόροι. Ένας τέτοιος συγγραφέας είναι ο Βασίλης Μακαρίου και ο κάθε αναγνώστης μπορεί εύκολα να το καταλάβει αυτό, αρκεί να διαβάσει το νέο του βιβλίο Άνθρωποι επί…τέλους, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.

Ο τίτλος που επέλεξε ο συγγραφέας καθόλου τυχαίος, καθώς θέλησε άμεσα να περάσει στους αναγνώστες αυτού του βαθιά στοχαστικού βιβλίου, ένα σπουδαίο μήνυμα, Άνθρωποι επιτέλους ή Άνθρωποι επί τέλους; Η επιλογή είναι ευνόητη και ξεκάθαρη και σίγουρα στο ανθρώπινο χέρι, είναι όμως και εφικτή; Ο συγγραφέας φιλοδοξεί, η ιστορία που μας αφηγείται, να αποτελέσει την πυξίδα που θα καταφέρει να δείξει τον σωστό προορισμό του ανθρωπίνου γένους και που θα αποτρέψει έστω και την τελευταία στιγμή, την καταστροφική του πορεία.

Ο σκοπός του συγκεκριμένου βιβλίου είναι να αφυπνίσει τα υγιή ακόμα στοιχεία και χαρακτηριστικά του είδους μας και να μπορέσει να μεταδώσει μια ριζοσπαστική ιδέα, όχι για τη σωτηρία του ανθρώπινου είδους -αυτή κάποιες φορές μπορεί και να επιβάλλεται- αλλά για την ανόρθωση του και παράλληλα την αναγέννηση της ανθρώπινης υπόστασης μας, που στο πέρασμα των χρόνων απολέσαμε, ευτελίσαμε και θυσιάσαμε σε λάθος βωμούς.

Οι απόψεις του συγγραφέα, αλλά και η ενέργειά του να γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο, φανερώνουν άτομο που αγωνιά για την τύχη του σύγχρονου κόσμου μας και προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να βοηθήσει την κατάσταση. Η γραφή του έχει πολύ συναίσθημα και φανερώνει καλλιεργημένο και καλά μελετημένο άτομο. Άνθρωποι επί…τέλους, ένα ενδιαφέρον βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί αφού δίνει το έναυσμα για προβληματισμό, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τις απόψεις και τις εκτιμήσεις του συγγραφέα.

Άνθρωποι επί…τέλους και ο αναγνώστης εντελώς αναπάντεχα, βρίσκεται τέσσερις ημέρες πριν το σημείο μηδέν, του ολοκληρωτικού αφανισμού του ανθρώπινου είδους και όλων όσων έχει δημιουργήσει. Γίνεται αυτόπτης μάρτυρας αυτής της ανεπίστρεπτης κατάστασης, συνδέεται άμεσα με τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου και τον ακολουθεί ξέπνοα σε αυτό το οδοιπορικό της καταστροφής και του προδιαγεγραμμένου θανάτου. Μια δυστοπική ιστορία πολλά χρόνια μπροστά, που δεν ξενίζει τον αναγνώστη πουθενά, καθώς αναφέρεται και περιγράφει καταστάσεις που καθόλου άγνωστες του είναι, αφού εύκολα μπορεί να τις αναγνωρίσει ως συνέπειες των ανθρωπίνων ενεργειών και συμπεριφορών ή ως κρυμμένους ενδόμυχους φόβους του.

Η αντίστροφη μέτρηση για τον πλανήτη και την ζωή των ανθρώπων έχει αρχίσει και κάθε βήμα του κεντρικού ήρωα προκαλεί εύκολα εν συναίσθηση. Ο αναγνώστης όχι απλά το ζει, μα ταυτίζεται μαζί του και κάνοντας ταυτόχρονα με εκείνον μια αναδρομή στα δικά του δεδομένα και πεπραγμένα, οδηγείται αβίαστα σε έναν βαθύ προσωπικό απολογισμό και αφού επώδυνα και ειλικρινά, παραδεχτεί σωστά και λάθη, ψάχνει εναγωνίως να εντοπίσει το δύσβατο μονοπάτι, που οδηγεί στην πολυπόθητη κάθαρση και σωτηρία.

Τικ τακ, ανελέητος ο χρόνος οδηγεί στο τέλος της διαδρομής και ως αναγνώστες, παρατηρούμε αμήχανοι και σαστισμένοι μέσα από τις σελίδες του βιβλίου την κατάρρευση όχι μόνο του σύγχρονου κόσμου μας, μα και του ατομικού μας βασιλείου. Γινόμαστε μάρτυρες μιας δυστοπίας που δεν γνωρίζει σύνορα μα μιλά την ίδια γλώσσα και υπακούει στον μέγα φόβο του θανάτου και της ολικής καταστροφής. Και ενώ το τέλος πλησιάζει μέσα σε αυτές τις τέσσερις τελευταίες μέρες αναβιώνει και η ζωή, με τα όμορφα και τα άσχημα της. Ρουφάμε λαίμαργα αξίες που αλλοιώσαμε, ο αθώος έρωτας, η ανιδιοτελής αγάπη, οι ειλικρινείς ανθρώπινες σχέσεις, οι οικογενειακοί δεσμοί, η πραγματική φιλία, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, η δύναμη της υπέρτατης θυσίας, το μεγαλείο της ανθρώπινης υπόστασης, η ομορφιά της στιγμής, η μαγεία της φύσης, η ουσιαστική ευτυχία, ξεπηδούν από τις σελίδες του βιβλίου και προκαλούν χαρμολύπη, για όσα γευτήκαμε και δεν εκτιμήσαμε και για όλα όσα κινδυνεύουν να χαθούν παντοτινά εξαιτίας μας, γιατί κυριευμένοι από το σύνδρομο του μικρού Θεού, πιστέψαμε στην ουτοπία των δεδομένων και την ψευδαίσθηση του άτρωτου εγώ μας. Κωφοί, αγνώμονες, αμετανόητα ανόητοι, με αδιαφορία και άγνοια κινδύνου, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα τέλος που κάθε προσπάθειά αποφυγής και σωτηρίας είναι πια μάταιη. Είναι εκείνο το σημείο που το ένοχο παρελθόν και οι ασύδοτες συμπεριφορές μας σμίγουν με το θλιβερό παρόν και τότε γινόμαστε θύτες και θύματα, κρίνοντες και κρινόμενοι, αθώοι και ένοχοι. Εδώ η συγγραφική ματιά με ενάργεια μπορεί να δει το αδιέξοδο ενός ολόκληρου κόσμου, με τους ήρωες του βιβλίου να προσπαθούν απεγνωσμένα να κάνουν κάτι, έστω και την ύστατη αυτή στιγμή και αυτή τους η προσπάθεια θα τους φέρνει πάλι και πάλι στην αρχή και σε μια απόφαση, Άνθρωποι επιτέλους ή Άνθρωποι επί τέλους;

Αυτό θα αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας.

Το Άνθρωποι επί…τέλους είναι ένα μυθιστόρημα για τα καλά της ανάγνωσης της λογοτεχνίας, για την αποτελεσματικότητα της δικαιοσύνης, του μαζί, του πανανθρώπινου, της συνείδησης, της αυτογνωσίας και της καλής κρίσης, μα και για τη διαφθορά των ανθρώπινων συνειδήσεων και υπόστασης.

Πρόκειται για ένα βιβλίο διαμάντι, από τα σημαντικότερα που διάβασα. Απευθύνεται βέβαια σε σκεπτόμενους ανθρώπους ή σε όσους θέλουν να γίνουν σκεπτόμενοι επί της ουσίας. Απαιτεί εμβάθυνση κατά την ανάγνωση αλλά χρειάζεται επιπροσθέτως έρευνα και διάθεση να αναμετρηθείς με τα κακώς κείμενα του κόσμου τούτου. Αντίδωρο σ΄αυτά η λυτρωτική απόλαυση που προσφέρει η ανάγνωση του. Πρόκειται για ένα βιβλίο επικίνδυνο, καθώς κριτικάρει, αφυπνίζει και αποδεικνύει με επιχειρήματα την αλήθεια της καταστρεπτικής παρέμβασης μας. Όμως το μυθιστόρημα του Βασίλη Μακαρίου αποκτά αξία και για ακόμα έναν λόγο-για μένα. Η ικανότητά του να καθοδηγεί τους χαρακτήρες του μέσα σε αυτόν στον κυκεώνα του ολέθρου και της καταστροφής, η δύναμή του να τους σκιαγραφεί ανάγλυφα και να διεισδύει με μαεστρία σε αδιόρατες πτυχές των ανθρωπίνων πράξεων, σκέψεων και συναισθημάτων, σε συνδυασμό με την ευαισθησία του, την ειλικρινή κατάθεση της δικής του αλήθειας και φόβων, με την φωνή αγωνίας και αφύπνισης που κραυγάζει μέσα από τις λέξεις του, μα και με την ίδια την εξέλιξη της αφήγησης με την απαραίτητη αδημονία, απρόβλεπτες ανατροπές, δυνατές περιγραφές, την άψογη αποτύπωση των συναισθημάτων μα και την πρόκληση τους, τον αναδεικνύουν σε ικανό προσωπογράφο της εποχής μας.

Θα πρέπει όμως να πω και κάτι ακόμα. Ο συγγραφέας εδώ φαίνεται βαθιά ανθρώπινος. Μέσω της λογοτεχνικής μαεστρίας που τον διακρίνει, αναδεικνύεται εντονότερα το ανθρωπιστικό στοιχείο της ιστορίας του, δίχως να υστερεί διόλου το τεχνικό μέρος της. Το καταφέρνει αυτό αφήνοντας το συναίσθημά του να πλαταίνει, πλην όμως τόσο όσο. Την κατάλληλη στιγμή επαναφέρει εντελώς εναρμονισμένα μια φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων, ακριβώς για να αναδείξει και τα δύο μαζί, συνδυάζοντάς τα και δημιουργώντας ερωτήματα, που τις περισσότερες φορές είναι στο χέρι του αναγνώστη να απαντηθούν. Το αποτέλεσμα σίγουρο. Η ανάγνωση του εξαιρετικού αυτού βιβλίου μάς αποζημιώνει και με το παραπάνω καθώς αποτελείται από τα κομμάτια ενός κάδρου ζωής, αντίπαλων και αντίθετων συναισθημάτων.

Καταληκτικά και απόλυτα ειλικρινά, θα πω πως έμεινα εντελώς ικανοποιημένη από αυτό που διάβασα. Θαύμασα το μεγαλείο της γραφής σε όλα τα επίπεδα. Σωστή έκταση, δυνατά μηνύματα, καίρια ερωτήματα και εύλογοι προβληματισμοί, χωρίς ανούσιες φλυαρίες προσφέρουν πλούσια τροφή για σκέψη στον αναγνώστη. Ωραία και στρωτή αφήγηση που φεύγει γρήγορα και αβίαστα, πλοκή συναρπαστική και άρρηκτα δεμένη με την ιστορία. Λόγος σωστά δομημένος και με τις απαραίτητες πινελιές που προσδίδουν μεγαλείο και βαρύτητα στο κείμενο και ταυτοχρόνως, αυτό το κάτι που κάνει αυτό το βιβλίο να ξεχωρίζει. Ανελέητα και σκληρά τα μηνύματα του, όπως και κάθε μεγάλη αλήθεια άλλωστε και ας μη ξεχνάμε, πως σε αυτό το βιβλίο η αλήθεια που αποκαλύπτεται, είναι άκρως επικίνδυνη και αν και προφητική, πολύ άμεση και απειλητική στην ουσία της.

Ο Ουίλιαμ Γκόλντινγκ είπε: «Ο άνθρωπος παράγει το κακό όπως η μέλισσα το μέλι», ο Βασίλης Μακαρίου φαίνεται να συμφωνεί, μα μέσα από το βιβλίο του φωνάζει πως αυτό είναι η μισή αλήθεια, γιατί ο άνθρωπος μπορεί να παράγει και το καλό όπως παράγει η μέλισσα το μέλι.

Και αυτό είναι η ελπίδα που θα σώσει το είδος μας.

Σύνοψη βιβλίου από το οπισθόφυλλο.

Εν αρχή ην… ο πλανήτης μας, η Γη μας, ένα πραγματικό ποίημα του Χάους, φερμένο από την απεραντοσύνη του τυχαίου, χτισμένος στην ουτοπία του Πλάτωνα, με νότες βγαλμένες από την αρμονία του Πυθαγόρα, γέννημα της μητέρας φύσης!

Όμως, η τόση ομορφιά είναι χτισμένη σε ένα σύμπαν όπου τα πάντα ρέουν και μεταβάλλονται. Τότε, ήρθε ο άνθρωπος και ο υποτιθέμενος πολιτισμός του και ενώ όλα παράγονται μόνα τους, εμείς θελήσαμε τα δανεικά… αγύριστα.

Αρπάξαμε, εμπορευματοποιήσαμε και τελικά, μετατρέψαμε τα δανεικά σε ανάγκη των άλλων. Πείσαμε πως χωρίς την ύπαρξη υλιστικών αναγκών, οι άνθρωποι ήταν ξένα σώματα για τον πολιτισμό.

Να όμως που ήρθε η ώρα να ζητηθούν τα δανεικά πίσω. Ήρθε η ώρα της απογύμνωσης. Ήρθε η ώρα της αντίστροφης μέτρησης… Το αύριο εξαρτάται από το χθες και εμείς εδώ, στο τώρα, γαντζωμένοι στο τίποτα, ανίεροι δέσμιοι των επιλογών του τότε. Και εκείνη την ώρα, την ώρα της αποκάλυψης της δυστοπίας, το ερώτημα βροντοφωνάζει: «Άνθρωποι επί… τέλους ή Άνθρωποι επιτέλους;»

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα.

Βασίλης Μακαρίου

Βασίλης Μακαρίου, γεννημένος το 1976, κατάγεται από τον δήμο Εορδαίας του Νομού Κοζάνης. Πλέον, κατοικεί στη Θεσσαλονίκη, όπου για χρόνια εργάσθηκε στη διαφήμιση ως ιδιοκτήτης διαφημιστικής εταιρίας και εταιρίας τρισδιάστατων γραφικών.

Οι σπουδές του είναι στη Διοίκηση Επιχειρήσεων.

Πρώτη έκδοση βιβλίου του το μυθιστόρημα «Oι χαμένοι θεοί» το 2017, για να ακολουθήσει το δεύτερο, ψυχολογικό θρίλερ «‘Eνας φάρος στην ψυχή μου». Το τρίτο του έργο «Άνθρωποι επί… τέλους», είναι ένα δυστοπικό-κοινωνικό μυθιστόρημα. Τον χαρακτηρίζει η προσφορά στον συνάνθρωπο και η αγωνία του για έναν καλύτερο κόσμο.

Επιμέλεια και σύνταξη Καλλιόπη Γιακουμή-Κουγιώνη

Ονομάζομαι Καλλιόπη Γιακουμή γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο. Είμαι παντρεμένη και έχω τρεις γιους. Ζω στην Κοζάνη με την οικογένειά μου. Λατρεύω τα βιβλία και ό,τι έχει σχέση με αυτά. Η αγάπη μου αυτή με έσπρωξε στο να δημιουργήσω τη βιβλιοφιλική ομάδα και το site «Βιβλίων Ορίζοντες».

Παρ’ όλο που η επαφή μου με το βιβλίο, τους φίλους του και με συγγραφείς είναι καθημερινή, η αγάπη αυτή όλο και μεγαλώνει και με πλημμυρίζει.

Έγινε ανάγκη που ψάχνει συνεχώς τρόπους για να εκφραστεί, να μοιραστεί, να γίνει ανταποδοτική, έτσι οδηγήθηκα στη συγγραφή αυτού του βιβλίου που είναι η πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια.

Το βιβλίο “Ματωμένη ανάμνηση”, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αέναον και θα επανακυκλοφορήσει σύντομα από τις Εκδόσεις ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ!

Please follow and like us: