Το “Μένουμε Σπίτι”.. δεν είναι τιμωρία. 

Ζούμε πραγματικά σε ενδιαφέροντες καιρούς, έστω κι αν η έκφραση προέρχεται από μια αρχαία κινέζικη κατάρα. Όπως και να το δούμε όμως, η συγκεκριμένη περίοδος που διανύουμε είναι δύσκολη γιατί εμπεριέχει την αβεβαιότητα του μέλλοντος.

Παίρνουμε συγκεκριμένα μέτρα και βλέπουμε. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Μπορούμε όμως να είμαστε όσο προσεχτικοί γίνεται και να τηρούμε τα μέτρα για τη δημόσια υγεία και ασφάλεια όσο καλύτερα μπορούμε.

Τώρα το γιατί στον 21ο αιώνα, όταν κάποτε φανταζόμασταν πως θα είχαμε ιπτάμενα αυτοκίνητα και άλλα τεχνολογικά εξελιγμένα αντικείμενα, αντ’ αυτού έχουμε βρεθεί να δίνουμε οδηγίες για το πώς να πλένουμε σωστά τα χέρια μας και να βγαίνουν νομικά διατάγματα για να πλενόμαστε και να διατηρούμε τους χώρους μας καθαρούς, είναι μια τραγική ειρωνεία που δε θα συζητηθεί εδώ.

Ως κάποια που δουλεύει από το σπίτι για πάρα πολύ καιρό πριν αυτό γίνει επιτακτική ανάγκη, έχω απλά να πω, πως το να μείνεις δυο βδομάδες – ή και παραπάνω – στον δικό σου χώρο για να εργαστείς ή να κάνεις οτιδήποτε θέλεις στην ουσία, δεν είναι τόσο τραγικό. Δεν μας φυλακίζουν. Ούτε μας έχουν έγκλειστους σε κάποιο απόμερο μέρος χωρίς βασικά είδη επιβίωσης. Μας ζητούν απλά να αποφεύγουμε τις άσκοπες μετακινήσεις. Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβουμε αυτό;

Ως Έλληνες, είμαστε λίγο πνεύμα αντιλογίας. Δε μας αρέσει εκ φύσεως να μας λένε τι να κάνουμε, ασχέτως αν διακυβεύεται η δική μας υγεία και αυτή των γύρω μας. Είμαστε απλά αντιδραστικοί. Γι αυτό και συμπεριφερόμαστε λες και μας έχουν δώσει την τιμωρία του Άτλαντα: μας έχουν βυθίσει στα Τάρταρα και μας έχουν εναποθέσει στους ώμους μας τον Ουράνιο Θόλο.

Αν το σκεφτούμε λίγο ψύχραιμα και λογικά, ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο εύκολο να κάνεις κυριολεκτικά τα πάντα από το σπίτι. Χάρη στην τεχνολογία έχουμε πρόσβαση σε όλο τον κόσμο. Δουλεύοντας από το σπίτι, επικοινωνώ με τουλάχιστον τέσσερις χώρες όπου στέλνω εργασίες, μιλάω με φίλους και οικογένεια σε άλλες δυο και ανά πάσα στιγμή έχω πρόσβαση σε οποιαδήποτε πληροφορία, ταινία, βιβλίο, μουσική θέλω.

Δεν είμαστε τόσο μόνοι όσο νομίζουμε. Μπορούμε να παίξουμε βιντεοπαιχνίδια με άλλους ‘έγκλειστους΄ όσο κοντά ή μακριά κι αν βρίσκονται. Να κάνουμε βιντεοσυνομιλίες με αγαπημένα μας πρόσωπα, να παραγγείλουμε φαγητό ή καφέ ή ακόμα και ψώνια. Έχουμε ακόμα και τη δυνατότητα να συμμετάσχουμε σε ψηφιακές περιηγήσεις μεγάλων μουσείων και αρχαιολογικών χώρων. Να μορφωθούμε και να γεμίσουμε εποικοδομητικά το χρόνο μας.

Είμαστε σπίτι αλλά ταυτόχρονα είμαστε παντού. Μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά πράγματα από τον καναπέ του σπιτιού μας, από το δικό μας χώρο, από την άνεσή μας, ασφαλείς από οτιδήποτε μας απειλεί εκεί έξω.

Τόσα πράγματα μας αποσπούν την προσοχή καθημερινά. Τώρα που μας δεσμεύουν και μας παροτρύνουν να το κάνουμε από μόνοι μας – από τα σπίτια μας – είμαστε τόσο ξεροκέφαλοι που αντιδρούμε ακόμα και σε αυτό.

Δίνοντας την εντύπωση πως δεν αντέχουμε όχι μόνο το ίδιο μας το σπίτι, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ας γίνει λοιπόν αυτή η πανδημία μια ευκαιρία να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας και τις προτεραιότητες που έχουμε στη ζωή μας.  

Επιμέλεια Φαίη Δεληγιώργη

Κείμενο  Μαρία Χριστίνα  Δουλάμη  

 Πηγή  enallaktikidrasi.