Ο Νικολό Παγκανίνι θεωρείται ο σπουδαιότερος βιρτουόζος βιολιού όλων των εποχών. Τον έχουν χαρακτηρίσει ως «μουσική θεότητα» αλλά και ως «τσιράκι» του διαβόλου.
Η ταύτιση του δεξιοτέχνη μουσικού με τις σκοτεινές δυνάμεις του κακού, πηγάζει κυρίως από την ασθενική, οστεωμένη εξωτερική του εμφάνιση αλλά και από τις φήμες που ήθελαν να έχει «πουλήσει» την ψυχή του στο διάβολο για να γίνει σπουδαίος μουσικός και το όνομα του να διαδίδεται για αιώνες.
Η μουσική ιδιοφυΐα
Γεννήθηκε στη Γένοβα της Ιταλίας, γιος του λιμενεργάτη Αντόνιο Παγκανίνι και της Τερέζας Μποκιάρντο. Σε ηλικία 5 ετών, έλαβε τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τον πατέρα του, ο οποίος ως ερασιτέχνης μουσικός του δίδαξε μαντολίνο και βιολί. Δάσκαλός του υπήρξε ο Τζιοβάνι Τσερβέτο (ή Σερβέτο), ενώ αργότερα παρακολούθησε μαθήματα βιολιού από τον Τζιάκομο Κόστα. Ήταν πηγαίο ταλέντο και σύντομα ξεπέρασε ακόμα και τους ίδιους. Μαζί με τον πατέρα του μετακόμισε στην Πάρμα, ώστε να ζητήσει περαιτέρω καθοδήγηση από τον μεγάλο βιολιστή Αλεσάντρο Ρόλα.
 |
| Νικκολό Παγκανίνι (27 Οκτωβρίου 1782 – Νίκαια, 27 Μαΐου 1840)
Οι συνθέσεις του περιέχουν κυρίως έργα για βιολί και ορχήστρα και μουσική δωματίου. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν τα Εικοσιτέσσερα Καπρίτσια. Στη διάρκεια της ζωής του, ο Παγκανίνι αποθεώθηκε και συκοφαντήθηκε λόγω του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του. Οι εξαιρετικές ικανότητες του στο βιολί, η εντυπωσιακή δεξιοτεχνία και τεχνική του έλαβαν μυθικές διαστάσεις. Από το 1810 μέχρι το 1828 πραγματοποίησε μεγάλες περιοδείες σε πόλεις της Ευρώπης, αποτελώντας έναν από τους πρώτους μουσικούς που το τόλμησε. |
Ο «βιολιστής με το διαβολικό παίξιμο»
Το 1801, στην ηλικία των 18, έγινε το πρώτο βιολί στη Δημοκρατία της Lucca, μια πόλη κοντά στην Τοσκάνη. Σύντομα, εγκατέλειψε το πατρικό του και άρχισε να ζει μία άσωτη ζωή με πολλές γυναίκες και τυχερά παιχνίδια. Για να ξεπληρώσει τα χρέη του από τη χαρτοπαιξία έβαλε ενέχυρο το βιολί του. Τότε, ένας έμπορος του δάνεισε ένα «Γκουαρνέρι» για να παίξει σε ένα κοντσέρτο. Όμως μόλις τον άκουσε να παίζει, του το χάρισε.
 |
| Το βιολί του βιρτουόζου Νικολό Παγκανίνι
Ένας θρύλος λέει, ότι το παίξιμο του είχε διαβολική δύναμη. Το τέλος και η «ψύχωση Παγκανίνι» |
 |
| Τα παραμορφωμένα άκρα του Νικκολό Παγκανίνι |
Η εκκλησία αρνήθηκε την ταφή του σε καθαγιασμένο χώμα στη Γένοβα.
Το άψυχο σώμα του έμεινε για μήνες στα ψυγεία του νοσοκομείου.
Εκείνη την εποχή δημιουργήθηκε και η «ψύχωση Παγκανίνι» στους πολίτες, οι οποίοι «άκουγαν» τα βράδια τον διάσημο βιολιστή να παίζει μέσα από το φέρετρό του.
Έτσι ο νεκρός μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε ένα παλαιό λεπροκομείο της Βιλλαφράνκα.
Μετά τη πάροδο ενός ακόμη μήνα, τρεις Γάλλοι θαυμαστές του μεγάλου δεξιοτέχνη, παρέλαβαν το φέρετρο και το μετέφεραν κρυφά στη Σαιν Ζαν, όπου το έθαψαν.
Τρία χρόνια αργότερα ο γιος του Παγκανίνι, Αχιλλίνος, επιτυγχάνοντας άδεια ταφής από τον Πάπα μετέφερε δια θαλάσσης το φέρετρο στη Γένοβα.
Λόγω όμως της επιδημίας της πανώλης απαγορεύτηκε η εκφόρτωση και το πλοίο επέστρεψε στη Μασσαλία.
Εκεί οι κάτοικοι αρνήθηκαν να προσφέρουν Γη, για τη ταφή του νεκρού που τελικά οδηγήθηκε στη Μονή της νησίδας του Αγίου Ονωρίου.
 |
| Ο τάφος του Παγκανίνι στο νεκροταφείο της Πάρμας … |
Τέλος με την επέμβαση της Μεγάλης Δούκισσας της Πάρμας, της άλλοτε Αυτοκράτειρας της Γαλλίας Μαρίας Λουίζας, έληξε ο μεταθανάτιος διωγμός και το φέρετρο μετεφέρθη τελικά στη Πάρμα, το 1845, όπου και τάφηκε στο ναό της Στεκάτας.
Ύστερα από 22 χρόνια ο γιος του Παγκανίνι κληρονόμος της κολοσσιαίας κληρονομιάς του πατέρα του, ανήγειρε τον τάφο, που πίστευε πως άρμοζε στον πατέρα του, στο νεκροταφείο της Πάρμας όπου και ενταφιάστηκαν οριστικά τα λείψανα.
Επιμέλεια Καλλιόπη Γιακουμή
Πηγή
678
124
20