…”ΣΦΥΡΙΞΕ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ,ΜΠΟΡΕΙΣ”…
Γράφει ο Αντώνης Αναγνωστόπουλος
Σφύριξε χαρούμενα, μπορείς..
Όλα έχουν δυο όψεις τελικά, άκουγα σε διάφορες
γωνιές στα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας, χωρίς να μπορώ ποτέ να ξεχωρίσω τη
διαφορά που υπάρχει αν δεις τα πράγματα και από άλλη πλευρά, αφού ουσιαστικά,
κοιτάς πάντα προς την ίδια μεριά. Στο μόνο που έβρισκα τότε διαφορά ήταν στα
νομίσματα που ενώ ήταν δυο πράγματα μαζί, αν τα κοιτάξεις από κάθε πλευρά πάντα
είναι διαφορετικά! Τι όμορφη αυτή η ηλικία, ξεκινώντας να τη σκέφτεσαι,
αυτόματα τα πάντα γύρω σου αλλάζουν, όμορφες εικόνες εμφανίζονται μπροστά.
Ωριμάζοντας μετά από καιρό νιώθω την ανάγκη πως θέλω να πω κάτι και εγώ, το
οποίο δεν είναι άλλο, από το πως τελικά γίνεται, τα ίδια μέρη τα ίδια πράγματα η
ίδια ζωή, μια να σου αρέσει και μια να θες να ανοίξει η γη και να σε καταπιεί.
οποίο δεν είναι άλλο, από το πως τελικά γίνεται, τα ίδια μέρη τα ίδια πράγματα η
ίδια ζωή, μια να σου αρέσει και μια να θες να ανοίξει η γη και να σε καταπιεί.
Δεν λέω για την κατάσταση αυτή όταν την κρίνουμε οικονομικά εκεί πάντα δυστυχώς
κάποιοι θα είναι πάντα εκεί και κάποιοι θα κοιτάν κλεφτά. Αλλά περισσότερο θέλω
να μιλήσω για τον καθένα μας, γιατί είναι κρίμα για όποιον από εμάς, να κάθετε
θλιμμένος χωρίς προβλήματα όντως αληθινά. Πολλές φορές, τις περισσότερες, μας
λείπουν πράγματα και δεν νιώθουμε καλά, ενώ δε μας λείπει τίποτα, τα χούμε όλα,
τα κύτταρα μας τα μέλη μας τα πάντα, να μας υπηρετούν καθημερινά, έχοντας εμάς
να γκρινιάζουμε χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Και λέω τίποτα, γιατί από τη στιγμή
που βλέπεις, ακούς, μιλάς, περπατάς, δεν είναι δύσκολο να δημιουργήσεις έναν
παράδεισο για σένα, για να μπορείς να ζεις αρμονικά και να καταλάβεις ότι η
ηρεμία, δε ζητάει όσα νόμιζες τελικά.
κάποιοι θα είναι πάντα εκεί και κάποιοι θα κοιτάν κλεφτά. Αλλά περισσότερο θέλω
να μιλήσω για τον καθένα μας, γιατί είναι κρίμα για όποιον από εμάς, να κάθετε
θλιμμένος χωρίς προβλήματα όντως αληθινά. Πολλές φορές, τις περισσότερες, μας
λείπουν πράγματα και δεν νιώθουμε καλά, ενώ δε μας λείπει τίποτα, τα χούμε όλα,
τα κύτταρα μας τα μέλη μας τα πάντα, να μας υπηρετούν καθημερινά, έχοντας εμάς
να γκρινιάζουμε χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Και λέω τίποτα, γιατί από τη στιγμή
που βλέπεις, ακούς, μιλάς, περπατάς, δεν είναι δύσκολο να δημιουργήσεις έναν
παράδεισο για σένα, για να μπορείς να ζεις αρμονικά και να καταλάβεις ότι η
ηρεμία, δε ζητάει όσα νόμιζες τελικά.
Γιατί τελικά όλα μπορούν να γίνουν
διαφορετικά και ας στην ουσία δεν έχει αλλάξει κάτι. Απλά πρέπει να αγαπήσεις
αυτό που σου συμβαίνει και όχι να το βλέπεις σαν κάτι που κάποιος σε καταδίκασε
να κάνεις, άλλωστε ο καθένας μας ήρθε για άλλο σκοπό και έχει άλλη πορεία, το
να προσπαθείς να αλλάξεις κάτι το οποίο επιλέχθηκες για να σε εκεί, το μόνο που
δημιουργεί είναι ανασφάλεια και μια ζωή ελλιπή.
διαφορετικά και ας στην ουσία δεν έχει αλλάξει κάτι. Απλά πρέπει να αγαπήσεις
αυτό που σου συμβαίνει και όχι να το βλέπεις σαν κάτι που κάποιος σε καταδίκασε
να κάνεις, άλλωστε ο καθένας μας ήρθε για άλλο σκοπό και έχει άλλη πορεία, το
να προσπαθείς να αλλάξεις κάτι το οποίο επιλέχθηκες για να σε εκεί, το μόνο που
δημιουργεί είναι ανασφάλεια και μια ζωή ελλιπή.
Όταν καταφέρεις να αγαπήσεις
αυτό που έχεις γεννηθεί, τότε είναι και η ώρα που θα δεις τη φωτεινή πλευρά σε
αυτή τη ζωή και να σε σίγουρος για ένα, ότι δεν έχει αλλάξει κάτι γύρω σου ,απλά
κατάφερες και άλλαξες εσένα.
αυτό που έχεις γεννηθεί, τότε είναι και η ώρα που θα δεις τη φωτεινή πλευρά σε
αυτή τη ζωή και να σε σίγουρος για ένα, ότι δεν έχει αλλάξει κάτι γύρω σου ,απλά
κατάφερες και άλλαξες εσένα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
Ακολουθεί ένα ποίημα από την ποιητική συλλογή του κ. Αναγνωστόπουλου
….”ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ”….
Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά
Και ανάμεσα απ τις τέντες
Κάπως μου γίνε η χάρη
Και είδα μπροστά μου
Της πόλης το φεγγάρι
Όμορφο θα λέγα φωτεινό
Ίσως και να ναι σκεφτικό
Με όλα αυτά που βλέπει
Ώσπου να έρθει το πρωί
Να βγει για άλλη μια φορά
Ζεστό κουλούρι,του κέντρου το σαλέπι
Και όλος ο κόσμος ντυμένος με τα πρέπει….
Δεν μας έχουν αφήσει καμία ομορφιά
Πλέον τυχερός όποιος μένει στα ψηλά
Έτσι τουλάχιστον ,έχει θέα στα κλεφτά
Αν και καμία φορά….στα χαμηλά
Ίσως και κάτω από μια τέντα
Βρίσκεις συναισθήματα αληθινά
Αυτά που δε μιλάνε για λεφτά
Κοροϊδία και άλλα συναφή
Αλλά είναι απλές ψυχές
Που ψάχνουν το φεγγάρι
Για μια στιγμή
Έστω και μέσα …από μια σχισμή…
Please follow and like us: