ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟ ΠΑΓΟ

Απόσπασμα από το βιβλίο “Μαύρα Σύννεφα
Σε Λευκό Ουρανό”

Κεφάλαιο “Το Κορίτσι Που Είχε Καρδιά
Από Πάγο”

Σελίδες 316 – 318

Είναι η ιστορία για ένα αγόρι που
έτυχε να γνωρίσει, να ερωτευτεί και να αγαπήσει ένα ιδιαίτερο, ένα ξεχωριστό κορίτσι. Ένα κορίτσι από την ομορφιά του οποίου για χρόνια όλοι μαγευόντουσαν, μα κανένας δεν μπορούσε να το κατακτήσει. Γιατί απλώς εκείνο δεν ήθελε κανένα στη ζωή του. Βλέπεις, αυτό που έκανε το κορίτσι διαφορετικό απ’ όλους τους άλλους είναι ότι είχε μια καρδιά από πάγο.

Το αγόρι της ιστορίας πίστεψε βαθιά μέσα του πως είχε τον τρόπο, τη θέληση να ζεστάνει την καρδιά της από το κρύο που είχε για χρόνια μαζευτεί. Έτσι το έκανε σκοπό της  ζωής του, επικεντρώθηκε σ’ αυτό. Όλο του το είναι έβαλε, για να τα καταφέρει. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνο η αγάπη του για εκείνη, ο στόχος του να την κερδίσει, να λιώσει τον πάγο. Και τα κατάφερε, η κοπέλα τελικά ανταποκρίθηκε στους τόσο καλούς
τρόπους του, στα τόσο τρυφερά του αισθήματα.
Έγιναν ζευγάρι, τη φρόντιζε συνέχεια, την πρόσεχε, όλα έμοιαζαν ιδανικά. Μια μέρα, όμως, η κοπέλα έπαθε ένα ατύχημα, χτύπησε στο κεφάλι, έπεσε σε κώμα και μπήκε στο νοσοκομείο. Ο νεαρός δεν έπαψε να τη φροντίζει και ας ήξερε ότι μπορεί εκείνη να μην επέστρεφε ποτέ. Πίστευε πάντα και δεν έπαψε ούτε αυτή τη φορά να το κάνει. Ήταν μέρα νύχτα στο πλευρό της να την φροντίζει και να προσεύχεται. Ήθελε να ζήσει, μόνο να ζήσει! Και τη ζωή του θα έδινε, για να ζήσει εκείνη.

Λίγους μήνες μετά η ευχή του πραγματοποιήθηκε. Η κοπέλα συνήλθε από
την κατάσταση όπου είχε βρεθεί. Ξύπνησε, όμως, δυστυχώς δε θυμόταν τίποτε, ούτε και τον νεαρό. Δεν τον αναγνώριζε, γι’ αυτήν τώρα ήταν ένας άγνωστος, ένας κοινός άνθρωπος στα μάτια της, όπως όλοι οι άλλοι. Ο νεαρός δεν έπαψε να της θυμίζει ποια ήταν, ποιος ήταν εκείνος, πως οι δυο τους ήταν μαζί. Δεν έπαψε να της λέει πως δε θα αφήσει το χέρι της ποτέ.
Άλλωστε δεν το είχε κάνει τόσο καιρό, στα δύσκολα.
Ήξερε καλύτερα από τον καθένα πως η αληθινή αγάπη στα δύσκολα φαίνεται, στα πολύ δύσκολα. Η κοπέλα δεν μπορούσε ν’ ανταποκριθεί, ένιωθε αφόρητη πίεση, τον χώρισε, δεν ήθελε να τον βλέπει.
Μόλις βγήκε από το νοσοκομείο έπαψε να του δίνει σημασία.

«Άσε με» του έλεγε, «εντάξει τόσο καιρό με φρόντισες και σ’ ευχαριστώ, μα τώρα πήγαινε στο καλό, πήγαινε να ζήσεις, είμαι καλά δε σε χρειάζομαι
πια». Μα εκείνος δεν είχε κάπου να πάει. Όλα τον οδηγούσαν δίπλα της. Όταν τον έδιωξε οριστικά, τότε ο νεαρός πραγματικά δεν είχε σε τίποτα να ελπίζει, δεν είχε προορισμό.

Βρήκε μια γωνιά μακριά από τον κόσμο και κρύφτηκε. Ήταν εκεί ολομόναχος, πιο μόνος από ποτέ. Και τότε άρχισε η δική του καρδιά να παγώνει. Μα έκανε ό,τι μπορούσε, για να τη ζεστάνει, για να συνεχίσει να χτυπά, γιατί κάθε της χτύπος ήταν για εκείνη, και ας το γνώριζε μονάχα
αυτός. Την έφερνε συνεχώς στη σκέψη του, ζούσε με τις αναμνήσεις. Μα η ανάγκη του, βλέπεις, ήταν τόσο μεγάλη για ένα της βλέμμα, ένα άγγιγμα, για την παρουσία της. Όμως εκείνη δεν ήρθε ποτέ.

Η καρδιά του δεν μπορούσε πλέον να γιατρευτεί. Και πάγωνε όλο και περισσότερο, μέχρι που μια μέρα σταμάτησε να χτυπά για πάντα.