“Στην πΈνα”: ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ… ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ

“Στην πΈνα”  ✒️✒️

Σάρωσα το εισιτήριο
κι έσπρωξα τις μπάρες στα τουρνικέ. Προσμονή, αγωνία.

Ο χώρος του φεστιβάλ
ανοίγεται μπροστά μου. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τη τελευταία φορά που
βρισκόμουν εκεί. Η πλαγιά του βουνού, παραμένει επιβλητική και καταπράσινη, ο
χώρος μεγάλος, άνετος κι εγώ κεφάτος. Προχωρώ ακούγοντας τη μουσική από το περίπτερο
του ραδιοφωνικού σταθμού- χορηγού. Αριστερά μου υπάρχουν πολλές σκηνές. Οι κατασκηνωτές
του διημέρου έχουν φτάσει από νωρίς. Είναι απόγευμα ακόμα. Χρόνος υπάρχει
αρκετός. Νερό και καφές είναι ότι χρειάζομαι. Αλλάζω αρχικά μάρκες και με αυτές
εφοδιάζομαι με τον εσπρέσο και το νερό. Δίχως βιασύνη περιεργάζομαι το μέρος.
Κόσμος αρκετός, δίχως όμως να με πνίγει. Ο ήλιος αντίθετα, προσπαθεί με κάθε
τρόπο να με καταβάλει από νωρίς. Ξεχωρίζω μια σκιά, απέναντι από τη μικρή σκηνή
και αναπαύομαι σε αυτή. Απολαμβάνω το καφεδάκι μου με τη μπάντα απέναντι να
δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Δεν τους ξέρω. Δεν έχω ακούσει ποτέ ξανά τα
τραγούδια τους, όμως διασκεδάζω ήδη με τις νότες που φτάνουν μέχρι τα αφτιά
μου. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Αρκετοί κουνούν τα κεφάλι τους στο ρυθμό που
ακούγεται. Δυο κορίτσια στις αρχές της εφηβείας περνούν από μπροστά μου. Οι
πρώτες συναυλιακές αναμνήσεις χτίζονται! Διασταυρώνεται με μια παρέα από
μεσήλικες, που πίνουν τις μπύρες τους και συζητούν για τις δικές τους.  Χαλαρώνουν κι αυτοί με τον τρόπο τους. Σταυροδρόμι
γενεών! Ομάδες ανθρώπων συνεχίζουν να καταφτάνουν από τις εισόδους. Παιδιά με
τους γονείς τους, ξαναμμένοι εικοσάρηδες, συνταξιούχοι! Όλοι ανακατεμένοι.

Άνθρωποι που μέχρι χθες δεν είχαν κανένα κοινό, σήμερα ετοιμάζονται να γίνουν
μια μεγάλη παρέα. Η μπάντα στη μικρή σκηνή ευχαριστεί το κόσμο της κι αποχωρεί.
Όλοι κινούνται προς τη κεντρική σκηνή τώρα. Οι οθόνες άλλωστε γράφουν « Επόμενο
συγκρότημα Accept». Σηκώνομαι για να πιάσω μια «καλή θέση».  Ενθουσιασμός, αναμονή. Προσπερνάω μια κυρία
που κανονικά θα της έδινα τη θέση μου στο λεωφορείο. Σήμερα όμως φοράει τη
μπαντάνα της στο κεφάλι και το δερμάτινο λουρί με τα ασημένια καρφιά στον καρπό
της. Είναι και πάλι νέα και δεν έχει την ανάγκη κανενός! Οι νότες από τα ηχεία
με χτυπούν με δύναμη. Ουρλιάζω μαζί με τους άλλους. Η σκηνή γεμίζει. Οι flying-V κιθάρες σκορπούν μελωδίες, τα ντραμς
χτυπούν μανιασμένα και ο Mark ουρλιάζει στο μικρόφωνο. Τραγουδάμε μαζί του. Όλοι, μικροί
μεγάλοι. Όλοι μια παρέα. Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο. Σηκώνουμε
χέρια, συντονιζόμαστε στον ρυθμό. «princes of the down», ανατριχίλα! Ένα ποτάμι από
ανθρώπους με μια σκέψη, μια ψυχή. Οι σκιές μακραίνουν. Στη σκηνή οι μουσικές
σταματούν μετά από ένα καταιγιστικό πανδαιμόνιο. Μια υπόκλιση κι ένα
ευχαριστώ.

Διψάω. Πίσω
στα μπαρ για τη πρώτη μπύρα. Γρήγορα όμως. Έχει ουρά! Πολλοί είχαν την ίδια
σκέψη με εμένα. Περιμένω, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στη σκηνή. «Επόμενο
συγκρότημα Saxon». Παίρνω τη μπύρα και ψάχνω για θέση. Παντού σώματα, κόσμος και κέφι.
Αμάνικα τζιν μπουφάν, δερμάτινα, κονκάρδες, μπλουζάκια με στάμπες. Πολλές στάμπες! Judas
priest, Motorhead, iron maiden, Accept, Saxon, Sabaton. Μέχρι κι έναν με μπλουζάκι Raw Silk είδα! Που τους θυμήθηκαν;

Οι πρώτες
νότες απλώνονται στο χώρο. Τα χέρια υψώνονται. Η φωνή του Biff Byford μαγνητίζει. Η παρουσία του έχει κάτι
από τους ήρωες του Τόλκιν. Μακριά, λευκά μαλλιά, στητός παρά τα χρόνια του,
επιβλητικός. Μας μαγνητίζει. Είμαστε μαζί του, ένα σώμα, στις ιαχές, στα
τραγούδια. Η νύχτα κλείνει από παντού και λίγο πριν το σούρουπο παίζει το «Ride like the Wind». Πως γίνεται να το ξέρουν όλοι; Πως
γίνεται να τραγουδούν τους στοίχους, από αμούστακα αγόρια του δημοτικού, μέχρι ασπρομάλληδες
απόμαχοι; Δε ξέρω και δεν με νοιάζει! Έχει έρθει η στιγμή του «Crusader» κι όλα τα άλλα απλά δεν υπάρχουν.
Τραγουδάμε ξανά, Ξεχνάω στοίχους, σωπαίνω, κλείνω τα μάτια κι ακούω το σύμπαν
που πάλλεται γύρω μου. Σκέφτομαι ότι είμαι τυχερός που τους είδα σε συναυλία.
Πιάνονται από τα χέρια και χαιρετούν το κόσμο που αλαλάζει. Η σκηνή αδειάζει.

Γαμώτο διψάω! Ακόμη μια μπύρα. Κόσμος, κέφι, τρελά γούστα! Η
μικρή σκηνή έχει γεμίσει. Φωτιές, οθόνες, κιθάρες. Όλα ένα. Οι  «Sabaton» επί το έργον! Δεν μπορώ να
πλησιάσω. Δεν πειράζει Ο ήχος ταξιδεύει εύκολα μέχρι τα αφτιά μου. Δυνατός και άρτιος.
Το ποτήρι αδειάζει, το ίδιο και η μικρή σκηνή. Η μεγάλη στιγμή πλησιάζει.
Αναμονή. Κοιτάζω τη λουσμένη στο κόκκινο φως κεντρική σκηνή. Εκεί θα βγουν. Σε
λίγο, όπου να ‘ναι. Βαρύς ρυθμός. Ουρλιαχτά και κιθάρες που σκίζουν τη νύχτα.
Φώτα, κόσμος που χοροπηδάει. Οι «Judas Priest» σε όλη τους τη δόξα! Ο ήχος
τέλειος, ιδανικός. Η φωνή του Halford διαπερνά το είναι μας. Μας ταξιδεύει. Άλλους πίσω στα
χρόνια της ακμής μας, άλλους μπροστά, στα χρόνια που θα έρθουν. Θα έχουν να
λένε ότι, το έζησαν κι αυτό. Χέρια μεταφέρουν όσους δεν αντέχουν. Ποιος δεν
αντέχει; Επιστρέφουν με βουτιά πάνω από τα κάγκελα. Η ένταση στο απόγειό της.
Ανάβουν τα πρώτα καπνογόνα. Οι διοργανωτές είχαν εκδώσει απαγόρευση για το άναμμα
πυρσών. Ποιος τους γαμάει κι αυτούς. Οι judas παίζουν το «Breaking the Low» κι εγώ είμαι εδώ και τους ακούω! Η
οθόνη γεμίζει φωτιές. Όλα μια φωτιά. Ναι είμαι εδώ, στη φωτιά, στη χαρά, στην
ηδονή!

            Η μουσική έχει σταματήσει. Βαδίζω
προς την έξοδο. Όλοι προς μια κατεύθυνση. Ευτυχία που το έζησα, στεναχώρια που
τελείωσε. Για απόψε όμως μόνο. Θα έρθουν κι άλλες βραδιές. Περπατάω γρήγορα
ανάμεσα από το κόσμο. Προσπερνώ ένα ζευγάρι που σπρώχνει το καροτσάκι με το
μωρό τους. Χαμογελάω και συνεχίζω. Κάθε βήμα με φέρνει πιο κοντά στο αυτοκίνητο
και πιο μακριά από την έφηβη εκδοχή του εαυτού μου. Ας είναι. Είπαμε, θα έρθουν
κι άλλες βραδιές…