“Στην πΈνα”: Η ΟΜΙΧΛΗ.. ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΨΕΥΤΕΛΛΗ- ΚΟΡΩΝΙΩΤΗ

Στην πΈνα”  ✒️✒️

Η ΟΜΙΧΛΗ

Γράφει η  Ελένη Ψευτέλλη – Κορωνιώτη

Η ομίχλη…

Τι σου είναι η ομίχλη! Φαίνεται τόσο
μεταξωτή. Τόσο λεπτή . Τόσο αέρινη. Έρχεται ακάλεστη και σιωπηλή. Σαν μπαλαρίνα
ντελικάτη προχωρά χορεύοντας . Τραβάει τον ανήφορο βιαστική. Φτάνει στις
βουνοκορφές. Άλλοτε τις εξαφανίζει σαν επιδέξια ταχυδακτυλουργός για ώρες. Για
μέρες. Άλλοτε πάλι τις αφήνει λίγο να φαίνονται για να μας δείξει τη δύναμή
της. Ή και τον θυμό της. Γιατί εμείς η άνθρωποι ταλαιπωρούμε πολύ τη μάνα της
.Τη φύση.

Η ομίχλη. Γλιστράει και κατηφορίζει σε
αόρατες σκάλες σαν ακροβάτιδα θελκτική. Σαν να χύνεται από το μαγικό πιθάρι του
ουρανού σκεπάζοντας τρυφερά τα βουνά και τους λόφους .Τις ρεματιές και τα
μονοπάτια. Τα ποτάμια και τα έλατα. Τους δρόμους. Αγκαλιάζει στο διάβα της τα
δέντρα. Τα γυμνά κλαριά σκύβοντας μέχρι τα χαμόκλαδα. Και τα κάνει να
αχνοφαίνονται σαν χέρια απλωμένα ψηλά ικετευτικά στη χάρη της.

Η ομίχλη. Σε περιτριγυρίζει απαλά σαν
σε συναντήσει. Γίνεται συνοδοιπόρος σου χωρίς να σε ρωτήσει. Σε τυλίγει σαν
βελούδινο, άχρωμο αγεράκι. Τόσο γρήγορα. Χωρίς να μπορείς να την εμποδίσεις.
Σου φιλά απαλά τα μάγουλα και τα κάνει τριανταφυλλένια .Σου χαϊδεύει γλυκά τα
μαλλιά .Τα φιλάει και τα αναδεύει. Και χαλά παιχνιδιάρικα τις μπούκλες τις
σγουρές γεμίζοντάς τες άστρα. Χώνεται μες την τσέπη σου και σου νοτίζει την
παλάμη, μα τα ακροδάχτυλά σου δεν μπορούν να την φυλακίσουν .Ξαναβγαίνει σαν
παιδί που παίζει κρυφτό .Όπως μπήκε. Ακροδιαβαίνοντας από τις ραφές των ρούχων
σου αφήνοντας δυο τρία ξέφτια της μόνον, για να σου κρατούν συντροφιά νοτισμένα
και κρύα….

Η ομίχλη. Τα εξαφανίζει όλα αχνά, σαν
μάγισσα παραμυθιού κάτω από την αιθέρια μπέρτα της .Στρογγυλοκάθεται πάνω στους
κισσούς που αγκαλιάζουν τα χαλάσματα και τα κάνουν ονειρικά. Και μυστήρια .Σαν
εικόνα ζωγραφιάς, που ο ζωγράφος θέλει να παίξει με την φαντασία μας …

Λοξοκοιτάς καρτερώντας μην και
ξεπεταχτεί από καμιά γωνιά τους ηρωικός ιππότης, καβαλάρης σε λευκό άλογο και
να σε πάρει αγκαλιά για ταξίδια μακρινά. Ή κάποια πεντάμορφη πριγκίπισσα με
μακριά, κυματιστά μαλλιά να σου δώσει το χέρι της τρυφερά. Σκεπάζει τα σπίτια
σαν μεταξένια, ημιδιάφανη εσάρπα . Χώνεται στις χαραμάδες Μπαίνει απροσκάλεστη
από τα πορτοπαράθυρα τα κλειστά και ρίχνει το αραχνοϋφαντο πέπλο της σε όλες
τις γωνιές του .

 Κάθεται πάνω στα έπιπλα ,στα μαξιλάρια σου, στον καναπέ σου
,στο στρώμα σου. Και συ τη βλέπεις μόνον να θολώνει τα τζάμια σου και να σου
χαμογελάει κλείνοντας το μάτι ναζιάρικα. Και σου φωνάζει ψιθυριστά, χωρίς να
βγάζει φωνή,  κάνοντας ακίσματα τριγύρω σου:

 – Πιάσε με! Πιάσε με αν μπορείς!.. 

Άλλη θα πιάσεις δεν θα ΄μαι γω!

Και σου λέει σαν παιδί μικρό
χαμογελώντας πονηρά:

-Έλα να παίξουμε! Μη φοβάσαι το γκρίζο
μου. Βγες έξω μαζί μου να σ΄ αγκαλιάσω καλά- καλά. Πάρε τα πινέλα σου και βάλε
εσύ τα χρώματα …Βάλε κι άλλα .Πιο πολλά! Άλλαξέ τα….Τόνισέ τα. Όπως τα
ονειρεύεσαι! 

Ωραίο παιχνίδι δεν είναι; 

Κάντο και στη ζωή άμα γκριζάρει καμιά
φορά!….Έλα!

 Ελένη Ψευτέλλη – Κορωνιώτη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: