“Στην πΈνα”: “ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΟΥΝ;”… ΓΡΑΦΕΙ Η ΝΑΤΑΣΣΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

“ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΟΥΝ;”

Γράφει η Νατάσσα Καραμανλή

«Πού πάνε οι άνθρωποι όταν φεύγουν;»

Ένας φάκελος δίχως αποστολέα. Πατημένος από δεκάδες πόδια.
Τον είχαν αγγίξει εκατοντάδες δάχτυλα. Η μία άκρη του σχεδόν σκισμένη.
Τσαλακωμένος από τα πατήματα του χρόνου. Παραδομένος στη φιλόξενη κλεισούρα
ενός συρταριού. Ξεχασμένος από τα καλοκαίρια. Αφόρετο ρούχο στους χειμώνες που
έφυγαν.

Αυτό έμεινε. Ένα ξεχασμένο γράμμα. Δικό του. Μια σελίδα
παλιού χαρτιού, σφηνωμένη ανάμεσα σε ξύλα και δάκρυα. Στυφή η επίγευση, φράζει
μεμιάς τον ουρανίσκο.

Τα χέρια ακόμα άμαθα. Αλύγιστα από τις λύπες, στραβωμένα από
τις μαυροντυμένες κάμαρες, διστάζουν. Δεν συνηθίζεται η απώλεια, το ξέρουν, γι’
αυτό σκοντάφτουν όπως τα τυφλωμένα σπουργίτια στα λεπτά, μαζεύοντας λίγο
κουράγιο στο μικρό τους στέρνο.    

«Πού πάνε οι άνθρωποι όταν φεύγουν;»

Μια γραμμή όλο κι όλο. Μια φωτιά άσβηστη στα χείλη σου.
Βράχια στα πλευρά σου.

Το δωμάτιο σε καταπίνει. Οι γωνιές φαλτσάρουν από το βάρος
των λέξεων. Το φως χώνεται βιαστικά στον κόρφο σου, μη τυχόν ανταμωθεί με την
αλήθεια που σου ‘κρυψε. Ο Θεός σου αλλάζει πλευρό ξεροβήχοντας, καθώς από την
ραγισμένη καρδιά σου ελευθερώνονται σαν πεινασμένα φίδια τα «γιατί», βάφοντας
γκρίζους τους τοίχους.

Δε θα ξεχάσεις…

Ματώνουν τα μάτια όταν δεν κοιτάζονται·
σπάνε στα δυο οι κόρες αλαφιασμένες κι ολομόναχες πορεύονται σε μια κακοτράχαλη
κατηφόρα. Γυρεύουν κι οι δυο τον γυρισμό. Τον αναπαμό.  Το όνειρο που αγκαλιάστηκε με την ουτοπία,
λίγο προτού ξεψυχήσει η ψυχή πάνω σε βρώμικα σεντόνια.

«Πού πάνε οι άνθρωποι όταν φεύγουν;»

Τη θυμάσαι ακόμα την ερώτηση. Πώς γίνεται να μην τη θυμάσαι
άλλωστε; Ήταν εκεί, κάτω από το δέρμα σου. Στις άυπνες νύχτες της ορφάνιας. Στο
μαξιλάρι που μούσκευε από τα περίσσια δάκρια. Μέσα στο ποτήρι σου.
Γουλιά-γουλιά κατάπινες την οδύνη μαζί με την αναπάντητη απορία. Κι
αναρωτιόσουν -θυμήσου- πόσο ν’ απέχει άραγε ο πόνος από την κόλαση; Πόσα καρφιά
χωρούν στο φέρετρο, ώστε να φυλακίσει παντοτινά ένα κορμί;

Αυτά δεν μπόρεσες ποτέ σου ν’ απαντήσεις. Όχι πως δεν
ήθελες, μα δεν είχες βρει τον τρόπο. Κι όταν έφυγε η μάνα σου, έσκυψες το
κεφάλι κι είπες «τώρα ηρέμησε», δίχως αλήθεια να γνωρίζεις αν εκείνη επιθυμούσε
να ηρεμήσει.

Τα ίδια έκανες κι όταν έχασες τον πατέρα σου. Σήκωσες το
βλέμμα στον ουρανό -έβρεχε πάλι εκείνη τη μέρα- έκανες τον σταυρό σου και
μουρμούρισες, «ησύχασε κι αυτός».

Δυο μάτια κολλημένα πάνω σου· δυο θηρία σε κατέτρεχαν. Τα
μάτια του παιδιού σου. Που δεν χόρταιναν από τις εξηγήσεις σου. Που δεν
ηρέμησαν από τις λέξεις σου. Τα μάτια που δεν χώρεσαν ποτέ την αλήθεια σου,
καθώς ήξεραν καλύτερα από τον καθένα να σε διαβάζουν. Έτσι απέμεινες γυμνή από
πίστη.

Τώρα είσαι ένα τσαλαπατημένο σχήμα. Ένα κακοσχεδιασμένο cartoon που
δεν έχει άλλο χώρο να κυλίσει τη σκιά του.

Αυτό το γράμμα, το’ χες ξεχάσει. Ήθελες να το ξεχάσεις.
Ήθελες να μην είχε γραφτεί. Να μην είχε βρει τη δύναμη να στο ταχυδρομήσει. Να
αρρώσταινε ο ταχυδρόμος, να καταργούνταν τα γραμματόσημα, ώστε να μην έφτανε
στα χέρια σου ποτέ.

Να σε είχε μόνο πιστέψει… Να είχε μόνο πιστέψει… σ’ εκείνα
τα χάρτινα λόγια που σκέπαζες τον πυρετό του. Στα ψεύτικα μάτια που φορούσες
όταν πλήγωνες τη γλώσσα να μην ουρλιάξει το παράπονό σου, όσο οι ώρες άπλωναν
μαύρα πανιά τα λεπτά που του υπολείπονταν να ζήσει.

Έφυγε κι εκείνος… όπως η μάνα σου, όπως ο πατέρας σου. Και η
ψυχή σου γέμισε λέπια, γιατί δεν ανασαίνεις πια αέρα. Τι να τον κάνεις; Νερό
στα μάτια σου, νερό στην καρδιά σου.

Σε μιαν αφρισμένη θάλασσα βουτάς. Κοιμάσαι, νομίζεις για να
ξεχάσεις, όμως πνίγεσαι… Σε μιαν αφρισμένη θάλασσα γυρνούν οι λέξεις του και σε
παρασύρουν στον βυθό.                      

Σε μιαν αφρισμένη θάλασσα οι γλάροι μιλούν με τη φωνή του που συνέχεια
σε ρωτά… «Πού πάνε οι άνθρωποι όταν φεύγουν;»

  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤHΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: