Ο ΔΕΡΜΑΤΟΣΤΙΚΤΗΣ ΤΟΥ ΑΟΥΣΒΙΤΣ

“Η ιστορία πίσω από το βιβλίο..”

“Ο δερματοστίκτης του
Άουσβιτς”

Συγγραφέας: Χέδερ Μόρρις

Εκδόσεις Ωκεανός

Αληθινή Ιστορία

 Ο Λάλε Σοκολόφ είναι ο άνθρωπος που χαράζει τους μπλε αριθμούς στα μπράτσα των φυλακισμένων του ʼουσβιτς. Είναι αναγκασμένος να το κάνει. Από την βολική θέση του δερματοστίκτη, βλέπει, ζει την ανθρώπινη κτηνωδία, την καταγράφει σε αριθμούς και σε θύματα. Την καταγράφει σε αντοχή και σε κουράγιο ψυχής. Την χαρτογραφεί στα συναισθήματά του.   Την καταγράφει σε θάνατο και σε έρωτα. Κάνει τον δικό του μυστικό αγώνα κάτω από το παγωμένο, απάνθρωπο βλέμμα του Μέγκελε. Ελπίδα του μοναδική, η Γκίτα, το κορίτσι που θ’ αγαπήσει μέσα στην απόλυτη ανθρώπινη αθλιότητα…

Μια αληθινή, βαθιά συγκινητική
και συγκλονιστικά ανθρώπινη ιστορία αγάπης
και επιβίωσης σε ένα από τα φρικτά
κολαστήρια των Ναζί.Ένα δυνατό μάθημα ζωής που νικά τη λήθη.

23 Απριλίου 1942. Ένας νεαρός Εβραίος Σλοβάκος μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. «Σώζεται» από τους χιλιάδες κρατουμένους και γίνεται ο δερματοστίκτης του Άουσβιτς.

Είναι ο άνθρωπος που με ένα κομμάτι ξύλο και με μια βελόνα στην άκρη θα σταμπάρει γρήγορα και οδυνηρά στη σάρκα των κρατουμένων ένα ένα τα ψηφία που τους έχουν δοθεί.

Η ιστορία του δερματοστίκτη..

Ο Λάλε Λούντβιχ Άιζενμπεργκ είναι Εβραίος από τη Σλοβακία. Είναι ένας από τους αμέτρητους νέους που βρίσκονται στοιβαγμένοι σε βαγόνια φτιαγμένα για να μεταφέρουν ζώα, χωρίς όμως να γνωρίζει τον προορισμό του. Το μόνο που ξέρει είναι ότι πηγαίνει να δουλέψει για τους Γερμανούς.
Περνάει την ανοιχτή σιδερένια πύλη, η οποία γράφει με μεταλλικά γράμματα στα γερμανικά:
«ARBEIT MACHT FREI»
Η εργασία απελευθερώνει

Δε ξέρει που βρίσκεται, όμως η ιδέα ότι η εργασία θα τον απελευθερώσει φαντάζει σαν αρρωστημένο αστείο. Τον πήραν με το ζόρι από το σπίτι του, τον μετέφεραν σαν ζώο, είναι περικυκλωμένος από βαριά οπλισμένους Ες-Ες και κάποιος τον καλωσορίζει: «Καλώς ήρθατε στο Άουσβιτς».
Να εργάζεστε σκληρά,να κάνετε ότι σας λένε και θα απελευθερωθείτε. Αυτά είναι τα πρώτα λόγια που ακούν οι κρατούμενοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Η είσοδος του στρατοπέδου

Άνθρωποι από τη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Γιουγκοσλαβία, την Ιταλία, την Μοραβία, την Ελλάδα και τη Νορβηγία πηγαίνουν να συντροφεύσουν εκείνους που έχουν ήδη αιχμαλωτιστεί από τη Γερμανία, την Αυστρία, την Πολωνία και τη Σλοβακία. Όσοι περνάνε από επιλογή μπαίνουν σε σειρά για να μαρκαριστούν.
Είναι εκείνοι που προορίζονται να δουλέψουν.
Οι υπόλοιποι, γέροι, ανάπηροι και ανειδίκευτοι είναι ήδη ζωντανοί νεκροί. Ο Λάλε μιλά σλοβάκικα, γερμανικά, ρώσικα, γαλλικά, ουγγρικά και λίγα πολωνικά. Γίνεται υπεύθυνος των τατουάζ και δουλεύει για την πολιτική πτέρυγα των Ες-Ες.

Χαράζει τα ψηφία στην σάρκα των κρατουμένων και το αίμα αναβρύζει..

Δε κοιτάει ποτέ στα μάτια τους κρατούμενους που στιγματίζει. Δε μπορεί.
Πρέπει να μεταφέρει τα πέντε ψηφία που γράφει το χαρτί στο δέρμα ενός κοριτσιού. Υπάρχει ήδη ένας γραμμένος αριθμός στο χέρι της, αλλά έχει ξεθωριάσει. Ο δερματοστίκτης πιέζει τη βελόνα στο αριστερό της μπράτσο για να χαράξει τον αριθμό 3, προσπαθώντας να το κάνει όσο πιο απαλά μπορεί. Αναβρύζει αίμα. Η βελόνα όμως δε μπήκε αρκετά βαθιά και πρέπει να ξαναπεράσει τον αριθμό. Η κοπέλα δεν τσιτώνεται από τον πόνο, ο Λάλε όμως ξέρει ότι την πονάει.
Σκουπίζει το αίμα, τρίβει πράσινο μελάνι στην πληγή και αρχίζει να χαράζει και τα υπόλοιπα τέσσερα νούμερα: 4 9 0 2.

Το πουκάμισο του ήταν πάντα γεμάτο ξεραμένο αίμα..

Στο Μπικερνάου φτάνουν νέοι κρατούμενοι. Ανάμεσα στους ηλικιωμένους και τις γυναίκες βρίσκονται και παιδιά. «Είναι τσιγγάνοι. Το αίσχος της Ευρώπης, χειρότεροι κι από εσάς.», λέει ένας αξιωματικός των Ες Ες του στρατοπέδου. Ο δερματοστίκτης δε μπορεί να διανοηθεί ότι θα στιγματίζει τα παιδιά. Με ανακούφιση μαθαίνει πως δε θα κάνει τατουάζ στους μικρούς.

Παιδεύεται πολύ όταν χαράζει αριθμούς σε γριές γυναίκες που μοιάζουν σε ζωντανούς νεκρούς. Το βλέμμα τους είναι κενό σαν να γνωρίζουν το τέλος τους. Ο Λάλε τους ζητάει συγγνώμη και ας ξέρει πως δεν τον καταλαβαίνουν. Τα βράδια δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Πρέπει να συνηθίσει τα κλάματα των μωρών και τις φωνές των παιδιών που ζητούν φαγητό από τους γονείς τους.

Το πουκάμισο του δερματοστίκτη είναι γεμάτο ξεραμένα αίματα, από αυτά που πετάγονται κατά το τρύπημα της βελόνας. Το 1945 έφυγε από το Άουσβιτς ζωντανός.Για τρία χρόνια ήταν αιχμάλωτος των Γερμανών. Ο Λάλε είχε έναν κανόνα στη ζωή του: «Άμα ξυπνήσεις το πρωί, τότε η μέρα είναι καλή».

Κοιτάζοντας κανείς τις μαύρες φωτογραφίες από το ναζιστικό κολαστήριο, υπάρχουν πράγματα που έρχονται και επανέρχονται στα μάτια μας.

Όπως η ριγέ στολή, τα ξυρισμένα κεφάλια αλλά και αυτός ο πράσινος αριθμός στον πήχη του χεριού που αποστερούσε τον τρόφιμο από την πραγματική του ταυτότητα.

Μόλις εμφανιζόταν στο χέρι αυτό το μελάνι της ντροπής, σταματούσες να είσαι άνθρωπος και μετατρεπόσουν σε ένα νούμερο για τους δεσμοφύλακες, ένα νούμερο που ήταν ευκολότερο να υποβληθεί σε όλη αυτή τη φρίκη. Και ήταν μάλιστα τυχεροί όσοι πρόφταιναν να αποκτήσουν το τατουάζ με τον αύξοντα αριθμό, καθώς σήμαινε πως είχαν μόλις γλιτώσει τον θάλαμο αερίων.

Περισσότεροι από 1 εκατ. άνθρωποι στάλθηκαν στο κολαστήριο του Άουσβιτς μεταξύ 1940-1945, οι τρόφιμοι ωστόσο που είχαν επιφορτιστεί με τη δερματοστιξία του αριθμού μετριόταν στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Ένας από αυτούς ήταν ο Lale Sokolov, ο οποίος έφυγε από τον κόσμο το 2006, όχι βέβαια προτού μοιραστεί την απίστευτη ιστορία του με τη συγγραφέα Heather Morris, η οποία την περιέγραψε στο βιβλίο «The Tattooist of Auschwitz». Έτσι ήταν εξάλλου γνωστός ο Sokolov, ως «τατουατζής του Άουσβιτς», ήδη από την εποχή που κατέφτασε στο διαβόητο στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1942, σε ηλικία 26 ετών, ως εβραίος της Σλοβακίας.

Στην αρχή τον έστειλαν να φτιάχνει νέα συγκροτήματα κοιτώνων, κόλλησε όμως τύφο και δεν μπορούσε πια να δουλέψει. Από τον βέβαιο θάνατο τον έσωσε ένας συγκρατούμενός του, κάποιος Pepan, τατουατζής κι αυτός, ο οποίος τον πήρε υπό την προστασία του κάνοντάς τον βοηθό του.

Μια μέρα όμως ο Pepan εξαφανίστηκε και όλοι ήξεραν τι του είχε συμβεί, αφήνοντας έτσι τον Lale τον μόνο τατουατζή του Άουσβιτς. Έτσι πέρασε ο Σλοβάκος τα επόμενα δύο χρόνια, χαράσσοντας νούμερα σε τρομοκρατημένους ανθρώπους όλων των ηλικιών που κατέφταναν μαζικά με τα τρένα στο κολαστήριο.

Παρά τη φρίκη με την οποία ερχόταν καθημερινά σε επαφή, ο Lale κατάφερε κάπως να γνωρίσει την πραγματική αγάπη πίσω από τις περιφράξεις, ένα κορίτσι που έτρεμε όταν του χάραζε τον αριθμό στον πήχη, την Gita του (Gisela Furman). Την οποία έμελλε να ξαναβρεί εντελώς τυχαία μετά την απελευθέρωση στην Μπρατισλάβα, σε νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού. Την παντρεύτηκε αμέσως και οι δυο τους μετακόμισαν όσο πιο μακριά μπορούσαν, περνώντας την υπόλοιπη ζωή τους στην Αυστραλία.

Εκεί έφτιαξε τη δική του επιχείρηση και απέκτησε τελικά και έναν γιο. Και παρά το γεγονός ότι η γυναίκα του επέστρεψε κάποιες φορές στην Ευρώπη, ο Lale είχε ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Δεν μίλησε μάλιστα ποτέ για τη «δουλειά» του στο Άουσβιτς, καθώς πέρασε όλη του τη ζωή νιώθοντας τύψεις, πιστεύοντας πως βοήθησε τους ναζί στη γενοκτονία. Τύψεις ένιωθε και για τα «προνόμια» που απολάμβανε στο κολαστήριο, όπως τις μεγαλύτερες μερίδες φαγητού και τον ύπνο σε δικό του δωμάτιο. Ένιωθε κάπως συνεργάτης των ναζί και θεωρούσε πως λίγοι θα καταλάβαιναν τον δικό του Γολγοθά.