“Στην πΈνα”: “ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ”… ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΒΑΡΔΑΚΗ

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πάρει και πάλι φωτιά -στην κυριολεξία αυτή τη φορά. Αμέτρητες οι αναρτήσεις, ατελείωτες οι συζητήσεις περί καύσης των νεκρών. Είναι δικαίωμα μας, είναι επιλογή μας οδύρονται όλοι.

 Τί στο καλό αναρωτιέμαι. Τί δεν πάει καλά με μένα; Μου λείπει κάποιο ένζυμο; Γιατί δεν ακολουθώ το ρεύμα;

Είναι ανησυχητικό που δε μου καίγεται καρφί για το πού θα πάει το σώμα μου εκείνη την ύστατη ώρα;

Πειράζει που δε δίνω δεκάρα για το αν θα ξεροψηθεί στον φούρνο ή για το αν θα φάνε τα σκουλήκια -οι τύψεις μόνο μη το φάνε κι όλα καλά!

– Πειράζει που τελικά σηκώνω αδιάφορα τους ώμους, και λέω “κάντε το και δωρεά στην επιστήμη άμα γουστάρετε!”

Λέτε να με πούνε κολλημένη; Να μου χρεώσουν αναχρονιστικά συμπλέγματα; Χιλιάδες χρόνια πριν οι άνθρωποι ξεκίνησαν να αναρωτιούνται, να αγωνιούν… πού πάει το πνεύμα μετά θάνατον;

Αυτό ήταν το μέγα ερώτημα, αυτή ήταν η αγωνία.

Μα πότε πρόλαβε και άλλαξε; Ποιός ήταν ο πρώτος που άρχισε να αγωνιά για το πού θα πάει η ύλη; Θα καεί; Θα ταφεί; Θα πάει από ‘κει που ρθε;

Άνθρωποι του πνεύματος σε κρίση, σε δίλημμα φοβερό.

Και εκείνοι που ψάχνουν τάφους να χύσουν δάκρυ;

Αυτοί μάλλον θα είναι οι συντηρητικοί, σίγουρα θα μυρίζουν μούχλα και μπαγιάτικα μυαλά.

Εδώ και χρόνια βλέπω στις τηλεοράσεις μια μάνα να κάνει εκκλήσεις, να σπαρταρά από πόνο. Είχε ένα γιο, της τον σκότωσαν, μα δεν είπαν ποτέ που πέταξαν τη σωρό του. Μάριο τον έλεγαν . Η χαροκαμμένη μάνα ψάχνει το σώμα του παιδιού της, το ακριβό του λείψανο. Θέλει να του φτιάξει τάφο, θέλει καντήλι να ανάβει, θέλει τόπο λατρείας! Λογικά θα σοκάρονται οι πιο προοδευτικοί, θα αδυνατούν να καταλάβουν τούτη τη γυναίκα. Αλλόκοτο πλάσμα θα σκεφτούν, με αναχρονιστικές αντιλήψεις. Λες;

Μπορεί… Οι νεκροί πρέπει να καίγονται, με αυτή τη μόδα ξυπνάμε τώρα.

Αλήθεια όμως, πόσους ζωντανούς αφήνουμε καθημερινά στην πυρά;

Πόσα σώματα ατάιστα, άρρωστα και εξαθλιωμένα;

Πότε λύσαμε τα προβλήματα των ζωντανών και πήγαμε στο παρακάτω;

Ανούσιες φλυαρίες θα μου πεις… δεν έχεις κι άδικο.

Μια τόση δα συμβουλή μόνο… αν φυσικά μου επιτρέπεις…

Φρόντισε μάτια μου το σώμα όσο ζείς, αναλογίσου και το πνεύμα, δώστους όσα τους πρέπουν κι όσα τους αξίζουν. Κι όσο για εκείνη την ώρα… όπου κι αν καταλήξει το κουφάρι σου, μάλλον δεν θα νοιώσεις τίποτα.

Αυτό σχεδόν… μπορώ να στο υποσχεθώ!