“Στην πΈνα”: 22η ΩΡΑ … ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΝΑ ΣΠΑΝΟΓΙΩΡΓΟΥ

Στην πΈνα”  ✒️✒️

              “22η ΩΡΑ” 

Γράφει η Άννα Σπανογιώργου

22η  ώρα…

Ο
δευτερολεπτοδείκτης σταματά να κινείται, ο χρόνος παγώνει, η ψύχρα μένει να ακουμπά
πάνω στο δέρμα μου. Το ποτήρι γλιστρά από το χέρι μου και αιωρείται εκατοστά πάνω
από το έδαφος. Βλέπω μία σταγόνα να τείνει να αγγίξει το ξύλινο πάτωμα, χωρίς
επιτυχία. Με αγκαλιάζει μια τσουχτερή σκέψη και κρυώνω.

Κοιτάζω
το ρολόι στον απέναντι τοίχο. Στολίζει το πέτρινο τζάκι. Οι φλόγες χόρευαν πριν
λίγο και έπαιζαν μαζί μου. Ζωγράφιζαν στον τοίχο σκιές. Παιδιά που κυνηγιούνταν,
ζώα που έτρεχαν, σύννεφα που τα φυσούσε μανιασμένα ο χειμωνιάτικος αέρας και
εσένα που έφευγες. Τώρα οι γλώσσες τους στέκονται πύρινες, μα ακίνητες.
Στέρεψαν, τι άλλο να μου δείξουν; Σιώπησαν και αυτές.

Αναρωτιέμαι,
τι να συμβαίνει. Γιατί όλα μένουν παγωμένα, ενώ η σκέψη μου τρέχει; Δεν μπορώ
να  την σταματήσω. Δεν μπορώ να σταματήσω
να νιώθω. Από το στήθος μου ξεκινά ένας πόνος. Κυκλικά σκορπίζεται παντού και
κάνει κάθε λογισμό μου να πονά διαβολεμένα. Είχα μέχρι πριν λίγο μια λανθασμένη
εντύπωση: ότι πονάει η καρδία μου. Τώρα βλέπω ξεκάθαρα. Αυτό που σφίγγεται
είναι η ψυχή μου. Αύτη η μικρή, άυλη, πονηρή φταίχτρα. Προσπαθεί να με κάνει να
καταλάβω. Όμως, εγώ, δεν μπορώ.

Καταλαβαίνω
ότι κάτι είναι λάθος σε όλο αυτό. Οι δείκτες θα έπρεπε να κυλάνε, ο χρόνος
είναι το μόνο πράγμα που δεν σταματάει ποτέ.

«Χαλασμένο ρολόι, ανόητη!», φώναξε η λογική
μέσα μου.

«Και
οι ακούνητες φλόγες; Το ποτήρι και η σταγόνα;» την ρώτησα ειρωνικά. Θέλει να το
παίζει έξυπνη, νομίζει πώς τα ξέρει όλα!

Μη
νομίζεις, και για σένα έχει γνώμη, όχι πολύ καλή. Αλλά, μεταξύ μας, εμένα δεν
με νοιάζει. Άλλωστε, σε κουβαλάω πια στην ψυχή, όχι στο μυαλό.

Και
ο πόνος δυνάμωσε. Έγινε αβάσταχτος. Για ένα μόνο δευτερόλεπτο. Και όταν το
ρολόι έδειξε είκοσι δύο ώρες και ένα δευτερόλεπτο, όλα κινήθηκαν, εκτός από τα
βλέφαρά μου.

Και η ψυχή φτερούγισε και επιτέλους μπόρεσε να ταξιδέψει μακριά
και να δει αυτό που βαθύτατα επιθυμούσε. 

Τη δική σου ψυχή.