"Όταν οι λέξεις ζωντανεύουν 🎬🖋" #Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες

Το βιβλίο έχει τη δική του μαγεία, αλλά και η οθόνη τη δική της αδιαμφησβήτητη μαγεία, επίσης. Τι συμβαίνει, όμως, όταν ένα βιβλίο μεταφέρεται στην οθόνη -κινηματογραφική ή τηλεοπτική- και πώς αντιδρά το κοινό; Άλλοι αρέσκονται να βλέπουν τις μεταφορές και άλλοι όχι και τόσο.

Σε αυτή τη στήλη λοιπόν θα μιλάμε για μεταφορές βιβλίων και θα τα λέμε όλα. Όσοι τις είδατε θα μπορείτε να λέτε τη γνώμη σας και αν σας άρεσε η μεταφορά.

Σήμερα θα μιλήσουμε για την ταινία που βασίζεται σ΄ ένα πολύ αγαπημένο και δημοφιλές βιβλίο το:

“Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες” της Delia Owens

Υπόθεση

Για χρόνια, οι φήμες για την Πιτσιρίκα του Βάλτου έδιναν κι έπαιρναν στο Μπάρκλι Κόουβ, ένα ήσυχο ψαροχώρι της Βόρειας Καρολίνας. Ο θάνατος του νεαρού Τσέις Άντριους τις έκανε να φουντώσουν ακόμη περισσότερο. Ποιος θα μπορούσε να τον είχε σκοτώσει, αν όχι εκείνο το αγριοκόριτσο που ζούσε μονάχο του στα βάθη του βάλτου; Αλλά την Κάια δεν την είχαν καταλάβει. Ευαίσθητη και έξυπνη, είχε καταφέρει να επιβιώσει ολομόναχη, εγκαταλελειμμένη απ’ τους ανθρώπους, παρέα με τους γλάρους και μ’ όσα της δίδαξε η άμμος κι η αρμύρα. Όταν δύο νεαροί απ’ το χωριό γοητεύονται απ’ την άγρια ομορφιά της, η Κάια ανοίγεται σε μια καινούργια ζωή. Αλλά τότε συμβαίνει το αδιανόητο. Μια ωδή στον φυσικό κόσμο και μια σπαρακτική ιστορία ενηλικίωσης, που μας υπενθυμίζει πώς τα παιδικά μας χρόνια μάς καθορίζουν για πάντα και ότι η ανθρώπινη φύση κουβαλά αρχέγονα, βίαια μυστικά, απ’ τα οποία κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει. “Η Κάια άφησε το περιοδικό στα πόδια της με το μυαλό της να ταξιδεύει σαν τα σύννεφα. Κάποια θηλυκά έντομα τρώνε το ταίρι τους, μητέρες από την οικογένεια των θηλαστικών εγκαταλείπουν τα μικρά τους λόγω του μεγάλου στρες, πολλά αρσενικά βρίσκουν ριψοκίνδυνους ή πανούργους τρόπους ώστε το σπέρμα τους να επικρατήσει των ανταγωνιστών τους. Τίποτα δεν είναι υπερβολικά απρεπές εφόσον βοηθάει να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής. Η Κάια ήξερε πως αυτό δεν αποτελούσε κάποια σκοτεινή πλευρά της Φύσης· ήταν απλώς επινοητικοί τρόποι να τα βγάζεις πέρα όταν όλα είναι εναντίον σου. Και με τους ανθώπους, το πράγμα σίγουρα πήγαινε ακόμα πιο μακριά”.

Πρωταγωνιστούν: Ντέιζι Εντγκαρ-Τζόουνς, Τέιλορ Τζον Σμιθ, Χανς Ντίκινσον

Σκηνοθεσία: Ολίβια Νιούμαν

Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες - Κριτική - Athinorama.gr

Την είδα και έχω να πω: Μου άρεσε πάρα πολύ και θέλω να αρχίσω με αυτό! Πάμε τώρα και για τ΄αλλα..

Η ταινία, που εκτυλίσσεται σε δύο χρόνους (όπως και το βιβλίο) – μέσα στην αίθουσα του δικαστήριού και στη ζωή της Κάια μέχρι την ημέρα του “φόνου” – προσπαθεί να εστιάσει στο σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης και στο πόσο σκληρός μπορεί να γίνει κάποιος/α, αν χάσει την ανθρώπινη υπόσταση του/της. Ρατσισμός, στιγματισμός, παιδική εγκατάλειψη, ενδοοικογενειακή βία, προδοσία, εκμετάλλευση και η προκατάληψη απέναντι σε ανθρώπους που είναι “διαφορετικοί”, από αυτό που συνηθίσαμε να ορίζουμε φυσιολογικό, είναι κάποια από τα σοβαρά ζητήματα στα οποία ο θεατής παρακολουθεί, αλλά αβίαστα διαμορφώνει και άποψη. Ένα μοναχικό κορίτσι που μεγαλώνει μόνο του, χωρίς καμιά βοήθεια βρίσκει τη δύναμη να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα. Τη θαύμασα αυτή την ηρωίδα, την Κάια, και πραγματικά βρήκα εξαιρετική την ερμηνεία της Ντέιζι Εντγκαρ – Τζόουνς. Τα γυρίσματα δύσκολα και ο ρόλος απαιτητικός, κι όμως τον σήκωσε στους ώμους της με αξιοπρέπεια κατά τη γνώμη μου. Το σενάριο τη θέλει να τρέχει, να κλαίει, να φιλιέται και να πεισμώνει, να ερωτεύεται, να προδίδεται, να κακοποιείται, να΄ναι μόνη της, ξυπόλητη, ρακένδυτη, νηστική και φοβισμένη μέσα σε βάλτους και όμως όλο αυτό να το κάνει με τόση αμεσότητα και ευκολία, που προκαλεί αμέσως την εν συναίσθηση, την προσοχή και τη συμπάθεια του αναγνώστη. Ακόμα και τα μοναχικά πλάνα της, οι σιωπυλές στιγμές της στην ταινία, λένε πολλά.

Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες»: Είναι καλή η ...

Μια ταινία με ατμόσφαιρα μυστηρίου ως προς τη δικαστική εξέλιξη, παρουσιάζει μια ιστορία γυναικείας ενδυνάμωσης κατά βάση. Ένα μελαγχολικό αισθηματικό δράμα που αναζητεί την έννοια του δικαίου, μια ιστορία ενηλικίωσης απλωμένη σε ένα ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον, διπλωμένη ανάμεσα σε δυο ερωτικές ιστορίες.

Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες πληροφορίες για την ταινία - Athinorama.gr

Εδώ θα πρέπει να πω, πως πολλοί βρήκαν την ταινία άνευρη και μέτρια. Εμένα αυτή η ηρεμία μου άρεσε, με βοήθησε να μένω πιο προσηλωμένη σε μηνύματα και βαθύτερα νοήματα, χωρίς η προσοχή μου να παρασύρεται από δυνατά εφέ ή πιο υπερτονισμένες σκηνές και πλοκή, που κάποιες φορές, φτάνουν
στα όρια της υπερβολής. “Less is more” λένε οι Άγγλοι και εδώ φαίνεται να εφαρμόζει τέλεια.

Το φυσικό περιβάλλον το λάτρεψα, με τη χλωρίδα και την πανίδα της Βόρειας Καρολίνας να αποδίδονται υπέροχα σκηνοθετικά. Η αμερικανική φύση, περίπλοκη, εντυπωσιακή και αδάμαστη, κρατά με τη σειρά της έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, σε μια ιστορία γεμάτη σασπένς και ανατροπές.

Μια ταινία που βρήκα ικανότατη στο να προκαλέσει οπτική απόλαυση και πολύ κοντά στο βιβλίο.

Όσοι είδαν την ταινία ή διάβασαν το βιβλίο, θα ήθελα πολύ τη γνώμη τους!

**Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δώμα

Επιμέλεια/Σύνταξη: Καλλιόπη Γιακουμή-Κουγιώνη