“Στην πΈνα”: “Θάλασσα” γράφει η Άννα Σπανογιώργου

Στην πΈνα”

“Θάλασσα”

Γράφει η Άννα Σπανογιώργου

***

Με βλέπεις με τα κιάλια σου. Εσύ, είσαι ασφαλής στη στεριά, ξαπλώνεις σε μια καρέκλα παραλίας, κάτω από μια ομπρέλα φτιαγμένη από καλαμιές και απολαμβάνεις έναν παγωμένο καφέ.

Με βλέπεις, κουνώ χέρια και πόδια και φωνάζω βοήθεια, αλλά είσαι μακριά, δεν με ακούς. Μπορείς να διαβάσεις τη λέξη να σχηματίζεται στα χείλη μου, νομίζω όμως, δεν με παρατηρείς καλά. Στρέφεις τις διόπτρες σου δεξιά και αριστερά, ψάχνοντας ποιος ξέρει τι. Τι θα βρεις μέσα σε μια θάλασσα; Καράβια, ανθρώπους να κολυμπάνε και σε μια σπάνια περίπτωση ανθρώπους να πνίγονται.

Με καεί βασανιστικά ο ήλιος. Αλύπητα γρατσουνάει με τις ακτίνες του τη καμένη πλάτη μου. Πιάνομαι από ένα σαθρό, σκοροφαγωμένο ξύλο. Μπορεί να ήταν και μεγάλη τύχη που το βρήκα. Μπορεί και όχι. Η στενεμένη μου λογική, μου λέει ότι εσύ το έστειλες, για να με τυραννάς. Χωρίς αυτό θα είχα βουλιάξει και τώρα δε θα σου μιλούσα. Θα τα έλεγα με τα πλάσματα του βυθού. Εκείνα μπορεί να ενδιαφερόταν να ακούσουν μια πονεμένη ιστορία, σαν τη δική μου. Πιθανώς, να με λυπόταν κιόλας και να με αγκάλιαζαν με τα πτερύγια τους για να με παρηγορήσουν. Θα ήταν, ομολογουμένως, μεγάλη τύχη. Άλλα δεν είναι έτσι.

Το θαλασσόξυλο δε με άφησε να λυτρωθώ. Επιπρόσθετα μου έδωσε μια ελπίδα. Δεν την ήθελα. Τι να την κάνω; Να την κουβαλάω; Γιατί; Με βαραίνει, δεν το καταλαβαίνεις; Με κάνει να πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο να κρατηθώ πάνω σε τούτο το κομμάτι ξύλου. Ναι, σανιδένιε φίλε, έχεις και εσύ παραπόνα, σε καταλαβαίνω. Αναρωτιέσαι πως κατέληξες εδω. Είχες ρίζες, κλαδιά, φύλλα. Κουβαλάς και εσύ τη δική σου ιστορία, θέλεις να τη πεις, άλλα δεν έχεις στόμα, μυαλό, καρδιά. Τώρα, οι δύο μας πλέουμε καταμεσής της θάλασσας, έρμαια των κυμάτων.

Κουράστηκα, μούλιασα, δεν έχω κουράγιο. Θέλω να αφήσω πια τα χεριά μου και να νιώσω την αλμυρά της θάλασσας να πλημμυρίζει τα πνευμόνια μου. Να το κάνω; Τι θα αλλάξει; Στέρηση πνοής. Παύση καρδίας. Σταμάτημα μυαλού.

Τα κιάλια σου σταθερά κοιτάνε προς το μέρος μου Με κοιτάς τώρα! Θέλεις να με σώσεις;. Έχω την εντύπωση ότι ανασήκωσες και λίγο την πλάτη σου από την αναπαυτική θέση στην όποια βρισκόσουν. Είσαι μακριά, δεν μπορώ να διακρίνω ξεκάθαρα πολλά, δεν έχω κουράγιο να κολυμπήσω ως εκεί.

Θέλω να έρθω, να σε δω να σου πω μια μόνο φορά όλα αυτά που νιώθω για εσένα. Όλα, όμως. Αυτή τη φόρα να μη κρύψω τίποτε, να καταλάβεις. Διότι, εάν είχες καταλάβει, δε θα έστεκες εκεί, αδιάφορος να ξεδιψάς ρουφώντας τον καφέ σου. Θα έτρεχες, θα με έσωζες. Άλλα δε το κάνεις. Σου φωνάζω. Δεν ακούς πάλι. Πνίγομαι. Μέσα σε νερά που παφλάζουν πιτσιλώντας γεμάτα αισθήματα. Μέσα σε κύματα μανιασμένης επιθυμίας. Μέσα σε φουρτούνες και αέρηδες που ανελέητα παρασύρουν την ψυχή μου. Όλο μου το είναι μέσα σε μια θάλασσα, και η θάλασσα αυτή έχει το όνομά σου.

***

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: Άννα Σπανογιώργου

.…………………..

Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο

Βιβλίων Ορίζοντες