“Στην πΈνα”: "Ελεύθερη Πτώση" γράφει η Χριστίνα Νάκου

Στην πΈνα”

“Ελεύθερη Πτώση”

Γράφει η Χριστίνα Νάκου

***

Πρωτόγνωρος για όλους εμάς αυτός ο «εγκλεισμός», όμως μετά από τόσους μήνες «κατ’ οίκον περιορισμού», η ζωή ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους έφτασε να γίνει η νέα μας πραγματικότητα, η νέα μας κανονικότητα. Και ξαφνικά, απρόοπτα, στα υψηλότερα επίπεδα κινδύνου, μας ανακοινώνουν πως είμαστε «ελεύθεροι» ν’ ανοίξουμε την πόρτα, να βγούμε έξω, σχεδόν «όπως παλιά».

Κι εμείς οι άνθρωποι, σαν τα φοβισμένα καναρίνια που διστάζουν να πετάξουν από την πόρτα του κλουβιού που παρέμεινε ανοιχτή, αναρωτιόμαστε: «είμαστε όντως ελεύθεροι;», «Θα είμαστε ασφαλείς εκεί έξω;».
Δεν υπάρχει δυστυχώς εμβόλιο για να μας προστατεύσει από τον ιό του φόβου.
Τόσο καιρό είμασταν αναγκασμένοι να ζούμε σ’ έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο διαφορετικό από εκείνον που είχαμε μεγαλώσει. Τον κόσμο των τοίχων, των κόσμο των τειχών, τον κόσμο της μάσκας. Η ελεύθερη βούληση είχε χαθεί από τη γη του «πολιτικού όντος», τη γενέτειρα της δημοκρατίας. Η αγκαλιά, η χειραψία, ακόμη και το χαμόγελο είχαν απαγορευτεί στο εκ φύσεως κοινωνικό ανθρώπινο γένος. Χάσαμε επαφή με τα πρόσωπα. Χάσαμε επαφή με το δέρμα. Με όλα χάσαμε επαφή. Πόσες φορές απολογηθήκαμε λέγοντας σε συναδέλφους, σε φίλους, σε οικείους: «Συγνώμη φίλε, κολλητέ, αδερφέ, αλλά δε σε γνώρισα πίσω από τη μάσκα!».
Τα κρούσματα αυξάνονταν συνεχώς. Το βλέπαμε στο κουτί (τηλεόραση, υπολογιστή), το ακούγαμε από γνωστούς, το βιώναμε στους κοντινούς μας. Τα πράγματα – μας έλεγαν- είχαν σχεδόν «ξεφύγει». Κι εμείς ανήμποροι να βοηθήσουμε, να παρηγορήσουμε, να μοιραστούμε τον πόνο, αγωνιούσαμε. Το μόνο που μοιραζόμασταν ήταν ο φόβος. Ο φόβος να μην τους ξαναδούμε. Ο φόβος να μη μας ξαναδούν. Ο φόβος μην «κολλήσουμε» κι εμείς.

Μετά από δεκαετίες πεποίθησης πως τον είχαμε επιτέλους νικήσει, ο γενικευμένος θάνατος μας συστήθηκε ξανά. Ο θάνατος που χτυπάει τυχαία, που δεν προειδοποιεί. Ο θάνατος του 24χρονου γιου μιας φίλης που φτύνει αίμα ξαφνικά και μέσα στη νύχτα φεύγει…
Ένα «θετικός» να παίρνει τον σύντροφο σου από κοντά σου κι εσύ σπίτι σου –μόνη- να βασανίζεσαι, να τρέμεις μην πέσει ο ζωτικός «αριθμός» κάτω από το 91.
Ο αέρας γύρω μας επικίνδυνος, το οξυγόνο έγινε το πιο πολύτιμο αγαθό. Ο σωλήνας να σώζει ζωές και οι άνθρωποι με τα λευκά να γίνονται οι ήρωες της εποχής. Μιας εποχής που είχε αποχαιρετήσει τον Θεό και άρχισε και πάλι να τον αναζητά, να τον παρακαλεί, και κάποιες φορές –ευτυχώς- να τον ευγνωμονεί.
Ο απολογισμός όμως δεν σταμάτησε να ανεβαίνει. Κρούσματα, νοσηλεύσεις, θάνατοι, μετρήσαμε δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες. Στο τέλος χάσαμε το μέτρημα, ή μήπως κουραστήκαμε να μετράμε;
Και τώρα τι; Δεν μετράνε πια οι αριθμοί; Δεν κινδυνεύουμε πια από το έξω, από τον άλλο; Φεύγουν οι απαγορεύσεις, τα πρόστιμα και οι περιορισμοί. θα χαθούν σε λίγο, σε πολύ λίγο, και οι κωδικοί.
«Ελεύθεροι» και πάλι να «ζήσουμε», να γελάσουμε, να παίξουμε, να κυλιστούμε στο γρασσίδι και να το μυρίσουμε.
Ελεύθεροι και πάλι να πιούμε μαζί, να φάμε μαζί, να κοιταχτούμε στο στόμα.
Ελεύθεροι να κλείσουμε τις οθόνες και να ξανακαθίσουμε στα θρανία… Λίγες μέρες πριν από τις διακοπές!

Αδοκίμαστα εμβόλια, αναξιόπιστα self-test, ξεθωριασμένες οδηγίες προφύλαξης για μικρούς και μεγάλους. Και μετά… Το αβέβαιο, το άγνωστο. Κάνουμε τον σταυρό μας και βουτάμε στο κενό.

Μια βουτιά σε «ελεύθερη» πτώση με μοναδικό αλεξίπτωτο την ελπίδα.

***

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: Χριστίνα Νάκου

.…………………..

Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο

Βιβλίων Ορίζοντες