ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΜΟΛΥΒΙ
Ο πατέρας είχε φύγει εδώ και ένα χρόνο από την ζωή. Και έτσι αποφάσισα να μαζέψω τα προσωπικά του αντικείμενα , τα βιβλία του , τον χαρτοφύλακα του, και να τα βάλω σε κούτες. Μετά θα τα πήγαινα στο υπόγειο για να τα φυλάξω. Όλα του τα ρούχα και τα παπούτσια τα έδωσα σε φτωχούς που ήξερα και έτσι έπιασαν τόπο. Η μητέρα μου είχε φύγει δυο χρόνια πριν. Ο πατέρας μου ήταν συλλέκτης μολυβιών. Ήταν δάσκαλος και του άρεσε να μαζεύει μολύβια. Και μάλιστα είχε μερικά όπως μου έλεγε πολύ σπάνια. Τα βρήκα όλα σε μια κασετίνα δερμάτινη. Ήταν πραγματικά ορισμένα πολύ παλιά και άκομψα θα τα χαρακτήριζα.
Μου είχε πει πως το μολύβι ανακαλύφτηκε το 1795 από τον NICHOLAS JACQUES CONTE, έναν επιστήμονα που υπηρετούσε στο στρατό του Ναπολέοντα. Το 1789 ονομάστηκε γραφίτης από την χρήση της Ελληνικής λέξης γράφειν. Το παλαιότερο μου είχε τονίσει ήταν φτιαγμένο το 1630. Αυτά θυμόμουν καθώς κοιτούσα τα μολύβια μέσα στην κασετίνα. Ένα από αυτά μου κίνησε την περιέργεια. Ήταν πλατύ. Ο γραφίτης ήταν ανάμεσα σε δυο ξύλινες μικρές πλάκες. Φαινόταν αχρησιμοποίητο και το έβγαλα για να το δω καλύτερα. Σκέφτηκα για λίγο ότι αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ κάποιος να το ξύσει. Μάλλον θα το έκαναν με μαχαίρι. Δε ξέρω γιατί αλλά από εκείνη την στιγμή το πήρα και το άφησα στο δικό μου γραφείο. Ήμουν και εγώ δασκάλα. Τώρα πια ζούσα μόνη στο πατρικό μου. Θα μπορούσα με αυτό να διορθώνω τα γραπτά των μαθητών μου. Και ίσως να έγραφα στο ημερολόγιο μου.
Εκείνη την νύχτα έπεσα και κοιμήθηκα νωρίς. Ήμουν άλλωστε πολύ κουρασμένη. Μέχρι να τακτοποιήσω όλα τα προσωπικά αντικείμενα του πατέρα μου είχα χάσει όλο το Σαββατοκύριακο. Αλλά την επόμενη σηκώθηκα και πήγα στο σχολείο. Οι ώρες πέρασαν γρήγορα. Έφτασα το μεσημέρι στο σπίτι και κάθισα να φάω ένα χάμπουργκερ και μια σαλάτα που είχα αγοράσει. Δεν προλάβαινα να φτιάξω φαγητό. Μιας και όλο το απόγευμα είχα να διορθώσω γραπτά. Και έτσι μετά το φαγητό έκανα ένα μπάνιο , έφτιαξα και ένα ζεστό τσάι και κάθισα στο γραφείο μου. Χρησιμοποίησα σε κάποια γραπτά το μολύβι. Κάποια σχόλια βασικά στην ορθογραφία ορισμένων μαθητών.
Χωρίς να το καταλάβω η ώρα πέρασε και ήρθαν τα μεσάνυχτα. Σηκώθηκα από το γραφείο μου και πήγα για ύπνο. Άφησα τα γραπτά εκεί. Θα τα μάζευα το πρωί για να τα παραδώσω στους μαθητές. Και αυτό έκανα το επόμενο πρωί. Μάζεψα τα γραπτά τα έβαλα στην τσάντα μου και έφυγα για το σχολείο. Την πρώτη ώρα παρέδωσα τα γραπτά των μαθητών με τα σχόλια και τους βαθμούς τους και κάθισα στην έδρα. Θα τους άφηνα να διαβάσουν τις διορθώσεις και μετά θα συζητούσαμε τους βαθμούς τους. Μέχρι όμως να γίνει αυτό αποφάσισα να διαβάσω μια μελέτη επάνω στη δουλειά μου. Την είχα κατεβάσει στο κινητό μου για ευκολία.
Τα πρώτα πέντε λεπτά δεν ακούστηκε τίποτα. Μετά σήκωσα το κεφάλι μου και είδα την αντίδραση των μαθητών μου. Όλοι και όλες κοιτούσαν τα γραπτά τους με γουρλωμένα μάτια. Κάποια παιδιά κοιτούσαν με φρίκη θα έλεγα τις κόλλες.
-Τι συμβαίνει; Τους ρώτησα.
-Κυρία με συγχωρείτε μα πρέπει να δείτε τα γραπτά μας. Κάτι έχουν. Μου απάντησε η απουσιολόγος της τάξης.
-Τι εννοείς ;
Ελάτε να δείτε . Μου είπε και σηκώθηκα να δω.
Αλλά αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Η κόλλα της είχε σταγόνες αίματος. Και στα σχόλια που είχα σημειώσει με το μολύβι είχαν αλλάξει. Και εκεί που περίμενα να δω τα γράμματα μου είδα βρισιές. Βρισιές μαζί με βλασφημίες. Και όλα τα παιδιά σήκωσαν τις κόλλες τους. Ήταν όλες ίδιες. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Αυτά δεν ήταν τα γραπτά που είχα διορθώσει το προηγούμενο βράδυ. Και σίγουρα αυτά δεν ήταν τα δικά μου γράμματα. Δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Έτσι μάζεψα όλα τα γραπτά και τα έβαλα σε ένα ντοσιέ. Όλες τις διδακτικές ώρες και μέχρι να γυρίσω στο σπίτι μου δεν είχα μυαλό για το οτιδήποτε. Βασικά είχα φρικάρει από το όλο θέμα. Γυρνώντας στο σπίτι πήγα κατευθείαν στο γραφείο μου. Και εκεί είδα πως το μολύβι είχε που το πρωί το είχα αφήσει μέσα στην μολυβοθήκη ήταν επάνω στο γραφείο και από την μύτη του έσταζε αίμα. Στάθηκα εκεί να το κοιτάζω ανήμπορη να κουνηθώ. Τι στο καλό συνέβαινε με το μολύβι; Ήμουν κομμάτια. Δεν πίστευα στα ανεξήγητα φαινόμενα , στα φαντάσματα και στους δαίμονες. Αλλά το μολύβι αυτό δεν ήταν φυσιολογικό. Προσπάθησα να χαλαρώσω. Και έδιωξα από το μυαλό μου κάθε αρνητική σκέψη. Μαγείρεψα, έφαγα και μετά το χαλαρωτικό μου μπάνιο ξάπλωσα να κοιμηθώ. Ένιωθα πολύ ψυχολογικά κουρασμένη. Και άλλωστε με αυτό το κρύο που έκανε έξω το ζεστό μου κρεβάτι ήταν η καλύτερη επιλογή.
Και ο ύπνος με πήρε γρήγορα. Αλλά ήταν γεμάτος από εφιάλτες. Έτρεχα σε ένα περίεργο δάσος με την ομίχλη να έχει σκεπάσει τα πάντα. Άκουγα ουρλιαχτά και άγνωστες λέξεις. Και βρέθηκα σε ένα ανοιχτό μέρος μέσα στην καρδιά του δάσους. Και μια φωτιά έκαιγε στο κέντρο του. Και γύρω της άντρες και γυναίκες χόρευαν και ούρλιαζαν σε μια διάλεκτο που ποτέ δεν είχα ακούσει. Και μετά αίμα. Όλα γέμισαν με αίμα. Και πετάχτηκα από το κρεβάτι λαχανιασμένη, σα να με κυνηγούσαν χίλιοι δαίμονες. Και άνοιξα τα μάτια μου για να δω το μολύβι να αιωρείται απέναντι μου. Έτοιμο σαν το κοντάρι που περιμένει το κορμί για να χωθεί. Αυτό το καταραμένο μολύβι. Γιατί καταραμένο είναι και δε ξέρω πως το είχε στην κατοχή του ο πατέρας μου.
Εκτοξεύτηκε με μανία προς το μέρος μου. Πρώτα μου έβγαλε το ένα μου μάτι. Μετά και ενώ ούρλιαζα και στριφογύριζα στο πάτωμα από τον πόνο μπήκε στο αυτί μου και με κούφανε. Και μετά διέγραψε μια πορεία από πάνω προς τα κάτω. Με το να καρφωθεί στο στέρνο μου και να με σκίσει ως την κοιλιά μου.
Η αυγή όταν μπήκε δειλά από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας μου με βρήκε μέσα σε μια λίμνη αίματος. Και εκεί θα είχα ξεψυχήσει αν δεν προλάβαινα να καλέσω το ασθενοφόρο.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ.Π.ΚΟΦΙΝΑ
____________
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
678
124
20