Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Είχαν σκοτωθεί πολλοί νέοι σε εκείνο το δρόμο. Άλλοι έλεγαν, πως ο φωτισμός δεν ήταν επαρκής. Κάποιοι άλλοι πως έφταιγε η ταχύτητα που ανέβαζαν οι μηχανές και άλλοι πως το νεαρό της ηλικίας ,μαζί με την ανωριμότητα, ήταν τα στοιχεία αυτά που τελικά, κόστιζαν τη ζωή σε τόσους νέους και νέες κάθε φορά.
Εκείνη η λεωφόρος είχε τόσα θύματα. Όλοι νέοι και όλοι με μηχανή. Και πάντα την περίοδο του καλοκαιριού, που μάζευε πολύ κόσμο, γιατί είχε και πολλά μπαρ εκεί δίπλα στη θάλασσα. Σε αυτή είχα χάσει και εγώ τον ξάδερφο μου, μια νύχτα του Ιουλίου. Ήταν δεκαεφτά ετών. Για χρόνια που διέσχιζα αυτή τη λεωφόρο καρμανιόλα, πρόσεχα πολύ. Δεν έτρεχα καθόλου. Δεν έπινα. Πάντα την διέσχιζα πρωί, όσο μπορούσα βέβαια, γιατί και εγώ μηχανή είχα. Την φοβόμουν. Δεν ήξερα τότε πως το συναίσθημα που είχα θα έβγαινε αληθινό. Είχα πάντα μέσα μου ένα φόβο για αυτό το δρόμο. Σα να ήταν καταραμένος. Κάθε φορά που τον διέσχιζα , ένιωθα πως έμπαινα σε ένα σκοτεινό τούνελ, που δεν είχε διέξοδο. Ήταν τόσο έντονο αυτό το συναίσθημα , που ένιωθα ένα σφίξιμο στη καρδιά.
Εκείνο το καλοκαίρι η παρέα έβγαινε σε μαγαζιά που υπήρχαν σε αυτή τη λεωφόρο. Είχαν ανοίξει δυο καινούργια μπαρ και τους άρεσαν. Προσπάθησα να τους προτείνω κάποια άλλα, σε άλλες περιοχές του νησιού. Αλλά δε με άκουγαν.
Τα πρώτα δυο βράδια που πέρασα από αυτή, το έκανα χωρίς να σκεφτώ τη διαβόητη φήμη της. Το τρίτο όμως που γύριζα μόνη στο σπίτι μου, σε μια στροφή παρατήρησα έναν άντρα που φορούσε ένα κόκκινο κοστούμι. Είχε το βλέμμα του στραμμένο σε ένα ζευγάρι που καθόταν σε ένα παγκάκι στην απέναντι του πλευρά, προς τη θάλασσα. Δεν έδωσα περισσότερη σημασία. Ήταν γνωστό πως τα καλοκαίρια στο νησί ερχόταν πολύς κόσμος. Και ερχόντουσαν και κραυγαλέες περιπτώσεις ανθρώπων όπως ο τύπος με τα κόκκινα. Το τέταρτο όμως βράδυ είδα ξανά τον μυστηριώδη κύριο στο ίδιο σημείο. Πέρασα λίγα μέτρα μακριά του. Και τον κοίταξα μέσα από το κράνος μου. Τα ρούχα του στέκονταν με άνεση επάνω του. Φορούσε παντελόνι, πουκάμισο και σακάκι. Ένα ζευγάρι μαύρα πάνινα παπούτσια συμπλήρωνε την εικόνα του. Ήταν ψιλός με μαύρα μαλλιά, πολύ προσεγμένα τραβηγμένα προς τα πίσω και κοντοκουρεμένα. Η ώρα ήταν δώδεκα το βράδυ όταν έπεσα να ξαπλώσω, αλλά ο ύπνος μου ήταν γεμάτος άσχημα όνειρα, τα οποία περιλάμβαναν τον μυστηριώδη άντρα. Άλλοτε με κυνηγούσε, άλλοτε με έπνιγε με τα χέρια του. Άλλοτε εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μου την ώρα που οδηγούσα και έχανα τον έλεγχο.
Ξύπνησα το επόμενο πρωί πιο κουρασμένη από ότι έπεσα το προηγούμενο βράδυ. Η εικόνα του άγνωστου άντρα με τα κόκκινα ρούχα δε με άφηνε να ηρεμήσω. Ακόμα και στη δουλειά ήμουν αφηρημένη.
Όταν γύρισα το μεσημέρι στο σπίτι έκανα ένα μπάνιο και ξάπλωσα. Δεν ενέδωσα στα παρακάλια της παρέας για να βγω μαζί τους. Τους αρνήθηκα ευγενικά. Δεν είχα καμία όρεξη να οδηγήσω σε αυτό το δρόμο. Και αυτό έκανα για μια εβδομάδα. Έβρισκα συνέχεια δικαιολογίες. Αλλά κάποια στιγμή και εκείνες τελείωσαν. Και έτσι ένα βράδυ πήγα. Όταν όμως ήταν η ώρα να γυρίσω πίσω, προτίμησα να φύγω με μια από τις φίλες μου, που για εκείνο το βράδυ δεν είχε όρεξη να μείνει για πολύ στο μπαρ.
Στη διαδρομή σκεφτόμουν συνέχεια τον άντρα με τα κόκκινα. Και στην επόμενη στροφή ήταν εκεί. Έβγαλα φλας, πάτησα φρένο και έκανα στην άκρη λίγα μέτρα μακριά του. Η φίλη μου έκπληκτη με ρώτησε τι συνέβαινε και τότε της είπα αν βλέπει και εκείνη τον άντρα με το κόκκινο κοστούμι. Με διαβεβαίωσε πως δεν έβλεπε κανένα άντρα και μόνο τα αυτοκίνητα και τις μηχανές που πηγαινοέρχονταν στη λεωφόρο. Και όμως αυτός στεκόταν εκεί και κοιτούσε το ρολόι του, σαν κάτι να περίμενε. Και τότε μια μηχανή μεγάλου κυβισμού πέρασε με ταχύτητα από εμάς, έχασε τον έλεγχο, μιας και είδε ξαφνικά επάνω στη στροφή τον μυστηριώδη άντρα και τράκαρε σε μια κολόνα της ΔΕΗ.
Ο οδηγός πετάχτηκε και έσκασε με το κεφάλι μπροστά στα παπούτσια του άγνωστου άντρα. Και η κοπέλα σύρθηκε στην καυτή άσφαλτο και την πέρασε από επάνω ένα αμάξι που δεν πρόλαβε να σταματήσει. Όλα έγιναν σε δευτερόλεπτα. Ο άντρας με τα κόκκινα έσκυψε επάνω από τον οδηγό. Άνοιξε το στόμα του και μυτερά δόντια έκαναν την εμφάνιση τους. Άρχισε να ρουφά με λαιμαργία το αίμα και την ζωή του. Και μετά έκανε το ίδιο και με την κοπέλα.
Είχα απλά κοκαλώσει επάνω στη μηχανή μου. Η φίλη μου κάτι έλεγε αλλά δε μπορούσα να την ακούσω. Κοιτούσα αυτό το τέρας που τρεφόταν με το αίμα των δυο παιδιών. Τώρα ήξερα. Αυτός ο άντρας ήταν ο θάνατος. Και χόρταινε την πείνα του από τις ζωές των νεαρών θυμάτων. Δε μπορούσα να εξηγήσω πως τον έβλεπα εγώ, και όχι η φίλη μου . Αυτό θα με προβληματίζει μια ζωή. Αλλά αυτά τα δυο παιδιά σίγουρα τον είχαν δει ξαφνικά μπροστά τους για αυτό και έχασε ο οδηγός τον έλεγχο.
Δυο μέρες μετά οι φωτογραφίες των παιδιών είχαν μπει σε μια τοπική εφημερίδα. Και τότε αναγνώρισα το ζευγάρι των δυο νέων που καθόντουσαν στο παγκάκι που κοιτούσε ο θάνατος.
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΞΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΑΝΑΚΗ.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ .Π.ΚΟΦΙΝΑ
____________
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
678
124
20