“Σκοτεινά μονοπάτια”: “Η ΓΚΟΥΝΟΥ”.. Μικρές ιστορίες τρόμου από την Κατερίνα Κοφίνα

Η ΓΚΟΥΝΟΥ

-Ο κάθε τόπος παιδί μου έχει και τις δικές του ιστορίες. Τις λέμε τοπικές. Μια τέτοια είναι και η ιστορία της Γκουνού. Θυμάμαι πολύ καλά την ιστορία γιατί μου την είχε διηγηθεί ο παππούς μου.  Και τότε την είχα βρει πολύ τρομακτική.

-Θα μου την πεις και μένα γιαγιά; Την ρώτησε ο δεκάχρονος εγγονός της.

-Αν μου υποσχεθείς ότι δε θα φοβηθείς.

-Δε θα φοβηθώ. Είμαι μεγάλος πια.

-Ας καθίσουμε τότε εδώ στο καναπέ.

 Έξω φυσούσε παγωμένος βοριάς. Το μικρό σπιτάκι με την αυλή και τα δέντρα αντιστεκόταν στην μανία του. Τα δυο σκυλιά κοιμόντουσαν στα ξύλινα σπίτια τους. Η θάλασσα απέναντι ήταν γεμάτη κύματα. ΄

-Κάποτε. Πολλά , πολλά χρόνια πριν, όταν ο παππούς μου ήταν μικρό παιδί, ένα πλοίο είχε ναυαγήσει κοντά στην παραλία του Αγίου Γεωργίου. Ήταν στα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Υπήρχε πολύ πείνα και ανέχεια. Το πλοίο αυτό ήταν ένα κατάμαυρο πλοίο. Κανένας δεν ήξερε πως ναυάγησε. Απλά μια μέρα το είδαν να  έχει αράξει στην άμμο. Οι πιο τολμηροί άντρες μπήκαν μέσα και βρήκαν στις αποθήκες του στάρι. Φυσικά ήταν μέσα στο νερό όλα. Όμως ο κόσμος έμπαινε και το μάζευε. Το ξέπλεναν , το στέγνωναν και έφτιαχναν αλεύρι για να φάνε ψωμί. Να φτιάξουν πίτες, οτιδήποτε για να μη πεινάνε. Δεν βρέθηκαν ναυτικοί. Το πλοίο έμοιαζε με πλοίο φάντασμα που είχε έρθει και τους είχε φέρει φαγητό. Έτσι το έβλεπαν.

Όμως μια νύχτα κάποιοι που είχαν μπει και μάζευαν στάρι είδαν μια γυναίκα στην πλώρη. Την πλησίασαν. Της φώναξαν. Αυτή όμως δε μιλούσε. Φορούσε ρούχα παράξενα. Δεν τα είχαν ξαναδεί. Κάποιος πήγε και την άγγιξε. Τότε εκείνη γύρισε και φανερώθηκε ένα ανύπαρκτο πρόσωπο. Τα χέρια της ήταν μέσα από τα ρούχα ,κόκκαλα. Ο άντρας τρομοκρατημένος άρχισε να ουρλιάζει.

-Φύγετε. Είναι η Γκουνού. Θα μας καταραστεί όλους.   

Όσοι ήταν τότε στο πλοίο έφυγαν σα τους τρελούς για να μην την αντικρίσουν. Άλλοι έπεσαν στη θάλασσα στη προσπάθεια τους να σωθούν. 

Την επόμενη το πρωί πολύς κόσμος πήγε στο πλοίο. Παρά τον φόβο τους η πείνα τους ήταν μεγαλύτερη. Τα αμπάρια ήταν γεμάτα στάρι. Ήταν θέμα επιβίωσης. Η Γκουνού θα μπορούσε να ήταν ανύπαρκτη και κάποιος να την επινόησε. Με αυτό τον τρόπο θα έβγαζε όλο το σιτάρι για εκείνον. Ξεκίνησαν λοιπόν να μαζεύουν τον καρπό. Θα ήταν γύρω στα πενήντα άτομα εκείνη την ημέρα μέσα στα αμπάρια του μαύρου αυτού πλοίου. Άντρες και γυναίκες. Ο παππούς μου ήταν μικρός τότε. Είχε πάει να δουλέψει η μεγάλη του αδερφή.

-Και τι έγινε γιαγιά; Εμφανίστηκε η Γκουνού;

-Αυτό δε το μάθαμε ποτέ αγοράκι μου. Βλέπεις την επόμενη το πρωί το μαύρο πλοίο είχε εξαφανιστεί. Μαζί με τα πενήντα άτομα. Κανένας ποτέ δε τους βρήκε.

Η Γκουνού τους πήρε μαζί της. Εκείνη και το καταραμένο της μαύρο φάντασμα  εξαφανίστηκαν όπως είχαν εμφανιστεί.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ .Π.ΚΟΦΙΝΑ

____________

 Λίγα λόγια για την συγγραφέα

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΦΙΝΑ