"Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΣΙΔΑΣ", γράφει η Κλαίρη Θεοδώρου

“Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΣΙΔΑΣ”

Κάθε πρωί ξυπνούσα. Κάθε πρωί ξυπνούσα και θυμόμουν: τη μάνα που είχε χαθεί νωρίς -πολύ νωρίς. Κάθε πρωί ξυπνούσα και σκεφτόμουν: τους ρόλους που είχα αναλάβει, ρόλους που δεν μου αντιστοιχούσαν, σε κανένα παιδί δεν θα αντιστοιχούσαν. Κάθε πρωί ξυπνούσα και πνιγόμουν.

Κι έτσι έφυγα. Έφυγα μακριά και πίστεψα πως θα μπορούσα να ακουμπήσω σε ξένη αγκαλιά τα όνειρά μου. Κι έτσι άρχισα να ξυπνάω δίπλα σε έναν άνθρωπο που παραλίγο να μου στερήσει ακόμα κι αυτό: το να ξυπνάω. Γιατί πλέον κάθε πρωί ξυπνούσα και αισθανόμουν πως αυτή η μέρα θα ήταν η τελευταία μου. Κάθε πρωί ξυπνούσα και ευχόμουν αυτή η μέρα να ήταν η τελευταία μου. Η τελευταία μέρα κακοποίησης, υποτίμησης και ψεύτικης φυγής. Οι τελευταίες ώρες που κοίμιζα τις αισθήσεις μου, κοίμιζα εμένα την ίδια, με ουσίες που με έτρωγαν από μέσα.

Ωσότου ένα πρωί ξύπνησα. Ξύπνησα για τα καλά και αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Σε έναν πατέρα που παρόλο που είχε χάσει την εμπιστοσύνη του σε μένα, στάθηκε εκεί, δίπλα μου, βράχος ακλόνητος, θεριό ανήμερο, όπως κάθε πατέρας θα έπρεπε να είναι. Έφυγε λίγο αργότερα. Κι εγώ πια κάθε πρωί ξυπνούσα με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα, ξέροντας πως εκείνος είχε φύγει από τη ζωή μου, είχε φύγει όμως ήσυχος, αφού είχε μπορέσει να νικήσει τον εφιάλτη. Και παράλληλα κάθε πρωί ξυπνούσα και δεν ντρεπόμουν να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη: γιατί τα είχα καταφέρει, τον είχα δικαιώσει και ήμουν εκεί, να τον αποχαιρετήσω, όταν έπρεπε, να τον ευχαριστήσω με το βλέμμα για όλα όσα ειπώθηκαν και δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Κάθε πρωί εδώ και κάμποσο καιρό ξυπνάω. Και απέναντί μου έχω έναν άνθρωπο ήλιο λαμπερό στο ολόδικό μας σύμπαν. Και δύο μικρούλικους, δίδυμους πλανήτες σε κυκλική τροχιά γύρω μας να μας καλωσορίζουν με το χαμόγελό τους. Κάθε πρωί ξυπνάω και ξέρω: πως είμαι μαχήτρια και είμαι νικήτρια. Νικήτρια της ζωής. Νικήτρια της ζωής μου.

Αυτή είναι η ιστορία μου. Η ιστορία της Ίσιδας.