“ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ Η ΑΓΑΠΗ..." γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή

“Δεν είναι έτσι η αγάπη..”

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί κολλάμε στο “άπιαστο”; Σε αυτό που δεν “μας κάθεται”;

Είναι εγωισμός, πείσμα ή έτσι μάθαμε; Εγώ νομίζω πως έτσι μάθαμε..

Παραφράσαμε το “Στα δύσκολα πρέπει να αντέχουμε..” και έτσι γίναμε πιο ανεχτικοί με ανθρώπους που μας πλήγωσαν και μάλιστα χωρίς δεύτερη σκέψη, που όταν τους χρειαστήκαμε δεν έμειναν δίπλα μας, μας άφησαν μόνους στα δικά μας “δύσκολα” δηλαδή. Κολλήσαμε σε ανθρώπους που δεν μας φρόντισαν, δεν μας παρηγόρησαν, δεν μας βοήθησαν γιατί πότε δεν το είχαν σκοπό, δεν τους το βγάζαμε… και ενώ το ξέραμε πως αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους διπλά τους, εμείς συνεχίζαμε να μένουμε κοντά τους και ελπίζαμε σε ένα θαύμα. Ένα θαύμα που θα έσωνε αυτήν την τόσο όμορφη σχέση μας… Την όποια σχέση μας, ερωτική, φιλική, συγγενική.

Ξεχάσαμε πως ο εαυτός μας αξίζει τα καλύτερα και για αυτό πρώτοι του τα στερήσαμε. Δώσαμε αμέτρητες ευκαιρίες, δικαιολογήσαμε συμπεριφορές, βρήκαμε ένα σωρό λόγους και αιτίες για όλα όσα μας συνέβαιναν, δικαιολογίες ακόμα και για μας τους ίδιους. Δικαιολογίες για όλα, για άδικα λόγια που ακούσαμε, για άδικες συμπεριφορές απέναντι μας, για άδικα συναισθήματα, μα πότε δεν είδαμε πόσο άδικοι ήμασταν εμείς, με μας.

Μείναμε στο “ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς..” Το υποστηρίξαμε με νύχια και με δόντια..

Τις νύχτες της μοναξιάς μας και σε εκείνες τις στιγμές τον εσωτερικών διαλόγων μια ήταν πάντα η εξήγηση/δικαιολογία.

“Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι δύσκολες.. Απαιτούν θυσίες, υποχωρήσεις, συγχώρεση, υπομονή, καρτερία, συμβιβασμούς, κατανόηση, αγάπη… Πρέπει να αντέξω…” Μόνο που αποφεύγαμε πάντα να συμπληρώσουμε με την φράση.. “Μα όλα αυτά, πρέπει να είναι αμοιβαία”

Ε, λοιπόν ΔΕΝ είναι έτσι οι σχέσεις! Επιμέναμε να αγαπάμε όσους πληγώνουν και προσβάλουν την αγάπη, όσους πληγώνουν και προσβάλουν εμάς. Κάναμε το λίγο πολύ και πάντα το δικαιολογούσαμε, πάντα μας ήταν αρκετό..

Λέγαμε έτσι είναι η αγάπη, δίνεις χωρίς να απαιτείς, χωρίς να παίρνεις, χωρίς να μοιράζεσαι..

ΔΕΝ είναι αυτό αγάπη.. Λάθος μας τα έχουν μάθει, λάθος τα μάθαμε και εμείς..

Στην αγάπη μοιράζονται όλα στα δυο. Πονάνε και οι δυο, προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες ο ένας για τον άλλον και οι δύο, επιδιώκουν το καλύτερο για την σχέση τους και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση και την υποστηρίζουν έμπρακτα και οι δύο.

Δεν προσβάλουν. Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν δηλαδή αγάπη, εκτίμηση, έγνοια όπως μπορούν..

Και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό στις σχέσεις των ανθρώπων..σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες, πόσο σημαντικός και ξεχωριστός είσαι, πόσο πολύτιμος για αυτούς, πόσο τυχεροί που σε έχουν..

Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να ανεχόμαστε, να δικαιολογούμε και να αρκούμαστε στα λίγα.

Πρέπει επιτέλους να αρχίσουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να του προσφέρουμε και να απαιτούμε τα καλύτερα για αυτόν. Πρέπει να τον αγαπήσουμε ακόμα και μέσα από τις επιλογές μας.

Σκέφτομαι καμιά φορά, συνήθως κάθε Φλεβάρη, στην γιορτή των ερωτευμένων, πως κάποιοι περιμένουν αυτή την μέρα για να πάρουν την επιβεβαίωση που θέλουν για να μπορούν να συνεχίσουν και να εφεύρουν νέες δικαιολογίες, για να βρίσκουν ελαφρυντικά για προηγούμενες και ακόμα χειρότερα, για επόμενες συμπεριφορές..

Άλλοι περιμένουν ονομαστικές γιορτές και γενέθλια για να δουν ποιοι τους θυμούνται, ποιοι δεν ξεχάσαν.Αρκούμαστε στο τυπικό.. Κάναμε τις άγραφες προϋποθέσεις στην αγάπη και στο νοιάζομαι, τυπικούς κανόνες.

Όχι.. Αγάπη σημαίνει είμαι δίπλα σου 365 μέρες τον χρόνο.. 24 ώρες την μέρα.. Μια ζωή, την ζωή μου, που την χωράω στην δίκη σου..

Γιατί αξίζω να σε έχω διπλά μου και γιατί αξίζεις να με έχεις κοντά σου..

Δεν είναι έτσι η αγάπη..