Βασίλης Διακοβασίλης:”Πάντα υπάρχουν τιμήματα, τίποτα δεν κατακτάται ανώδυνα. Το ζήτημα είναι κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το οποιοδήποτε τίμημα ή όχι…”

 

 

1. “Στη σκιά του ποιητή”, ο τίτλος του πρώτου σας μυθιστορήματος που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες εκδόσεις Πηγή. Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα σε υπόθεση και γραφή, που σε κερδίζει αμέσως από την πρώτη του σελίδα. Ποιο ήταν το ερέθισμα της έμπνευσης σας, τι σας ώθησε στη συγγραφή του; 

 Β.Δ:  Πρώτα πρώτα θέλω να ευχαριστήσω την ιστοσελίδα “Βιβλίων Ορίζοντες” για την αγάπη με την οποία αντιμετώπισε το μυθιστόρημά μου από την πρώτη στιγμή της έκδοσης του. Αν πρέπει να ορίσω ένα μόνο ερέθισμα το οποίο με ενέπνευσε να συγγράψω την ιστορία μου, αυτό θα ήταν η γοητεία που πάντα ασκούσαν οι σημαντικοί πνευματικοί δημιουργοί σε πολύ νεότερες από αυτούς γυναίκες. Δεν θα αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα διότι  όλοι μας εύκολα μπορούμε να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας πολλές τέτοιες σχέσεις.  Αν και γνωρίζουμε ότι συνήθως υπάρχει ένα ισχυρό δέσιμο μεταξύ τους το οποίο συνεχίζεται πολύ πέρα από τον θάνατο του δημιουργού, στη δική μου ιστορία, θέλησα να δώσω τη δύναμη στη βασική μου ηρωίδα, τη Νιόβη Μελασσιανού, να εγκαταλείψει τον μεγάλο ποιητή των ελληνικών γραμμάτων, τον Κωνσταντίνο Καρδιανό, ενώ αυτός ήταν στο απόγειο της δόξας του. Απόφαση διόλου εύκολη, μιας κι ο ποιητής ήταν για πολλά χρόνια τα πάντα για εκείνη – εργοδότης, μέντορας, σύντροφος, εραστής. 

  Αν και ξεκινάς λοιπόν από κάποιο βασικό ερέθισμα την ιστορία σου, στην πραγματικότητα αυτή ολοκληρώνεται μέσα από πολλαπλές εμπνεύσεις. Στο μυθιστόρημα αυτό είχα ερεθίσματα από τα σκληρά ήθη που κάποτε επικρατούσαν στον τόπο καταγωγής μου -την Κάρπαθο- και τις δεσμεύσεις που επέβαλαν στους νέους ανθρώπους. Από τα νεανικά όνειρα και κατά πόσο τελικά επηρεάζουν τη συνέχεια της ζωής μας. Αν μπορούμε να μείνουμε πιστοί σε αυτά, με οποιοδήποτε τίμημα κι αν κάποια στιγμή τη ζωή μας τολμούμε να τα κρίνουμε. Από τις μεγάλες αλλαγές που κάποια στιγμή οφείλουμε στον εαυτό μας και την βεβαιότητα ότι τίποτε δεν τελειώνει στη ζωή, αν δεν το θελήσουμε εμείς οι ίδιοι. Από τους ματαιωμένους έρωτες και τα  μυστήρια  πάθη των ανθρώπων, τα οποία τους οδηγούν σε μονοπάτια ανεξερεύνητα αλλά και σε μίση δίχως ξεκάθαρα αίτια.

2. Μιλήστε μας λίγο για την υπόθεση του βιβλίο σας, για να το γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας. 

 Β.Δ: Η ιστορία μου χαρακτηρίζεται ως κοινωνικό μυθιστόρημα, νομίζω ότι αυτό έγινε φανερό καθώς σας ανέφερα τα ερεθίσματα που με ενέπνευσαν.  Τον Σεπτέμβριο του 2018, σε μια ερημική παραλία της ακριτικής Καρπάθου, βρίσκεται νεκρός ο Κωνσταντίνος Καρδιανός, ο μεγάλος ποιητής των ελληνικών γραμμάτων. Τα ευρήματα δείχνουν ότι ο θάνατος του ήταν αποφασισμένος από τον ίδιο, ήταν μία «ηθελημένη αυτοκτονία». Ο δημοσιογράφος του πολιτιστικού ρεπορτάζ διαδικτυακής εφημερίδας των Αθηνών, Νίκος Μιχαηλίδης, θεωρεί ότι του δίνεται μια θαυμάσια ευκαιρία να ικανοποιήσει το όνειρο του, να γράψει ένα βιβλίο, με θέμα την άγνωστη ζωή του Καρδιανού. 

  Μέσα από την έρευνα του ο Μιχαηλίδης, γρήγορα ανακαλύπτει την σχέση του ποιητή με την Καρπαθιά, επίσης γνωστή ποιήτρια, Νιόβη Μελασσιανού, η οποία για χρόνια υπήρξε η πιστή γραμματέας και σύντροφος του. Τα ερωτήματα στα οποία προσπαθεί να απαντήσει είναι πολλά. Ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος που μετά από είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια κοινής ζωής, η Μελασσιανού αποφασίζει να απομακρυνθεί από τον Καρδιανό; Γιατί η Μελασσιανού ανέχτηκε για τόσο πολλά χρόνια να ζει στη σκιά του και γιατί, ακόμα και μετά τον θάνατο του, δεν μπορεί να τον συγχωρέσει; Για ποιον λόγο, ο σπουδαίος Καρδιανός, βρίσκει τόσο άδοξο θάνατο στο νησί της πρώην αγαπημένης του, μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια από τον χωρισμό τους; 

  Στην έρευνα του ο Μιχαηλίδης έχει βοηθό του την επίσης Καρπαθιά Μαρίνα Αναγνωστάκη. Παράλληλα παρακολουθούμε την ιδιόμορφη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους και τις δικές τους αμφιβολίες με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι. Ο Νίκος Μιχαηλίδης να ξεβολευτεί από την ευκολία της δικής τους μοναχικότητας  και η Μαρίνα Αναγνωστάκη, η οποία θα πρέπει υπερβεί την μέχρι τότε ζωή της, να σπάσει τους δεσμά που της επέβαλαν τα σκληρά ήθη του νησιού της και να αποδεχθεί την καινούρια πραγματικότητα που ζει.    

3. ​Όλοι οι ήρωες διατηρούν την μοναδικότητα τους μέσα στις σελίδες του βιβλίου σας. Ξεχώρισα σαν προσωπικότητα τον ποιητή Κωνσταντίνο Καρδιανό. Με προβλημάτισε και με γοήτευσε ο χαρακτήρας του και το άδοξο τέλος του. Μιλήστε μας για τον χαρακτήρα του Καρδιανου. Πως δημιουργήθηκε στο μυαλό σας αυτός ο ήρωας; 

 Β.Δ:  Οι σημαντικοί άνθρωποι των γραμμάτων μας, αυτοί που μέσα από την πένα τους είχαν την ικανότητα να διεγείρουν το μυαλό και τη ψυχή μας, για μένα πάντα αποτελούσαν ένα μυστήριο. Με τη φαντασία μου ήθελα να δημιουργήσω έναν τέτοιο χαρακτήρα, σπουδαίο ποιητή αλλά με προβλήματα στην προσωπική του ζωή. Υπηρετώντας την τέχνη του θριαμβεύει αλλά συγχρόνως χάνει την επαφή με την γυναίκα εκείνη που του αφοσιώθηκε με όλη το είναι της.  

  Ο Κωνσταντίνος Καρδιανός λοιπόν, είναι ένας από τους σημαντικότερους ποιητές των ελληνικών γραμμάτων. Επιπλέον αρθρογραφεί σε γνωστά αθηναϊκά έντυπα, με σημαίνοντα λόγο, κυρίως για θέματα πολιτισμού. Γόνος μεγαλοαστικής αλλά και δυσλειτουργικής οικογένειας των βορείων προαστίων, μοναχοπαίδι, έχει μάθει να συμβιώνει αρμονικά με την μοναξιά του. Από μικρός βρίσκει καταφύγιο στην αξιόλογη βιβλιοθήκη των γονιών του και πολύ σύντομα θέτει ως σκοπό της ζωής του να καθιερωθεί στον χώρο της ποίησης. Εγκαταλείπει κάθε προσδοκία των  γονιών του για ανώτατες σπουδές, εγκαθίσταται στο κέντρο των Αθηνών όπου αφιερώνεται σε αυτό που αγαπά περισσότερο απ΄ οτιδήποτε άλλο, την γραφή. Η πρώτη του ποιητική συλλογή κάνει ευθύς εντύπωση στους λογοτεχνικούς κύκλους και συνεχίζει μέχρι που το νεανικό του όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Τα πρώτα του ποιήματα από την πρώτη στιγμή γοητεύουν την έφηβη Νιόβη Μελασσινού, που ζει στην ακριτική Κάρπαθο τη δεκαετία του εξήντα και ονειρεύεται κι αυτή να γίνει ποιήτρια. Μέσα από τις συγκυρίες εκείνες που μόνο η αληθινή ζωή δημιουργεί, ο Καρδιανός και η Μελασσιανού θα συμπλεύσουν για εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια. Σε μία σχέση που αυτός θέτει τους κανόνες κι εκείνη τους αποδέχεται. Για είκοσι πέντε χρόνια τον εμπιστεύεται τυφλά, μένει στην σκιά του ως που να αποφασίσει ότι δεν έχει θέση πια δίπλα του. Ο χωρισμός τους φαινομενικά είναι βελούδινος. Αν κι αυτός γίνεται με δική της πρωτοβουλία, μένει έκπληκτη με την απάθεια που εκείνος αντιμετωπίζει την φυγή της. Στην πραγματικότητα πονά κι αυτός το ίδιο, ποτέ όμως δεν θα του επέτρεπε στον εαυτό του να εκλιπαρήσει την προσοχή της. Εκτός, από αρκετά χρόνια μετά, προς το πέρας της ζωής του, όταν φτάνει στο νησί της και ζητά να την δει. Εκείνη αρνείται. Τότε μόνο αντιλαμβάνεται πόσο λάθος είχε αντιμετωπίσει την μόνη γυναίκα που του αφέθηκε ολοκληρωτικά και πόσο την πλήγωσε. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του, τις περνά μόνος σε μια ερημική παραλία της Καρπάθου, προσπαθώντας να βρει για ποιον λόγο φάνηκε τόσο ανίκανος να εκφράσει τα αληθινά του αισθήματα προς την μοναδική γυναίκα που τον αγάπησε πραγματικά.

  Συνθέτοντας τον χαρακτήρα του Καρδιανού, ήθελα να απομυθοποιήσω την αίγλη των μεγάλων αντρών της τέχνης με την οποία συχνά τους περικλείουμε και να καταδείξω ότι είναι το ίδιο ανθρώπινοι με όλους μας. Η προσήλωση όμως στον στόχο τους και σε αυτό που τους τρέφει την ψυχή είναι τέτοια, που συνειδητά επιλέγουν να βάζουν τον εαυτό τους μπροστά και πάνω από όλους όσους τυχαίνει να βρεθούν στη ζωή τους. Ο Καρδιανός εκμεταλλευόμενος τον συναισθηματικό πλούτο της ποίησης εκφράζει όλα όσα κάποιος θα περίμενε από αυτόν, στην προσωπική του ζωή όμως είναι ένας μονόχνοτος άνθρωπος, ανίκανος να γευτεί και την ελάχιστη ευτυχία που μπορεί να του χαριστεί, ανίκανος να αντιληφθεί τις ανάγκες αυτών που βρίσκονται κοντά του.

4. Μέσα από το βιβλίο σας περνάτε πολλά μηνύματα στον αναγνώστη. Ένα από τα ηχηρότερα είναι το μήνυμά της μοναχικότητας των ανθρώπων από επιλογή ή όχι και οι επιπτώσεις της στις ζωές τους. Για εσάς ποιο είναι το πιο σημαντικό μήνυμα, το οποίο θα θέλατε να περάσατε στον αναγνώστη που θα διαβάσει το βιβλίο σας 

 Β.Δ:  Το ζήτημα της μοναχικότητα των ανθρώπων, είναι κάτι που με απασχόλησε και στις δύο ιστορίες που παράλληλα ανέπτυξα στο μυθιστόρημά μου. Ειδικά ο σύγχρονος άνθρωπος, αν και έχει στη διάθεση του όλα τα μέσα για να την απαλύνει, δεν παύει να βασανίζεται καθημερινά από αυτήν. Κατά την άποψη μου, είναι ένα από τα πιο δυσεπίλυτα ζητήματα που απασχολούν λίγο-πολύ όλους μας. Άλλοι την αποδέχονται, άλλοι την ξορκίζουν, άλλοι υποφέρουν από τις συνέπειες της και άλλοι επιχειρούν να την αφήσουν πίσω τους, όπως ο Νίκος Μιχαηλίδης και η Μαρίνα Αναγνωστάκη, οι άλλοι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας μου.

  Για μένα όμως σημαντικό είναι και το μήνυμα της πίστης μας στα νεανικά μας όνειρα. Εκείνα που ονειρευτήκαμε, σχεδιάσαμε και θέσαμε ως στόχο της ζωής μας, τότε στα πιο ενθουσιώδη χρόνια μας. Τότε που νιώθαμε ανίκητοι και σίγουροι ότι το μέλλον το κουμαντάραμε εμείς. Δεν είναι εύκολο να μείνεις αμετακίνητος στην πορεία που έχεις χαράξει μέχρι να νιώσεις ότι έχεις πετύχει όλα όσα ονειρεύτηκες. Αν όμως το πετύχεις, σίγουρα θα νιώσεις την ικανοποίηση της επίτευξης των στόχων που έχεις κατακτήσει, συνήθως με θυσίες και πολύ κόπο. Από την άλλη οφείλεις να κοιτάξεις και δίπλα σου, προσπαθώντας να αναγνωρίσεις ποιο ήταν το αληθινό τίμημα που πλήρωσες για την επιτυχία σου αυτή. Διότι πάντα υπάρχουν τιμήματα, τίποτα δεν κατακτάται ανώδυνα. Το ζήτημα είναι κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το οποιοδήποτε τίμημα ή όχι.

 

5. Είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα, όμως έχετε εκδώσει ήδη μια σειρά διηγημάτων και δουλειά σας έχει δημοσιευθεί σε γνωστά ηλεκτρονικά περιοδικά. Πως αισθάνεστε για την έκδοση του πρώτου σας λογοτεχνικού πονήματος;

 Β.Δ: Σίγουρα νιώθω μεγάλη ικανοποίηση, να βλέπω το πρώτο μου μυθιστόρημα, να έχει φτάσει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και ο δυνητικός αναγνώστης να έχει την χαρά να το πιάσει στα χέρια του, να εμπνευστεί από το εξώφυλλο του, να ικανοποιηθεί ή όχι από το οπισθόφυλλο, να το ξεφυλλίσει και στη συνέχεια να το αγοράσει με σκοπό να τον ταξιδέψει μέσα από τα λογοτεχνικά μονοπάτια που εγώ δημιούργησα. Συγχρόνως νιώθω και αγωνία για την πορεία του. Πόσο ικανοποιημένους θα αφήσει τους αναγνώστες του. Πόσο εύκολα θα επιλεχθεί από κάποιον για να τον συντροφέψει μέσα από την πληθώρα τόσων νέων εκδόσεων. Εργάζομαι λοιπόν τώρα σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό της προβολής του βιβλίου μου. Είναι μια διαφορετική διαδικασία από τη γραφή, άχαρη θα έλεγα, αλλά αναγκαία. Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι περιορίζομαι μόνο στην ικανοποίηση της γραφής, της έκδοσης και δεν με ενδιαφέρει και η αναγνωρισιμότητά του. Κάθε συγγραφέας επιζητεί τη χαρά των καλών και αληθινών λόγων, που θα του εκφράσουν οι ικανοποιημένοι αναγνώστες του. 

 Ξέρω πως είναι αναπόφευκτο το δέσιμο ενός συγγραφέα με τους ήρωες του κατά την διάρκεια της συγγραφής ενός βιβλίου. Ποια ήταν τα δικά σας συναισθήματα, όταν μπήκε και η τελευταία τέλεια και πάρει το δρόμο προς την έκδοση του το βιβλίο σας; Πόσο εύκολα αποχωρίζεται ένας συγγραφέας τους ήρωες του; 

Β.Δ: Έχετε δίκιο! Όσο έγραφα ζούσα μαζί με τους πρωταγωνιστές μου. Ακόμα και τις ώρες που δεν βρισκόμουν στο πληκτρολόγιο μπροστά, αυτοί με αιφνιδίαζαν θέλοντας ο καθένας, η καθεμιά τους, να μου πουν τη δική τους άποψη για την ιστορία που έγραφα. Ήταν ομολογουμένως μια πολύ παράξενη περίοδος.  

 Τελειώνοντας τη γραφή του, ένιωσα ικανοποίηση διότι αφιέρωσα πολύ χρόνο για την συγγραφή του μυθιστορήματος αυτού, το στήσιμο της πλοκής, την δημιουργία των χαρακτήρων, στην αναζήτηση των κατάλληλων λέξεων, που να εκφράζουν με ακρίβεια αυτό που ήθελα να πω, δίχως να προδίδω πουθενά τους ήρωες μου. Παιδεύτηκα μαζί τους. Άλλοτε αυτοί με οδηγούσαν και άλλοτε εγώ όριζα τα όρια μέσα στα οποία ήθελα να κινηθούν. Χάρηκα τις εμπνεύσεις της στιγμής, εκνευρίστηκα όταν δεν έβλεπα να αποτυπώνεται αυτό ακριβώς που ήθελα. Ένιωσα την γλυκιά ηδονή την στιγμή που η ιστορία μου είχε τελειώσει, διαπιστώνοντας ότι είχα βρει τον τρόπο να αφηγηθώ αυτό που από την πρώτη στιγμή είχα στο μυαλό μου. Ναι, είναι ένα πόνημα, το πρώτο αυτού του μεγέθους, που αφού με παίδεψε αρκετά στο τέλος με αποζημίωσε με την ψυχική, πνευματική και ηθική χαρά της ολοκλήρωσής του. 

  Η σειρά διηγημάτων που δημοσίευσα το 2017, με τίτλο: «Ιστορίες Ανθρώπων», ήταν ιστορίες που στην πλειονότητα τους περιείχαν δικά μου βιώματα. Υπήρχαν έντονα, καλά κρυμμένα συναισθήματα, που έψαχναν βασανιστικά τον τρόπο να εκφραστούν και όταν έγινε αυτό, τότε ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Την ίδια ανακούφιση ένιωσα και τώρα. Η γραφή για μένα, θα έλεγα ότι είναι μια βαθιά ιαματική πράξη, με την οποία βρίσκω τις θετικές απαντήσεις που χρειάζομαι για να πορεύομαι στη ζωή.

  Ναι, δεν είναι εύκολο, να διαγράψεις μεμιάς τους ήρωες σου. Όπως σας είπα, για κάποιο διάστημα «ζούσα» μαζί τους. Πρέπει να το κάνεις όμως αν θέλεις να προχωρήσεις στο επόμενο έργο σου. Μπορώ όμως να σας ομολογήσω, ότι στο επόμενο μυθιστόρημα που ετοιμάζω, δεν είμαι έτοιμος να αποχωριστώ τον Νίκο Μιχαηλίδη. Είναι αυτός που μέσα από τη δημοσιογραφική του πένα, με βοηθάει στο στήσιμο της πλοκής. Πέρα όμως από αυτό, είναι ο ήρωας, που αγαπά την δουλειά του, μπορεί και ονειρεύεται ακόμα, μένει ακέραιος στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει. σε ένα επάγγελμα που σήμερα απαξιώνεται όλο και πιο πολύ. Αυτά τα στοιχεία της προσωπικότητάς του μου είναι αναγκαία για να προχωρήσω την επόμενη ιστορία μου.

7. Μέσα στο μυθιστόρημα σας συναντάμε πέντε διαφορετικούς χαρακτήρες, πέντε διαφορετικά ψυχογραφήματα. Σας δυσκόλεψε κάποιος χαρακτήρας περισσότερο και αν ναι γιατί; 

 Β.Δ:  Ο χαρακτήρας που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν αυτός της Νιόβης Μελασσιανού. Ένα κορίτσι που από τα γυμνασιακά του χρόνια ονειρεύεται να γίνει ποιήτρια, έχει την τύχη – ατυχία να συναντήσει νωρίς στη ζωή της τον Κωνσταντίνο Καρδιανό, τον γνωστό ποιητή που ήδη θαυμάζει και να εγκλωβιστεί  δίπλα του, για είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια. Βρίσκει κάποια στιγμή τη δύναμη να τον εγκαταλείψει αλλά και πάλι τότε, η ανάμνηση της κοινής τους ζωής την στοιχειώνει. Είναι μπερδεμένη, οργισμένη ως το τέλος, θεωρεί ότι έχει βρει την γαλήνη στο σπίτι που έχει φτιάξει στο νησί της, δίπλα στην θάλασσα αλλά ακόμα αναρωτιέται γιατί ακολούθησε στη ζωή της αυτή την πορεία. Έως πού ήταν ξεκάθαρα δική της επιλογή και έως πού την οδήγησαν τα ανεξερεύνητα «σημεία» που επεμβαίνουν στις ζωές μας. 

  Δεν έπρεπε για κανέναν τρόπο να προδώσω την πίστη της στο νεανικό της όνειρο, έπρεπε να δείξω πόσο εύκολο είναι να εγκλωβιστείς σε αδιέξοδες σχέσεις, πόσο εύκολα μπορείς να αποδεχθείς να ζεις στη σκιά κάποιου άλλου αλλά και πόσο δυνατό είναι να κάνεις το βήμα για να διεκδικήσεις την ελευθερία σου. Μα και τότε βασανίζεσαι απ’ όλα εκείνα που άφησες πίσω στη διαδρομή αυτή. Είναι μια πληγωμένη γυναίκα και αυτό ήθελα ο αναγνώστης μου να το αισθανθεί βαθιά μέσα του. Πιστεύω ότι το πέτυχα.

8. Θέλω να μου πείτε 5 επίθετα που ταιριάζουν στο βιβλίο σας. 

 Β.Δ: Μυστηριώδες, εξοργιστικό, ερωτικό, ανθρώπινο,  αισιόδοξο.

9. Πείτε μας για ποιους λόγους θα προτείνατε σε κάποιον το βιβλίο σας, αν δεν ήσασταν ο συγγραφέας του αλλά ένας απλός αναγνώστης που το διάβασε. 

 Β.Δ: Πρώτα πρώτα, θα το πρότεινα διότι ο αναγνώστης μπορεί να κάνει ένα όμορφο ταξίδι ακολουθώντας τους ήρωες του, σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους. Στο ταξίδι αυτό, το κυρίαρχο ζήτημα που θα προσπαθήσει να διερευνήσει, είναι η πολυπλοκότητα που διέπει τις ζωές των ανθρώπων. Σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και στις σχέσεις τους με τους γύρω του, κυρίως όμως με αυτούς που δένονται ερωτικά.  Έστω κι αν κάποιος πιστεύει ότι όλα είναι καλά σχεδιασμένα ή προδιαγεγραμμένα, η ίδια η ζωή φροντίζει να τον διαψεύσει.

  Επίσης οι πρωταγωνιστές του: ο σπουδαίος ποιητής Κωνσταντίνος Καρδιανός, η μοναδική σύντροφος της ζωή του, η επίσης ποιήτρια Νιόβη Μελασσιανού, η γραμματέας του και θεματοφύλακας της μνήμης του, η Άννα Χριστοφόρου, ο δημοσιογράφος Νίκος Μιχαηλίδης και η Μαρίνα Αναγνωστάκη, που τολμά να σπάσει τα δεσμά στα οποία είχε εγκλωβιστεί από τα νεανικά της χρόνια – ψυχογραφούνται με υπέροχο και λεπτομερή τρόπο. 

  Τέλος θα τολμούσα να πω, ότι στο μυθιστόρημα αυτό, αν και κεντρικός του ήρωας είναι ο σπουδαίος άντρας των ελληνικών γραμμάτων, ο Κωνσταντίνος Καρδιανός, στην πραγματικότητα είναι ένας ύμνος για την γυναίκα, ο οποίος αναδύεται μέσα από την περιγραφή της ζωής των ηρωϊδων μου, τα όνειρα τους, τα εμπόδια τα οποία συνεχώς βρίσκουν μπροστά τους αλλά και τη δύναμη τους να βρουν τον τρόπο να κάνουν το επόμενο βήμα, αναζητώντας τι άλλο από… τη δική τους ευτυχία.

10. Η εποχή που ζούμε είναι εποχής κρίσης σε όλους τους τομείς, στην κοινωνία  στην υγεία, στην οικονομία. Κατά πόσο πιστεύετε ότι έχει επηρεαστεί ο χώρος του βιβλίου μετά από όλα αυτά τα γνωστά γεγονότα που ζούμε;

 Β.Δ: Ο χώρος του βιβλίου, δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός των προβλημάτων που βιώνουμε ως κοινωνία τα τελευταία, πολλά χρόνια. Η οικονομική κρίση επηρέασε την αγορά του βιβλίου, πολλά γνωστά βιβλιοπωλεία έκλεισαν, οι νέοι συγγραφείς δύσκολα βρίσκουν το δρόμο προς τις προθήκες των βιβλιοπωλείων, μιας και όλοι ποντάρουν στα ονόματα που θα τους δώσουν σίγουρα και γρήγορα κέρδη. Ειδικά με την πανδημία και τον εγκλεισμό που βιώσαμε για μήνες, φαίνεται ότι πολλοί θέλησαν να γεμίσουν τον χρόνο τους διαβάζοντας κάποιο βιβλίο, καλό αυτό, αλλά από την άλλη, η δυσκολία που έχουν οι παρουσιάσεις νέων βιβλίων, είναι ένα σημαντικό πρόβλημα που έχει σχέση με την άμεση επαφή των δημιουργών με τους αναγνώστες. Ως ένα σημείο αυτό αμβλύνθηκε με την χρήση των ηλεκτρονικών μέσων, αλλά και πάλι, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την διαπροσωπική σχέση -συγγραφέα και αναγνώστη- που κτίζεται στις γνωστές παρουσιάσεις των βιβλίων. 

  Είμαι φύση αισιόδοξος, πιστεύω ότι ο χρόνος μπορεί να ξεδιαλύνει το τοπίο και το πραγματικά καλό βιβλίο να μην χαθεί στον κυκεώνα μιας ομολογουμένως δύσκολης αγοράς. 

11. Θέλω να σας ρωτήσω αν έχετε ήδη εμπνευστεί την επόμενη ιστορία που θα μοιραστείτε μαζί μας. Ετοιμάζεται νέα συγγραφική δουλειά; 

 Β.Δ: Ναι! Ήδη έχω ολοκληρώσει την πρώτη γραφή ενός νέου μυθιστορήματος και αρκετών διηγημάτων τα οποία περιμένουν τη δική τους σειρά για δημοσίευση. Το μυθιστόρημα αυτή τη φορά έχει και πάλι ως κεντρικό του ήρωα έναν άνθρωπο από τον χώρο των τεχνών, έναν ζωγράφο, πάλι υπάρχουν αρκετές γυναίκες που τον περιστοιχίζουν αλλά σε μια τελείως διαφορετική λογική, πιο περιπετειώδη θα έλεγα. Τα διηγήματα, έχουν ως κεντρική ιδέα τους, μικρές ιστορίες ανθρώπων που έχουν άμεση σχέση με την ιστορική περίοδο στην οποία διαδραματίζονται. Πάντα υπάρχει έμπνευση, πάντα η γραφή αποτελεί για μένα μια συναρπαστική και όπως ήδη ανάφερα, μια θεραπευτική διαδικασία. 

12. ​Με πέντε επίθετα πάλι περιγράψτε μας τον Βασίλη Διακοβασίλη.

Μοναχικός σε μεγάλο βαθμό, χωρίς να αποποιούμαι την χαρά της καλής παρέας.

Συντηρητικός, στα όποια βήματα τηα ζωής μου προχωρώ με πολύ περίσκεψη.

Ψύχραιμος, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές που μου έχουν παρουσιαστεί, έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. 

Ονειροπόλος, κάτι που με βοηθάει να κερδίζω όσα η ζωή αρνείται να μου δώσει.

Αισιόδοξος, κάτι το οποίο με απαλλάσσει από την αυτοκαταστροφή.

13. Μιλήστε μας λίγο για εσάς. Όταν δεν γράφετε με τι ασχολείστε, τι σας ηρεμεί, τι σας ξεκουράζει; 

 Β.Δ:  Γεννήθηκα στη Αυστραλία από μετανάστες γονείς, σε μικρή ηλικία όμως μετεγκαταστάθηκα στη χώρα μας, σε ένα ακριτικό νησί των Δωδεκανήσων, την Κάρπαθο. Για τριάντα πέντε χρόνια υπηρέτησα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, με πρώτη μου τοποθέτηση το Καστελόριζο και τελευταία τις Σέρρες. Στις Σέρρες ζω τα τελευταία είκοσι ένα χρόνια και εδώ γεννήθηκε η ανάγκη μου για τη συγγραφή. 

  Μου αρέσει η ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων. Αγαπημένοι συγγραφείς, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο Ορχάν Παμούκ, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Αναρτώ συχνά διάφορα άρθρα, πολιτιστικού κυρίως περιεχομένου, στο ιστολόγιο μου που έχει τίτλο: ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ ( https://diakovasilisvasileios.blogspot.com/ ). Μου αρέσει ιδιαίτερα ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, η καλή ελληνική και ξένη μουσική, δίχως να περιορίζομαι αυστηρά σε είδη. Απολαμβάνω τα ταξίδια, ακόμα και οι μονοήμερες επισκέψεις σε κάποιον κοντινό προορισμό με ενθουσιάζουν. Αυτό όμως, που πραγματικά με ξεκουράζει, είναι η ενασχόλησή μου με τον κήπο του σπιτιού μου. 

14. Πείτε μας λίγα λόγια για τον τρόπο που γράφετε. Είστε πειθαρχημένος ή γράφετε όποτε σας έλθει έμπνευση;

  Πρώτα πρώτα οφείλω να πω ότι γράφω, όπως οι περισσότεροι πλέον, σε έναν υπολογιστή. Αυτό έχει τα πλεονεκτήματά του αλλά και αρκετά μειονεκτήματα. Οι τελικές διορθώσεις θέλω να γίνονται σε εκτυπωμένο αντίγραφο, να κρατώ στα χέρια μου το χαρτί και να μπορώ να το διαχειρίζομαι σαν ένα πραγματικό βιβλίο. Πάντα υπάρχει μια έρευνα, συνήθως γίνεται στην αρχή της συγγραφής, πολλά πράγματα όμως αναζητούνται και αργότερα. Μου αρέσει να γράφω νωρίς το πρωί, τότε το μυαλό είναι πιο ξεκούραστο, οι λέξεις ρέουν πιο εύκολα και τα νοήματα εκφράζονται καθαρότερα. Η έμπνευση όμως μπορεί να εμφανιστεί οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, απρόσμενα τις περισσότερες φορές, την οποία καταγράφω με όποιον τρόπο μου είναι πιο εύκολος εκείνη τη στιγμή. Σημειώσεις κρατώ χειρόγραφες ή και ηλεκτρονικά και ανατρέχω συχνά σε αυτές για να προσθέσω κάτι ή να αντιστοιχίσω γεγονότα, καταστάσεις, χρόνους και πρόσωπα. Έχω μια σχετική πειθαρχία όταν γράφω, θέλω εκτός από τον χρόνο και τον χώρο μου, και κυρίως να είμαι απερίσπαστος από οτιδήποτε άλλο εκείνη την ώρα.