«Αλεξιπτωτιστής ήταν δικός μας» του Θοδωρή Δεύτου, γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή-Κουγιώνη

Με το νέο του βιβλίο “Ο Αλεξιπτωτιστής ήταν δικός μας” ο κ. Θοδωρής Δεύτος, επιβεβαιώνει την συγγραφική του δεινότητα και πιστοποιεί με τον καλύτερο τρόπο την λογοτεχνική αξία των βιβλίων του, αλλά και της πορείας του στον χώρο της λογοτεχνίας, που ξεκινά από το 2004, με το πρώτο του μυθιστόρημα “Μη ρωτάς γιατί”.

Για άλλη μια φορά, θέτει τον πήχη ψηλά με προσωπικό του στοίχημα να τον ξεπεράσει και χάρηκα ιδιαιτέρως, γιατί διαπίστωσα πως εξελίσσεται διαρκώς, μέσα από την αδιάκοπη και σοβαρή πνευματική του δουλειά. Κάθε του βιβλίο είναι καλύτερο από το προηγούμενο και σε κάθε βιβλίο, η φωνή του είναι όλο και πιο μεστή, πιο καθαρή και δυνατή. Αυτή την φορά συνθέτει ένα αντιπολεμικό μυθιστόρημα, με κοινωνικούς και πολιτικούς προβληματισμούς, που συνδέει αρμονικά το παρελθόν με το παρόν και συνομιλεί έντονα και γόνιμα με την εποχή του. 

Το βιβλίο καλύπτει μια μεγάλη περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας, που ξεκινά από 1937 και φτάνει στο 2011. Ένας μεγάλος έρωτας σηματοδοτεί αυτή την περίοδο, ένας έρωτας που γεννιέται στο όμορφο νησί της Κρήτης, στην μαγική Κνωσό το 1937, ανάμεσα στον Έρικ και την Ροδάνθη. Ο Έρικ είναι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής της αρχαιολογίας, κατάγεται από αριστοκρατική οικογένεια της Γερμανίας, είναι πολύγλωσσος, αγαπά την ελληνική κουλτούρα και τον πολιτισμό της χώρας μας, ονειρεύεται να κάνει την δική του μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη και να δημιουργήσει την δική του ιστορία και υστεροφημία. Δεν συμφωνεί με την πολιτική επεκτατική του Χίτλερ και με τις πρακτικές του και για τους δικούς του λόγους, δεν έχει προσχωρήσει στο νεοναζιστικό κόμμα, όπως έκαναν μαζικά οι νέοι στην Γερμανία του Χίτλερ. Η Ροδάνθη από την άλλη, είναι μια νεαρή και όμορφη Κρητικοπούλα, ένα άδολο και ονειροπόλο κορίτσι από το Μάλεμε των Χανίων, είναι μια άριστη μαθήτρια που ονειρεύεται να σπουδάσει και να αλλάξει την ζωή της. Εργατική, δοτική, με μεγάλη αγάπη για την οικογένεια της, την βοηθάει όπου και όπως μπορεί. Ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού, με το λιοτρίβι, το άρμεγμα των ζώων, την συλλογή των ελιών και με όποια άλλη δουλειά προκύπτει, χωρίς ποτέ να παραμελεί τα μαθητικά της καθήκοντα. Δραστήρια, έξυπνη, επιμελής, διαπρέπει ως μαθήτρια και δέχεται με χαρά την πρόταση του διευθυντή της, να βοηθήσει μια ομάδα Γερμανών αρχαιολόγων στην Κνωσό. Εκεί, γνωρίζει τον Έρικ. Τα δυο παιδιά έχουν μεγαλώσει με διαφορετικές προσλαμβάνουσες, όμως ο θεός του έρωτα δεν τις λαμβάνει υπόψιν του, τους χτυπά με τα βέλη του και τους ενώνει την ίδια στιγμή που η μοίρα, αποφασίζει να παίξει μαζί τους άσχημα και σκληρά παιχνίδια, που δοκιμάζουν αυτόν τον έρωτα. Οι περιπέτειες των δυο παιδιών ξεκινούν και σε συνδυασμό με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον που αλλάζει τις ζωές τους συνεχώς, συναρπάζουν τον αναγνώστη και πυροδοτούν εξελίξεις που τον καθηλώνουν και τον παρασύρουν στην δίνη τους, καθώς διαβάζει απνευστί την κάθε σελίδα.     

Η ιστορία είναι ένα κράμα μυθοπλασίας και ιστορικών γεγονότων που συνέβησαν καθ’ όλη την περίοδο που καλύπτει το βιβλίο. Παρακολουθούμε την πορεία ζωής αυτών των δυο κεντρικών ηρώων, καθώς περνάει στο διάβα του χρόνου από διάφορους σταθμούς, από τα γραφικά Χανιά, στην Αθήνα του 41-42, την Δρέσδη και τον τριπλό βομβαρδισμό που υπέστη από τις συμμαχικές δυνάμεις, για να καταλήξει ξανά πίσω στην Κρήτη. Οι φρικτές δολοφονίες των Γερμανών στην Κρήτη, η ηρωική αντίσταση των κατ’ ουσία άοπλων Κρητών, λόγω του αφοπλισμού που είχε επιβάλει από το 1938 ο Μεταξάς, το κάψιμο ολόκληρων χωριών και οι ομαδικές εκτελέσεις, η πείνα που έζησε η Αθήνα τον τρομερό χειμώνα του 41 προς 42, αλλά και τα δεινά που πέρασε ο γερμανικός λαός μετά την κατάρρευση του Χίτλερ, τον ψυχρό πόλεμο Ανατολής – Δύσης και η οικονομική κρίση του σήμερα, αποτελούν το ιστορικό πλαίσιο το οποίο πλέκει αριστουργηματικά ο Θοδωρής Δεύτος, σε έναν περίτεχνο καμβά, όπου τα χρώματα  της μυθοπλασίας ενώνονται αρμονικά με τα στοιχεία της πραγματικής ιστορίας, συνθέτοντας έτσι ένα υπέροχο μυθιστόρημα -μια μυθιστορία- που συναρπάζει.

Η πλοκή του βιβλίου είναι εξαιρετική και κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση μέχρι την τελευταία σελίδα, χωρίς να κουράζει και δίχως να σταματά το ενδιαφέρον του για την πορεία της εξέλιξης. Ωστόσο, δεν θα σταθώ άλλο στην υπόθεση, δεδομένου ότι όποιος διαβάσει το μυθιστόρημα δεν είναι δύσκολο να διακρίνει την ευρηματικότητα της μυθιστορηματικής πλοκής, στην οποία απουσιάζει το περιττό και το φλύαρο, με την αφήγηση και τους χαρακτήρες να παρουσιάζονται στην σωστή έκταση και δίνοντας στον αναγνώστη μόνο εκείνες τις πληροφορίες που χρειάζονται, για να κατανοήσει την ιστορία και τα πάρει τα μηνύματα, που ο Θοδωρής Δεύτος μεταδίδει με αμεσότητα στο βιβλίο του. Θα αναφερθώ σε στοιχεία της δομής του κειμένου τα οποία θεωρώ αξιόλογα και προσδίδουν στο βιβλίο ποιότητα. Στον χειρισμό της γλώσσας, στον τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας αξιοποιεί λογοτεχνικά την ιστορία και στην κατάθεση της δικής του αντίληψής, γύρω από τις επιπτώσεις που έχει ο πόλεμος στις ζωές των ανθρώπων από όποια μεριά και αν ανήκουν. Ο πόλεμος δημιουργεί θύματα χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς να κάνει διακρίσεις σε νικητές και ηττημένους, σε κατακτητές και υπόδουλους. Ο πόλεμος είναι ένα δίκοπο μαχαίρι για όλους. 

Ο Θοδωρής Δεύτος έχει άποψη για θέματα που αφορούν όλους μας και την καταγράφει χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς να νοιάζεται μήπως δυσαρεστήσει κάποιους. Αυτή η κατάθεση ψυχής προκαλεί συγκίνηση και διευρύνει τους ορίζοντες της αντίληψης των αναγνωστών. Το βιβλίο του παρουσιάζει μια διαφορετική οπτική πολλών δεδομένων συμπερασμάτων. Εμβαθύνοντας στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων του και περιγράφοντας -ακόμα και ωμά κάποιες φορές- καταστάσεις που βιώνουν λόγω των επιπτώσεων που έχει ο πόλεμος στις ζωές τους, οδηγεί αβίαστα τον αναγνώστη, στο να ξανακοιτάξει αυτές τις καταστάσεις, με αντικειμενικότητα, ρεαλισμό και τον απαιτούμενο σεβασμό που χρειάζεται, τοποθετώντας τες, στις σωστές τους διαστάσεις. 

Ο Θοδωρής Δεύτος χρησιμοποιεί με εμφανή δεινότητα τις αφηγηματικές τεχνικές που ορίζουν τη λογοτεχνία, εναλλάσσοντας τον διάλογο με την περιγραφή και τη διήγηση με τον στοχασμό. Ξέρει καλά πού πρέπει να επιταχύνει και που να επιβραδύνει την εξέλιξη της υπόθεσης και που να δώσει μεγαλύτερη ένταση. Χειρίζεται εύστοχα τα σημεία της προοικονομίας εντείνοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη και κρατώντας σε εγρήγορση το μυαλό του, προσφέροντας του γενναιόδωρα τροφή για σκέψη. Η ορθή χρήση της τραγικής ειρωνείας διεγείρει τις ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη, ο οποίος κατακλύζεται με συναισθήματα που τον κρατούν άρρηκτα συνδεδεμένο με την εξέλιξη της πλοκής, μέχρι το τέλος του κειμένου. Η γλώσσα του βιβλίου προσαρμοσμένη αρμονικά σε κάθε πτυχή της αφήγησης, γίνεται αιχμηρή και ακραία όταν πρέπει να αποδώσει την αθλιότητα του πολέμου, λυρική όταν αποδίδει συναισθήματα, ποιητική όταν περιγράφει τον έρωτα, μα πάνω από όλα ρεαλιστική και σημαίνουσα.

Ο Θεοδωρής Δεύτος μέσα από τα προηγούμενα βιβλία του, έχει αποδείξει περίτρανα ότι μπορεί να αξιοποιεί λογοτεχνικά την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και να σκιαγραφεί άρτια πορτραίτα ηρώων, που ενταγμένα αρμονικά και ενεργητικά στο πλαίσιο του ιστορικού χρόνου που τα τοποθετεί. Πορτραίτα που είναι ικανά να δημιουργήσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα, αλλά και εκείνες τις καταστάσεις που σκοπό έχουν την σωστή εξέλιξη της πλοκής των έργων του, με βάση τα ιστορικά στοιχεία που παρουσιάζει στον αναγνώστη, μέσα από αντικειμενικές και ολοκληρωμένες έρευνες γύρω από αυτά, που συστηματικά κάνει. Στόχος του -που κάθε φορά τον πετυχαίνει- είναι να αποδείξει πως η ιστορία και η πραγματική ζωή, συνδεδεμένες με την μυθοπλασία ως βοηθητικό παράγοντα, αποδεικνύουν πως η λογοτεχνία, μπορεί να γίνει το μέσω για να περάσει ο κάθε συγγραφέας, σπουδαία μηνύματα στον αναγνώστη. Στο βιβλίο αυτό, ξεπέρνα άλλη μια φορά τον εαυτό του. Καταφέρνει να ενσωματώσει τόσο καλά την ιστορική αφήγηση μέσα στο σώμα της πλοκής και σε απόλυτη ισορροπία, φωτίζει και αναδεικνύει την σημαντικότητα ιστορικών στιγμών, όπως λόγου χάρη ο αφανισμός της Κανδάνου ή ο βομβαρδισμός της Δρέσδης, χρησιμοποιώντας κάποιες φορές αληθινούς χαρακτήρες που σηματοδοτούν εποχές και άλλες δημιουργώντας χάρτινους μα ρεαλιστικούς ήρωες, οι οποίοι βιώνουν στωικά τραγικά γεγονότα και προσπαθούν να επιβιώσουν και να προχωρήσουν τις ζωές τους, υπό την επήρεια αυτών των ιστορικών σταθμών.

Το νέο βιβλίο του Θεοδωρή Δεύτου, είναι ένα πολυεπίπεδο κοινωνικό μυθιστόρημα µε φόντο την ιστορία που μεταφέρει στους αναγνώστες ένα ηχηρό αντιπολεμικό μήνυμα. Δεν εστιάζει μόνο στο παρελθόν μα με βάση αυτό, αναδεικνύει παθογένειες που καλά κρατούν από τότε και που η επήρεια τους, καθορίζει και διαμορφώνει καθοριστικά, απόλυτα και άσχημα το παρόν μα και το μέλλον. Τα αυταρχικά και δικτατορικά προφίλ των ηγετών ενός κράτους, πάντα θα πληγώνουν τους ανθρώπους και θα στοιχίζουν ζωές. Οι διεφθαρμένες εξουσίες υπήρχαν πάντα και υπάρχουν και στο σήμερα. Ο αγώνας του κάθε ανθρώπου για επιβίωση, δίνεται σε κάθε μετερίζι. Τα δικαιώματα του σε προσωπικές ελευθερίες και σε καλύτερες συνθήκες ζωής πάντα θα τα διεκδικεί. Όνειρα πάντα θα κάνει γιατί αυτό επιβάλλει η ανθρώπινη φύση και η εξέλιξη, που είναι ο χειρότερος εχθρός της στασιμότητας. Όνειρα μικρά και μεγάλα που θα ζωντανεύουν μέσα του την ελπίδα και θα δίνουν ποιότητα στην καθημερινότητα του.   

Το μυθιστόρημα “Ο Αλεξιπτωτιστής ήταν δικός μας”, δεν είναι ένα ακόμα κατηγορητήριο αλλά αντίθετα προσφέρει στοιχεία για μια πιο προσεκτική, σφαιρική και νηφάλια μελέτη των διαφορετικών όψεων και των επιρροών του πολέμου, στην ανθρώπινη φύση και ζωή. Είναι η αντιπολεμική φωνή του συγγραφέα του. Ο πόλεμος δεν είναι μόνο ηρωισμός, δεν είναι μόνο θυσία. Πόλεμος σημαίνει και πάντα θα σημαίνει θάνατο, απώλεια της ελευθερίας του ηττημένου, καταστροφή, πόνο, ευτέλεια, υποτέλεια, απάνθρωπες συνθήκες ζωής, φτώχεια, πείνα. Ο πόλεμος σταματά κάθε πρόοδο και γκρεμίζει τις ανθρώπινες αξίες, αναστέλλει κάθε δραστηριότητα και εκμηδενίζει αρχές. Σε καιρό ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς, σε κάθε πόλεμο οι γονείς τα παιδιά τους. Ο πόλεμος είναι το χειρότερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και οι καταστρεπτικές συνέπειες του ίδιες, είτε είσαι νικητής είτε είσαι ηττημένος. Τον πατριωτισμό, την αγάπη μας προς την πατρίδα, πολλοί την μετατρέπουν σε φανατισμό, σε μίσος που το εκμεταλλεύονται, για να οδηγήσουν τον κόσμο σε πολέμους που πάντα εξυπηρετούν πολιτικά και προσωπικά συμφέροντα και ποτέ δεν βοηθούν τους λαούς που εμπλέκονται σε αυτούς. Τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την ζωή του ανθρώπου, ότι χρώμα κι αν έχει, όπου και αν πιστεύει, από όπου κι αν είναι.. φωνάζει ο Θοδωρής Δεύτος και αυτή την αξία, την διασφαλίζει μόνο η ειρήνη. 

Για όλα όσα αναφέρω σήμερα στην παρουσίαση μου λοιπόν, “Ο Αλεξιπτωτιστής ήταν δικός μας”, είναι ένα μυθιστόρημα που όχι μόνο αξίζει να διαβαστεί, αλλά πρέπει να διαβαστεί.

Σύνοψη βιβλίου από το οπισθόφυλλο..

Κρήτη 1937.
Στον μυστηριακό αρχαιολογικό χώρο της Κνωσού δύο νέα παιδιά, μια Κρητικοπούλα μαθήτρια κι ένας Γερμανός φοιτητής της αρχαιολογίας, ερωτεύονται. Οι ζωές τους θα περάσουν μέσα από τον λαβύρινθο των γεγονότων και των συνεπειών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια Ελλάδα που φλέγεται μέσα στις σελίδες της Ιστορίας. Μπορεί να επιβιώσει ο έρωτας σε καιρό πολέμου;

Μπορούν να αναγεννηθούν η ζωή και η ελπίδα μέσα από τις στάχτες του θανάτου; Αρκεί η αγάπη για να βρει ο άνθρωπος το μονοπάτι προς το φως;
Ένα ασπρόμαυρο παζλ, με εικόνες από την γερμανική αεροπορική απόβαση στην Κρήτη, την αντίσταση στο ηρωικό νησί, τον λιμό της Αθήνας, τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, τη μεταπολεμική Ελλάδα μέχρι και τη σύγχρονη οικονομική κρίση, θα μας ταξιδέψει, όσο ενώνουμε τα κομμάτια του, σε εποχές ζοφερές, από εκείνες που δεν θα θέλαμε να βιώσουμε ξανά…

Βρείτε το βιβλίο πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο 

“Ο ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΗΣ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ“

Βιογραφικό συγγραφέα..

Ο Θοδωρής Δεύτος γεννήθηκε στα Γιάννενα.

Έχει δύο κόρες, τη Μαριλίζα και την Ασπασία. Σπούδασε Μαθηματικά στο Εθν. Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ) και υπηρέτησε τη δημόσια εκπαίδευση επί τριάντα δύο έτη.

Διετέλεσε πρόεδρος στην Ένωση Ηπειρωτών Ιλίου (2001-2011).

Εκλέχτηκε Δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Ίλίου (2006-2018) και υπηρέτησε ως πρόεδρος του Πολιτιστικού & Αθλητικού Oργανισμού για τέσσερα χρόνια. Επίσης, το 2006 εκλέχτηκε στο Δ.Σ της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος.

Εμφανίστηκε στα γράμματα το 2004 με το λαογραφικό του έργο «Ο Ηπειρώτικος γάμος. Ακολούθησαν έξι ιστορικά μυθιστορήματα. «Μη ρωτάς γιατί» (2006) «Σμύρνη, συγγνώμη» (2008) «Μήπως αγάπησα λάθος πατρίδα;» (2011) «Τραπεζούντα, το διαμάντι της Ανατολής» (2015) «Είμαι Πολίτισσα, τζάνουμ» (2016) «Το Πέρασμα Αντίκρυ» (2018).