“Στην πΈνα” ✒️✒️
“ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ”
Γράφει η Άννα Λαΐτσα.
.
Τα παιδιά έχουν περισσότερη ανάγκη το παιχνίδι από την μελέτη…
Η μελέτη είναι απαραίτητη για ένα παιδί γιατί το μορφώνει, το καταξιώνει, του δίνει ευκαιρίες για τη ζωή του και τον βοηθά να αναπτύξει τις δεξιότητές του. Αν κάποιος όμως αναρωτηθεί τι είναι αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη ένα παιδί, θα επιλέξει άραγε τη μελέτη ή το παιχνίδι;
Κατά τη δική μου άποψη τα οφέλη του παιχνιδιού στην παιδική ψυχοσύνθεση είναι τόσο σημαντικά, που τα παιδιά τα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από την μελέτη.
Κι αυτό συμβαίνει γιατί το παιχνίδι το συναντά το παιδί από τη γέννησή του.
Μέσ’ από το παιχνίδι το παιδί αναπτύσσεται κινητικά, καθώς λόγω της μορφολογίας και της εμφάνισής τους, στοχεύουν σε αισθητηριακή αφύπνιση των παιδιών. Κουνούν τα χέρια τους όπως πρέπει, δυναμώνουν τα άκρα τους, αποκτούν τα αντανακλαστικά που έχουν τα τυπικά πρότυπα.
Επίσης μαθαίνουν τον μηχανισμό της σκέψης. Αναρωτιούνται πώς μπορούν να παίξουν με αυτό το παιχνίδι, δοκιμάζουν άλλες θέσεις, ανακαλύπτουν ποια θέση τους ενδιαφέρει περισσότερο αποκτώντας το προσωπικό τους γούστο και φτάνοντας την φαντασία τους στα δικά τους «ταβάνια».
Μονάχα αυτό τα καθιστά πιο σημαντικά;
Όχι, δεν είναι μόνο αυτό.
Το παιδί μεγαλώνοντας αναζωογονείται μέσα από αυτό και μαθαίνει τον εαυτό του. Απελευθερώνει την ενέργειά του και εξερευνά το περιβάλλον του. Μέσ’ απ’ τα παιχνίδια χαλαρώνει και μειώνει το άγχος του, γιατί ξεφεύγει από το «πρέπει» και ακουμπά το «θέλω».
Το σώμα μέσ’ από κάποιες διαδικασίες που κάνει ως οργανισμός αποβάλει το άγχος και αυτό επιτυγχάνεται με το γέλιο. Μέσω αυτού επίσης διασκεδάζει. Αναπτύσσει γλωσσικές δεξιότητες και αποκτά γνώσεις.
Συγκρίνοντάς το με την ανάγκη της μελέτης, παρατηρούμε πως το παιχνίδι συμβάλει στη διανοητική εξέλιξη του παιδιού, όπως και η μελέτη. Ο μηχανισμός του όμως εσωκλείει την διασκέδαση, ψυχαγωγία και χαρά και ενεργοποιεί την περιέργεια προκαλώντας το να αντιμετωπίσει χιλιάδες ερεθίσματα.
Αν σκεφτούμε επίσης τα παιχνίδια μίμησης των παιδιών, τότε σίγουρα θα σκεφτούμε πως τα παιδιά μέσ’ από ρόλους φαντάζονται και εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Από πολύ μικρή ηλικία μιμούνται τη μαμά και τον μπαμπά, ενώ μεγαλώνοντας μιμούνται δασκάλους, φίλους και ανθρώπους από τον περίγυρο. Άλλες φορές πέρνον ρόλους νεράιδων, ιπποτών, μαγισσών, πειρατών κλπ. Η εσωτερική ψυχοσύνθεση των παιδιών που χτίζουν προηγείται χρονικά από την περίοδο της μελέτης και αν δεν χτιστεί σωστά το παιδί δυσκολεύεται να οικοδομίσει όλες τις πτυχές του.
Και μετά; Αφού τα παιδιά αφήσουν τα παιχνίδια μίμησης και πιάσουν τα βιβλία, αυτό αλλάζει; Σε κάποια παιδιά αλλάζει, σε κάποια όχι. Τα παιδιά όμως δεν σταματούν να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τα παιχνίδια τους. Δεν σταματούν να έχουν την ανάγκη αποσυμπίεσης και διασκέδασης. Να βρίσκουν τρόπο να εκφράσσουν την δημιουργικότητά τους και να ανακαλύπτουν τα ταλέντα τους.
Η πίεση της μελέτης φορτίζει το παιδί, «παγώνει» τη σκέψη του και το κομπλάρει. Το περιορίζει στον βαθμό που ελεύθερα θα μπορούσε να αποδώσει σκέψεις και γνώσεις.
Από την περίοδο του Δημοτικού και μετά το παιδί μέσ’ από το παιχνίδι συγκεντρώνεται, προβληματίζεται, δίνει απαντήσεις και λύσεις και ωριμάζει.
Ένας ακόμα λόγος που η ανάγκη του παιχνιδιού είναι μεγαλύτερη της μελέτης είναι το ότι τα παιχνίδια ενισχύουν την ομαδικότητα. Ένα παιδί μαθαίνει να μοιράζεται αλλά και να συνεργάζεται, να οργανώνει και να οργανώνεται, να είναι δίκαιο ή να αντιμετωπίζει την αδικία, να νικά ή να χάνει, να ανταγωνίζεται, να προσπαθεί και να κοπιάζει για κάτι, άσχετα με το αποτέλεσμα. Του μαθαίνει πως ο αντίπαλός του μπορεί να τον εκπλήξει- θετικά ή αρνητικά- κι ότι η διαδρομή είναι εκείνη που δημιουργεί τη διασκέδαση, όχι το τέλος. Τον μαθαίνει πως τίποτα δεν πρέπει να έχει ως δεδομένο και συγκρούει τις σκέψεις του και τις τεχνικές του με τους άλλους δίνοντάς του το δικαίωμα να επιλέγει τι τον ενδιαφέρει να βελτιώσει και τι δεν τον ενδιαφέρει, τι κατακρίνει και τι θαυμάζει.Να ανακαλύψει την ταυτότητά του και να διαμορφώσει την συμπεριφορά του. Να κάνει φιλίες, να μην περιθωριοποιηθεί, να είναι χρήσιμος σε μια ομάδα, να αναλάβει μία ευθύνη. Ένας ολόκληρος μηχανισμός γεννάται, ένας μηχανισμός που του είναι χρήσιμος για όλη του τη ζωή.
Τέλος, μέσω του παιχνιδιού το παιδί υλοποιεί τις ιδέες του. Κάνει πράξει όσα σκέφτηκε ή διάβασε. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύει τον μηχανισμό αποστήθισης που είναι σημαντικός και για την μελέτη.
Κι αν σκεφτούμε τι θα έλειπε σε ένα παιδί αν δεν είχε το παιχνίδι πρωταρχική ανάγκη σίγουρα κάποια από αυτά θα ήταν πολύ σημαντικά. Θα έχανε τον ενθουσιασμό και την χαρά του. Το χαμόγελό του. Θα έχανε το ενδιαφέρον του για γνώση και θα λάμβανε κάθε πληροφορία ως «έτοιμη τροφή του νου». Δε θα ερχόταν σε επαφή με άλλα παιδιά. Κυρίως όμως θα έχανε τα χρόνια της παιδικής ηλικίας, αυτά που δίνουν βάσεις και αναμνήσεις. Αυτά που χαράζουν αγνή διαδρομή, χωρίς προβλήματα και άγχος.
Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι κάθε παιδί μέσ’ απ’ το παιχνίδι διαμορφώνει τον χαρακτήρα του και την συμπεριφορά του, δημιουργεί, ανακαλύπτει τα ταλέντα του, κάνει φιλίες, αποκτά ευθύνη για κάθε του πράξη, διασκεδάζει, σκέπτεται,συγκεντρώνεται, ωριμάζει. Τα παιδιά, λοιπόν, έχουν μεγαλύτερη ανάγκη το παιχνίδι από τη μελέτη διότι:
– ‘Όλα τα οφέλη του παιχνιδιού προϋπάρχουν της μελέτης και δημιουργούν βάσεις και μηχανισμούς για να είναι (η μελέτη ) αποδοτική.
– Διαμορφώνουν ένα παιδί, ενώ η μελέτη τα εξελίσσει.
– Το μαθαίνουν να λειτουργεί σε ομάδες, αντίθετα με την μελέτη που για να είναι αποτελεσματική τις περισσότερες φορές το απομονώνει.
– Ανακαλύπτοντας την ταυτότητά του κατευθύνεται ως προς τις επιλογές του για μελέτη.
– Το παιχνίδι διαμορφώνει χαρούμενους, ώριμους, ευσυνείδητους, σκεπτόμενους πολίτες που μπορούν να καταλάβουν τι είναι ακριβώς αυτό που μελέτουν, να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν.
– Το παιχνίδι συντελεί στην εσωτερική δόμηση ενός ανθρώπου, έχει να κάνει με την παιδεία του ενώ η μελέτη με τη μόρφωσή του.
– Μαθαίνει το παιδί να κινείται με «κανόνες» από μικρή ηλικία και –μεγαλώνοντας- με την επανάληψη δημιουργεί πολίτες που λειτουργούν με βάση τους κανόνες, τους νόμους,την ηθική του, τις αρχές του, τα πιστεύω του.
– Το παιδί ανακαλύπτει τις κλίσεις που έχει, αφιερώνει χρόνο σε αυτές, παθιάζεται, προσπαθεί και βελτιώνεται. Αργότερα ο μηχανισμός αυτός λειτουργεί στο επάγγελμά του. Τον βοηθά να το επιλέξει, να μελετήσει, να διαπρέψει, να το βελτιώσει.
– Μέσα από όλα τα είδη παιχνιδιού δημιουργεί αναμνήσεις ευχάριστες, θεμελιώνει την παιδική του ηλικία στην οποία θα ανατρέξει πολλές φορές αργότερα. Αναμνήσεις που είναι υπαίτιες για κάθε συμπεριφορά του ως ενήλικας- καλές και κακές συμπεριφορες έχουν τη ρίζα τους στα παιδικά χρόνια-.
Η μελέτη σε κάθε περίπτωση είναι ανάγκη για το παιδί. Κατά τη γνώμη μου, όμως, το παιδί έχει μεγαλύτερη ανάγκη να είναι ευτυχισμένο, παρά διαβασμένο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
678
124
20