Ο Χέλμουτ Κέντλερ υπήρξε από τους διασημότερους γερμανούς ψυχολόγους της γενιάς του. Πρωτοπόρος στον τομέα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των νέων, ομοφυλόφιλος πατέρας, με ανατρεπτικές ιδέες.
Μία από τις θεωρίες που υποστήριζε με σθένος έλεγε ότι οι άντρες με παιδοφιλικές τάσεις είναι οι ιδανικοί ανάδοχοι γονείς για παιδιά χωρίς οικογένεια. Είχε σπουδάσει ιατρική, ψυχολογία και παιδαγωγικά. Η ειδίκευση του ήταν στην σεξολογία. Ο Χέλμουτ Κέντλερ δεν άργησε να κερδίσει τον σεβασμό της γερμανικής επιστημονικής κοινότητας και να καθιερωθεί ως ένας από τους κορυφαίους στον τομέα του. Οι έρευνες και το ενδιαφέρον του επικεντρώνονταν κυρίως στις νεαρές ηλικίες. Ήταν υπέρμαχος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης από τα πρώτα σχολικά χρόνια και μαχόταν για την απενοχοποίηση της παιδικής και νεανικής σεξουαλικότητας.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60, είχε αναπτύξει τη θεωρία ότι η ανάθεση ορφανών παιδιών σε άτεκνους παιδόφιλους μπορούσε να έχει «θετική επίδραση» στην πνευματική τους ανάπτυξη. Δεν θεωρούσε ότι συνιστούσαν κίνδυνο. Το γεγονός ότι ερωτεύονταν τα παιδιά κατα τη γνώμη του ήταν κίνητρο για να τους δείχνουν πραγματική προσοχή και να τους προσφέρουν ουσιαστική αγάπη. Εκτός αυτού, ο Γερμανός επιστήμονας τασσόταν ανοιχτά υπέρ της αποποινικοποίησης των σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ ανηλίκων και ενηλίκων.
Έτσι, το 1969, εκμεταλλευόμενος τη θέση του ως εκλεγμένος πρόεδρος του τμήματος Κοινωνικής Παιδαγωγικής στο Παιδαγωγικό Κέντρο Βερολίνου αποφάσισε να θέσει τη θεωρία του σε εφαρμογή. Ο Κέντλερ ερχόταν σε επαφή με παιδιά από δυσλειτουργικές ή διαλυμένες οικογένειες και καλούταν να πάρει αποφάσεις για το μέλλον τους. Ένα από τα παιδιά αυτά ήταν ο 13χρονος Ούλριχ. Ορφανός και άστεγος, ο μικρός είχε καταφύγει στην πορνεία προκειμένου να μπορεί να επιβιώσει μόνος στους δρόμους του Βερολίνου.
«Το πλεονέκτημα του Ούλριχ ήταν ότι ήταν όμορφος και απολάμβανε το σεξ. Άρα μπορούσε να δώσει κι αυτός κάτι στους παιδόφιλους που τον φρόντιζαν. Σταθήκαμε τυχεροί με τον κ. Βίντερ (τον κηδεμόνα που του ανατέθηκε), αλλά σίγουρα και οι τακτικές μου επισκέψεις άσκησαν θετική επιρροή», έγραφε ο Κέντλερ στις επιστημονικές του σημειώσεις. Σύμφωνα με τη θεωρία του, ο Βίντερ μπορούσε να προσφέρει απεριόριστη και ειλικρινή αγάπη στον ορφανό Ούλριχ, αλλά και σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.
Αφού έκρινε ότι η πρώτη απόπειρα στέφθηκε με επιτυχία, συνέχισε να δίνει την κηδεμονία παιδιών ηλικίας 13-15 σε παιδόφιλους. Γνώριζε ότι σε πολλές από τις περιπτώσεις οι ενήλικοι κηδεμόνες ανέπτυσσαν παράνομες σεξουαλικές σχέσεις με τους εφήβους. Ωστόσο, ο Κέντλερ πίστευε ότι αυτό θα τους βοηθούσε στην επανένταξή τους στην κοινωνία.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν και τα αποτελέσματα, σύμφωνα με τον Κέντλερ, ήταν θετικά, ο ψυχολόγος συνέχισε το πείραμά του με την σιωπηρή ανοχή των αρμόδιων υπηρεσιών. Μάλιστα χρησιμοποιούσε όλο και μικρότερα παιδιά. Οι ηλικίες κυμαίνονταν από 6 έως 15 ετών.
Τελικά, το «πείραμα Κέντλερ» διήρκεσε περισσότερα από 30 χρόνια και αποτελούσε κοινό μυστικό στα κλιμάκια της γερμανικής Πρόνοιας. Από το 1969 μέχρι και το 2003, εκατοντάδες παιδιά από ιδρύματα του Βερολίνου δόθηκαν σε διαπιστωμένους παιδόφιλους. Οι άντρες κηδεμόνες λάμβαναν ακόμα και το προβλεπόμενο επίδομα από το κράτος.
Το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά μερικά χρόνια μετά το θάνατο του Χέλμουτ Κέντλερ. Όσο ο γερμανός ψυχολόγος βρισκόταν εν ζωή, είχε αναφερθεί δημόσια σε περιπτώσεις παιδόφιλων κηδεμόνων, προκειμένου να αποδείξει στην επιστημονική κοινότητα την εγκυρότητα της θεωρίας του. Φρόντιζε όμως πάντα να αναφέρεται σε μεμονωμένες υποθέσεις που είχαν ξεπεράσει τα δέκα χρόνια. Έτσι, ήταν καλυμμένος νομικά, αφού το έγκλημα είχε παραγραφεί.
Ο Χέλμουτ Κέντλερ άφησε την τελευταία του πνοή το 2008, σε ηλικία 80 ετών. Το 2013, δύο άνδρες που στην παιδική τους ηλικία είχαν υιοθετηθεί από παιδόφιλους προέβησαν σε συνταρακτικές αποκαλύψεις. Κατήγγειλαν την σεξουαλική και συναισθηματική κακοποίηση που υπέστησαν στα χέρια των κηδεμόνων που τους ανέθεσε η γερμανική Πρόνοια. Με αφορμή τις μαρτυρίες τους, μελετητές του Πανεπιστημίου του Χίλντεσχαϊμ στο Ανόβερο ξεκίνησαν μία βαθιά έρευνα για να ξεσκεπάσουν το κύκλωμα. Διεξήγαγαν συνεντεύξεις, εντόπισαν θύματα, έψαξαν σε αρχεία κρατικών υπηρεσιών. Το πόρισμα τους ανέφερε ότι πρόκειται για «ένα δίκτυο στο οποίο εμπλέκονται εκπαιδευτικά ιδρύματα, η Πρόνοια και η Γερουσία του Βερολίνου, μέσα στο οποίο η παιδεραστία έβρισκε αποδοχή και υποστήριξη».
Τον Ιούνιο του 2020, η Deutsche Welle επανέφερε το θέμα στην επικαιρότητα. Στο δημοσίευμά της αποκάλυψε πως πολλοί από τους ανάδοχους πατέρες ήταν διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί, υψηλόβαθμα μέλη του Ινστιτούτου Max Planck, του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου και του διαβόητου Σχολείου Odenwald.
Σε δηλώσεις της, η Γερουσιαστής του Βερολίνου, Sandra Scheeres, χαρακτήρισε τα ευρήματα της μελέτης «σοκαριστικά και τρομακτικά». Ωστόσο, μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει δικαιωθεί δικαστικά. Ο εγκέφαλος του κυκλώματος έχει πεθάνει και μετά από τόσα χρόνια τα εγκλήματα έχουν παραγραφεί.
Πηγή: mixanitouxronou.gr
Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο
Επιμέλεια άρθρου : Καλλιόπη Γιακουμή
678
124
20