Στην πΈνα” ✒️✒️
“ΤΑ ΓΙΛΕΚΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ”
Γράφει η Ελένη Ψευτέλλη – Κορωνιώτη
Τα γιλέκα των ονείρων…
-Eδώ ας σταματήσουμε λίγο σε παρακαλώ! Σαν ζωγραφιά δεν είναι; είπα στον άντρα μου. Και το έκανε .
Ο ουρανός καθάριος γαλανός. Ο ήλιος χρυσή καρφίτσα πάνω του. Το πέλαγος σκοτεινό και αγριεμένο .Κύματα άσπρα λιοντάρια χιμούσαν πάνω στα γραφικά ακρογιάλια της Σάμου και άφριζαν με βρυχηθμό θυμωμένα. Λίγο πιο πέρα ένα κτίσμα πέτρινο, αρχοντικό, ανοιχτό από παντού με τα όνειρα των ιδιοκτητών φευγάτα κι αυτά από τα μισογκρεμισμένα πορτοπαράθυρα . Περήφανο να στέκεται και να διηγείται περασμένα μεγαλεία στα καράβια που περνούσαν. Τι ωραίο σκέφτηκα για μια φωτογραφία. Μπήκα μέσα, καδράρισα το ανοιχτό παράθυρο και κατέγραψα την εικόνα.
Ύστερα αργά πλησίασα στο άνοιγμα και κοίταξα τη δαντελοφορεμένη ακρογιαλιά. Την εικόνα μου χάλασαν ξαφνικά κάτι κόκκινα και μπλε σαν το θάλασσας το χρώμα πλαστικά .Πεταμένα εδώ κι εκεί λίγο πιο πέρα πάνω στα αστραφτερά βότσαλα . «Τι κρίμα οι ψαράδες και οι βαρκάρηδες να βρωμίζουν το σπίτι τους» σκέφτηκα. Πλησίασα τα «σκουπίδια» σαν την πεταλούδα το φως…Ήταν τρία ολοκαίνουργα, γυαλιστερά αδιάβροχα γιλέκα.’Εσκυψα περίεργη και πήρα στο χέρι μου το πιο όμορφο.. Και το πιο μικρό από αυτά. Με το φρουφρού στον γιακά… Το κατακόκκινο σαν άλικο τριαντάφυλλο…
Αν αυτό ήταν κάρβουνο αναμμένο λιγότερο θα μου έκαιγε τα δάχτυλα…Αν μου έριχναν ένα τόνο παγωμένο νερό την πλάτη μου λιγότερο θα έτρεμα…Αν έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι μου λιγότερο θα χτυπούσε η καρδιά μου. Τόσο δεν θα πονούσε το είναι μου. Αλήθεια σας λέω. Με τρόμο κατάλαβα πως αυτό που κρατούσα στο χέρι μου ΉΤΑΝ ένα σωσίβιο που φορούσαν τα θαλασσοδαρμένα, τα άμοιρα, τα ξεριζωμένα ,τα ξέπνοα, τα μισοπεθαμένα ,τα πεθαμένα προσφυγόπουλα σαν περνούσαν με τα σαπιοκάραβα τη μικρή απόσταση που χωρίζει το φως από το σκοτάδι…ΤΟ σύμβολο των καινούριων ονείρων και της ελπίδας. ΤΟ είχα δει χιλιάδες φορές στην τηλεόραση. Παγωμένη έμεινα να το κοιτάζω. Σαν αστραπή ήρθε στο μυαλό μου το κορμάκι του νεκρού Αϊλάν ….πάνω στο κύμα…
Άφησα αργά το αφόρητο τούτο ρούχο πάνω στα γυαλιστερά βότσαλα και σήκωσα τα βουρκωμένα μάτια μου προς τον ουρανό:
-Θεούλη μου Εσύ που φροντίζεις και για όλα τα «πετεινά του ουρανού», Εσύ που έστειλες το μάννα στην έρημο για τους πεινασμένους, Εσύ που είσαι δίκαιος και σπλαχνικός, κάνε Θεούλη μου το παιδάκι που ήταν τυλιγμένο σε αυτό το παγωμένο και υγρό ρούχο να μην χάθηκε στα άπατα, στα παγωμένα μαβιά νερά … Κάνε να το έβγαλε μόλις έφτασε εδώ στη σωτήρια παραλία με τα χεράκια του…
Κάνε Θεούλη μου το κόκκινο και το μπλε να το φορούσαν οι γονείς του και να το πέταξαν με τα ίδια τους τα χέρια σαν έφτασαν λίγο κοντύτερα στην Ιθάκη τους…Έτσι δεν έγινε Θεούλη μου;;…
… Γιατί ξέρω από προσφυγιά Θεούλη μου…Ξέρω καλά Θεούλη μου πως κανείς δεν αφήνει τον τόπο του και το βιός του αν δεν εξαναγκαστεί…Γιατί είδα και γω τον μπαμπά μου , τη μάνα μου και τη γιαγιά μου να κλαίνε τις νύχτες στα κρυφά σε ξένο τόπο…
Σαν ξεριζώθηκαν από την Ιμβρο κουβαλώντας κι εμάς με τον αδελφό μου μικρά παιδιά… Άκουγα ιστορίες λυπητερές για τον παππού και τη γιαγιά σαν έφυγαν και κείνοι από το Αϊβαλί κυνηγημένοι για να αποφύγουν τα ματωμένα σπαθιά και τη φωτιά. Και είχαν σπίτι τους για πολύ καιρό το καΐκι τους αραγμένο στον Πύργο..…
Θεούλη μου αυτό εύχομαι: να τους προστάτευσες κι αυτούς μέσα στις ζεστές φτερούγες Σου κι ας σε παρακαλούσαν με άλλο όνομα μέσα στην απόγνωσή τους. Εσύ δεν ξεχωρίζεις χρώμα και γλώσσες…
Να τους έδωσες για αντίδωρο λίγη ελπίδα και ένα όνειρο στεγνό για να κουρνιάσουν …
Όλοι τους παιδιά Σου είναι Θεούλη μου… Ε;…
Ελένη Ψευτέλλη – Κορωνιώτη
(Οι φωτογραφίες του άρθρου είναι τραβηγμένες από την ίδια την συγγραφέα)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
678
124
20