Στην πΈνα” 
Μetoo Greece: Μην αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη
Γράφει η Έλενα Χουσνή
***
Το θέμα δεν είναι καινούριο. Κανείς δεν ανακάλυψε την Αμερική. Κανείς δεν εξεπλάγη. Κανείς; Είναι άραγε αλήθεια ότι οι αποκαλύψεις των τελευταίων μηνών μας άφησαν ασυγκίνητους και μη έκπληκτους; Είναι άραγε γεγονός ότι όλοι ξέραμε ή έστω φανταζόμασταν την έκταση του φαινομένου; Είναι, επίσης, δεδομένο ότι η άσκηση βίας περιορίζεται στους, μέχρι στιγμής, χώρους του αθλητισμού και του πολιτισμού; Όχι βέβαια.
Η γενναία αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου υπήρξε η θρυαλλίδα. Η σπουδαία αυτή γυναίκα τόλμησε να ανοίξει την κατσαρόλα που έβραζε από οργή και πόνο. Να ανοίξει τον δρόμο, για εκατοντάδες άλλους και άλλες από όλους τους χώρους, να τους αγκαλιάσει, να τους παροτρύνει, να τους καλέσει να πατήσουν πάνω στα βήματά της. Για να δικαιωθούν; Ποια μπορεί, αλήθεια να είναι η δικαίωση, για χρόνια πόνου, θυμού, αυτοκατηγoρίας, κατάθλιψης, απομόνωσης, προδοσίας; Τι και ποιός μπορεί να αποκαταστήσει την απωλεσθείσα εμπιστοσύνη ενός νέου ανθρώπου στους θεσμούς, στην κοινωνία και κυρίως σε όσους νόμιζε, ήλπιζε πώς θα ήταν τα πρότυπά του, το στήριγμά του; Αυτή την εμπιστοσύνη ενός νέου παιδιού, που δεν κλονίζεται απλά, αλλά καταρρέει συθέμελα, αυτή την χαίνουσα πληγή που τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή επηρεάζοντας την συμπεριφορά του, τις επιλογές του και τελικά τις ίδιες τις σχέσεις του, ποιος μπορεί να του την ξαναδώσει πίσω; Μπορεί κανείς να γιατρέψει την πληγή ή μιλάμε για ανήκεστο βλάβη;
Ας μπούμε για λίγο στη θέση τους. Υποθετικά και με όση ενσυναίσθηση μπορούμε να αντλήσουμε από όσα τώρα ξέρουμε. Ας γίνουμε για λίγο νέος ή νέα αθλητής ή αθλήτρια, νέος ή νέα ηθοποιός, καλλιτέχνης που με όλη την ορμή της νεότητας, ονειρευόμαστε, ελπίζουμε και ναι – γιατί όχι- αιθεροβατούμε. Ας γίνουμε για λίγο αυτή η νέα ή αυτός ο νέος που στον δρόμο του βρίσκεται ένας καταξιωμένος προπονητής, παράγοντας, καλλιτέχνης και τον διαβεβαιώνει ότι θα τον βοηθήσει, θα μας βοηθήσει στον δρόμο που θέλουμε να περπατήσουμε. Κι ας γίνουμε για λίγο αυτός ο νέος ή αυτή η νέα που αντί βοήθειας, αντιμετωπίζει τη συντριβή της βίας, του εξευτελισμού, της ένοχης σιωπής, της αυτοκατηγόριας. Που καλείται να συνεχίσει την ζωή του ή την ζωή της. Πώς; Με πίστη σε τι; Δεν υπάρχει χειρότερο γκρέμισμα από αυτό που γίνεται από τους ανθρώπους που αγαπάς ή εμπιστεύεσαι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προδοσία από την εκμετάλλευση των ονείρων ενός νέου παιδιού. Δεν υπάρχει πιο ανήθικη μορφή βίας από αυτή που ασκείται από τον ισχυρό προς τον ανίσχυρο. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληγή από αυτή που γίνεται σε μια νεανική ψυχή, αφού της στερεί και το δικαίωμα ακόμη στην αυταπάτη. Το δικαίωμα να πιστεύει σε ένα κόσμο όμορφο. Το προνόμιο του να ελπίζει ότι θα επιτύχει όσα θέλει. Αυτό δεν είναι η νεότητα; Αυτά δεν είναι τα υλικά της; Ελπίδα, όνειρα, πίστη; Ε, λοιπόν, αυτός ο νέος ή αυτή η νέα που για λίγο προσπαθούμε να γίνουμε, δεν μπόρεσε ούτε αυτά να έχει.
Παρακολουθώντας την εξέλιξη των όσων συμβαίνουν, ανησυχώ για δύο πράγματα που μπορεί να καταδικάσουν την μεγάλη ευκαιρία σε απόλυτη αποτυχία. Δύο είναι οι μεγάλοι κίνδυνοι που σοβούν. Ο πρώτος που δυστυχώς είναι σε εξέλιξη, να μετατραπεί το όλο θέμα σε προϊόν πολιτικής αντιπαράθεσης και αντί να οδηγήσει σε έναν διευρυμένο, ειλικρινή και από μηδενική βάση διάλογο, να περιοριστεί σε αντιπολιτευόμενες κορώνες για το ποιος ήταν ή είναι ο χειρότερος, ποιος ήξερε περισσότερα ή λιγότερα. Εδώ όμως δεν μας ενδιαφέρει η μία περίπτωση, παρόλο που είναι ενδεικτική του βάθους της σαπίλας. Μας ενδιαφέρει επιτέλους να τολμήσουμε να μιλήσουμε ανοιχτά για τη βία που σκοτώνει ανθρώπους, για την κατάχρηση εξουσίας που λυμαίνεται τα όνειρα νέων ανθρώπων, για τις θεσμικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν τώρα, χθες για την ακρίβεια, για τη δυνατότητα τα θύματα βίας να βρίσκουν άμεση και επαρκή συμπαράσταση και όχι να καταδικάζουν τους εαυτούς τους σε ανοιχτά κενοτάφια, σαν ζωντανοί νεκροί.
Ο δεύτερος κίνδυνος είναι να καταλήξει το όλο ζήτημα να γίνει σκανδαλοθηρικό, κάτι που, επίσης ήδη συμβαίνει. Σχεδόν σαν πορνογράφημα παρουσιάζεται από πολλά μέσα, προκρίνοντας την χυδαία και εύκολη προβολή της κλειδαρότρυπας, εμμένοντας στο δέντρο και χάνοντας το πολύτιμο δάσος που τώρα πρέπει να το προστατεύσουμε και όχι να κόβουμε τα δέντρα του αδιακρίτως απλώς για να έχουμε καλύτερη.. θέα. Και πάλι, είναι σημαντικό, να το πούμε και να το πούμε με κάθε τρόπο. Είμαστε δίπλα σε κάθε θύμα, είμαστε κοντά σε κάθε έναν και μία που θέλει να μιλήσει. Αλλά πρέπει να του δείξουμε, να αποδείξουμε, ο καθένας με την προσωπική του στάση και ευθύνη ότι δεν θα γίνουν κομμάτι ενός χυδαιολογήματος αλλά μοχλός για να αλλάξει μια κατάσταση που ήδη μετράει περισσότερα θύματα από ότι μπορεί να αντέξει μια κοινωνία που σέβεται έστω και ελάχιστα τον εαυτό της.
Δεν είναι λοιπόν το θέμα μας, ο άλφα ή ο δείνα. Είναι και αυτοί αλλά πλέον η δικαιοσύνη έχει αναλάβει να κάνει τη δουλειά της και θα την κάνει. Το θέμα μας είναι να αλλάξουμε όλες τις κολυμπήθρες στις οποίες ξεπλένονται όσοι καταχρώνται την θέση τους ή καταστρέφουν νέους ανθρώπους, όλους όσους ασκούν σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία και νιώθουν ότι θα μείνουν ατιμώρητοι. Γιατί; Γιατί θα βρεθούν εκείνοι που θα φωνάξουν – και θα φωνάξουν δυνατά να είστε σίγουροι -«τώρα το θυμήθηκαν;». Είναι οι απόγονοι όσων κάποτε- ή και ακόμη- έλεγαν «τα θελε αυτός ή αυτή». Οι λέξεις αλλάζουν μα η νοοτροπία δεν ξεριζώνεται εύκολα. Όσο η κοινωνία μας, δηλαδή εμείς, λειτουργούμε συγχωρητικά απέναντι στην άσκηση βίας, όσο δεν μαθαίνουμε στα παιδιά ότι καμιά αγάπη δεν μπορεί να είναι εκβιαστική, κανένα ενδιαφέρον δεν μπορεί να προκαλεί πόνο, κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να κάνει κάτι που εμείς δεν του επιτρέπουμε και κυρίως όσο δεν λέμε ξεκάθαρα και δυνατά ότι «όχι, δεν είναι η βία ο κανόνας, είναι η θλιβερή εξαίρεση», τότε θα χρειαζόμαστε πάντα μια Σοφία Μπεκατώρου να μιλήσει, και ένα metoo Greece να λειτουργήσει προσχηματικά και σαν βεγγαλικό.
Και όταν τα φώτα σβήσουν, το σκοτάδι θα είναι πιο βαθύ από ποτέ.
Για να μην συμβεί αυτό, ένα μόνο πράγμα χρειάζεται. Να ακούσουμε όσους θέλουν να μιλήσουν, και να μιλήσουμε σε όσους δεν θέλουν να ακούσουν αυτό που λέμε. Ότι «φτάνει»!
***
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: ΕΛΕΝΑ ΧΟΥΣΝΗ
.…………………..
Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο
Βιβλίων Ορίζοντες
Επιμέλεια άρθρου : Καλλιόπη Γιακουμή
678
124
20