"Στην πΈνα”: “Ημερολόγιο θλίψης” γράφει η Μαρία Βουζουνεράκη

Στην πΈνα”

“Ημερολόγιο θλίψης”

Γράφει η Μαρία Βουζουνεράκη

***

Έκανε πολύ κρύο στο δωμάτιο του αν και είχε ανοίξει από νωρίς το παράθυρο για να εισβάλει ο φωτεινός, ζεστός ήλιος εντός του. Έμοιαζε λες και προσπαθούσε να βολέψει τα χνώτα του. Έστρεψε το βλέμμα τριγύρω, ρούχα παντού, στο κρεββάτι, στην κρεμάστρα, στο πάτωμα. Ανέβαλε καθημερινά την τακτοποίηση τους αφού δεν είχε την παραμικρή ελπίδα πως κάποιος θα τα έβλεπε, πως κάποιος θα νοιαζόταν.

Για την ακρίβεια κανένας δε χτυπούσε την πόρτα του πλέον για να τον ρωτήσει αν κάτι χρειάζεται.

Αν κάτι χρειάζεται…

Εκτός του πολλοί, εντός του κανένας!

Πίεζε με δύναμη τα χέρια στα αυτιά του για να κατευνάσει τη φασαρία του μυαλού του.

Στην αρχή νόμιζε πως οι φωνές προέρχονται από το ανοιχτό του παράθυρο. Η πόλη συνήθως την ώρα που το άνοιγε είχε ξυπνήσει για τα καλά. Το σπίτι του βρισκόταν στο τελείωμα της, εκεί που ξεκινούσε ο επαρχιακός δρόμος που οδηγούσε στο νότιο τμήμα του νησιού του. Ο μεγάλος κήπος που το πλαισίωνε ήταν εγκαταλελειμμένος καιρό τώρα.

Άλλωστε ποιος να ασχοληθεί;

Μόνος του έμενε και είχε μεγαλώσει αρκετά, σύζυγος δεν υπήρχε και τα δύο του παιδιά ζούσαν στο εξωτερικό, σε διαφορετικές πόλεις, από καιρό. Δε στάθηκε εμπόδιο στα σχέδια τους από την αρχή, η ζωή πήρε το δρόμο της και εκείνα το δικό τους. Αυτό τους συμβούλευε από πάντα, να ακολουθήσουν τα όνειρα τους και να αφήσουν πίσω εκείνον και τη γκρίνια του!

Στην ουσία, τη γκρίνια του επέλεξε.

Έφτιαξε τον πρώτο καφέ της ημέρας, αγαπημένη συνήθεια. Μετά που θα ανέβαινε λίγο η θερμοκρασία και θα ζέσταινε η μέρα θα κατέβαινε στο κέντρο της πόλης για τις προμήθειες της εβδομάδας.

Οδηγούσε ακόμα καλά, έτσι πάρκαρε στο γνωστό σημείο έξω από τη Δημοτική αγορά και ξεκίνησε τη βόλτα του για τους πάγκους της. Του άρεσε να διαπραγματεύεται τις τιμές των προϊόντων κάθε φορά. Μετά, τα στρίμωχνε όπως όπως στο αυτοκίνητο του και ξεκινούσε για τον καθιερωμένο περίπατο του κατά μήκος της προβλήτας.

Καθισμένος στο γνωστό παγκάκι άρχισε να κόβει σε μικρά κομμάτια το σουσαμένιο κουλούρι του περιμένοντας τα πουλιά να στήσουν τον τρελό τους χορό δίπλα του.

Κάπως έτσι κυλούσε μία ημέρα της εβδομάδας του, μία μόνο, τις υπόλοιπες έξι;

Θυμήθηκε τα χρόνια πριν συνταξιοδοτηθεί. Τότε είχε ανθρώπους να ανταλλάξει μια καλημέρα, να πει μια κουβέντα βρε αδελφέ! Τότε γκρίνιαζε για το χρόνο που δεν είχε, για την καθημερινότητα, τα χρήματα που ποτέ δεν ήταν αρκετά, γκρίνιαζε για το καθετί.

Τι του ‘ρθε τώρα με τις μνήμες!

Σπάνια επέτρεπε να τον επισκεφθούν.

Θυμόταν μόνο όλες εκείνες τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του, εκείνες και εκείνη…

Μετά το διαζύγιο του δεν επιδίωξε κάτι σταθερό ξανά, κάτι μόνιμο. Δεν ήθελε σχέσεις μόνο ευκαιριακές συνυπάρξεις προς τέρψιν του κορμιού και μόνο. Την ψυχή του την κράταγε καλά κρυμμένη και δεν επέτρεψε σε καμία από αυτές να την αγγίξει.

Μόνο σε εκείνη το επέτρεψε, όταν ήρθε στη ζωή του λίγο πριν τον χωρισμό με τη γυναίκα του. Ήρθε σαν φως στη μαυρίλα του, του έδωσε ελπίδα και δύναμη βοηθώντας τον να οριστικοποιήσει την αρρωστημένη κατάσταση στην οποία ζούσε.

Έτσι και αλλιώς το συμβατικό του γάμο συντηρούσαν τα κοινά συμφέροντα και όχι τα παιδιά, το είχε συζητήσει μαζί τους.

Τότε εμφανίστηκε εκείνη. Λάθος ώρα, λάθος μέρα, λάθος στιγμή, όπως συνέβαινε σχεδόν πάντα στη ζωή του.

Αρνήθηκε να την “κάψει” βάζοντας την στο κρεββάτι του για ένα βράδυ. Την κράταγε σε απόσταση από τις ατασθαλίες του και τα δικά του καθημερινά επιτεύγματα. Αν και φοβόταν κάθε δέσιμο μαζί της, εγκατέλειπε τα πάντα για είναι παρών στις καθημερινές τηλεφωνικές τους συζητήσεις που διαρκούσαν ώρες ατέλειωτες.

Είχε αποφασίσει πως όσο και αν το ήθελε, δεν θα άγγιζε ποτέ το κορμί της. Πίστευε πως η άφθαρτη εικόνα της και η επαφή τους θα ήταν η παρακαταθήκη του για τα γεράματα του. Άλλοι αποθηκεύουν χρήματα, εκείνος αποθήκευε στιγμές!

Ήταν σίγουρος πως θα ήταν πάντα εκεί. Ποτέ δε λογάριασε την ανθρώπινη υπόσταση της, τις ανάγκες του κορμιού της.

Πόσο εγωιστής υπήρξε Θεέ μου!

Έτσι, όταν της έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα δεν πίστεψε ότι θα έφευγε, περίμενε μάλιστα πως ανοίγοντας την ξανά, θα την έβρισκε να τον περιμένει στο πλατύσκαλο.

Άτιμα γηρατειά!

Γιατί κανείς δεν μας προειδοποιεί για αυτά; για το γήρας της ψυχής όχι του κορμιού, για την ανάγκη της αγκαλιάς που επιστρέφει βασανιστικά όπως στα παιδικά μας χρόνια;

Μια συνηθισμένη ημέρα, σε μια συνηθισμένη πόλη…

Έφτιαξε με κινήσεις καρμπόν το μεσημεριανό του και άνοιξε την τηλεόραση στο καθιστικό μόνο για να έχει την αίσθηση πως δεν είναι μόνος σε αυτό το σπίτι. Μόνο για να ακούει τους ήχους από τη ζωή που τρέχει καλπάζοντας.

Η παγωμένη μπύρα του έφτιαξε τη διάθεση για λίγο και χαλάρωσε στις σκέψεις του. Ο ύπνος δεν άργησε να τον επισκεφθεί στο μικρό καναπέ του.

…Ήταν λέει με εκείνη, περπατούσαν δίπλα δίπλα στον παραλιακό δρόμο και κάθισαν παρέα σε εκείνο το παγκάκι να ταΐσουν τα πουλιά. Λίγο πριν είχαν κάνει τα ψώνια τους παρέα. Επέστρεψαν στο σπίτι και μαγείρεψαν παρέα επίσης.

Ένιωσε το χέρι της στα μαλλιά του και πετάχτηκε έντρομος τρέχοντας να ανοίξει την πόρτα της εισόδου.

Δε βρήκε κανένα στα σκαλιά…

“Γέρασες Αριστείδη και το μυαλό σου βάλθηκε να σε τρελάνει”, μονολόγησε.

…Κάτι ήταν διαφορετικό σήμερα, το αισθανόταν στην ατμόσφαιρα. Με τα παιδιά του είχε μιλήσει νωρίτερα και δεν υπήρχε κάτι ανησυχητικό, η συνηθισμένη τους ρουτίνα. Έψαχνε να βρει τι δεν ήταν ίδιο.

Έκανε φύλλο και φτερό τα συρτάρια του μέχρι να βρει το τηλέφωνο του σπιτιού της. Σκέφτηκε να της τηλεφωνήσει, μπορεί να είχε περάσει καιρός μα δεν είχε τίποτα να χάσει. Το άφησε να χτυπήσει πολλές φορές και ήταν έτοιμος να το κλείσει όταν ακούστηκε μια βαθιά κουρασμένη φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής.

– Καλησπέρα σας, θα μπορούσα να μιλήσω στην κυρία Ανδρονίκη;

-…

-Είπατε κάτι, δεν σας άκουσα.

-Όχι συγγνώμη, ποιος κύριος είστε;

-Ένας παλιός της φίλος, ο Αριστείδης πείτε της.

-Λυπάμαι, δε μπορώ να της πω, ξέρετε η Ανδρονίκη “έφυγε” χθες το μεσημέρι.

-…

-Κύριε με ακούτε, είστε εδώ;

– Σας ευχαριστώ, ναι εδώ είμαι, καλό σας απόγευμα.

…Έκανε ξανά πολύ κρύο εκείνο το πρωί αν και ο ζεστός ήλιος είχε εισβάλει από νωρίς, όπως πάντα, στο δωμάτιο. Τα ρούχα του παρέμεναν σκορπισμένα σε κάθε γωνιά του λες και είχαν εγκαταλείψει και εκείνα κάθε προσπάθεια.

Ο Αριστείδης ήταν ξαπλωμένος στην άκρη του κρεβατιού με χαραγμένο ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη του. Εκεί, μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο στέκονταν εκείνη χαμογελώντας του πλατιά με ανοιχτή την αγκαλιά της.

Δεν αισθανόταν το κρύο της ημέρας, ούτε το κρύο της μοναχικής του ζωής.

Άπλωσε και εκείνος τα χέρια και την αγκάλιασε, αυτήν τη γαλήνη και τη ζεστασιά της ψυχής του, δεν θα μπορούσε πλέον κανείς να του τη στερήσει…