Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ

Η 21 Σεπτεμβρίου, έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για τη ομώνυμη νόσο, αλλά και την αφύπνιση και ενεργοποίηση της Πολιτείας.

Η νόσος Αλτσχάιμερ είναι η πιο συχνή μορφή άνοιας και αποτελεί μείζον ιατρικό, κοινωνικό και οικονομοτεχνικό πρόβλημα για τις ανεπτυγμένες κοινωνίες με μεγάλο προσδόκιμο επιβίωσης. Ο όρος «άνοια» αφορά στην έκπτωση των νοητικών λειτουργιών, καταρχήν της μνήμης και ακολούθως του λόγου, της κρίσης και συνολικά της προσωπικότητας. Η νόσος περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1906 από τον Γερμανό ψυχίατρο και νευροπαθολόγο Αλόις Αλτσχάιμερ (1864-1915), εξ ου και η ονομασία της.

Σήμερα, υπάρχουν πάνω από 200.000 ασθενείς στην Ελλάδα και 50.000.000 παγκοσμίως, ενώ από τη νόσο προσβάλλονται το 5% των ατόμων άνω των 65 ετών και το 25% άνω των 85. Σύμφωνα με τις προβλέψεις των επιστημόνων, στο μέλλον ο αριθμός των ανοϊκών ατόμων θα αυξηθεί δραματικά. Η Ελληνική Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συγγενών Διαταραχών (Alzheimer Hellas) εκτιμά ότι αριθμός τους στην χώρα μας θα φθάσει στους 354.000 το 2050.

Από τη νόσο Αλτσχάιμερ πάσχει, εξάλλου, όλη η οικογένεια. Αυτοί που έχουν υπό τη φροντίδα τους ανοϊκούς ασθενείς και υπολογίζονται σε 400.000 στην Ελλάδα επωμίζονται δυσβάστακτο ψυχολογικό, σωματικό και οικονομικό φορτίο.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

Μια ιστορία θα σας πω…που μου τύχε μια μέρα…..
Μία γιαγιά συνάντησα……και μου πιάσε τη χέρα…..
Παιδάκι μου..σε σταματώ….όχι να ζητιανέψω….
Μα λίγ’ αγάπη πεθυμώ……και βγήκα να γυρέψω…..
Πέντε παιδιά μεγάλωσα….μου λέει δακρυσμένη….
Τα σπούδασα..τα πάντρεψα….κι ας ήμουν στερημένη…..
Τα πρώτα ‘γγόνια ήρθανε…..Θε μου..τι ευτυχία……
Μα η χαρά δε κράτησε….κι ήρθε η δυστυχία……..
Μου είπανε..ότι μαζί…..δε πρέπει πια να ζούμε…..
Θα μπεις..σε ένα ίδρυμα…..κι εκεί θα σε θωρρούμε…..
Δεν έφερα αντίρηση…..κι ας πόναγ’ η καρδιά μου….
Χίλια κομμάθια γίνηκαν……όλα τα όνειρα μου…….
Εσείς να ήσαστε καλά…παιδάκια μου τους λέω…..
Και σκύβω..για να μη θωρρούν…..ότι για ‘κείνο κλαίω……
Χρόνοι πολλοί περάσανε…..παιδί μου συνεχίζει……
Απού..δεν ήρθαν να με δουν……και η καρδιά ραγίζει…….
Γι’ αυτό κι εγώ σταμάτησα……’να ξένο να μιλήσω…….
Να πω παραπονέματα…..προτού να ξεψυχήσω…….
Άφωνος την ε άκουγα……για ολ’ αυτά να λέει…..
Και δε σταμάτησε στιγμή…..η άμοιρη να κλαίει……
Σώπασε ΜΑΝΑ..και εγώ…..είμαι ε δα για σένα…..
Μου γέλασε..και έκλεισε…….τα μάθια φτυχισμένα…….
ΛΕΩ ΛΟΙΠΟΝ.
Όποιος ξεχνά τα γονικά……άθρωπος δε λογάτε……
κι ότι κι αν κάνει…θα το βρει……μπροστά του….ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ….