“Στην πΈνα”: “ΑΝΑΡΧΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ”…ΓΡΑΦΕΙ Η ΝΙΚΟΛΙΑ ΠΑΝΙΔΟΥ

“ΑΝΑΡΧΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ”

Νικολία Πανίδου

“Άναρχες σκέψεις”

Άναρχες σκέψεις εν κρανίο οι
σημερινές. 

Οδηγώ αυτοκίνητο στους δρόμους της πόλης δεκαέξι χρόνια, και ομολογώ
πως για μένα είναι αγχολυτικό και ταξιδιάρικο. Μερικές από τις φαεινότερες
ιδέες μου, έχουν ξεπηδήξει μέσα από τον καθρέφτη του οδηγού! Μία σκέψη όμως
τριγυρνάει και προσπαθεί να αποτυπωθεί στο χαρτί εδώ και μερικές μέρες. 

Μόλις
είχα ξεκινήσει από φανάρι, κινούμενη επάνω σε κεντρικό δρόμο, μόλις με 40
χιλιόμετρα, με κατεύθυνση προς το σπίτι. Αριστερά μου, έστεκαν αγέρωχα τα
κάστρα της πόλης, ο ήλιος μεσουρανούσε για να ζεσταίνει την πλάση και ξάφνου
δεξιά μου, μέσα στη γη ξεπρόβαλε ένας άνθρωπος από τη μέση και πάνω. Οι πρώτες
σκέψεις που πέρασαν, ήταν πως είναι ένας νάνος, ένα ξωτικό, ένα αποκύημα της
φαντασίας μου και μετά ξανακοίταξα με το μάτι της λογικής, μην είναι κάποιος
πληγωμένος που χρειάζεται βοήθεια. Τελικά, λίγο πριν φρενάρω απότομα, και
φυσικά οδηγήσω το πίσω μου όχημα σε αναπάντεχο τρακάρισμα, συνειδητοποίησα πως
ήταν απλά ένας εργάτης από κάποια εταιρεία που έκαναν έργα στον δρόμο. Ήταν
όμως τόσο στα μέτρα του αυτή η τρύπα, τόσο δική του, που έμοιαζε να είχε πάρει
το καλούπι από το κορμί του και η μοναδική εξαίρεση που μπορούσε να κάνει ήταν
για την μπλούζα του που χωρούσε μονάχα για να τον ξεχωρίσει από την άσφαλτο.
Τον προσπέρασα χαμογελώντας με τις σκέψεις μου. 

Μα πως μου είχε καρφωθεί η ιδέα
πως ήταν κάτι παραμυθένιο;

Ήταν απλά ένας άνθρωπος μέσα στο δρόμο. Κυριολεκτικά
και όμως περίεργο. Δεν έμοιαζε καρφωμένος εκεί, παρόλο που είμαι σίγουρη πως
δεν ήταν το πιο ευχάριστο μέρος για να δουλεύεις. Και τότε βγήκαν όλες οι
επαγωγικές σκέψεις της παράνοιάς μου. 

Πόσοι από εμάς δεν περπατάμε ψευδώς
ανέμελα ενώ είμαστε ακόμα πιο πολύ καρφωμένοι στη γη;

Ποια ακριβώς στιγμή
αποφασίσαμε πως δε χρειάζεται να πετάμε, και ο αέρας που αφήσαμε γύρω μας πια
δε μας φτάνει να ανασάνουμε;

Είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι, που παλέψαμε για
μία προσωπική ελευθερία που την κλείνουμε μέσα σε κρίσεις πανικού ή ακόμα και
σε συνεδρίες με τους ψυχολόγους μας. 

Είμαστε και εμείς, οι πιο τυχεροί, που τις
φυλακές μας τις ξεγυμνώνουμε κάποια βράδια μπροστά σε φίλους. Τι κι αν δεν
είμαστε κλεισμένοι μέσα σε λαγούμι, αυτό γύρω μας το αόρατο κλουβί που φτιάξαμε
μυρίζει χώμα. Χώμα που δεν το νοτίζει καν η γη, για να σε αφήσει να ονειρευτείς
σύννεφα. 

Τι θα έλεγε τώρα ο μικρός πρίγκιπας γι αυτό; 

Ξάπλωσα και στο νου μου
αντί να τριγυρνάει ο Σαιν- Εξυπερύ, τριγυρνούσε πάλι αυτός ο εργάτης. Λες να
έπρεπε να είχα μάθει τελικά το όνομά του; μαζί του είχε παρέα τις ζωές που
έβλεπα να περνάνε. Ήταν εκεί ακόμη και η ελεύθερη ζωή που παλεύω να έχει το
παιδί μου.

Λες να τα καταφέρω να πετάξουμε τελικά;

Κλείνω τα μάτια και έρχεται
η μορφή του άγνωστου εργάτη ξανά. Τον θυμάμαι όμως να μου χαμογελάει… 

Ας
χαμογελάσω κι εγώ. 

Σίγουρα κάτι παραπάνω θα ξέρει…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: