“Στην πΈνα”: «ΑΝΕΞΗΓΗΤΟΣ ΘΥΜΟΣ ΠΟΥ ΣΑΡΩΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»…. ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΘΩΜΑΖΟΣ

Στην πΈνα”  ✒️✒️

Γράφει ο Δημήτρης Θωμάζος

Δεν είναι
κάτι κρυφό ούτε κάτι που δεν παρατηρούμε όλοι γύρω μας.

Ένας
ανεξήγητος θυμός κυριαρχεί σε όλες τις επαφές και σχέσεις με τους συνανθρώπους
μας με καταστροφικά αποτελέσματα.

Οι γονείς
χάνουν την επαφή με τα παιδιά τους. Οι δύσκολες εποχές έχουν αναγκάσει και τους
δύο γονείς να προβληματίζονται πάνω σε θέματα διαβίωσης , πολλές φορές , ακόμα
και επιβίωσης.

Αυτό από μόνο
του , τους απομακρύνει από τον θεμελιώδη σκοπό της οικογένειας , να μεγαλώσουν
σωστά τα παιδιά τους.

Το βάρος έχει
πέσει στο να υπάρχει δουλειά και ένα ικανοποιητικό εισόδημα που να εισέρχεται
στο σπίτι.

Πολλές φορές
δουλεύουν και οι δύο γονείς και δεν διαθέτουν τον απαιτούμενο χρόνο για να
ασχοληθούν μαζί τους.

Σε άλλες
περιπτώσεις , δεν έχουν δουλειά και αυτό είναι το μόνο θέμα συζήτησης , που
πολλές φορές καταλήγει σε τσακωμούς.

Αυτό
επηρεάζει αρνητικά και τις σχέσεις μεταξύ των ζευγαριών που αντί να τους ενώνει
και να τους κάνει πιο δυνατούς , αντίθετα , τους «συντρίβει» και τους
«αποσυνθέτει» απομακρύνοντας τον έναν από τον άλλον.

Οι εργασιακές
σχέσεις «δυναμιτίζονται» ως αποτέλεσμα της ανασφάλειας που διακατέχει τους
εργαζόμενους σχετικά με το μέλλον τους.

Αυτός ο φόβος
, δεν τους «δένει» μεταξύ τους , αλλά τους σπρώχνει στο να … «κοιτάει ο κάθε
ένας την πάρτη του» . Η αλληλεγγύη έχει τραυματιστεί , πιθανόν , ανεπανόρθωτα.

Στις δημόσιες
υπηρεσίες αλλά και στον ιδιωτικό τομέα οι σχέσεις μεταξύ υπαλλήλων και πολιτών
δεν είναι και οι καλύτερες. Αντιλαμβανόμαστε να αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλον
με θυμό μα και με καχυποψία.

Αδέρφια η
συγγενείς , έρχονται σε σύγκρουση για οικονομικά , κληρονομικά όπως και άλλα
θέματα , κοινωνικού χαρακτήρα.

Όπως
διαλύονται επιχειρήσεις , με τους ίδιους ρυθμούς , καταρρέουν φιλίες ,
οικογένειες και όλων των ειδών οι διαπροσωπικές σχέσεις.

Πάντα , σε
οικονομικά δύσκολες εποχές , παρατηρούμε έξαρση της βίας και της παρανομίας
όπως και της παραγκώνισης σημαντικών ανθρώπινων αξιών , σε δεύτερη μοίρα.

Γιατί άραγε
να συμβαίνει αυτό;

Οι
σημαντικότερες αιτίες που οδηγούν , σε αυτή την όχι και τόσο ευχάριστη
κατάσταση , είναι ο φόβος και η αβεβαιότητα για το αύριο.

Όταν
κυριαρχούν αυτά τα δύο συναισθήματα τα πράγματα μπερδεύονται πολύ.

Όλη αυτή η
ενέργεια , που έχει από την φύση ο άνθρωπος μέσα του , αντί να διοχετεύεται
εποικοδομητικά στην χαρά της δημιουργίας και στα οφέλη αυτής , μετατρέπεται
σε  επιθετικότητα χωρίς συγκεκριμένους
αποδέκτες.

Μια
επιθετικότητα που την κουβαλάς στο σπίτι σου , στην δουλειά σου , στις παρέες ,
στα γήπεδα , στις συναλλαγές σου και γενικά σε όλους τους τομείς της ζωής σου.

Όπως είναι
φυσικό , τα επακόλουθα , είναι αντίστοιχα και για εκείνους που έρχονται σε
επαφή μαζί σου. Εκ των πραγμάτων , τους μεταφέρεις το ίδιο συναίσθημα.  Με τελικό αποτέλεσμα την διαιώνιση της
επιθετικότητας όπως και την διασπορά της.

Ακόμα και
εκείνοι που αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερη νηφαλιότητα και υπομονή την όλη
κατάσταση , ξέροντας ότι δεν κερδίζουν τίποτα παρά μόνο χάνουν με τα
«ξεσπάσματα οργής» , αντιμετωπίζονται ως «αναίσθητοι» και εξοργίζουν ακόμα
περισσότερο τους ήδη επιρρεπείς στην επιθετικότητα.

Όταν έχουμε
άτομα που νιώθουν αδικημένοι , ανασφαλείς και φοβισμένοι είναι λογικό να
νιώθουν παραμελημένοι και ζητούν με κάθε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος
διέξοδο από αυτή την κατάσταση.

Κάποιοι
γίνονται δημιουργικοί και ευρηματικοί ανοίγοντας νέους ορίζοντες.

Κάποιοι άλλοι
όμως προσπαθούν απλά να περάσουν όσο καλύτερα μπορούν , έστω και εφήμερα ,
γιατί τίποτε πια δεν τους ευχαριστεί και δεν τους ικανοποιεί αρκετά. Τους
τρόπους αυτούς σας αφήνω να τους φανταστείτε από μόνοι σας (ποτό , τζόγος ,
ασύδοτη ζωή γενικά).

Από ότι
βλέπουμε , δεν είναι και τόσο ανεξήγητος αυτός ο «θυμός που σαρώνει τα πάντα
στο πέρασμά του» και ούτε θα περάσει τόσο εύκολα.

Υπάρχουν
πολλές αιτίες λοιπόν για αυτή την επιθετικότητα , όμως υπάρχουν και εκείνοι που
θα βρουν αυτές τις αιτίες ως «αφορμή» , για να εξωτερικεύσουν καλά κρυμμένες
επιθυμίες που «υποβόσκουν» από πολλά χρόνια μέσα τους.

Όταν
γκρεμίζονται τα όρια που υπάρχουν … «για τους τύπους» και μόνο , τότε μπορείς
να περιμένεις όλων των ειδών τις συμπεριφορές.

Είναι αυτό
που λένε … «όταν δεν έχεις πλέον κάτι για να χάσεις … κάνεις τα πάντα» κάτι που
στέκει …. και είναι … ιδιαίτερα ανορθόδοξο.

Αλλά η λογική
σε τέτοιες καταστάσεις … «πάει περίπατο» και αναλαμβάνουν δράση τα ένστικτα …
επίσης ανορθόδοξο.

Προσωπική μου
άποψη (και μόνο) είναι ότι για να βελτιωθεί αυτή η κατάσταση και οι
«τραυματισμένες σχέσεις» μεταξύ των ανθρώπων , είναι σημαντικό , να βελτιωθεί
το βιοτικό επίπεδο ,  αν όχι όλων … των
περισσοτέρων και να επανέλθει μια αίσθηση «μερικής» ασφάλειας και «μερικής»
σιγουριάς.

Και την
χαρακτηρίζω ως «μερική» γιατί πλήρης … δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ και δεν
πρέπει να ονειροβατούμε.

Πρέπει να
ξαναβρούμε «οδούς» και «τρόπους» επικοινωνίας που χάσαμε στην δύσκολη αυτή
πορεία.

Να πάψουμε να
είμαστε τόσο απαιτητικοί από την ζωή και να σταματήσουμε να ρίχνουμε , πάντα ,
τις ευθύνες στους άλλους. Έχουμε και εμείς το δικό μας «μερίδιο ευθύνης».

Είναι πάρα
πολύ εύκολο να «γκρεμίζουμε γέφυρες» , το δύσκολο είναι να … «τις χτίζεις».

Εκεί θα
δείξουμε την αξία μας και θα διεκδικήσουμε πλέον δικαιωματικά το … να
ονομαζόμαστε … «Άνθρωποι».

( Το κείμενο είναι νομικά κατοχυρωμένο. )