“Στην πΈνα”: ΗΡΩΑΣ ΜΕ ΡΙΓΕ ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ, ΓΡΑΦΕΙ Η ΝΑΤΑΣΣΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Στην πΈνα”  ✒️✒️

Ήρωας με ριγέ παντόφλες…

Μια μέρα άνευ σημασίας. Πες την Δευτέρα ξανά. Τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά. Τραίνο ο καιρός, κυλά στις ίδιες ράγες. Μαζί του φεύγουν οι μνήμες, οι λιακάδες, τα πρόσωπα. Κανένας δεν χαμογελά. Όλοι βουβοί. Μουδιασμένα τα χέρια στραγγίζουν τη θλίψη. Μουδιασμένα αγκαλιάζονται τα σώματα. Μουδιασμένες λέξεις πέφτουν στο χαρτί για να ξορκίσουν την οργή, τη ντροπή. Τον θάνατο. Μα δεν ξορκίζεται καρδιά μου εκείνος. Όσο κι αν σκύβεις το βλέμμα. Όσο κι αν στρέφεις τη ματιά σου μακριά.

Θυμάσαι, πώς μιλούσες με τόσο πάθος για το τέλος της αθωότητας. Έκαιγαν τα λόγια σου. Σαΐτες πετούσαν οι ματιές. Ένιωθες ότι το τέλος ολοένα και πλησίαζε, κάθε φορά που κάποιοι σε έκαναν να ντραπείς. Όλα τα θυμάσαι, το ξέρω και μέσα σου έβρισκες πάντα ακόμα μιαν αιτία να φρενάρεις την κατρακύλα του. Επειδή την αισθανόσουν περισσότερο δική σου, παρά των άλλων. Έλεγες από τότε ψέματα στον εαυτό σου. Από πάντα θαρρώ. Έλεγες, δεν μπορεί, θα ανακάμψει. Δεν μπορεί, θα στρώσει. Κι όλο γύρευες να βρεις τη λύση. Να προσφέρεις λίγο νερό, μια κούπα φαί, ένα δεκάευρο τυλιγμένο σε μια κόλα αγάπης. Λίγη παραπάνω φροντίδα, λίγη περισσότερη ανθρωπιά.

Δεν μπορείς να μου κρυφτείς, γιατί ξέρω τη θέση της καρδιάς σου. Όπως γνωρίζω τι ξεσκονίζεις εκεί μέσα, τι φυλάς. Ακόμα κι εκείνο το σκουλήκι το φαρμακερό, εκείνο που καταδιώκει τις νύχτες σου, ακόμα κι εκείνο κανακεύεις. Μη τυχόν το πατήσεις κατά λάθος, μη τυχόν και πληγωθεί. Όσα ζούνε μέσα σου μεγάλωσαν κάτω από άκληρα φεγγάρια. Τα περιμάζεψες κι αυτά. Μαζί με δυο ετοιμοθάνατα σκυλιά και τρία ορφανά γατιά. Επειδή ποτέ σου δεν άντεχες το άδικο. Δεν σου χώρεσε ποτέ στην τσέπη. Όλο περίσσευε, ολοένα σε ζόριζε. Σου έσκιζε τη φόδρα, σου ζεματούσε τις παλάμες.

Θα περίμενε κανείς ότι θα ήσουν πιο γενναίος. Ένας μισοκοιμισμένος ήρωας με ριγέ παντόφλες. Πως δεν θα δίσταζες να φορούσες την κάπα σου τις νύχτες, να έπαιρνες σβάρνα γειτονιές και δάση. Θάλασσες και βουνά, όπου παραφύλαγε μαυροντυμένη η αδικία. Όπου ξαπόσταινε ετοιμοπόλεμη για το κακό. Για να σκορπίσει τη φρίκη. Εσύ με το αστραφτερό σπαθί σου θα την έκοβες στα δύο. Θα την τσάκιζες.

Ηρέμησε, το ξέρω πως είναι δύσκολο. Άλλωστε, κανείς δεν σου ζήτησε τα ρέστα.

Μήπως, στοχάσου λιγάκι… αντί να πακετάριζες το δέμα με τα μακαρόνια, τα γάλατα και τις κονσέρβες, μήπως να γυάλιζες λιγάκι εκείνο το στομωμένο σπαθί; Μήπως θα ήταν καλύτερα αν έτρεχες πιο γρήγορα κι από τη βροχή, για να προλάβεις τη συμφορά, αντί να την γιατρέψεις; Θα μου πεις, πώς;

Είναι κι άλλοι σαν εσένα. Είναι πολλοί, άκουσέ με. Κρύβουν την κάπα στο μπαούλο, τα σπαθιά στα πατάρια. Ονειρεύονται ανάποδα, ξυπνούν και κοιμούνται ζαλισμένοι, περιμένοντας την ώρα που κάποιος άλλος ήρωας σαν αυτούς θα τους χτυπήσει την πόρτα. Κι όλα θα τότε θα πάρουν τον δρόμο τους.

Μη με παρεξηγείς. Είναι απλές σκέψεις. Φράσεις που δεν κρατιούνται στο λαιμό και βιαστικές σκίζουν τον αέρα, ίδιες σφαίρες.

Εσύ συνέχισε μοναχός σου το έργο σου. Συνέχισε να ανοίγεις το άδειο πορτοφόλι σου για να συνδράμεις τον συνάνθρωπό σου. Εξακολούθησε να στεγάζεις τα ορφανεμένα από την απονιά ζώα. Να ταΐζεις τους εξαθλιωμένους. Να παρηγορείς τους απελπισμένους. Να μοιράζεσαι στα δυο για τους αδικημένους. Να κλαις σαν μωρό για αυτούς που μέσα σε μια στιγμή αποκλήρωσε η ζωή. Να ανάβεις τα κεριά στη μνήμη κάποιων νεκρών που δεν γνώρισες ποτέ. Και να παρακαλάς να σου χτυπήσουν την πόρτα εκείνοι που καρτεράς.

Μόνο να θυμάσαι, ότι η αθωότητα είναι από καιρό πεθαμένη. Πες το και στους άλλους, να βιαστούν. Έχει πια εξαϋλωθεί μέσα στα μάτια των αδικοχαμένων. Κάτω από τα νύχια της αγωνίας. Στα χείλη δαγκωμένη μαζί με το σταυρουδάκι της προσευχής. Τεμαχίστηκε και σέρνεται κομματιασμένη κάτω από το κρεβάτι σου.

Κοιμήσου, ένα όνειρο είναι. Τι να σου κάνει μονάχα ένας ήρωας με ριγέ παντόφλες ανάμεσα στα τέρατα;

  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤHΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: