“Στην πΈνα”: ΑΝΕΖΑ ΜΙΤΛΕΚΤΟΝ… ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΝΑ ΛΑΙΤΣΑ

Γράφει η Άννα Λαΐτσα

«Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για να
σας μεταδώσουμε μια έκτακτη είδηση. Νεκρή βρέθηκε εχθές το βράδυ στην οδό
Πίλερον και Τζέφερσον η Ανέζα Μίτλεκτον , 21 ετών, από διερχόμενους
περαστικούς. Όπως εικάζεται, η γυναίκα δολοφονήθηκε από δεξιόχειρα άντρα άγνωστης
ηλικίας.Η γυναίκα φορούσε φόρμα και κρατούσε τσάντα ώμου, μέσα από την οποία
έλειπαν όλα τα προσωπικά αντικείμενα της άτυχης γυναίκα, γεγονός που
πιθανολογεί να έπεσε θύμα ληστείας. Οι αρχές έχουν δώσει σήμα για του εντοπισμό
το δράστη. Παρακαλούμε, όποιος γνωρίζει κάτι, να επικοινωνήσει άμεσα με τις
αρχές».

 – Αυτό μετέδωσαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης,Τζορτζ.

– Και είσαι
ευχαριστημένος; Τίποτα δεν είπαν. Ούτε για τη πιθανότητα να βιάστηκε, ούτε για
τις υποψίες πως αυτός που την ακολούθησε πιθανώς τη γνώριζε.

– Τζορτζ, αυτό μη
το λες, δε διασταυρώθηκε ακόμα.

– Τι να μη το λέω, ρε; Καταλαβαίνεις τι έγινε;
Μια γυναίκα σκοτώθηκε και μάλιστα με άγριο τρόπο, το καταλαβαίνεις;;;; Μια νέα
γυναίκα. Αυτή η κοπέλα είχε οικογένεια, ρε, πίσω της. Κι αν δεν είχε άντρα και
παιδί, είχε μάνα και πατέρα.

– Και τι να πουν δηλαδή τα Μέσα; Καταλαβαίνεις ότι
μπορεί από μία αναλυτικότερη ανακοίνωση να λακίσει ο δράστης;

– Ρε σε άλλο
κόσμο να πάει, εγώ θα τον βρω.

– Να παρακαλάς να μην πάρει άλλες γυναίκες μαζί
του μόνο. Έχεις δει το ψυχολογικό προφίλ του;

– Τι λέει;

– Λέει ότι είναι
διχασμένη προσωπικότητα. Η μικρή δεν πρόβαλε καμία αντίσταση, το καταλαβαίνεις;

– Ναι το άκουσα. Το καθίκι. Ο Τζορτζ έριξε μια μπουνιά στο γραφείο του και
κατέβασε το κεφάλι. Έμεινε αμίλητος για λίγο, όλα ήταν θολά στο μυαλό του. Δεν
ήταν εύκολη υπόθεση, το ήξερε από την αρχή. Ίσως γι’ αυτό την ανέλαβε.

–
Πήγαινε να κοιμηθείς λίγο, Τζορτζ. Πρέπει να κοιμηθείς λίγο.

Σήκωσε το κεφάλι
και άρπαξε τον φάκελο της υπόθεσης. Κοίταξε μήπως λείπει τίποτα από μέσα, πήρε
το καπέλο του από την καρέκλα κι έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Από τότε που ο
Τζορτζ έχασε τη γυναίκα του , η δουλειά του είναι όλη του η ζωή. Αυτή η
υπόθεση, όμως, δεν ήταν σαν τις άλλες. Γιατί ο τρόπος που πέθανε αυτή η
γυναίκα, έμοιαζε καταπληκτικά με τον τρόπο που είχε πεθάνει κι η δική του, πριν
δεκατρία χρόνια. Μόνο που στην περίπτωσή τους ο φάκελός της έκλεισε, χωρίς να
βρεθεί και να τιμωρηθεί ο ένοχος. Μπήκε στο σπίτι του και πέταξε την τσάντα του
κατάχαμα. Το σπίτι του έμοιαζε με βομβαρδισμένο τοπίο. Ρούχα και χαρτιά παντού
και στο τραπεζάκι του σαλονιού κουτάκια από μπίρα. Η τηλεόραση δεν έκλεινε
ποτέ. Και σκεπάσματα στον καναπέ. Μόνο στον καναπέ, γιατί στην κρεβατοκάμαρά
του δεν κοιμήθηκε από τότε που «έφυγε» η γυναίκα του. Κάθισε στο σαλόνι να
πάρει μια ανάσα. Καθιστός όπως ήταν κατάφερε να κοιμηθεί λιγάκι.

«Ούτε
αποτυπώματα, ούτε τίποτα», σκέφτηκε μέσ’ τον ύπνο του. «Ο δράστης είναι κάπου
έξω, ελεύθερος, και κοντεύω να τρελαθώ. Μόνο υλικό από την ίδια και την
οικογένειά της. Και δεν έχουν έρθει ακόμα και τα αποτελέσματα γενετικού υλικού
να δούμε αν βιάστηκε».

Ξύπνησε απότομα και πήρε στα χέρια του τα έγγραφα. Κι
ύστερα τις φωτογραφίες. Πόσες φορές τις κοίταξε κανείς δεν μπορεί να
αναλογιστεί. «Πίσω από το πτώμα της κοπέλας ένα κουτάκι από σπίρτα»,
παρατήρησε. Μόλις σε δεκαπέντε λεπτά ήταν πάλι στο τμήμα.

– Τα στοιχεία θέλω,
είπε με βαριά φωνή. Το κουτάκι με τα σπίρτα, βέβαια! Πώς δεν το είχε
παρατηρήσει κανείς;

«Καφέ Αέναον», διάβασε ο Τζορτζ και ξεκίνησε αμέσως για την
καφετέρια. – Αστυνομία, είπε στον μπάρμαν δείχνοντας την ταυτότητά του. Λόγια
ορθά, σύντομα και σταράτα. Την ξέρεις αυτήν τη γυναίκα εσύ;

– Ναι, την ξέρω.
Προχθές έπινε εδώ μια μπίρα το βράδυ και μου έλεγε τα δικά της. Νομίζω Ανέζα
την έλεγαν.

– Τι σου έλεγε δηλαδή; Λέγε, ρε, με το τσιγκέλι θα στα βγάλω;

– Ότι
έχει προβλήματα με τον πατριό της. Δεν εγκρίνει τη σχέση της λέει και της κάνει
διάφορες κόμπλες και τέτοια. Νόμιζε ότι την παρακολουθεί. Αυτό ήταν. Ο Τζορτζ
διέταξε εξονυχιστική έρευνα στην περιοχή. Η αστυνομία χτένιζε δρόμους και
δρομάκια, να βρουν τον δράστη.

– Τζορτζ; τ’ αποτελέσματα. Βγήκαν τ’
αποτελέσματα , Τζορτζ

– Λέγε, ρε , λέγε.

– Το γενετικό υλικό ανήκει σε κάποιο
Κλιφ Μίτλεκτον, 56 ετών, Τζορτζ.

– Λέγε.

– Μένει δυο στενά πάνω από τον τόπο
του εγκλήματος. Καραμανλή 12.

Τα λάστιχα του αυτοκινήτου του Τζορτζ ούρλιαζαν
στην άσφαλτο. Ένα λεπτό δρόμος κι όμως αργούσε να φτάσει. Μαρτυρίες, εντάλματα,
αποδεικτικά στοιχεία όλα γυρνούσαν στο μυαλό του.

Αδρεναλίνη στα ύψη.

– Ο
πατέρας της Ανέζας;

– Ναι.. τι συνέβη; Με τρομάζετε! Συνέβη κάτι στο παιδί μου;

– Ποιο παιδί σου, ρε καθίκι; Όλα τα ξέρω. Διαβάστε του τα δικαιώματά του, τώρα!
και πάρτε τον το τμήμα.

Όλα τα στοιχεία και οι μαρτυρίες είχαν κουμπώσει στο
μυαλό του. Πέθανε σε εκείνο το πεζοδρόμιο η Ανέζα σε άγριο έγκλημα από γνωστό
άνθρωπο. Ο πατριός της ήταν εκείνος που την ακολούθησε, τη χτύπησε, την άφησε
να ξεψυχήσει στο πεζοδρόμιο και ύστερα προσπάθησε να σβήσει όλα τα ίχνη που
οδηγούσαν σ’ εκείνον. Γι αυτό στο σώμα της δεν υπήρχαν άλλα ίχνη, πέρα από τα
δικά της και της οικογένειάς της. Εκείνος την άγγιζε, μα όχι πατρικά. Γιατί,
όπως αποδείχθηκε, ο πατριός και το αγόρι της κοπέλας που εκείνη εξιστορούσε
στον μπάρμαν το προηγούμενο βράδυ του φόνου, ήταν ο ίδιος άνθρωπος.

«Πόσο
λυπάμαι για όσα περνούσες τόσο καιρό, κορίτσι μου» ψιθύρισε ο Τζορτζ λυπημένος
αλλά ταυτόχρονα ανακουφισμένος που κατάφερε να αποκατασταθεί η μνήμη της άτυχης
κοπέλας.