Στην πΈνα” ✒️
✒️
“ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ”
Γράφει η Μαρία Θέμελη
« Αυτοβιογραφία σε πέντε κεφάλαια»
- Περπατάω
σε ένα δρόμο. Υπάρχει ένας βαθύς
λάκκος στο πεζοδρόμιο.
Πέφτω μέσα
Χάνομαι… Είμαι απαρηγόρητος .
Δεν είναι δικό μου σφάλμα.
Θα χρειαστεί μια ζωή για να βγω
από εκεί.
από εκεί.
- Περπατάω
στον ίδιο δρόμο.
Υπάρχει ένα βαθύς λάκκος στο
πεζοδρόμιο.
πεζοδρόμιο.
Προσποιούμαι ότι δεν τον βλέπω.
Πέφτω και πάλι μέσα.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι
βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση.
βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση.
Αλλά δεν είναι σφάλμα μου.
Χρειάζεται πολύ καιρός να βγω από
εκεί.
εκεί.
- Περπατάω
στον ίδιο δρόμο. Υπάρχει ένας βαθύς λάκκος στο πεζοδρόμιο. Τον βλέπω,
είναι εκεί.
Και όμως πέφτω μέσα…είναι
συνήθεια.
συνήθεια.
Τα μάτια μου είναι ανοικτά
Και ξέρω που βρίσκομαι.
Είναι σφάλμα μου
Βγαίνω αμέσως.
- Περπατάω
στον ίδιο δρόμο.
Υπάρχει ένα βαθύς λάκκος στο
πεζοδρόμιο.
πεζοδρόμιο.
Τον προσπερνάω.
- Περπατάω
σε έναν άλλο δρόμο.
Νιοσούλ Κεν
Ρινποτσέ (Δάσκαλος Σούφι)
Ρινποτσέ (Δάσκαλος Σούφι)
Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε ότι βρεθήκαμε σε μια από τις
παραπάνω καταστάσεις? Και πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε ότι μια κατάσταση
επαναλαμβάνεται συνέχεια στη ζωή μας?
παραπάνω καταστάσεις? Και πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε ότι μια κατάσταση
επαναλαμβάνεται συνέχεια στη ζωή μας?
Πέφτω στον ίδιο λάκκο ….Είναι δικό μου το σφάλμα και όμως το
επαναλαμβάνω…προσποιούμαι ότι δεν τον βλέπω…προσποιούμαι ή πείθω τον εαυτό μου
…να μην το δει. Και αν τον έχω δει?
επαναλαμβάνω…προσποιούμαι ότι δεν τον βλέπω…προσποιούμαι ή πείθω τον εαυτό μου
…να μην το δει. Και αν τον έχω δει?
Σε μια εποχή που τρέχει και μας προσπερνάει
και σε μια πόλη που κάνει ότι μπορεί για να μας πληγώσει …φοβόμαστε ακόμα και να φοβηθούμε….Γιατί έτσι μας
έμαθαν…σε μια εποχή με σοβαρή έλλειψη κοινωνικών δομών …αρχών και ηθών…Ο φόβος αν
και τρομακτικός είναι δυνατό συναίσθημα… και σήμερα ποιος αντέχει τα
συναισθήματά του?
και σε μια πόλη που κάνει ότι μπορεί για να μας πληγώσει …φοβόμαστε ακόμα και να φοβηθούμε….Γιατί έτσι μας
έμαθαν…σε μια εποχή με σοβαρή έλλειψη κοινωνικών δομών …αρχών και ηθών…Ο φόβος αν
και τρομακτικός είναι δυνατό συναίσθημα… και σήμερα ποιος αντέχει τα
συναισθήματά του?
Θέλω να περπατήσω σε έναν άλλο δρόμο…και πέφτω στο λάκκο…το
έχω συνηθίσει.. έχω συνηθίσει να εκνευρίζομαι στην κίνηση, να τα βάζω με το
φανάρι που με καθυστερεί, να φωνάζω στον
μπροστινό οδηγό να κάνει γρήγορα…δεν φταίω εγώ, με ρίχνουν στο λάκκο, έτσι λέω
και αισθάνομαι καλύτερα…
έχω συνηθίσει.. έχω συνηθίσει να εκνευρίζομαι στην κίνηση, να τα βάζω με το
φανάρι που με καθυστερεί, να φωνάζω στον
μπροστινό οδηγό να κάνει γρήγορα…δεν φταίω εγώ, με ρίχνουν στο λάκκο, έτσι λέω
και αισθάνομαι καλύτερα…
΄΄Όταν κοιτάξεις κάποιον και του πεις Φταις εσύ και τον
δείξεις με το δάχτυλό σου, ένα δάχτυλο δείχνει εκείνον …αλλά τρία δάχτυλα δείχνουν απλά ..Εσένα΄΄
δείξεις με το δάχτυλό σου, ένα δάχτυλο δείχνει εκείνον …αλλά τρία δάχτυλα δείχνουν απλά ..Εσένα΄΄
Σε μια εποχή που πάντα φταίει κάποιος άλλος ίσως ήρθε η ώρα
να σταματήσουμε να ρίχνουμε ευθύνες και
να αρχίσουμε να φταίμε και εμείς…
να σταματήσουμε να ρίχνουμε ευθύνες και
να αρχίσουμε να φταίμε και εμείς…
Σε μια έρευνα διάβασα ότι 4 φράσεις ακούγονται όλο και πιο
σπάνια στις ημέρες μας…΄΄Ευχαριστώ, Συγνώμη, Σε αγαπώ, Σε έχω ανάγκη΄΄.
σπάνια στις ημέρες μας…΄΄Ευχαριστώ, Συγνώμη, Σε αγαπώ, Σε έχω ανάγκη΄΄.
Θα προσθέσω και μια πέμπτη, ΄΄Φταίω εγώ΄΄…και δεν ντρέπομαι να το
παραδεχτώ, δεν φοβάμαι να το πω, είμαι άνθρωπος, ζωντανός, κινούμενος
οργανισμός και κάνω λάθη, σταματάω να παίρνω τον εαυτό μου τόσο σοβαρά , γελάω
με τις ανασφάλειες και τις κακοτυχίες μου, γελάω στον μπροστινό οδηγό που με
κοιτάζει βλοσυρά, γελάω στη ζωή…πέφτω στο λάκκο, τον προσπερνάω, είμαι σε άλλο δρόμο…άρα Ζω!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
Please follow and like us:
678
124
20