“ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ”
Γράφει ο Διονύσης Βελονάκης
Μετά ἀπό πολύ καιρό
κατάφερα την περασμένη εβδομάδα νά κρυφτῶ ἀπ’ τον χρόνο καί νά ἀπολαύσω τον καφέ μου στήν πλατεία Μπουρναζίου. Καθόμουν μ’ἕναν φίλο καί
ἀξιολογούσαμε το νυφοπάζαρο πού ἐξελισσόταν μπροστά μας. Σοβαρή ἀσχολία…Ὀμολογῶ
πάντως ὅτι ὁ συναγωνισμός ἦταν πολύ ἔντονος καί ἡ ἐπιλογή γιά την Μίς Πλατεία ἦταν
πολύ δύσκολη. Κι ἐνῶ τα σορτσάκια καί τα μπουστάκια
ἦταν στό φόρτε τους, τρώει μιά κεραμίδα ὁ φίλος μου καί ἀναρωτιέται γιατί δέν γράφω πιό
συχνά στό ιστολόγιό μου. Πώς κατάφερε νά συνδυάσει τα 90-60-90 μέ την τακτικότητα γραφῆς μου στό ιστολόγιο πού διατηρῶ,οὔτε πού το
κατάλαβα!..
πού ὁ ἘΝΦΙΑ, οἱ ὁμαδικές ἀπολύσεις, η ἔξοδος ἀπ’ τα
μνημόνια, δέν ἔχουν θέση στό ιστολόγιό μου. Ἐπειδή ἔβλεπα ὅτι ἡ κουβέντα
πήγαινε νά χοντρύνει κι ἐγώ δέν ἤθελα νά χάσω καί νά ἀδικήσω κάποια ὑποψήφια, ἤπια μιά τζούρα νερό καί του
ἀπάντησα ἐν τάχει τα ἑξῆς: ‘Ὁ ἘΝΦΙΑ, οἱ ὁμαδικές ἀπολύσεις,οἱ μισθοί πείνας, ὅπως καί ἡ ἀνεξέλεγκτη εἰσβολή,
λαθρομεταναστῶν ἐντάσσονται στό πλαίσιο μιᾶς ἀνθελληνικῆς πολιτικῆς πού σκοπεύει
νά ξεζουμίσει τον Ἑλληνικό λαό καί νά ἐξανεμίσει την Ἐθνική του συνείδηση. Χρειάζεται λοιπόν
ἕνα καλοσχεδιασμένο παραμύθι, ὅπως
ἡ ἔξοδος ἀπ’ τα μνημόναι, γιά νά
διασκεδάσει τίς ἐντυπώσεις στη
τρικυμιώδη συνείδηση του Ἕλληνα ψηφοφόρου.
ἀντανακλαστικά καί ἡ ἐγρήγορση των Πολιτῶν γιά νά ἀπαιτήσουν την ἐπιστροφή των
ἀπολεσθέντων, ἀξιώνοντας παράλληλα την
τιμωρία ὅσων ἐπιβουλεύτηκαν τόσα χρόνια συνταγματικά κατοχυρωμένα
δικαιώματα του. Μά πάνω ἀπ’ ὅλα ὅμως ἀπαιτοῦνται Πολίτες καί ὄχι κάτοικοι μέ
τρικυμιώδεις συνειδήσεις πού ἐπαναλαμβάνουν κάθε τέσσερα χρόνια την πολιτική
τους μωρία …
Ἑπομένως πιστεύεις πώς ὑπάρχουν πολλοί που
θά καταλάβουν καί θά ἀποδεχτοῦν τον προβληματισμό μου; τον ρώτησα ρητορικά.
του συστήματος δέν ἀφήνουν περιθώρια αἰσιοδοξίας γιά την ἀποκατάσταση της ἀνθρώπινης
ἀλλά καί της ἐθνικῆς ἀξιοπρέπειας. Οἱ ἐξουσίες πού πηγάζουν
ἀπ’ το Σύνταγμα ἐπιβάλλεται νά εἶναι ὅπως οἱ γυναικεῖες ἀναλογίες,στῆθος-μέση-περιφέρεια. Διακριτές καί ἁρμονικές. Ἄν δέν ἰσχύει αὐτό, τότε το
σῶμα ,εἴτε Πολιτειακό ,εἴτε γυναικεῖο μοιάζει μέ ἀγγούρι !
νά ἀσχοληθεῖς μέ τον ἐρωτισμό της. Στήν περίπτωση ὅμως της ἑλληνικῆς
κοινωνικῆς πραγματικότητας , δυσκολεύομαι πιά νά
ἀσχοληθῶ μέ τους κατοίκους της πού ἀρέσκονται στόν πολιτικό τους βιασμό
,ἐκφράζοντας ἔτσι τα πολιτικά τους βίτσια!
καμιά ὑποψήφια που εἶναι πολύ πιό ἐνδιαφέρουσα
ἀσχολία!..