Σαν … το αλάτι που νοστιμίζει το φαγητό, πέφτει το λεπτό χιούμορ του Δημήτρη Αλεξίου μέσα στο βιβλίο ”Αλάτι Κόκκινο”.
Είναι μια ιστορία πρωτότυπη, αυτή που στήνει ο συγγραφέας, με φόντο το υπέροχο νησί της Σκύρου, αλλά και με ήρωες που με κέρδισαν!
Ένας δυνατός σεισμός και ένας θάνατος σημαδεύουν το νησί ξημερώματα της 26ης Ιουλίου του 2001. Η δεκαεξάχρονη Καλλιώ βρίσκεται νεκρή σε ένα εξωκλήσι. Ο αστυνόμος Ψαθάς αναλαμβάνει να εξιχνιάσει το έγκλημα, μαζί με το βοηθό του Κορνήλιο, έναν αφελή, συμπαθητικό υπαστυνόμο, και την Κατερίνα την 15χρονη επαναστατημένη κόρη του, που τελευταία στιγμή, κυριολεκτικά, του τη φορτώνει η εν διαστάσει σύζυγός του.
Το ασυνήθιστο τρίο ξεκινά να ανακαλύψει τον ή τους δολοφόνους, έχοντας κυρίαρχα στοιχεία στο δρόμο τους τις προλήψεις των ντόπιων, τους φόβους και τα μυστικά τους .
Τα ερωτηματικά που δημιουργούνται κρατούν μέχρι το τέλος αμείωτο το ενδιαφέρον, όσο για τα κοινωνικά θέματα που προβάλλονται και χειρίζονται άψογα από τον συγγραφέα, δημιουργούν τους προβληματισμούς που τόσο είναι απαραίτητοι, σε ένα σωστό και καλό μυθιστόρημα.
Ο φυλετικός αποκλεισμός, η φοβία απέναντι στο διαφορετικό που οδηγεί τους ανθρώπους στην πεποίθηση πως απαραίτητα είναι και κακό, και οι προκαταλήψεις που μπολιάζονται στη ζωή των κατοίκων μιας μικρής κοινωνίας, είναι τα θέματα που θίγει ο συγγραφέας μέσα από την αφήγησή του.
Η γραφή είναι πολύ καλή, λιτή και στρωτή ή αλλού γλαφυρή – στην περιγραφή του νησιού – και διανθισμένη με την ντοπιολαλιά της Σκύρου, όσο για τα παραμύθια της Ειρήνης – ένα όμορφο σκηνοθετικό εύρημα του συγγραφέα – έχουν το απαραίτητο φόντο για να τονιστούν και να περάσουν τα μηνύματά τους!