“Στην πΈνα”: ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ… ΓΡΑΦΕΙ Η ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΒΕΛΟΝΙΑ

Στην πΈνα”  ✒️✒️

“ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ”

Γράφει η Καλλιόπη Βελόνια

Οι
νεράιδες της βροχής.

Βρέχει
από το πρωί, αλλά όση βροχή και να πέσει δεν μπορεί να ξεπλύνει τον πόνο της ψυχής
μου. Δεν είσαι πια εδώ. Και εγώ υποφέρω, μόνη.

Το
χώμα έχει νοτίσει και η μυρωδιά της βροχής με παρασέρνει σε δάσος πυκνό. Παίρνω
ανάσα και οσφρίζομαι την γη. Προσπαθώ να λησμονήσω τον πόνο μου.

Περπατώ
αργά, σπρώχνοντας τα κλαδιά που εμποδίζουν το διάβα μου. Η ανάσα μου καυτή, αχνίζει
βγαίνοντας στην πάχνη του δάσους. Τα χέρια μου κοκκίνισαν, έχουν παγώσει. Κρυώνω,
αλλά συνεχίζω να περιπλανιέμαι. Είναι όμορφα, δεν πειράζει.

Ακόμα
ψιχαλίζει και είμαι ξυπόλυτη. Περπατώ ελαφρά πατώντας στις μύτες των ποδιών μου.
Τα βρεγμένα φύλλα δροσίζουν τα πέλματα μου.

Βρόχινες
σταγόνες κυλάνε αργά πάνω στο σώμα μου σαν περιπλανώμενα δάκρυα.

Μια
ευωδιά μου γαργαλά γλυκά τα ρουθούνια και με καλεί να πάω κοντά της.

Βρεγμένα
κρίνα, λωτοί, και νούφαρα σκορπούν την σαγηνευτική μυρωδιά τους δημιουργώντας ένα
ντελίριο αρωμάτων.

Οι
αισθήσεις μου παραληρούν.

Δεν
μπορώ να αντισταθώ στο κάλεσμα τους. Πλησιάζω μαγεμένη. Στέκομαι από πάνω τους και
τα θαυμάζω.

Σκύβω
και τ’ αγγίζω απαλά, χαϊδεύω την ομορφιά τους. Γονατίζω μπροστά τους και ρουφώ
το απολαυστικό άρωμα τους. Μαρμαρωμένη τα θαυμάζω με δέος.

«Σε
μέρος τόσο όμορφο και αγγελικά πλασμένο σίγουρα ζουν νεράιδες» σκέφτομαι. «Είμαι
σίγουρη, πως δεν θ’ αργήσουν να φανερωθούν».

Παραμένω
ασάλευτη και περιμένω. Η δροσιά έχει αρχίσει να παγώνει τα άκρα μου. Μελανιάζω,
αλλά τίποτα δεν θα με κάνει να κουνηθώ. θέλω να δω τις νεράιδες!

Η
θερμοκρασία μου πέφτει. Τρέμω. Μια παραζάλη κυκλώνει τις αισθήσεις μου. Λιποθυμώ.

Ξαφνικά,
μια γλυκιά ζεστασιά αρχίζει να περιβάλλει το παγωμένο μου κορμί. Μια αλλόκοτη
θέρμη μού δίνει την ζωή μου πίσω.

Ανοίγω
τα ματιά δειλά, ήρεμα, γιατί ξέρω. Ξέρω τι θα δω.  

Τρεις
αιθέριες νεράιδες αιωρούνται πάνω από το σώμα μου, προσφέροντας μου την ζέση
τους.

Πώς
να περιγράψεις αυτά τα πλάσματα; Πώς να βρεις λέξεις να τους ταιριάζουν;

Λουσμένες
σε άπλετο φως, χτυπούν ρυθμικά τα διάφανα φτερά τους και με κοιτούν με
συμπάθεια. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους.

Αψεγάδιαστες
σιλουέτες, λευκές επιδερμίδες και μακριά μεταξένια μαλλιά που φτάνουν μέχρι τα
πόδια τους.

Μια
ξανθιά, μια μελαχρινή και μια κοκκινομάλλα. Όλες, ντυμένες μόνο μ’ ένα
αραχνοΰφαντο πέπλο το οποίο καλύπτει μόνο τα επίμαχα σημεία τους. Τα χαρακτηριστικά
του προσώπου τους λεπτά, τα μεγάλα γαλάζια μάτια τους υγρά και εκφραστικά. Εξαίσιες!

Πόσο
πολύ θέλω να λυτρωθώ. Να ξεχάσω τον πόνο μου και να πετάξω μακριά. Να γίνω σαν
και αυτές. Μακάρι να ήξεραν….

Σαν
να διάβασαν την σκέψη μου, με πιάνουν από το χέρι και με μια απαλή ώθηση με σηκώνουν
στο αέρα. Πετάμε τώρα!

Όχι
πολύ ψηλά, κάνουμε κύκλους πάνω από τα όμορφα λουλούδια.

Από
εδώ, το θέαμα είναι ακόμα πιο συγκλονιστικό.

Νοιώθω
τόσο ελαφριά και αέρινη.

Δεν
νοιώθω πόνο πια!

Δεν
θέλω να γυρίσω πίσω.

Θέλω
να μείνω για πάντα εδώ, μαζί σας.

Θα
μου μάθετε να πετώ;

Να
γίνω και εγώ αερικό;

Σας
παρακαλώ….

Σας
εκλιπαρώ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: