"Το χαμένο μας μισό πορτοκάλι.." γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή

“Το χαμένο μας μισό πορτοκάλι…”

Είμαστε περίεργα πλάσματα.

Ιδιότροποι άνθρωποι με παράξενες συμπεριφορές.

Και θα σου πω και πως το σκέφτομαι μέσα από ένα παράδειγμα.

Μια ζωή ψάχνουμε έναν άνθρωπο, τον “άνθρωπο μας” και πολλοί από μας κάνουν μεγάλες θυσίες για αυτό, ενώ άλλοι θεωρούν τον εαυτό τους άτυχο, που ακόμα δεν τον βρήκαν ή τον είχαν και τον έχασαν…

Η ουσία είναι για μένα η εξής..

Όταν τελικά τον βρούμε φεύγουμε τρέχοντας.. Κυνηγάμε στην αρχή συνεχώς την αποδοχή του και την απορρίπτουμε όταν τη δεχτούμε. Πέφτουμε πάνω στην αγάπη που ανυπομονούμε να έρθει και μετά κοιτάμε πώς θα την αποφύγουμε.

Και μετά μου λες γιατί μένουν μόνοι οι άνθρωποι; Γιατί τόση μοναξιά;

Φοβόμαστε, να γιατί..
Θέλει πολύ θάρρος για να δεχτείς όλο αυτό το πακέτο. Θέλει θράσος, θέλει κότσια! Θέλει επιμονή, θέλει υπομονή, θέλει αμοιβαίες υποχωρήσεις και θυσίες..
Όμως πείτε μου, ποιος μπορεί να το αντέξει όλο αυτό;;
Ποιος μπορεί να πάρει το ρίσκο να τα δώσει όλα αυτά, αψηφώντας τον κίνδυνο να πάνε “χαμένα”;
Ποιος θέλει ολόκληρο το πακέτο, όταν έχει μάθει με μισά;; Όταν αρκείται και συμβιβάζεται με αυτά;;
Το “Φίλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά…”, πέρασε στο πετσί μας, το κάναμε κανόνα, δεν είναι πια εξαίρεση. Κανόνας και κριτήριο για κάθε άνθρωπο που μας πλησιάζει..
Αγάπες παρατημένες στα μισά… Μετράμε ανθρώπους που έφυγαν, πριν καν έρθουν.. Σχέσεις καταδικασμένες με ημερομηνία λήξης.. Μάθαμε να αγαπάμε τους λάθος ανθρώπους και να μένουμε στις λάθος σχέσεις, για να έχουμε “καβάτζα” την δικαιολογία όταν σημάνει το τέλος τους. “Ήταν μια λάθος σχέση για μένα. Δεν ταιριάζαμε”
Συνηθίσαμε σε αυτές τις χαλαρές, τις σχεδόν παγερά αδιάφορες, για να μας είναι πιο εύκολο να πάμε παρακάτω μετά από αυτές.

Μάθαμε να θέλουμε αυτούς που δε μας θέλουν και να παλεύουμε, να τους διεκδικούμε, λες και είναι τρόπαια οι άνθρωποι, μόνο και μόνο για την ικανοποίηση του εγωισμού μας…

Να αποδείξουμε ότι μας αποδέχτηκαν, ότι έχουμε κάνει κάτι ακόμα “κτήμα” μας, μια ακόμα κατάκτηση…
Ήμαστε ιδιότροποι οι άνθρωποι λοιπόν ή όχι…;;

Εγώ θεωρώ πως έχω δίκιο..
Και ξέρεις γιατί …;;

Γιατί δεν έχουμε γερό στομάχι για να χωνέψουμε, ότι κάποιες φορές αυτό που απαιτούμε, γιατί θεωρούμε πως μας αξίζει και είναι το ιδανικό για μας, απλά “δεν μας κάθεται”.

Γιατί δεν μπορούμε να αποδεχτούμε, ότι δεν είμαστε για όλους και δεν μας ταιριάζουν όλοι.
Γιατί δεν ξέρουμε και εμείς τι θέλουμε…
Γιατί αν ήμασταν ολοκληρωμένοι σαν άνθρωποι, δε θα μέναμε σε κάτι που δε μας γεμίζει.
Γιατί αυτομάτως θα σκεφτόμασταν “αν αυτός δεν, εμείς γιατί να…”

Γιατί δεν ξέρουμε να περιμένουμε.. Και έτσι κάνουμε το ένα λάθος, πίσω από το άλλο.

Να θυμάσαι πως κάποια στιγμή, κάπως, κάπου, θα έρθει αυτό ακριβώς που ψάχνεις, μα για να μείνει πρέπει να του έχεις έτοιμο τον χώρο και να έχεις την ικανότητα να το αναγνωρίσεις.

Ακόμα κι αν έχεις παραιτηθεί από το ψάξιμο.. Ακόμα κι αν δεν πιστεύεις πια σε αυτό, θα έρθει. Ο μόνος κίνδυνος που εμπεριέχεται εδώ, είναι να έχει ήδη έρθει και να το έχεις προσπεράσει..

Κι όταν με το κάλο σε βρει, προσπάθησε να μην τρέξεις, να μη φοβηθείς, να μην κρυφτείς…

Ότι ψάχνεις και έχεις πραγματική ανάγκη, σε ψάχνει και αυτό.

Θα είναι το άλλο σου μισό που θα σε ολοκληρώσει.

Το χαμένο σου μισό πορτοκάλι…