«Το φευγιό – Πάντα μας μαθαίνανε να μετράμε αλλά ποτέ να ζυγίζουμε» του Γιάννη Μανίκα, Παιχνίδια πεζογραφίας από τις Εκδόσεις Άνεμος εκδοτική

*

Όλα όσα αγάπησα τα βλέπω να μεταναστεύουνε. Στέκονται δίπλα μου ή το πολύ πολύ μετατοπίζονται ελάχιστα πιο πέρα. Όμως για εμένα τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Δεν με αφορά και τόσο το πρακτικό του θέματος. Περισσότερο με συγκλόνισε το γεγονός ότι σκέφτηκες την οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή σου δίχως να είμαι παράγοντας επιρροής. Η ύπαρξή μου δεν έχει τη δυναμική ώστε να φρενάρει ή να επισπεύσει την πραγμάτωση του όποιου πλάνου. Δεν σε άρπαξε ποτέ από τον λαιμό η ανάγκη να με φιλήσεις ή να με σκοτώσεις. Να γίνεσαι στέρηση. Να γίνεσαι αγωνία. Αυτό μου έμαθαν οι ταινίες. Σε αυτές θέλω να μοιάσω…

«…Γύρνα λίγο στο φως. Κάτι έχεις στον λαιμό σου. Λέξεις. Λέξεις καινούργιες. Πρόσεχε. Είναι επικίνδυνες. Το πουκάμισό σου αστράφτει απόψε. Φτιάξε μόνο λίγο το μαντίλι που έχεις στο τσεπάκι. Εξέχει το κουτί με τα παραισθησιογόνα. Θα σε κυνηγήσουν. Έφτασες ως εδώ. Η νύχτα όμως αργεί ακόμη. Πού θα κρυφτείς ως τότε; Ξέρω, οι πόρτες έχουν καλή ηχομόνωση. Οι φίλοι δεν σε ακούνε πια.

Απλώνεις το χέρι και γίνεται χρόνος. Μα να θυμάσαι. Η ομορφιά είναι ανωτέρα όλων. Παντοτινά αιματηρή η γέννηση του χαμόγελου.

Οι τύχες μας είναι παιγμένες στα χαρτιά. Και τα αρώματα δανεικά. Μοίρασε…»

***