“Η ιστορία πίσω από το βιβλίο..”
Συγγραφέας: Τζακ Κέτσαμ.
Το νεκρό κορίτσι
Στις 26 Οκτωβρίου 1965, ένας έφηβος τηλεφώνησε στο αστυνομικό τμήμα της Ινδιανάπολις και με νευρική φωνή, ανέφερε το θάνατο ενός κοριτσιού. Ο άγνωστος νεαρός, κατηύθυνε τους αστυνομικούς στον αριθμό 3850 της EastNewYorkStreet όπου, όπως ισχυρίστηκε, θα έβρισκαν το πτώμα.
Όταν οι αστυνομικοί έφθασαν στο διώροφο ξύλινο σπίτι, βρήκαν τη 16-χρονη SylviaMarieLikens να κείτεται νεκρή σ’ ένα βρώμικο στρώμα, που αποτελούσε τη μοναδική επίπλωση ενός από τα υπνοδωμάτια του επάνω ορόφου.
Το σώμα της ήταν καλυμμένο από πληγές, μώλωπες, κοψίματα και εγκαύματα που προξενήθηκαν από τσιγάρα, σπίρτα και διάφορα αιχμηρά αντικείμενα, και που ξεπερνούσαν σε συνολικό αριθμό τα εκατό. Αρκετές περιοχές του σώματος της ήταν σχεδόν γδαρμένες, κάποια από τα δόντια της ήταν σπασμένα, ενώ κατά την ιατροδικαστική εξέταση διαπιστώθηκε πως ολόκληρη η περιοχή του κόλπου της ήταν πρησμένη και φρικτά μωλωπισμένη από πολλαπλά χτυπήματα. Ως αιτία θανάτου προσδιορίστηκε η εσωτερική αιμορραγία που προήλθε από πολλαπλές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και ο σοβαρός υποσιτισμός. Η άθλια κατάσταση του σώματος του κοριτσιού δεν άφηνε καμία αμφιβολία ως προς το ότι το κορίτσι υποσιτιζόταν για διάστημα αρκετών εβδομάδων. Στο στήθος της ήταν χαραγμένο με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο ένα μεγάλο «3», και στην περιοχή της κοιλιάς της η φράση «ΕΙΜΑΙ ΠΟΡΝΗ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙ’ ΑΥΤΟ».
Παρά την αποτρόπαια κατάσταση του σώματός της το πιο σοκαριστικό στοιχείο ήρθε στο φως κατά τη διάρκεια των πρώτων κιόλας ημερών, όταν αποκαλύφθηκε ότι το μαρτύριο της κοπέλας είχε διαρκέσει για διάστημα αρκετών εβδομάδων, κατά το οποίο το νεαρό κορίτσι φυλακίστηκε στο υπόγειο του σπιτιού, ξυλοκοπήθηκε και βασανίστηκε συστηματικά από μία ομάδα παιδιών και εφήβων της γειτονιάς, ηλικίας από 11 έως 17 ετών τα οποία καθοδηγούνταν από μία 37χρονη γυναίκα, η οποία ήταν ο μόνος ενήλικας του σπιτιού όπου είχε βρεθεί το πτώμα.
Η αρχή
Τον Ιούλιο του 1965, ο Lesterκαι η BettyLikens προσέφεραν σε μία γειτόνισσά τους, την GertrudeBaniszewski το ποσό των 20 δολαρίων την εβδομάδα, προκειμένου να αναλάβει τη φιλοξενία των δύο ανήλικων κοριτσιών τους, για όσο διάστημα εκείνοι θ’ απουσίαζαν σε περιοδεία με τον θίασο στον οποίο δούλευαν.
Η Baniszewski ήταν μια καταβεβλημένη, λιποβαρής και ασθματική γυναίκα η οποία έδειχνε αρκετά μεγαλύτερη από την ηλικία της. Έχοντας στα τριανταεπτά της ήδη πίσω της, τρεις αποτυχημένους γάμους, δεκατρείς εγκυμοσύνες και έξι αποβολές, ζούσε με τα επτά παιδιά της σ’ ένα παλιό κακοσυντηρημένο σπίτι και προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα βασιζόμενη οικονομικά σε κάποια μικροποσά που έστελναν οι δύο πατεράδες των παιδιών της (όταν δεν βρίσκονταν σε κάποια φυλακή) και στα λίγα δολάρια που κέρδιζε η ίδια περιστασιακά, σιδερώνοντας και κάνοντας babysitting. Το μεγαλύτερο παιδί της, η Paula (17), ήταν έγκυος, από τη σχέση της μ’ έναν κατά πολύ μεγαλύτερό της και παντρεμένο άντρα, αν κι εκείνη την εποχή η εγκυμοσύνη της δεν ήταν ακόμη εμφανής, ενώ το μικρότερο ήταν ακόμη βρέφος. Εκτός από τα επτά παιδιά της οικογένειας που στριμώχνονταν στα λιγοστά δωμάτια του σπιτιού, το σπίτι της Baniszewski αποτελούσε επίσης το «στέκι» και πολλών άλλων παιδιών από τη γειτονιά.
Ένα χρόνο αργότερα, όταν κατά τη διάρκεια της δίκης, ο LesterLikens ρωτήθηκε αν σκέφτηκε να ελέγξει πρώτα το σπίτι όπου συμφώνησε ν’ αφήσει τις δύο του κόρες, εκείνος απάντησε λέγοντας ότι «…δεν είμαι αδιάκριτος». Αν ήταν έστω και λίγο «αδιάκριτος», τόσο όσο θα χρειαζόταν για να ρίξει μια μόνο ματιά στο εσωτερικό του σπιτιού στο οποίο θα άφηνε για τους επόμενους μήνες τα παιδιά του, θα είχε ανακαλύψει ότι το σπίτι αυτό δε διέθετε σόμπα, είχε μόνο μια μικροσκοπική ηλεκτρική εστία κατάλληλη μόνο για ζέσταμα φαγητού κι όχι για μαγείρεμα, λιγότερα κρεβάτια απ’ όσα χρειάζονταν για όσους έμεναν ήδη εκεί κι ότι όλο το νοικοκυριό της κουζίνας αποτελούνταν από τρία μόνο κουτάλια! Κατά τη διάρκεια της διαμονής της Sylvia μάλιστα ο αριθμός των κουταλιών σταδιακά μειώθηκε στο ένα!
Η Baniszewski, συμφώνησε να φιλοξενήσει την 16χρονη Sylvia και την ανάπηρη λόγω πολιομυελίτιδας 15χρονη αδελφή της Jenny, για όσο διάστημα αυτό ήταν απαραίτητο, με τον όρο τα χρήματα να πληρώνονται μέχρι το τέλος κάθε εβδομάδας.
Ο πατέρας των κοριτσιών τη διαβεβαίωσε γι’ αυτό και μάλιστα, καθώς έφευγε, ενθάρρυνε την 37χρονη γυναίκα να μη διστάσει να επιδείξει αρκετή αυστηρότητα, καθώς «η αλήθεια ήταν ότι τα κορίτσια ήταν αρκετά ατίθασα» και τους χρειάζονταν «λίγη πειθαρχία.»
SylviaLikens
Η Sylvia ήταν ένα συνηθισμένο κορίτσι. Οι επιδόσεις της στο σχολείο ήταν αρκετά καλές. Όπως και οι περισσότεροι έφηβοι έβγαζε το χαρτζιλίκι της δουλεύοντας περιστασιακά σαν babysitter ή σιδερώνοντας. Το παρατσούκλι της ήταν “cookie” και χαμογελούσε πάντα με τα χείλη κλειστά, επειδή της έλειπε ένα δόντι, αποτέλεσμα ενός καυγά μ’ έναν από τους δύο αδελφούς της. Ένιωθε συχνά σαν «η περίεργη» της οικογένειας καθώς είχε γεννηθεί μεταξύ δύο διδύμων. Η οικογένεια Likens ήταν πάντα φτωχή και ο γάμος του Lester και της Betty γεμάτος προβλήματα. Ανάμεσα σε αλλεπάλληλους χωρισμούς κι επανασυνδέσεις, προσπαθούσαν ν’ ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες των πέντε παιδιών καθώς και στην επιπλέον φροντίδα που έπρεπε να παρέχουν στην Jenny εξαιτίας της αναπηρίας της. Όχι άδικα η Sylvia αισθανόταν πολλές φορές παραμελημένη. Στα δεκάξι της χρόνια η οικογένεια είχε αλλάξει ήδη δεκατέσσερα σπίτια.
Για τα δύο κορίτσια, η πρώτη εβδομάδα στο σπίτι των Baniszewskiκύλησε γνωρίζοντας τ’ άλλα παιδιά του σπιτιού και ξεκινώντας μαθήματα στο καινούριο τους σχολείο. Στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας όμως οι γονείς των κοριτσιών καθυστέρησαν να στείλουν τα χρήματα. Η Gertrude έβαλε τις φωνές στις «φιλοξενούμενές» της ουρλιάζοντας πως «ανέλαβα να προσέχω εσάς τις δυο βρωμιάρες για το τίποτα». Οι δύο αδελφές υποχρεώθηκαν να ξαπλώσουν μπρούμυτα στο κρεβάτι με γυμνωμένα τα οπίσθια, έτσι ώστε η Baniszewski να μπορεί να τις δείρει «καλύτερα» με μια ξύλινη βέργα.
Την επόμενη μέρα έφτασε η πληρωμή.
Παρ’ όλ’ αυτά η εβδομάδα που ακολούθησε, επεφύλασσε κι άλλη τιμωρία με ξυλοδαρμό για τα κορίτσια, αφού η Gertrude είχε την υποψία ότι η Sylvia παρέσυρε τα άλλα παιδιά στο να κλέβουν μικροαντικείμενα από καταστήματα. Λίγες μέρες αργότερα τα κορίτσια ξυλοφορτώθηκαν ξανά επειδή αντάλλασσαν άδεια μπουκάλια με χρήματα στο μπακάλικο της γειτονιάς.
Σύντομα, το μένος της Gertrude προς τις δύο αδελφές, άρχισε να επικεντρώνεται αποκλειστικά στη Sylvia.
Όταν μια φορά, η PaulaBaniszewski είπε στη μητέρα της ότι η Sylvia είχε «φάει σα γουρούνι» στο κυριακάτικο δείπνο της εκκλησίας, η Gertrude μαζί με κάποια από τα παιδιά σκαρφίστηκαν μια τιμωρία για το κορίτσι, έτσι ώστε να μη σκεφτεί να επαναλάβει ξανά την «ανάρμοστη» αυτή συμπεριφορά. Κατά τη διάρκεια του φαγητού, το λουκάνικο της Sylvia πέρασε από χέρι σε χέρι γύρω από το τραπέζι των Baniszewski και «εμπλουτίστηκε» με διάφορα επιπλέον «υλικά» από τα παιδιά. Παρά τις διαμαρτυρίες της η Sylvia υποχρεώθηκε να φάει αυτό το παρασκεύασμα, κάνοντας όμως αμέσως μετά εμετό. Υπό την απειλή νέας σωματικής τιμωρίας εξαναγκάστηκε να φάει και τον εμετό της.
Κάποια στιγμή μετά από αυτά τα επεισόδια ο κύριος και η κυρία Likens πέρασαν για να επισκεφθούν τα κορίτσια. Καμία από τις αδελφές όμως δεν είπε κάτι, ούτε και παραπονέθηκε για τον τρόπο που τους συμπεριφέρονταν στο σπίτι όπου φιλοξενούνταν.
Μοιάζει ίσως περίεργο το ότι, καθώς το μαρτύριό του κλιμακώνονταν, το κορίτσι δεν αποπειράθηκε ούτε ν’ αντισταθεί αλλά ούτε και να το σκάσει. Αντίθετα υιοθέτησε μια απόλυτα παθητική στάση η οποία το μεταμόρφωσε σταδιακά σ’ ένα άβουλο «αντικείμενο», ένα «παιχνίδι» στα χέρια των –εξαιρουμένης της Gertrude- ανήλικων βασανιστών του. Στο σημείο όμως αυτό, είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως η αλλαγή στη ζωή της Sylvia δεν ήρθε από τη μια μέρα στην άλλη. Από τις άδικες περιστασιακές τιμωρίες του Ιουλίου, η πορεία προς την πλήρη αποκτήνωση πέρασε στην πρόκληση πόνου και τις σωματικές τιμωρίες του Αυγούστου και Σεπτεμβρίου και κορυφώθηκε με τα κτηνώδη βασανιστήρια που χαρακτήρισαν τις τελευταίες εβδομάδες του Οκτωβρίου.
Ένα ζευγάρι γειτόνων, ο Raymond και η PhyllisVermillion, επισκέφτηκαν κατά τα τέλη του Αυγούστου, την Baniszewski, κι εκ των υστέρων κατέθεσαν ότι κατά την σύντομη παραμονή τους στο καθιστικό του σπιτιού, πρόσεξαν ένα όμορφο αλλά αδύνατο κορίτσι που έμοιαζε φοβισμένο και είχε το ένα μάτι μελανιασμένο. Μάλιστα η μεγάλη κόρη της Gertrude, η PaulaBaniszewski, καυχήθηκε μπροστά τους, ότι εκείνη «της το έκανε αυτό» κι αμέσως μετά γέμισε ένα ποτήρι με ζεστό νερό και το πέταξε πάνω στο κορίτσι. Αργότερα, γύρω στις αρχές του Οκτωβρίου η κυρία Vermillion, ξαναεπισκέφθηκε την Gertrude και είδε πάλι την Sylvia να περιφέρεται, αποστεωμένη πια, σχεδόν νεκροζώντανη, με μελανιασμένο το άλλο μάτι και πληγές στα χείλια της. Και στις δύο επισκέψεις όμως, η κυρία Vermillion δεν θεώρησε πως υπήρχε κάτι το οποίο έπρεπε ν’ αναφέρει στην αστυνομία. «Η τιμωρία» άλλωστε, «είναι υπόθεση ιδιωτική» κι αν ένας ενήλικας δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει σ’ αυτές τις πράξεις καμία εγκληματική ενέργεια, πώς θα μπορούσε άραγε να το κάνει αυτό ένα μόνο και φοβισμένο κορίτσι, το οποίο ήταν επιπλέον πεπεισμένο πως όλα όσα υπέμενε τα υπέμενε δίκαια, αφού εκείνη η ίδια τα προξένησε με τις πράξεις της;
Κυλώντας
Τις πρώτες εβδομάδες, η Sylvia πήγαινε στην εκκλησία με τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας, άκουγε μουσική, έβλεπε τηλεόραση και έκανε βόλτες με φίλους στο πάρκο. Πήγαινε στο γυμνάσιο μαζί με την Stephanie και την Paula. Έτρωγε με την Gertrudeκαι τα άλλα παιδιά.
Βέβαια τα γεύματα στο σπίτι της Baniszewski δεν αποτελούσαν ιδιαίτερα ευχάριστη εμπειρία για τα παιδιά. Συνολικά δέκα άτομα έπρεπε να τραφούν, τη στιγμή που στο σπίτι δεν υπήρχε καν κουζίνα. Η τροφήήταν συνήθως φρυγανιές και σάντουιτς. Επίσης οι έτοιμες σούπες από κονσέρβα ήταν μία εύκολη λύση μια και μπορούσαν να ζεσταθούν στη μία και μοναδική ηλεκτρική εστία του σπιτιού. Λόγω της έλλειψης σε πιάτα και κουτάλια, τα παιδιά έτρωγαν απευθείας μέσα από την κονσέρβα, χρησιμοποιώντας με τη σειρά το μοναδικό κουτάλι του νοικοκυριού.
Μια μέρα γύρω στα τέλη του Αυγούστου η Sylvia άφησε έναν φίλο της να ξαπλώσει μαζί της στο κρεβάτι. «Τώρα θ’ αποκτήσεις μωρό!», της ανακοίνωσε η Gertrude, κλωτσώντας την με δύναμη στα γεννητικά όργανα. Αν και σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση η Sylvia δεν θα πρέπει να είχε ποτέ σεξουαλικές σχέσεις, φαίνεται ότι είχε πεισθεί από τον περίγυρό της πως ήταν έγκυος. Η φανταστική αυτή εγκυμοσύνη, εξόργιζε την πραγματική έγκυο PaulaBaniszewski. «Δε θα χωράς να καθίσεις ούτε σε καρέκλα!» φώναξε στη Sylvia χτυπώντας την, ενώ εκείνη γι’ «αντίποινα» είπε σε κάποιους συμμαθητές της ότι τα δύο μεγαλύτερα κορίτσια της Baniszewski, η Paula και η Stephanie, είναι «πόρνες». Αυτό με τη σειρά του εξαγρίωσε τον δεκαπεντάχρονο φίλο της Stephanie, CoyHubbard, ο οποίος ξυλοκόπησε άγρια τη Sylvia. Ο Coy ήταν ένας όμορφος μελαχρινός νεαρός, αρκετά ανεπτυγμένος για την ηλικία του. Από τη μέρα εκείνη κι έπειτα η Sylvia θα γινόταν ο ατομικός του «σάκος προπόνησης». Μετά από τον Coy και η Gertrude ξυλοκόπησε ξανά την Sylvia.
Σιγά σιγά η Baniszewski άρχισε να διαδίδει «άσχημα» πράγματα για τη Sylvia στα παιδιά της γειτονιάς, ενθαρρύνοντάς τα να εκδικούνται χτυπώντας την. Η δεκατριάχρονη AnnaSiscoe συμπαθούσε τη Sylvia ώσπου η Gertrude της είπε ότι η Sylvia είχε αποκαλέσει τη μητέρα της «πουτάνα». Η Anna επιτέθηκε τότε με μανία στο κορίτσι κλωτσώντας το στην κοιλιά. Η Sylvia έπεσε κάτω κρατώντας την κοιλιά της και φωνάζοντας «Το μωρό μου… το μωρό μου!».
Παρόμοιες σκηνές διαδραματίστηκαν όταν η Gertrude είπε στην Paula και σ’ ένα άλλο κορίτσι της γειτονιάς, την JudyDuke, ότι η Sylvia τις γελοιοποιούσε πίσω από την πλάτη τους αφήνοντας μάλιστα και άφθονα σεξουαλικά υπονοούμενα εις βάρος τους.
Σύντομα η αγαπημένη ασχολία της PaulaBaniszewski ήταν, να χτυπάει την Sylvia στο κεφάλι με ό,τι τύχαινε να βρεθεί μπροστά της, είτε αυτό ήταν πιάτο είτε μπουκάλι ή ακόμη και κονσέρβες. Πολύ συχνά, όταν κάποια ομάδα παιδιών ασχολούνταν με το βασανισμό της Sylvia, η αδελφή της η Jenny, εξαναγκαζόταν να τη χτυπάει κι εκείνη. Μια φορά η Jenny αρνήθηκε να το κάνει, όμως η Gertrude έξαλλη τη χτύπησε στο πρόσωπο. Το κορίτσι τότε υπάκουσε, αν και όπως είπε αργότερα, χαστούκισε την αδελφή της με το αριστερό χέρι (ενώ ήταν δεξιόχειρας) «έτσι ώστε να μην την πονέσει πολύ».
.
Οκτώβρης
Στις αρχές του Οκτωβρίου, ένα περιστατικό έδωσε στην Baniszewski την αφορμή που ζητούσε για ν’ απαγορεύσει στη Sylvia να ξαναπάει στο σχολείο. Η Sylvia δεν είχε φόρμα γυμναστικής και η Gertrude δεν της έδινε τα λεφτά για να αγοράσει μία. Ωστόσο μια μέρα η Sylvia επέστρεψε από το σχολείο φορώντας μία φόρμα την οποία ισχυρίστηκε ότι «βρήκε». Η Gertrude δεν την πίστεψε φυσικά. Υπό την απειλή μιας νέας τιμωρίας, η Sylvia, παραδέχθηκε ότι την είχε κλέψει. Η Baniszewski την χαστούκισε, την κλώτσησε και στη συνέχεια την έδειρε με μια ζώνη. Αργότερα την ίδια μέρα έκαψε μ’ ένα αναμμένο σπίρτο τα «βρωμοδάχτυλά» της και την έδειρε ξανά με τη ζώνη.
Από τη μέρα εκείνη και μετά, η φωτιά έμελλε να αποτελέσει το κύριο μέσο βασανισμού της Sylvia, για όσες μέρες ζωής της είχαν απομείνει.
Η ομάδα των ανήλικων «τιμωρών» άρχισε να καίει τη Sylvia, με σπίρτα και τσιγάρα. Καθιερώθηκε πια ως το αγαπημένο παιχνίδι για πολλά από τα παιδιά της γειτονιάς, να κακοποιούν με διάφορους τρόπους τη Sylvia: Να την κλωτσάνε, να την χτυπάνε, να την καίνε και να την στριφογυρίζουν πετώντας την στους τοίχους, όπως έκανε ο CoyHubbard όταν εξασκούνταν πάνω της στο τζούντο.
Η νεκροψία, έφερε στο φως δύο στοιχεία που είναι ενδεικτικά της αγωνίας και του πόνου που υπέμεινε η Sylvia: Όλα τα νύχια στα δάχτυλα των χεριών της ήταν σπασμένα και γυρισμένα προς τα πίσω, ενώ το κάτω χείλος της ήταν δαγκωμένο με τέτοια δύναμη που είχε σχεδόν αποκοπεί.
Καθώς το μαρτύριο της Sylvia κλιμακωνόταν, άρχισε ν’ αποκτά επιπλέον κι έναν σεξουαλικό χαρακτήρα, αν και ως το τέλος παρέμεινε ένα σεξουαλικό έγκλημα χωρίς σεξ, αφού δεν βρέθηκε κανένα στοιχείο που να καταδεικνύει κάποιο είδους σεξουαλικής επαφής ούτε από την Gertrude αλλά ούτε κι από τ’ αγόρια που έπαιρναν μέρος στις βιαιότητες. Παρότι ολόκληρη η περιοχή των γεννητικών οργάνων του κοριτσιού ήταν πρησμένη και φρικτά μελανιασμένη από τις κλωτσιές που δεχόταν καθημερινά, καμία από τις αμυχές στο εσωτερικό του κόλπου δεν αποδόθηκε σε βιασμό.
Η βεβαιότητα της Gertrude πως η Sylvia ήταν μια «βρωμιάρα πόρνη», χαρακτηρισμό τον οποίο επαναλάμβανε κατά κανόνα όταν αναφερόταν σ’ εκείνη, φαίνεται ότι κατά κάποιο τρόπο «προστάτεψε» τη Sylvia αφού όλοι είχαν το φόβο να μην κολλήσουν κάποια σεξουαλικά μεταδιδόμενη αρρώστια απ’ αυτήν.
Μία μέρα κάποιο απ’ τα παιδιά είπε στην Gertrude ότι η Sylvia είχε κάποια «παραπανίσια» χρήματα στην τσέπη της. Η Baniszewski θεώρησε τότε δεδομένο ότι το κορίτσι είτε έκλεβε είτε εκδιδόταν αφού της φαινόταν αδύνατο, αυτά τα χρήματα να προέρχονταν μόνο από τη συγκέντρωση άδειων κουτιών αναψυκτικών, όπως ισχυριζόταν η Sylvia. Για να την τιμωρήσει, την ανάγκασε να επιδοθεί σ’ ένα αμήχανο στριπτίζ, στο καθιστικό του σπιτιού, μπροστά σε αρκετά παιδιά που εκείνη την ώρα ήταν εκεί. Κλαίγοντας η Sylvia αφαίρεσε όλα της τα ρούχα κι όταν έμεινε τελείως γυμνή, η Gertrude της έδωσε ένα άδειο μπουκάλι cocacola και την πρόσταξε ν’ αυνανιστεί μ’ αυτό εκεί μπροστά, «για χάρη των αγοριών…».
Μία νύχτα του Οκτωβρίου η Sylvia ούρησε στον ύπνο της. Αυτό μπορεί να έγινε είτε λόγω της έντονης ψυχολογικής πίεσης που ασκούνταν πάνω της είτε εξαιτίας των πολλών χτυπημάτων που δεχόταν καθημερινά στην κοιλιακή χώρα και την περιοχή των γεννητικών οργάνων, τα οποία πιθανόν να είχαν επηρεάσει τον έλεγχο της ούρησης. Όποιος και να ήταν ο λόγος, οι βασανιστές της αποφάσισαν ότι από εκείνη τη μέρα κι έπειτα η Sylvia θα έπρεπε να μένει στο υπόγειο μαζί με το σκυλί, αφού ήταν πολύ βρώμικη για να ζει με τους ανθρώπους. Η Paula μάλιστα της απαγόρευσε να χρησιμοποιήσει ξανά την τουαλέτα.
Το μπάνιο του σπιτιού
Καθιερώθηκε να γεμίζουν την μπανιέρα της Gertrude με σχεδόν βραστό νερό και να βυθίζουν με τη βία μέσα το «βρώμικο κορίτσι» έτσι ώστε να «ξεβρωμίσει».
Η Paula, έτριβε με αλάτι της πληγές της.
Συχνά η Sylvia παρέμενε γυμνή -ή σχεδόν γυμνή- και νηστική γι’ αρκετές μέρες. Τα παιδιά της γειτονιάς περνούσαν από το σπίτι για να «παίξουν» μαζί της καίγοντάς την, χτυπώντας ή σπρώχνοντάς την στις σκάλες του υπογείου και αναγκάζοντάς την ν’ ανέβει πάλι, μόνο και μόνο για να την ρίξουν ξανά.
Σε μία μόνο περίπτωση, επιτράπηκε στο κορίτσι να βγει από το υπόγειο και να φάει μια καυτή σούπα με τα χέρια. Η Sylvia, που κυριολεκτικά λιμοκτονούσε, προσπάθησε αλλά ο δεκατετράχρονος γιος της Gertrude ο John τράβηξε αμέσως τη σούπα από μπροστά της. Αργότερα την ίδια μέρα, η Baniszewski μαζί με τον John υποχρέωσαν το κορίτσι να φάει κόπρανα και να πιει ούρα.
“Η τιμωρία είναι ιδιωτική υπόθεση”.
Μία από τις πιο θλιβερές πλευρές της υπόθεσης της δολοφονίας της SylviaLikens ήταν ότι υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις που, αν κάποιοι άνθρωποι είχαν αντιδράσει, η Sylvia θα μπορούσε να είχε σωθεί. Το Σεπτέμβριο, τα δύο κορίτσια είχαν επικοινωνήσει με την μεγαλύτερη, παντρεμένη αδερφή τους, την DianaShoemaker. Της είπαν ότι η Gertrude κακομεταχειριζόταν τη Sylvia. Της έβαζε τις φωνές με το παραμικρό και όποτε πήγαινε κάτι «στραβά», κατηγορούσε τη Sylvia και την χτυπούσε με μια σανίδα. Η Diana θεώρησε ότι οι αδερφές της υπερέβαλλαν. Κανείς δεν χαιρόταν όταν τον τιμωρούσαν και ήταν φυσικό να διαμαρτύρεται η Sylvia γι’ αυτό, αλλά πιθανότατα να το άξιζε.
Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και όσοι με κάποιο τρόπο έμαθαν για όσα συνέβαιναν εκείνο τον καιρό στο σπίτι της Baniszewski.
Ο αιδεσιμότατος RoyJulian επισκέφθηκε τον Σεπτέμβριο την οικογένεια Baniszewski. Καθισμένος με την Gertrude στο σαλόνι άκουσε την 37χρονη γυναίκα να διαμαρτύρεται μεταξύ άλλων για τις μεγάλες καθυστερήσεις στην πληρωμή της διατροφής από τους πρώην συζύγους της, για τα πολλά προβλήματα υγείας που βασάνιζαν την ίδια και για τα προβλήματα που είχε με τα παιδιά. Το χειρότερο δε απ’ όλα ήταν η Sylvia η οποία «το έσκαζε συνεχώς από το σχολείο και έκανε “εξυπηρετήσεις” σε μεγαλύτερους άντρες με αντάλλαγμα τα λεφτά»!
HJenny, τρομοκρατημένη από τις συνεχείς απειλές, επιβεβαίωσε τους ισχυρισμούς της Gertrude και ο σοκαρισμένος κληρικός, αφού προσευχήθηκε μαζί με την Baniszewski, έφυγε.
Μια μέρα τον Οκτώβριο, η DianaShoemaker, πέρασε από το σπίτι για να επισκεφθεί τις αδερφές της. Φυσικά η Gertrude δε μπορούσε να της επιτρέψει να δει τη Sylvia στην κατάσταση που ήταν. Ισχυρίστηκε ότι οι γονείς των κοριτσιών της είχαν δώσει εντολή να μην αφήσει την Diana να έρθει σ’ επαφή μαζί τους, κι όταν η Diana επέμεινε, την έδιωξε απειλώντας πως θα καλούσε την αστυνομία.
Κάποια στιγμή, αναφέρθηκε ανώνυμα σε ένα δημόσιο κέντρο υγείας της περιοχής ότι ένα κορίτσι περιφερόταν σε άσχημη κατάσταση, με εμφανή τραύματα στο σώμα του, στο σπίτι των Baniszewski. Μία νοσοκόμα χτύπησε την πόρτα του σπιτιού στις 15 Οκτωβρίου. Η Gertrude την προσκάλεσε μέσα και αφού έστειλε την –για μια ακόμη φορά τρομοκρατημένη- Jenny στην κουζίνα να πλύνει τα πιάτα είπε στην νοσοκόμα ότι το κορίτσι το οποίο έψαχνε ήταν η αδερφή της Jenny, η Sylvia. Πράγματι, εκείνη είχε αρκετές πληγές στο σώμα της, ήταν βρωμιάρα, δεν έκανε ποτέ μπάνιο και στο τέλος η Gertrude είχε αναγκαστεί να την πετάξει έξω. Ήταν μια πόρνη και «δεν είχε καμία θέση σ’ αυτό εδώ το σπίτι!. Ποιος ξέρει που μπορεί ν’ αλήτευε τώρα.»
Η νοσοκόμα έφυγε χωρίς να ξέρει φυσικά ότι την ίδια στιγμή, το κορίτσι που αναζητούσε, βρίσκονταν δεμένο και φιμωμένο στο υπόγειο, ακριβώς κάτω από τα πόδια τους.
Μόλις πέντε μέρες πριν το κορίτσι πεθάνει, δύο αστυνομικοί ήρθαν στο σπίτι. Ένας γείτονας, ο BruceHanlon, διαμαρτυρήθηκε στην Baniszewski ότι κάποια από τα παιδιά, είχαν μπει και είχαν κλέψει διάφορα εργαλεία από το υπόγειό του. Η Gertrude του είπε ότι χτυπούσε λάθος πόρτα, εκείνος όμως επέμεινε και έτσι η Gertrude κάλεσε την αστυνομία, λέγοντας στους αστυνομικούς ότι ο Hanlon επιχείρησε να εισβάλει στο σπίτι της πηδώντας από το παράθυρο. Ο Hanlon συνελήφθηκε και κρατήθηκε με την κατηγορία της διάρρηξης.
.
Το τελευταίο Σαββατοκύριακο
Το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Sylvia ξεκίνησε όταν η Baniszewski αποφάσισε να την αφήσει να κοιμηθεί ξανά στο δωμάτιο σ’ ένα κρεβάτι. Ο Coy, η Stephanie και ο John την κουβάλησαν από το υπόγειο σ’ ένα από τα δωμάτια του πρώτου ορόφου και ακολουθώντας τις οδηγίες της Gertrude, την έδεσαν στο κρεβάτι έτσι ώστε να μην μπορεί να πάει στην τουαλέτα αφού «δεν είχε δικαίωμα να τη χρησιμοποιεί μέχρι να μάθει να μην «βρέχει» το κρεβάτι.»
Εκείνη τη νύχτα, η Sylvia «έβρεξε» το κρεβάτι.
Το επόμενο πρωί ξεκίνησε μ’ ένα ακόμη «υποχρεωτικό» στριπτήζ το οποίο κλιμακώθηκε με την Gertrude να εξαναγκάζει τη Sylvia να εισάγει ένα μπουκάλι σόδας στον κόλπο της. Αμέσως μετά η Baniszewski αποφάσισε να εκδικηθεί γι’ ακόμα μια φορά τη Sylvia για το ότι διέβαλλε τις κόρες της στο Γυμνάσιο. «Όπως στιγμάτισες εσύ τις κόρες μου έτσι θα στιγματίσω κι εγώ εσένα!», είπε και πρότεινε στον RickyHobbs να τη βοηθήσει να «μαρκάρει» το κορίτσι. Εκείνος δέχτηκε μ’ ενθουσιασμό. Αφού έγδυσαν τελείως τη Sylvia, την έδεσαν και τη φίμωσαν. Η Gertrude ζέστανε μ’ έναν αναπτήρα μία βελόνα ραψίματος και με το πυρωμένο μέταλλο χάραξε ένα “I”, μια απόστροφο κι ένα μέρος του “M”, στην κοιλιά του κοριτσιού, πριν δώσει τη βελόνα στον Hobbs για να τελειώσει εκείνος τη δουλειά.
Ο Ricky ξεκίνησε να σκαλίζει τη φράση στο δέρμα της κοπέλας, σταμάτησε ωστόσο κάποια στιγμή για να ρωτήσει την Baniszewski πως γράφεται η λέξη “prostitute”. Η 37χρονη γυναίκα έγραψε τη λέξη σ’ ένα κομμάτι χαρτί και του το έδωσε για να συνεχίσει.
Αφού τελείωσε, ο Ricky η Paula και η δεκάχρονη ShirleyBaniszewski αποφάσισαν από κοινού να χαράξουν κι ένα “S” στο σώμα της Sylvia. Ίσως ως αρχικό για τη λέξη “Sylvia” ή “slave”. Ο Rickyσκάλισε με την πυρωμένη βελόνα την πρώτη καμπύλη του γράμματος και μετά μαζί με την Shirley φώναξαν την Jenny και την πρόσταξαν να ολοκληρώσει εκείνη το γράμμα. Εκείνη, αν και τρομοκρατημένη, αρνήθηκε να το κάνει κι έτσι η μικρή Shirley άρπαξε τη βελόνα και τελείωσε εκείνη το γράμμα χαράσσοντας τη δεύτερη καμπύλη κατά λάθος ανάποδα, σχηματίζοντας έτσι τελικά τον αριθμό «3» στο στήθος της Sylvia.
Παρουσία κι ενός ακόμη παιδιού της γειτονιάς, του RandyLepper, η Gertrude άρχισε να κοροϊδεύει την Sylvia για τη φράση που ήταν πια χαραγμένη στην κοιλιά της: «Τι θα κάνεις τώρα Sylvia;» φέρεται να της έλεγε η Baniszewski. «Δεν μπορείς πια να παντρευτείς, ούτε και να ξεγυμνωθείς μπροστά σε κανέναν. Τι θα κάνεις τώρα;».
Το ίδιο απόγευμα, η Sylvia, οδηγήθηκε ξανά στο κελάρι όπου ο CoyHubbard τη χρησιμοποίησε για μια ακόμη φορά σαν σάκο του μποξ για την καθιερωμένη του προπόνηση. Αργότερα, όταν η Jenny κατέβηκε για να την δει, η Sylvia της είπε: «Θα πεθάνω. Το καταλαβαίνω πια.»
Το υπόγειο
Εκείνο το βράδυ της επιτράπηκε να κοιμηθεί επάνω και το επόμενο απόγευμα, η Gertrude μαζί με την Stephanie την έκαναν μπάνιο. Αυτή τη φορά ήταν ένα κανονικό ζεστό μπάνιο και όχι το συνηθισμένο με το βραστό νερό.
Αργότερα η Gertude και η Paula την ανάγκασαν να γράψει ένα γράμμα προς τους γονείς της. Μετά το θάνατο της Sylvia, η Baniszewski παρέδωσε αυτό το γράμμα στους αστυνομικούς, λέγοντάς τους πως λίγες μέρες πριν η Sylvia είχε φύγει από το σπίτι και πως κάποιο από αυτά τ’ απογεύματα, καθώς περπατούσε στην πίσω αυλή βρήκε αυτή την επιστολή. Το ανυπόγραφο γράμμα έγραφε τα εξής:
«Προς τον κύριο και την κυρία Likens,
Τη νύχτα ακολούθησα μία συμμορία αγοριών. Είπαν ότι θα με πλήρωναν αν τους έδινα κάτι, έτσι μπήκα στο αυτοκίνητο και όλοι πήραν αυτό που ήθελαν … και όταν τελείωσαν, με χτύπησαν γεμίζοντας με πληγές και σημάδια όλο μου το σώμα. Επίσης έγραψαν στην κοιλιά μου τη φράση, «είμαι πόρνη και περήφανη γι’ αυτό».
Έκανα τα πάντα για να εξοργίζω την Gertie και κόστισα στην Gertie περισσότερα χρήματα απ’ όσα έχει. Έσκισα ένα στρώμα και ούρησα πάνω του. Επίσης στοίχισα στην Gertie χρήματα για γιατρούς τα οποία δεν μπορεί να πληρώσει κι εξόργιζα συνεχώς την Gertie και όλα τα παιδιά…»
Το γράμμα
Η Baniszewski είπε ότι έπρεπε κάποιος να πετάξει την Sylvia σ’ έναν σκουπιδότοπο. Ο John και η Jenny θα μπορούσαν να το αναλάβουν αυτό. Η Sylvia σε μια ύστατη προσπάθεια να δραπετεύσει άρχισε να τρέχει προς την πόρτα. Η Gertrudeτην ακολούθησε και μ’ ευκολία σταμάτησε το αδύναμο και τραυματισμένο κορίτσι, πριν καν αυτό φτάσει ως την εξώπορτα. Την έσυρε στην κουζίνα και της έδωσε ένα τοστ για να το φάει. Η άρρωστη Sylvia είπε ότι δεν μπορούσε να το καταπιεί. Έξαλλη η Baniszewski άρχισε να χτυπάει το κορίτσι στο στόμα μ’ ένα κουρτινόξυλο.
Ο δεκάχρονος JohnBaniszewski έδεσε την Sylvia στο υπόγειο. Η Gertrude μη θέλοντας προφανώς το κορίτσι να πεθάνει –τουλάχιστον όχι μέσα στο σπίτι της- κατέβηκε για να της προσφέρει μερικές φρυγανιές.
«Δώστα στο σκυλί», της είπε η Sylvia «Πεινάει περισσότερο από μένα».
Ίσως το κορίτσι ένιωθε ότι δεν είχε πλέον τίποτα να χάσει. Η Baniszewski την χτύπησε πολλές φορές στην κοιλιά.
Την επόμενη μέρα, Κυριακή 24 Οκτωβρίου, ο John και η Gertrudeξυλοκόπησαν μαζί την Sylvia. Αργότερα πέρασε και ο CoyHubbard από το σπίτι για τη συνηθισμένη του προπόνηση. Χρησιμοποιώντας ένα σκουπόξυλο, της κατάφερε ένα γερό χτύπημα στο κεφάλι το οποίο άφησε το κορίτσι αναίσθητο.
Κατά τη διάρκεια εκείνης της νύχτας η Sylvia χτυπούσε συχνά το πάτωμα του υπογείου μ’ ένα φτυάρι. Κάποιοι από τους γείτονες είπαν αργότερα ότι άκουγαν τα χτυπήματα κι ότι σκέφτηκαν να καλέσουν την αστυνομία για να διαμαρτυρηθούν για το θόρυβο, αλλά τελικά δεν το έκαναν.
Την επόμενη μέρα η Sylvia οδηγήθηκε επάνω για ένα τελευταίο μπάνιο. Όταν η Stephanie κι ο Ricky προσπάθησαν να την βγάλουν από την μπανιέρα, κατάλαβαν ότι η Sylvia δεν ανέπνεε πια.
Η Baniszewski είπε στον Rickyνα βρει έναν τηλεφωνικό θάλαμο και να καλέσει την αστυνομία. Όταν έφτασαν οι αστυνομικοί η Gertrude τους έδωσε το γράμμα που είχε αναγκάσει την Sylvia να γράψει, ελπίζοντας ότι αυτό από μόνο του θα έδινε όλες τις απαραίτητες εξηγήσεις για την παρουσία του νεκρού κακοποιημένου κοριτσιού στο σπίτι της. Προτού όμως καν ο αστυνομικός το διαβάσει τον πλησίασε τρέμοντας η τρομοκρατημένη Jenny και του ψιθύρισε: «Πάρτε με από ‘δω και θα σας τα πω όλα.»
Δίκη
Η GertrudeBaniszewski συνελήφθη με την κατηγορία του φόνου. Για τον ίδιο λόγο συνελήφθησαν και οι PaulaBaniszewski, StephanieBaniszewski, JohnBaniszewski, RichardHobbs και CoyHubbard. Στα μικρότερα παιδιά από τη γειτονιά AnnaSiscoe, JudyDuke, RandyLepper και MikeMonroe απαγγέλθηκε η κατηγορία των σοβαρών σωματικών βλαβών.
Ο δικηγόρος της StephanieBaniszewski, ζήτησε χωριστή δίκη και κατάφερε ν’ αποσυρθεί η κατηγορία του φόνου και το κορίτσι να δικαστεί με την κατηγορία της σοβαρής σωματικής βλάβης.
Τα περισσότερα από τα παιδιά δεν αρνήθηκαν τις πράξεις τους, όταν όμως ρωτήθηκαν γιατί έκαναν ό,τι έκαναν, απάντησαν «Η Gertie μου είπε να το κάνω.»
Η Baniszewski αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες. Υποστήριξε ότι η υγεία της εκείνο το διάστημα ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και δεν της επέτρεψε να αντιληφθεί πότε, πως και γιατί τα παιδιά άρχισαν να κακοποιούν τη Sylvia. Συχνά, κατά τη διάρκεια της δίκης, η Gertrude φαινόταν περισσότερο να κατηγορεί τη Sylvia για διάφορες «ανήθικες» πράξεις, παρά να υπερασπίζεται τον εαυτό της.
Προς έκπληξη όλων, η απόφαση του δικαστηρίου περιόριζε την κατηγορία του φόνου πρώτου βαθμού στην GertrudeBaniszewski, χωρίς μάλιστα να της επιβληθεί και η θανατική ποινή. Άσκησε έφεση και σε δεύτερη δίκη, στις 19 Μαΐου του 1966, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.
Το σπίτι το 1965
Η PaulaBaniszewski, η οποία κατά τη διάρκεια της δίκης γέννησε ένα κοριτσάκι το οποίο ονόμασε Gertrude, καταδικάστηκε επίσης σε ισόβια με την κατηγορία του φόνου δευτέρου βαθμού. Τα τρία αγόρια, ο RichardHobbs, oCoyHubbard και ο JohnBaniszewski, καταδικάστηκαν με ποινές φυλάκισης από δύο έως εικοσιένα χρόνια, με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας εξ’ αμελείας. Δύο χρόνια αργότερα αποφυλακίστηκαν και τα τρία. Τo 1971 η Paula και η Gertrude ξαναδικάστηκαν, και απαγγέλθηκε στην Paula η κατηγορία της ανθρωποκτονίας εξ’ αμελείας. Η ποινή της μειώθηκε και δύο χρόνια αργότερα αποφυλακίστηκε. Η GertrudeBaniszewski παρέμεινε στη φυλακή μέχρι και το 1985, όταν και αποφυλακίστηκε λόγω καλής διαγωγής. Πέντε χρόνια αργότερα, πέθανε από καρκίνο στον πνεύμονα.
Από καρκίνο πέθανε και ο RichardHobbs, σε ηλικία μόλις 21 ετών. Λίγα χρόνια μετά την αποφυλάκισή του, ο CoyHubbard οδηγήθηκε ξανά στη φυλακή κατηγορούμενος για πλήθος διαρρήξεων. Αρκετά χρόνια αργότερα κατηγορήθηκε για το φόνο δύο αντρών, χωρίς όμως ν’ αποδειχθεί ποτέ τίποτα.
Ο JohnBaniszewski, δεν απασχόλησε ποτέ ξανά την αστυνομία. Συνέχισε τη ζωή του με το όνομα JohnBlake, παντρεύτηκε και απέκτησε τρία παιδιά. Πριν από λίγα χρόνια, μετά την τραγωδία του Jonesboro στο Arkansas, όπου δύο μαθητές άνοιξαν πυρ μέσα στο σχολείο σκοτώνοντας τέσσερις συμμαθητές τους και έναν δάσκαλο, αποφάσισε να βγει από την «ανωνυμία» για να δηλώσει, φέρνοντας τον ίδιο του τον εαυτό ως παράδειγμα, πως οι ανήλικοι εγκληματίες δεν είναι «χαμένα» μέλη της κοινωνίας και πως πάντα υπάρχει η ελπίδα και η δυνατότητα για την πλήρη επανένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο. Σήμερα ζει πια ανάπηρος και σχεδόν τυφλός από το διαβήτη.
Η StephanieBaniszewski έγινε δασκάλα. Παντρεύτηκε κι απέκτησε παιδιά, όπως και η Paula, η οποία ζει σε μια μικρή φάρμα στην Iowa.
Ο Lester και η BettyLikens χώρισαν το 1967. Το 1999 η Betty πέθανε σε ηλικία 71 ετών.
Η JennieLikens παντρεύτηκε και δούλευε για πολλά χρόνια σε τράπεζα. Πέθανε το 2004, σε ηλικία 54 ετών.
Το σπίτι στο 3850 της οδού EastNewYorkStreet, όπου πέθανε η Sylvia υπάρχει ακόμη. Για δεκαπέντε χρόνια παρέμεινε ακατοίκητο και από τότε μέχρι σήμερα, άλλαξε αρκετούς ενοικιαστές και ιδιοκτήτες, κανένας όμως απ’ αυτούς δεν κατοίκησε εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Οι τελευταίοι ιδιοκτήτες του, ο Trey και η TammyDavis, το αγόρασαν το 2003, και αποφάσισαν να το μετατρέψουν σε καταφύγιο για άστεγες νέες γυναίκες. Με τη βοήθεια πολλών ιδιωτών, αλλά και ομάδων και φιλανθρωπικών οργανώσεων της Ινδιανάπολις, που συνεισφέρουν τόσο οικονομικά όσο και με εργασία, το καταφύγιο, όταν θα είναι έτοιμο να λειτουργήσει, θα μπορεί να φιλοξενήσει περίπου δέκα γυναίκες ηλικίας από 18 εώς 24 ετών.
Λογοτεχνία, Κινηματογράφος
Αρκετά λογοτεχνικά έργα έχουν ως θέμα τους ή έχουν επηρεαστεί από την υπόθεση της δολοφονίας της
SylviaLikens. Κάποια από τα κυριότερα είναι τα εξής:
The Basement, τηςKate Millet.
The Indiana Torture Slaying, τουJohn Dean.
The Girl Next Door, τουJack Ketchum. Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις “Λογείον”, ως
«Το κορίτσι της διπλανής πόρτας».
“Το κορίτσι της διπλανής πόρτας”
Συγγραφέας: Τζακ Κέτσαμ
μτφρ: Νίκος Ρούσσος
Εκδόσεις Λογείον
Αμερικανικά προάστια.
Ένα όμορφο, ήσυχο μέρος για να μεγαλώνει κανείς.
Εκτός αν πρόκειται για την έφηβη Μεγκ ή την ανάπηρη αδερφή της, τη Σούζαν.
Σε ένα αδιέξοδο, μέσα στο σκοτεινό υγρό υπόγειο του σπιτιού των Τσάντλερ, η Μεγκ και η Σούζαν είναι έρμαια στα κτηνώδη καπρίτσια και τις εκρήξεις οργής μιας μακρινής τους θείας που βυθίζεται ταχύτατα στην τρέλα.
Μια τρέλα που επηρεάζει τους τρεις γιους της -και τελικά ολόκληρη τη γειτονιά.
Μόνο ένα προβληματισμένο αγόρι στέκεται διστακτικά ανάμεσα στη Μεγκ και τη Σούζαν και τον βάναυσο, βασανιστικό τους θάνατο.
Ένα αγόρι που είναι υποχρεωμένο να λάβει μια πολύ ώριμη απόφαση
ΤΖΑΚ ΚΕΤΣΑΜ
Ο Jack Ketchum (1946-2018)
Πηγή: Βιβλιονέτ
Πηγή:https://eglima.wordpress.com/2008/05/06/likens_3/
678
124
20