"Στην πΈνα": "ΣΑΝ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ.."...ΓΡΑΦΕΙ Η ΝΙΚΟΛΙΑ ΠΑΝΙΔΟΥ

Στην “πΈνα” ✒️✒️

“ΣΑΝ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ..”

Νικολία Πανίδου

Σαν πυροτέχνημα…

Μα είναι απίστευτο πως όλες οι εικόνες μέσα στο μυαλό σου μπορούν σε μία στιγμή και μονάχα για μία στιγμή να ανακατευτούν σαν χαρτιά ολοκαίνουριας τράπουλας και να δημιουργήσουν μία νέα εικόνα που μπορεί να σου μοιάσει τόσο οικεία.

Έτσι κι εκείνη έβλεπε μέσα στις τόσο φωτεινές αποχρώσεις του κόκκινου τη μορφή του. Τον έβλεπε να την αγγίζει και να την φιλάει για πρώτη φορά μέσα στο σπίτι που αποφάσισαν να ζήσουν από κοινού. Έβλεπε τον εαυτό της ολοζώντανο μπροστά της να χαμογελάει και σχεδόν άγγιζε αυτό το χαμόγελο στο χλωμό της πρόσωπο. Αν μετακινούσε μερικά εκατοστά το βλέμμα της, τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος κυριαρχούσαν και άνοιγαν διάπλατα το παράθυρο από το δωμάτιο που είχε μεγαλώσει. Πόσο πολύ της άρεσε να αγναντεύει αυτή τη θάλασσα για ώρες, καθισμένη επάνω στο κρεβάτι της, από αυτό το παράθυρο. Έκλεισε για δευτερόλεπτα τα μάτια σας μήπως και καταφέρει να μυρίσει ξανά την αλμύρα στον αέρα όμως μονάχα μια βαριά, σχεδόν ορατή μαύρη σκόνη ένιωθε να χώνεται μέσα στα ρουθούνια της. Πολλή άσχημη η αίσθηση που της άφηνε, όμως το κορμί της δεν έλεγε να κουνηθεί ούτε εκατοστό από το σημείο που στεκόταν τόση ώρα. Η εικόνα πλέον μπροστά της φόρεσε το μαύρο πέπλο της νύχτας και η ματιά της έψαχνε να βρει το λιγοστό φως μιας νέας σελήνης. Άδικος όμως ο κόπος της. Κανένα φως δεν υπήρχε, μονάχα μια φλογίτσα από το ρεσό που είχε αφήσει να καίει στο μπαμπού τραπέζι του μπαλκονιού. Ήταν από εκείνο το τελευταίο βράδυ που η φιγούρα του σχεδόν έκρυβε την εξώπορτα, ενώ εκείνος αγωνιούσε να την ανοίξει και να φύγει μακριά της. Τώρα έβλεπε τον ακίνητο εαυτό της στο μπαλκόνι να τον κοιτάει καθώς πνιγόταν από τα δάκρυα που αρνιούταν να χύσει. Περίεργο, με τα δάχτυλά της τα ένιωθε τώρα να κυλάνε στο πρόσωπό της.

– Κυρία μου, είστε καλά; δικό σας είναι το σπίτι;

– Ναι, δικό μου… – Ξέρετε τι συνέβη; Ήσασταν μέσα;

– …….

– Είστε προφανώς σε κατάσταση πανικού. Ηρεμήστε σας παρακαλώ. Σε λίγη ώρα οι συνάδελφοι μου θα έχουν σβήσει τη φωτιά. Ευτυχώς ειδοποιηθήκαμε εγκαίρως.

Τον ακολούθησε σιωπηλά προς το μέρος που της έδειχνε όμως το κεφάλι της συνέχισε να κοιτάει ψηλά.