“Στην πΈνα”: “ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΛΕΣ ''ΓΙΑΤΙ;'' ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΣΒΗΣΤΟ ΜΕ ΜΠΛΑΝΚΟ.”

Στην πΈνα”

“ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΛΕΣ ”ΓΙΑΤΙ;” ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΣΒΗΣΤΟ ΜΕ ΜΠΛΑΝΚΟ.”

Γράφει ο Γιώργος Λ. Παπαθανασίου

***

Ζωντανεύω ιστορίες. Διηγούμαι τα πάθη των ανθρώπων. Τους καημούς.Τα όνειρα τους.Τη θέση τους στον κόσμο. Από πού ήρθαν; Πού πάνε; Το γνωρίζουν; Ένα καραβάνι που διασχίζει μιαν έρημο.Ώσπου να βρει μιαν όαση.

Ένας σταθμός. Πού κατεβαίνει; Ένα λιμάνι; Πού πάει να αράξει;

Μιαν αγκαλιά. Μια συντροφιά. Μια ασβεστωμένη αυλή.Μια κληματαριά. Ένας κήπος με λουλούδια . Στο μπαλκόνι ψηλά μια χελιδονοφωλιά. Και πολλά παιδιά.

Διηγούμαι τη ζωή. Άλλοτε σκληρή και ωμή έως τραγική.

Κι άλλοτε γλυκιά. Εξιδανικευμένη. Σαν τον αμοιβαίο έρωτα ενός ζευγαριού πάνω στις δόξες του. Που όλα τα βλέπει φωτεινά.

Όλα τα βλέπει γιορτινά. Χωρίς καμιά σκοτούρα .

Ούτε υποψία για το τι θα γίνει ύστερα από χρόνια.

Μιλώ για την ελπίδα. Αυτή τη χαραμάδα από φως που βγαίνει μέσα απ’ το πιο βαθύ σκοτάδι. Εκεί που όλα φαίνονται χαμένα. Εκεί που δεν υπάρχει δρόμος για τον γυρισμό.

Γράφω για όλα εκείνα τα ερωτήματα που βασανίζουν αιώνες τον άνθρωπο. Αυτόν που ψάχνει να βρει μιαν απάντηση . Καθώς εκστατικός κοιτάζει τον ήλιο να βουλιάζει μες στη θάλασσα κάποιο ηλιοβασίλεμα καλοκαιριού.

Που βλέπει γύρω του ν’ ανθίζουν τα κλαδιά των δέντρων.

Κι ύστερα να κάνουν καρπούς. Και έπειτα τα φύλλα ξεραμένα να πέφτουνε στη γη.

Κι αναρωτιέται κάθε φορά που φεύγουν γύρω του άνθρωποι σαν τα πουλιά πάνω στα κλαριά. Κι αναρωτιέται γιατί τόσοι και τόσοι σκοτώνονται στον πόλεμο. Γιατί τόσος πόνος και δυστυχία;.

Μητέρα του πόνου λέει τη γη. Κοιλάδα των δακρύων, όσο αναλογίζεται εκατομμύρια νεκρούς να ξεπαστρεύονται στους δυο παγκόσμιους πολέμους και στα ολοκαυτώματα. Κι εκεί χάνει την πίστη του.

Μα έξαφνα, σαν νανούρισμα γλυκό ,μια φωνή του λέει:Δεν είναι δυνατόν, να το έκανε ο Θεός αυτό. Ο Χριστός αναστήθηκε. Και τότε η καρδιά του αγαλλιάζει.

Οι ήρωες μου είναι φτωχοί, απλοί. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Μοδίστρες, υφάντρες, κορίτσια του λαού , κομμώτριες , αγρότες και αγρότισσες, εργάτες, οικοδόμοι.

Είναι και κάποιοι πλούσιοι που νιώθουνε απελπισία και συντριβή. Δε τους χωράει ο κόσμος.Θα’ θελαν να χαρίσουν όλα τα πλούτη τους αρκεί να ξανά βλεπαν δυο μάτια που’ χουν σβήσει.

Γράφω για τους αγώνες του λαού μας. Η σύγχρονη νεοελληνική ιστορία περνά μέσα από τις πιο ένδοξες αλλά και πιο ντροπιαστικές σελίδες για τη χώρα μας. Για να μας διδάξει. Να μας εμπνεύσει. Άλλοτε να μας κάνει περήφανους. Κι άλλοτε προσεκτικούς και προβληματισμένους.

Μιλώ για τη φύση της Πατρίδας μας και πώς επηρεάζει τα συναισθήματα μας. Πόσο η ίδια καθορίζει ακόμα και τον τρόπο σκέψης μας.

Μιλώ για τη φύση, λες και πρόκειται να συμμετάσχει στις χαρές και στις λύπες των ανθρώπων. Την κάνω να νοιάζεται για τον άνθρωπο.

Πως είναι εκεί για να του υπενθυμίζει πως κι αυτή είναι αδερφή του. Να τον παρηγορεί .Να τον καταλαβαίνει και να του συμπαραστέκεται όταν τον βλέπει λυπημένο.

Σαν να του λέει: Κοίτα τι ωραίο τριαντάφυλλο.Για σένα.

Δες απόψε τ’ αστέρια. Για σένα ξαγρυπνούν.

Μιλάω για τους τυχερούς, τους ευλογημένους της ζωής, τους ευνοημένους. Αλά και για τους άτυχους. Για τον σταυρό που κουβαλούν ως το τέλος.Άλλοτε λιγοψυχώντας κι άλλοτε με αξιοπρέπεια.

Διηγούμαι τη ζωή. Όπως είναι και όπως θα ήθελα να είναι κάποιες φορές.

Διηγούμαι τις ζωές των γυναικών. Ως επί το πλείστον, η γυναίκα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα βιβλία μου.

Είναι και μια πρόκληση να καταλάβω τον κόσμο της. Αλλά και μια τιμής ένεκεν αφιέρωση στη μάνα, τη σύζυγο, την αρραβωνιαστικιά, και σε κάθε γυναίκα και Ελληνίδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: Γιώργος Λ. Παπαθανασίου

.…………………..

Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο

Βιβλίων Ορίζοντες