Στην πΈνα” ✒️✒️
“Η ΣΙΩΠΗ “
Γράφει η Καλλιόπη Βελόνια
Η σιωπή..
Περιμένω.
Κάθε ώρα και στιγμή περιμένω ένα νεύμα, μια κίνηση, μια λέξη σου, όμως κάθε φορά, σκουντουφλάω στη σιωπή.
Είμαι μεγάλος οπαδός της ξέρεις, κι’ όμως, μερικές φορές δεν την αντέχω, γιατί είναι τόσο βαριά που η ψυχή μου δεν μπορεί να την αντέξει.
Θέλω να την σπάσω την σιωπή, να ουρλιάξω τόσο δυνατά, ώσπου η φωνή μου να την κάνει θρύψαλα.
Θέλω να την κλάψω την σιωπή, τόσο ώσπου τα δάκρυα μου να την πνίξουν, αλλά παραμένω σιωπηλή και μόνο περιμένω. Δεν αντιδρώ, γιατί πεθαίνω.
Ξέρω, ότι κάποια στιγμή, θα σπάσω, τα συναισθήματα θα ξεχυθούν σαν ορμητικός χείμαρρος και θα παρασύρουν ότι υπάρχει στο διάβα τους.
Τότε ένα θα είναι το ερώτημα:
Πόσο ικανοί θα είμαστε να επεξεργαστούμε τις λέξεις που θα ξεχυθούν μετά από τόσο καιρό σιωπής;
Πάλι περιμένω και πάλι τίποτα.
Κανένα νεύμα, καμία κίνηση, καμία λέξη.
Και τα ερωτήματα είναι ακόμα εδώ. Με βασανίζουν, με κατατρώνε.
Παλεύω, παλεύω σκληρά με τον εαυτό μου, τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου. Θέλω να σκίσω την σάρκα μου, να βγω από το σώμα μου, ν’ απελευθερωθώ από τα δεσμά της επίγειας ύπαρξης μου.
Νοιώθω φυλακισμένη σ’ αυτό το όμορφο κλουβί που λέγεται κορμί.
Ευτυχώς έχω σανίδα σωτηρίας, το μυαλό.
Αυτό τίποτα δεν μπορεί να το περιορίσει, τίποτα δεν μπορεί να το φυλακίσει. Η σκέψη και η φαντασία δεν έχουν όρια, δεν έχουν αλυσίδες.
Τώρα, μπορεί να είσαι εδώ και σε κλάσματα δευτερολέπτου να βρεθείς εκεί που επιθυμείς, εκεί όπου κανείς δεν μπορεί να σε βρει.
Γι’ αυτό λοιπόν και εγώ θα φύγω πάλι, θα πάω εκεί που το μυαλό μου ηρεμεί, σ’ αυτά τα υπέροχα, μαγικά μέρη που μόνο στην φαντασία μου υπάρχουν. Θα ταξιδέψω νοερά σε κόσμους που εγώ δημιουργώ και θα γυρίσω όταν ΕΓΩ το επιλέξω, όταν θα έχω χορτάσει ομορφιά, ηρεμία και ανεμελιά. Όταν η όραση μου θα έχει κορεστεί και οι αισθήσεις μου θα έχουν τρελαθεί.
Μόνο τότε θα γυρίσω.
Όταν θα πώ ότι έζησα αρκετά, ότι είδα, ότι γεύτηκα, ότι αισθάνθηκα. Όσο και να σας φαίνεται περίεργο μόνο σε τέτοιους φανταστικούς τόπους όλα είναι αγνά και αληθινά. Ναι, αληθινά, γιατί είναι η δική σου εκδοχή της πραγματικότητας, η δική σου εκδοχή της ευτυχίας.
Είμαι έτοιμη λοιπόν τώρα. Φεύγω! Μη με αναζητήσετε εδώ κάτω.
Αν πραγματικά θέλετε να με βρείτε, ελάτε μαζί μου.
Μπορείτε. Και εσείς μπορείτε, αρκεί να μ’ ακολουθήσετε. Μην φοβάστε. Είναι όμορφα εκεί πάνω, θα δείτε…
Απόσπασμα από το βιβλίο “Το μυστικό της προφητείας”
Το Μυστικό της Προφητείας.
Δυο μήνες είχαν περάσει από την μέρα που είχε φύγει ο πατέρας του Raiden για το μέτωπο, όταν στις τρεις τα ξημερώματα μιας θερμής νύχτας, λουσμένος στον ιδρώτα τινάχτηκε στον ύπνο του και ανακάθισε στο κρεβάτι λαχανιασμένος. Είχε δει έναν τρομερό εφιάλτη.
Βρισκόταν, λέει, στο πεδίο της μάχης. Σωροί από πτώματα και τραυματισμένους στρατιώτες ήταν απλωμένα στο έδαφος. Μερικοί τινάζονταν σπασμωδικά αφήνοντας την τελευταία τους πνοή, ενώ άλλοι προσπαθούσαν με όση δύναμη τους είχε απομείνει να συρθούν μακριά από αυτό τον κοινόβιο τάφο. Φωτιές και καπνοί έπνιγαν την ατμόσφαιρα και μετέτρεπαν το τοπίο σε φλεγόμενη κόλαση. Οι ήχοι μπερδεμένοι. Ένα συνοθύλευμα πολεμικών κραυγών, μεταλλικών χτυπημάτων από τα ξίφη και ρυθμικών τυμπανισμών. Μέσα σε αυτό το χάος και ενώ μαχόταν με σθένος, ο Raiden είδε ξαφνικά την φιγούρα του πατέρα του. Ο άντρας ήταν στριμωγμένος από δύο στρατιώτες μπροστά σε έναν τεράστιο κορμό ενός υπεραιωνόβιου δέντρου και προσπαθούσε να αμυνθεί. Ήταν τρομοκρατημένος. Οι δυνάμεις του είχαν αρχίσει να τον εγκαταλείπουν. Όλα έδειχναν ότι δεν θα άντεχε για πολύ ακόμα. Κραδαίνοντας το σπαθί του και σκοτώνοντας όποιον του διέκοπτε την πορεία, ο Raiden έτρεξε προς το μέρος του να τον βοηθήσει. Στο πέρασμα του οι στρατιώτες έπεφταν νεκροί σαν τραπουλόχαρτα! Ήταν απίστευτα γρήγορος και ακριβής! Όμως, πριν φτάσει αρκετά κοντά, ο ένας από τους δυο στρατιώτες πρόλαβε και κάρφωσε το ξίφος στην καρδιά του πατέρα του. Ο Raiden έπεσε πάνω τους με ορμή και με μια αστραπιαία εναέρια κίνηση αφαίρεσε το κεφάλι του ενός με το κατάνα και κάρφωσε στην κοιλιά τον άλλον με το γουακιζάσι που κρατούσε στο άλλο χέρι. Και οι δυο σωριαστήκαν στο έδαφος. Γονάτισε λαχανιασμένος και άρπαξε τον πατέρα του από το έδαφος ανασηκώνοντας ελαφρά τον κορμό του. Το σπαθί του εκτελεστή του ήταν ακόμα καρφωμένο πάνω του και αίμα κυλούσε από το στόμα του. Ο λαβωμένος άντρας μέσα σε σπασμούς έκανε μια ύστατη προσπάθεια να μιλήσει για μια τελευταία φορά….
«γίνε samurai…..έχεις το χάρισμα……ανήκεις στους εκλεκτούς που….» και πριν προλάβει να ολοκληρώσει…ξεψύχησε!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
678
124
20