Στην πΈνα” 
“Βechamel”
Γράφει η Αργυρώ Μαργαρίτη
***
Εγώ, κορίτσια, αγαπώ τη μαγειρική, αλλά από την … από δω μεριά. Δηλαδή, η καλύτερή μου να απολαμβάνω τα μαγειρικά παρασκευάσματα δια χειρός θείας Ευτέρπης και ευφάνταστου σεφ πολυτελούς εστιατορίου. Φυσικά, δεν σνομπάρω τις παντός είδους ταβέρνες με τα πάσης φύσεως μοναδικά μεζεκλίκια.
Οι διάφορες εκπομπές, όπου τύπου master chef, μάγειροι και μαγείρισσες ανακατεύουν τσουμπλέκια και υλικά, με αφήνουν είτε παντελώς αδιάφορη ή με παραπέμπουν σε μάγους και ταχυδακτυλουργούς που βγάζουν απ’ το μανίκι τους ένα ολόκληρο ύφασμα που πριν ήταν κομματάκια!
Έτσι ακριβώς! Παίρνουν τόσο από αυτό, μια κούπα από εκείνο, δυο κουταλιές από το άλλο, ανακατεύουν, ζυμώνουν, φορμάρουν, ξεφορμάρουν και, ω του θαύματος, σου παρουσιάζουν κάτι που λες «να μπω στην τηλεόραση να το καταβροχθίσω»!!!! Αυτό το ρήμα με αφορά. Γιατί όσες φορές προσπάθησα να φτιάξω αυτά τα τόσο απλά γαστριμαργικά, απέδειξα ότι έχω ικανότητες σκηνοθέτη τρομακτικού θρίλερ.
Αυτά εγώ, κορίτσια, τα είπα στον Κωνσταντίνο. Στο Goutsi που φοράω, δεν του έκρυψα τίποτα απολύτως. Σας το μεταφέρω αυτολεξεί:
«Εγώ, μωρό μου, και η κουζίνα… καμία σχέση»
Ο Κωνσταντίνος, ερωτευμένος γαρ, με πήγε στη μαμά του.
«Αυτή θα πάρω, την ευχή σου». Αυτή με μέτρησε πατοκόρφως.
«Ο γιόκας μου τρελαίνεται για παστίτσιο», είπε η μαμά. «Εγώ ανακατεύω όλα τα υλικά και βάζω μπόλικη μπεσαμέλ. Εσύ πώς το φτιάχνεις;»
«Εγώ το τρώω όπως το φτιάχνει η θεία μου και επίσης πολύ καλό είναι και στην ταβέρνα του Μήτσου. Να πάμε μια φορά!»
«Ο έρωτας περνάει απ’ το στομάχι», μου έριξε την παροιμιώδη σπόντα.
«Το δικό μου ή το δικό του;» ερώτησα αθώα.
Το μελλοντικό πεθερικό μου έριξε βλέμμα αχινού.
«Έλα να σου κάνω μάθημα. Εγώ νύφη που δεν φτιάχνει παστίτσιο, δεν θέλω. Τι θα τρώει ο γιος μου»
«Θα ερχόμαστε σε σας, που το φτιάχνετε τέλεια», προσπάθησα να την παινέψω, αδίκως.
«Όσο ζω, ναι. Αλλά τι θα γίνει όταν κλείσω τα μάτια μου;»
Φυσικά, δεν χτύπησα ξύλο αλλά δέκα λεπτά αργότερα ο μελλοντικός μου σύζυγος με έφερε στο φιλότιμο.
«Έλα, ρε αγάπη. Μεγάλη γυναίκα είναι, δείξε κατανόηση. Μάθε πώς το φτιάχνουν το παστίτσιο, εσύ που είσαι τόσο… τόσο…»
Ήθελε να πει «έξυπνη», «μοναδική» και άλλα παρόμοια που με εκθειάζουν και με έπεισε.
Στο σπίτι έγινε συμβούλιο. Μου έδειξαν μαγνητοσκοπημένες εκπομπές της Βέφας – η θεία έχει αρχείο – , μου ξεφύλλισαν τσελεμεντέδες, αλλά είναι να το έχεις στο DNA σου. Εγώ από μαγειρική… IQ …τσουκαλιού!
Μια βδομάδα αργότερα, κάτι είχα αρχίσει να ψυλλιάζομαι, περνώντας μεσαιωνικά μαρτύρια. Αφού, σου λέει, η Ιερά Εξέταση όταν ήθελε να βασανίσει κάτι σαν κι εμένα, τις έβαζε να μαγειρεύουν και εκείνες τα μαρτυρούσαν όλα. Είναι που ο Κωνσταντίνος είναι γλυκός και τρυφερός, με αγαπάει πολύ, με φιλάει υπέροχα στο πανάκριβό του αμάξι, μου υποσχέθηκε ένα μονόπετρο κοτρωνάτο και… δέχτηκα. Πήγα την άλλη μέρα στο σπίτι της μαμάς του και αρχίσαμε μαθήματα μαγειρικής για αρχάριες.
Υπέφερα, κορίτσια, αλλά… ας όψεται το ταξίδι στο Μιλάνο που μου υποσχέθηκε ο μέλλων.
Πάρτε μια ιδέα του τι τράβηξα:
Η μαμά του: βάζεις νερό στην κατσαρόλα μέχρι εδώ.
Εγώ: Απλό.
Η μαμά του: μόλις πάρει βράση το νερό….
Εγώ: Από πού θα την πάρει; Τι υπαινίσσεστε;
Η μαμά του: ….ρίχνεις τα μακαρόνια.
Εγώ: όπως ρίχνουν τα χαρτιά;
Αυτά ήταν τα εύκολα. Γιατί παρακάτω, όταν φτάσαμε σε κάτι περίεργα ρήματα, όπως «τσιγαρίζω», «σωτάρω» και άλλα παρεμφερή, είπα να τα παρατήσω, αλλά το Μιλάνο έχει καταπληκτικά μαγαζιά.
Η μαμά του: τώρα θα δέσουμε τη σάλτσα.
Εγώ: να φέρω σπάγκο ή σκοινί;
Η μαμά του: ….;;;; !!!!
Την πέμπτη μέρα είχα κουτσομάθει να βράζω μακαρόνια και να ετοιμάζω τον κιμά. Χρειάστηκαν ολονύκτια φροντιστήρια από θεία Ευτέρπη και υπόσχεση από Κωνσταντίνο για ένα επί πλέον ταξίδι σε Παρίσι. Και φτάσαμε στην αποφράδα ημέρα όπου η μαμά του θα με μάθαινε το απαύγασμα του παστίτσιου, την béchamel. Πήγα φορώντας ένα απλό Armani με λίγα στρας, πράγμα το οποίο δεν εκτιμήθηκε.
Το μέλλον πεθερικόν μου εξήγησε λεπτομερώς τη μπεσαμελοειδή διαδικασία, στη συνέχεια μου έριξε ένα βλέμμα τσουκνίδας, πήρε το γιόκα αλά μπρατσέτα και κάθισαν στο σαλόνι να δούνε στο βίντεο μια μοντέρνα ταινία του 1800.
Στην αρχή, τα πράγματα πήγαιναν καλά. Ανακάτευα το αλεύρι με το βούτυρο, αλλά όταν έφτανε η στιγμή να ρίξω το γάλα… καταστροφή!!! Αυτό το πράγμα γέμιζε σβώλους που δεν διαλύονταν ούτε με κομπρεσέρ.
Στην όγδοη προσπάθεια πήγα στο μπάνιο να διορθώσω το ρίμελ μου που είχε γίνει σαν νερό απ’ τους ατμούς και τηλεφώνησα κρυφά στη θεία.
«Το και το. Για μια παλιοσάλτσα, χάνω Παρίσι και Μιλάνο. Και μονόπετρο».
«Μη σκας. Βάλ’ το στο μίξερ ή στο μούλτι!»
Με το μυστικό της θείας, θα έφτανα επί τέλους στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Πέταξα το σβολιασμένο κατασκεύασμα και ετοιμάστηκα να φτιάξω καινούργιο.
«Δεν έχει άλλο γάλα» φώναξα στο μελλοντικό πεθερικό με την ελπίδα πως θα την σκαπουλάριζα. Μετά από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, το γάλα είχε τελειώσει.
«Βάλε συμπυκνωμένο, έχει στο ντουλάπι», ακούστηκε η φωνή της Γκεστάπο.
Κορίτσια, είστε μάρτυρες. «Συμπυκνωμένο» είπε. Εγώ τι φταίω; Βρήκα ένα κουτί, και το έριξα. Δεν έφτανε, έριξα δεύτερο και τρίτο. Τρεις ώρες αργότερα και με δυο νύχια σπασμένα, το ταψί ψηνόταν στο φούρνο. Έστρωσα το τραπέζι, ο Κωνσταντίνος και η μαμά του πήραν θέση, σέρβιρα το υπέροχο έργο μου στα πιάτα και περίμενα κραυγές ενθουσιασμού. Απ’ το Μιλάνο θα αγόραζα τσάντες και παπούτσια. Απ’ το Παρίσι ρούχα και καλλυντικά.
Έβαλαν στο στόμα τους την πρώτη μπουκιά. Ό,τι περιγράφω, αφορά και τους δύο.
Πρώτα γούρλωσαν τα μάτια.
Μετά μείνανε σαν τη γυναίκα του Λωτ. Ακίνητοι.
Ύστερα κοιτάχτηκαν με αηδία.
Τέλος, σηκώθηκαν σαν τρελοί, ρίξανε κάτω τις καρέκλες, πετάξανε πιρούνια και πιάτα και τρέξανε στο μπάνιο.
Η τέως παρ’ ολίγο πεθερά μου βγήκε πρώτη. Με κοίταξε χωρίς να με βλέπει. Πήγε στην κουζίνα (όπου γινότανε χαμός από πιατομάνι και τσουκαλομάνι) και επέστρεψε κρατώντας τα άδεια κουτιά του συμπυκνωμένου ως τρόπαιο. Τα έβαλε σε ένα σακουλάκι, έδεσε κι ένα φιόγκο και μου το έδωσε πάλι χωρίς να με βλέπει.
«Να το δώσεις στη θεία σου»
Ο Κωνσταντίνος δεν εμφανίστηκε.
Η θεία κούνησε καρτερικά το κεφάλι. Συμπυκνωμένο, ναι. Αλλά όχι …ζαχαρούχο! Και μάλιστα τρία κουτιά!!!
Τώρα ψάχνω έναν σύζυγο με μαμά βίγκαν. Αν έχετε κάτι υπόψη σας, γράψτε μου στο messenger.
Θα με υποχρεώσετε.
***
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ
.…………………..
Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο
Βιβλίων Ορίζοντες
Επιμέλεια άρθρου : Καλλιόπη Γιακουμή
678
124
20