"Στην πΈνα": "ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ"... ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ

“Στην πΈνα” ✒️✒️

.
“ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ”

Γράφει ο Βαγγέλης Μαργιωρής

.
Βαλεντίνος…

Αν και εδώ που βρίσκομαι, πλέον δεν έχει κανένα νόημα, εντούτοις πρέπει να σας το δηλώσω από την αρχή. Εγώ τον Βαλεντίνο τον μισώ θανάσιμα, έχουμε τσακωθεί άσχημα. Τι γιατί; Γιατί δεν με χωνεύει! Κάτι θα του έχω κάνει, κάποια στιγμή στη ζωή μου και δεν το έχω ακόμη καταλάβει. Φυσικά δεν ήμασταν πάντα έτσι. Στα χρόνια της εφηβείας μου, αλλά και λίγο αργότερα, ο Άγιος μου φερόταν καλά. Κι εγώ τον τιμούσα βέβαια μιας και αγόραζα αρκουδάκια, μπαλόνια-καρδούλες, σοκολάτες και γενικά όλα τα είδη με τα οποία χαίρεται ο Άγιος και τα οποία, με βοηθούσαν να κλέψω κανένα επιπλέον φιλί. Μετά άρχισε να με περνάει από δοκιμασίες και κάπου εκεί οι σχέσεις μας διερράγησαν. Θυμάμαι ακόμη την Κατερίνα.

Η Κατερίνα ήταν η πρώτη μου μεγάλη καψούρα. Είχαμε γνωριστεί στις διακοπές τον Αύγουστο και από τότε ήμασταν συνέχεια μαζί. Οι φίλοι μου με δούλευαν, αλλά δεν έδινα δεκάρα. Κάποια μέρα, αρχές Φλεβάρη θα ήταν, γυρίζει η Κατερίνα και μου λέει. «Τι θα έλεγες να κάναμε κάτι πιο ιδιαίτερο του Αγίου Βαλεντίνου; Πέφτει Τετάρτη φέτος» Εγώ πολύ ήθελα να της πω ότι θα κάναμε ότι ήθελε το κορίτσι μου, αλλά είχαμε κανονίσει με την παρέα να πάμε γήπεδο. Έπαιζε πρώτη φορά μετά από χρόνια η ομάδα στο champions League και το συζητούσαμε και το σχεδιάζαμε από το Δεκέμβριο. «Αγάπη μου έχουμε κανονίσει με τα παιδιά γήπεδο για τις 14. Να κάνουμε την επόμενη ότι θέλεις» είπα και νόμιζα ότι ήμουν εντάξει στις υποχρεώσεις μου. Η Κατερίνα πάλι, δεν είχε την ίδια γνώμη. «Μάλιστα… Δηλαδή αν είναι να διαλέξεις ανάμεσα σε εμένα και τους φίλους σου και την ομάδα σου, εγώ έρχομαι τρίτη και καταϊδρωμένη! Ευχαριστώ που μου έδωσες να καταλάβω το ρόλο που έχω στη ζωή σου». Μέχρι να κατανοήσω τι είχα ακούσει, να σκεφτώ μια απάντηση, να ψελλίσω μια κουβέντα βρε αδελφέ, η Κατερίνα είχε γίνει καπνός και δεν ήθελε ούτε να ακούσει ξανά για εμένα. Έχασα το κορίτσι μου έχασε κι η ομάδα λίγες μέρες μετά. Ο Άγιος είχε δείξει τις προθέσεις του, εγώ ήμουν αυτός που αργούσα να μάθω.

Με τη Μάγια τα φτιάξαμε τον επόμενο Μάιο και ήταν πραγματικά το κορίτσι τον ονείρων μου. Με βοήθησε να ξεχάσω την Κατερίνα και μαζί της περνούσα υπέροχες μέρες. Την θεωρούσα πραγματικά ένα υπέροχο κορίτσι. Η φίλοι και οι γνωστοί μού έλεγαν να μην ενθουσιάζομαι πολύ, γιατί ήταν πολλοί αυτοί που θεωρούσαν την Μάγια υπέροχο κορίτσι. Εγώ δεν άκουγα κανέναν φυσικά, τόσο ερωτευμένος ήμουν. Φτάνει πάλι ο Φεβρουάριος, από δίπλα η Μάγια, «Θέλεις να με πας καμιά εκδρομή φέτος του Αγίου Βαλεντίνου; Πέφτει Σάββατο. Τι λες;» Είχα πάρει το μάθημα μου εγώ – είχε αποκλειστεί και η ομάδα- οπότε αποφάσισα να το παίξω άρχοντας. Είχα βέβαια κάτι δυσκολίες μιας και μου χρωστούσαν δύο μισθούς από τη δουλειά, αλλά είχα πιστωτική έτοιμη προς χρήση και δεν θα δίσταζα να την χρησιμοποιήσω. Είχα κι ένα αυτοκινητάκι, ένα μπλε Σιτροέν μεταχειρισμένο το είχα αγοράσει, οπότε βγήκα μπροστά με αέρα. «Όπου θέλει το κορίτσι μου!». «Ναύπλιο Θέλει το κορίτσι σου» είπε η Μάγια και συμφώνησα δίχως δεύτερη κουβέντα. Λογάριαζα όμως χωρίς τον Άγιο. Το επόμενο πρωί το αμάξι μπήκε συνεργείο. Το κοίταξε ο μάστορας, έσφιξε χείλια, κούνησε κεφάλι. «Το βιάζεσαι;» ρώτησε κοφτά κι εμένα με έκοψε κρύος ιδρώτας. «Να το έχω μέχρι το πρωί του Σαββάτου» είπα. Μούγκα ο μάστορας. Σκούπισε τα χέρια του στο μαυρισμένο στουπί που κρατούσε, κούνησε κεφάλι και ρουθούνισε. «Έχει πάρει κρεμαγιέρα αδελφέ. Δε θα σε προλάβω. Αν θες ρώτα κι αλλού, αλλά το βλέπω δύσκολο…». Μου έχωσε ένα μαχαίρι στη καρδιά. Μετά έχωσε το χέρι του στη τσέπη μου κι έψαξε για λεφτά. Δίχως αμάξι, δίχως χρήμα, γύρισα σπίτι και πήρα τη Μάγια τηλέφωνο να της ανακοινώσω ότι, Ναύπλιο για τώρα δεν είχε. «Καλά Θάνο δεν πειράζει. Κοίτα θα στο έλεγα κι εγώ. Κάτι μου προέκυψε για το Σάββατο και δεν θα μπορώ να είμαι εδώ. Θα τα πούμε όταν επιστρέψω, εντάξει;». Δεν τα είπαμε ποτέ, αν και είμαι σίγουρος ότι επέστρεψε! Έμαθα από κοινούς γνωστούς ότι είχε πάει τελικά Ναύπλιο με τον Αντρέα που είχε και τζιπ. Δεύτερη καμπάνα από τον Άγιο…

Έκανα καιρό να συνέλθω και να γνωρίσω άλλη κοπέλα. Εντωμεταξύ άλλαξα δουλειά, έπιασα και σπίτι μόνος μου, είχα άλλες έννοιες. Κάπου εκεί γνωρίστηκα με την Αννούλα. Καλή κοπέλα η Αννούλα, όμορφη η Αννούλα, γλυκομίλητη η Αννούλα, όλα καλά λοιπόν. Έλα που πλησίασε πάλι η αποφράδα ημέρα. Σαν σε όνειρο κακό μου πετάει ένα βράδυ η Αννούλα. «Λοιπόν τι λες να κάνουμε σε λίγες μέρες που θα είναι του Αγίου Βαλεντίνου;». Βλέπαμε ταινία στο Mega. Γυρίζω την κοιτάζω, αφήνω δίπλα τα ποπ κορν, παίρνω βαθιά ανάσα και το σοβαρό μου ύφος. «Δεν κανονίζω τίποτα για τις 14. Το έχω γρουσουζιά». Να τα μούτρα μέχρι το πάτωμα η Αννούλα. Λέξη δεν της έπαιρνα για τις επόμενες τρείς μέρες. Τελικά με τα χίλια παρακάλια μου το ξεφούρνισε. Είχε θυμώσει γιατί προφανώς έκανα πλάνα με άλλες στο παρελθόν, ενώ τώρα με αυτήν όχι. Είπα ας πάει και το παλιάμπελο, μπορεί να έχει αλλάξει η τύχη μου. « Θες να πάμε μονοήμερη εκδρομή στον Παρνασσό, να κάνουμε και σκι;» ξετρελάθηκε η Αννούλα! Έχω κάτι ιδέες ώρες ώρες! Όμως εκτός από ιδέες είχα έναν Άγιο να με καταδιώκει και ένα λογαριασμό ρεύματος που με περίμενε το άλλο πρωί. Όταν τον άνοιξα κόντεψα να πάθω έμφραγμα, εγκεφαλικό και διάρροια. Δύο μισθούς μου ζητούσαν. Μια και δυο πήγα στη ΔΕΗ, έφαγα όλη μου την ημέρα, έγιναν τα νεύρα μου σερπαντίνες, για να πάρω τελικά την απάντηση «Αυτός είναι ο λογαριασμός σας κύριε, πρέπει να τον πληρώσετε». Ένα ράκος επέστρεψα σπίτι και πήρα την Αννούλα τηλέφωνο να της πω τον πόνο μου. «Καλά βρε αγάπη μου, εσύ να είσαι καλά μη στεναχωριέσαι. Να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Γυαλιά ηλίου να πάρω για τον Παρνασσό ή λες ότι δεν θα χρειαστούν;». Φούντωσα, έγινα τούρκος από τα νεύρα μου και της πάτησα κάτι φωνές κι εκείνη μετά νευρίασε και να μη σας τα πολυλογώ, τέλος και με την Αννούλα. Τη στιγμή που έκλεινα το τηλέφωνο ήμουν σίγουρος ότι από κάπου ψηλά άκουσα ένα γέλιο. Κάποιον διασκέδαζα με τα χάλια μου και είχα βάσιμες υποψίες για το ποιος ήταν…

Τώρα πλησιάζει πάλι η μαύρη αυτή μέρα. Τώρα όμως εδώ που είμαι δεν ανησυχώ. Εδώ κανένας δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τον Βαλεντίνο. Ούτε που σκεφτόμαστε πια, αρκουδάκια, λουλούδια, σοκολατάκια, ταξίδια και όλες τις συναφείς αηδίες που κάνουν οι, υποτίθεται, ερωτευμένοι για να αποδείξουν την αγάπη τους.