ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΒΙΝΙΑΝΗΣ
Η εκδρομή είχε επιτέλους κλειστεί για το τέλος του μήνα και ήμουν τόσο ευτυχισμένη που θα πήγαινα με τον άντρα μου, μιας και ήμασταν λάτρεις της φύσης και των γεφυριών στην Ελλάδα και είχαμε επισκεφτεί πολλά από αυτά. Στο Καρπενήσι όμως θα πηγαίναμε για πρώτη φορά. Το γεφύρι που περνούσε ο Μέγδοβας από κάτω του είχε κτιστεί το δεύτερο μισό του 17 αιώνα. Και υπήρχαν πολλές ιστορίες για εκείνο. Και ήταν μάλλον τρομακτικές , μιας και υπήρχαν αφηγήσεις των ντόπιων για εμφανίσεις με νεράιδες . Για την Λάμια που έτρωγε ανθρώπους και πως δεν θα έπρεπε να το διαβείς το βράδυ.
Αλλά κάθε γεφύρι στην Ελλάδα η στο εξωτερικό, γέφυρες, και σπίτια , είχαν επάνω στους ώμους τους, ιστορίες που οι άνθρωποι κατά καιρούς τους είχαν αποδώσει. Το γεφύρι της Βίνιανης, ήταν μονοξοτό και πανέμορφο όπως το είχαμε δει σε φωτογραφίες. Και σίγουρα θέλαμε να το δούμε από κοντά.
Ο καιρός στο τέλος του Μάιου που επισκεφτήκαμε το Καρπενήσι ήταν καλός και ζεστός. Είχαμε κλείσει δωμάτιο σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο . Είχαμε υπολογίσει πως θα μέναμε εκεί για μια εβδομάδα ,γιατί η περιοχή είχε και άλλα γεφύρια όπως εκείνο του Μανώλη που θέλαμε να το δούμε. Το ορεινό κάλος της περιοχής από την πρώτη κιόλας μέρα μας εξέπληξε ολοκληρωτικά. Φτάσαμε με το τζιπ μας το μεσημέρι στο ξενοδοχείο και καθίσαμε για φαγητό. Το απόγευμα βγήκαμε μια βόλτα στην πόλη και γυρίσαμε νωρίς για να κοιμηθούμε.
Την επόμενη ημέρα μετά το πλούσιο πρωινό , ξεκινήσαμε την περιήγηση μας . Πήγαμε πρώτα στην μονή Προυσού και μετά στην λίμνη Κρεμαστών. Και φάγαμε στο χωριό Κορυσχάδες, με τα πέτρινα καλντερίμια του. Και φυσικά κλείσαμε εκείνη την ημέρα την περιήγηση μας , με το να πάμε στο μουσείο Εθνικής Αντίστασης. Είχαμε αποφασίσει πως την επόμενη το πρωί θα πηγαίναμε στους καταρράκτες του Κρικελοπόταμου , και στην Μαύρη σπηλιά, το μέρος που υπήρξε κρησφύγετο των ντόπιων , κατά την Τουρκοκρατία.
Και πραγματικά τα επισκεφτήκαμε και γυρίσαμε ξεθεωμένοι στο ξενοδοχείο. Οι τρεις μέρες είχαν περάσει και ακόμα να επισκεφτούμε το γεφύρι της Βίνιανης. Κάτι που κάναμε την επόμενη ημέρα. Γιατί θέλαμε να μείνουμε εκεί αρκετές ώρες. Και αυτό γιατί εκεί υπήρχε το χωριό φάντασμα της Βίνιανης. Μέχρι να φτάσουμε γιατί απείχε 33 χιλιόμετρα από το Καρπενήσι η ώρα ήταν δώδεκα το μεσημέρι. Θέλαμε οπωσδήποτε να δούμε το χωριό που οι κάτοικοι του το είχαν εγκαταλείψει μετά τον σεισμό του 1966.
Όταν φτάσαμε και βγήκαμε από το τζιπ ο ήλιος ήταν ψηλά στον ουρανό και τα σπίτια στέκονταν άλλα μισογκρεμισμένα, άλλα να γέρνουν , και άλλα να χάνονται πίσω από την βλάστηση. Ο τόπος ήταν μαγικός. Τα σπίτια ήταν εκεί για να θυμίζουν το παρελθόν. Και μπήκαμε σε αρκετά από αυτά. Σε κάποια αν όχι σε όλα , τα υπάρχοντα των κατοίκων ήταν εκεί. Πιάτα, κατσαρόλια, μαχαιροπίρουνα. Τα κρεβάτια είχαν ακόμα τα στρώματα με τις κουβέρτες τους. Κουρτίνες κρεμόντουσαν ξεχαρβαλωμένες. Ήταν σα να είχε σταματήσει ο χρόνος τόσες δεκαετίες πίσω.
Το απόγευμα μας βρήκε να τρώμε λίγο κολατσιό στο χωριό φάντασμα, και μάλιστα καθισμένοι σε ένα ξύλινο τραπέζι επάνω σε δυο καρέκλες που ακόμα έστεκαν όρθιες. Αλλά σύννεφα μαζεύτηκαν επάνω από το χωριό φάντασμα, τόσο γρήγορα που ξεκίνησε να βρέχει και δεν μπορέσαμε να βγούμε από εκεί. Αποφασίσαμε να ανάψουμε το τζάκι με λίγα κούτσουρα που βρήκαμε στην πίσω αυλή του σπιτιού , γιατί η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά. Η βροχή ήταν έντονη με αστραπές και βροντές. Και διήρκεσε περίπου μια ώρα.
Είχε έρθει το απόγευμα όταν φύγαμε από το χωριό και πήραμε το δρόμο , που ενώνει την παλιά Βίνιανη με την νέα. Μιας και το νέο χωριό χτίστηκε πιο κάτω από το παλαιό. Εκεί περάσαμε μέσα από ένα μικρό φαράγγι που καταλήγει στον Ταυρωπό ,και στο γεφύρι της Βίνιανης. Η δυνατή βροχή είχε κάνει τον ποταμό Μέγδοβα να τρέχει με τα νερά του ορμητικός. Εγώ έβγαζα όσες φωτογραφίες μπορούσα και ο σύζυγός μου άρχισε να ανεβαίνει το γεφύρι. Όμως οι ώρες είχαν περάσει πολύ γρήγορα και το φως του ήλιου είχε ελαττωθεί. Μέσα στην άγρια ομορφιά του τοπίου δεν είχαμε καταλάβει πως η νύχτα θα μας έβρισκε εκεί. Και έτσι ακολούθησα τον άντρα μου λίγα βήματα πιο πίσω καθώς ανεβαίναμε το γεφύρι. Όταν φτάσαμε στα μισά του δρόμου, ξαφνικά ακούσαμε περίεργους ήχους και μια μουσική. Αλλά έπρεπε να φύγουμε από εκεί και ταχύναμε το βήμα μας. Η νύχτα είχε πέσει όμως , και μαζί της είχε έρθει και ο τρόμος. Ακριβώς στην μέση του γεφυριού μια πανέμορφη γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά μας. Είχε ένα μεγάλο φεγγάρι από πάνω μας, αλλά είχαμε και τους φακούς μαζί μας που τους είχαμε ανοίξει. Τρόμαξα και πάγωσα στη θέση μου, ενώ ο άντρας μου την πλησίασε γοητευμένος μάλλον.
-Καλησπέρα σας κυρία μου. Πάμε προς την νέα Βίνιανη.
Της είπε εκείνος ,αλλά αυτή δεν απάντησε. Συνέχισε να τον κοιτάζει μέσα στα μάτια και γύρισε να φύγει. Ο άντρας μου όμως την ακολούθησε. Είχα για πρώτη φορά στη ζωή μου τρομάξει τόσο πολύ, γιατί θυμήθηκα, τους θρύλους που κάλυπταν αυτό το γεφύρι. Φώναξα του άντρα μου να γυρίσει πίσω. Μα εκείνος φαινόταν μαγεμένος από την άγνωστη γυναίκα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Αλλά μπροστά δεν θα πήγαινα. Άφησα τον σύζυγο μου να την ακολουθεί ,και λίγα λεπτά μετά άκουσα την σπαρακτική του κραυγή, που έσκισε το ίδιο το γεφύρι σε εκατοντάδες κομμάτια.
Μέσα στο σκοτάδι και με τους ήχους του ποταμού κάτω από τα πόδια μου , έσκυψα και φώτισα με τον φακό μου. Και αυτό που είδα θα με στοιχειώνει σε όλη μου την ζωή. Γιατί εκεί κάτω στις όχθες του Μέγδοβα η άγνωστη γυναίκα είχε μεταμορφωθεί σε ένα αποκρουστικό πλάσμα. Με σώμα φιδιού και μακριά νύχια, είχε αρπάξει τον λαιμό του άντρα μου και τον είχε ξεσκίσει πίνοντας του το αίμα. Και ενώ τα ασημένια νερά του ποταμού πάφλαζαν καθώς κατέβαιναν ,εκείνη η Λάμια, είχε ανοίξει με τα κοφτερά της νύχια την κοιλιά του και έτρωγε με βουλιμία τα έντερα του. Το θέαμα αυτό με έκανε να ουρλιάξω και εκείνη να γυρίσει να με κοιτάξει. Το αίμα έτρεχε από το στόμα της, και μου έδειξε τα δόντια της.
Μέχρι και σήμερα, που θυμάμαι εκείνες τις αποκρουστικές εικόνες, δεν μπορώ να ηρεμίσω. Εγώ μπορεί να σώθηκα εκείνη την νύχτα , αλλά εκείνη είναι εκεί και καραδοκεί τα επόμενα θύματα της. Στο πανέμορφο αυτό γεφύρι , που το έχει για σπίτι της.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ.Π.ΚΟΦΙΝΑ
____________
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
678
124
20