ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΝΟΥΜΕΡΟ 9
Τόσα χρόνια ναυτικός μέσα στα πλοία είχα δει ένα σωρό πράγματα. Περίεργες καταστάσεις μεταξύ των ανθρώπων, θύελλες και καταιγίδες μέσα στο Αιγαίο, αέρηδες καταστροφικούς, μα και φαντάσματα. Ψυχές ανθρώπων που είχαν πεθάνει μέσα σε εκείνα τα καράβια και είχαν θυμό που δεν μπορούσαν να φύγουν, να πάνε προς το φως. Είχα κάνει βάρδιες και στην κουβέρτα του πλοίου, η των πλοίων , στα οποία δούλεψα για πάνω από 25 χρόνια , στα αμπάρια ,και στην πρύμη όπου είχα την γενική εποπτεία.
Κάποτε όμως αναγκάστηκα καθώς είχα αλλάξει καράβι και ήμουν νέος για τους υπόλοιπους να αναλάβω την βάρδια των ρολογιών. Το καράβι στο οποίο πήγα ήταν παλιό , ήταν χρόνια στη θάλασσα, και κουβαλούσε την φήμη του πλοίου φάντασμα. Μα εγώ δεν πίστευα σε φαντάσματα και ιστορίες τρομακτικές. Ο λοστρόμος με είχε βάλει βάρδια να ελέγχω, όλο το βράδυ τα ρολόγια του πλοίου. Τα ρολόγια υπάρχουν σε όλο το μήκος και πλάτος των πλοίων και με αυτά ελέγχονται όλα τα καταστρώματα για την ομαλή πλεύση του καραβιού. Αν υπήρχε η οποιαδήποτε διαρροή , αν το πλοίο είχε καπνό από φωτιά , η υπήρχε πρόβλημα στα συστήματα του, η βάρδια του ρολογά ήταν για να τα ελέγχει όλα αυτά. Και έτσι ξεκίνησα κάθε βράδυ μέχρι το πρωί να κάνω την βάρδια , περπατώντας χιλιόμετρα επάνω στο πλοίο. Το συγκεκριμένο είχε 32 ρολόγια.
.
.
Η πρώτη εβδομάδα πέρασε ήσυχα. Η βάρδια ήταν από τις 8 το βράδυ ως της έξι το πρωί. Και ενώ υπήρχαν και διαστήματα που ξεκουραζόμουν, συνήθως ένα τέταρτο ,μόλις δηλαδή να πιω ένα νερό, η να πάω τουαλέτα, και ξανά την ίδια διαδρομή, αυτό που με κούραζε ήταν η βαρεμάρα. Ναι βαριόμουν , γιατί δεν έκανα ουσιαστικά τίποτε το κουραστικό, η δημιουργικό. Την κουκέτα μου την μοιραζόμουν με έναν άλλο ναύτη που ήταν πολύ μεγαλύτερος μου και κόντευε τα εξήντα. Σε εκείνο το πλοίο είχε περί τα δέκα χρόνια που δούλευε και το ήξερε από έξω. Και εκείνος ήταν που με είχε προειδοποιήσει για την βάρδια του ρολογά. Την είχε κάνει και εκείνος όταν είχε τοποθετηθεί στο εν λόγο καράβι. Και είχε βιώσει από πρώτο χέρι τον τρόμο στο ρολόι εννιά.
-Πρόσεξε μικρέ. Το ρολόι στο νούμερο εννιά κρύβει κάτι το φρικιαστικό. Μου είχε πει από την αρχή της γνωριμίας μας.
-Έλα μωρέ τώρα; Πιστεύεις και εσύ στα φαντάσματα; Αυτά ανήκουν στις εποχές που οι άνθρωποι έκαναν θεότητες ότι δεν καταλάβαιναν. Του είχα απαντήσει. Μα εκείνος κουνούσε το κεφάλι του σιωπηλά.
-Θα το δεις και εσύ. Και μακάρι να κρατήσεις τα λογικά σου. Άλλοι πριν από εσένα δε τα κατάφεραν. Μου είχε πει και κοίταξε το Αιγαίο που απλωνόταν μπροστά μας.
Και έτσι πέρασε και η δεύτερη εβδομάδα κάνοντας την ίδια βαρετή διαδρομή χτυπώντας τα ρολόγια του πλοίου , καθώς το καράβι γλιστρούσε στην αλμυρή θάλασσα. Τελειώνοντας με το ρολόι νούμερο οχτώ κατευθύνθηκα προς εκείνο του νούμερο εννιά , που σε σχέση με όλα τα άλλα ρολόγια ήταν πίσω από μια σιδερένια κολώνα και δίπλα σε ένα τεράστιο ράφι με αναλώσιμα υλικά κυρίως καθαριστικά , που χρησιμοποιούσαν οι ναύτες για το πλύσιμο των κάτω καταστρωμάτων και των μηχανών. Για να μπορέσω να το χτυπήσω έπρεπε κάθε φορά να απλώσω περισσότερο το χέρι αλλά και το σώμα μου για να το πετύχω. Και το ίδιο έκανα και εκείνη την νύχτα μόνο που….. δεν ήμουν μόνος. Καθώς απλώθηκα για να το χτυπήσω ένιωσα μακριά νύχια να με αρπάζουν και ένα κεφάλι με καμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου να εμφανίζεται πίσω από το ρολόι και να μου λέει.
-Είναι δικό μου το ρολόι με το νούμερο 9 ΔΙΚΟ ΜΟΥ. ΦΥΓΕ. Και με μια δυνατή σπρωξιά με πέταξε κάτω.
.
.
Θα πρέπει να λιποθύμησα για λίγα λεπτά γιατί όταν άνοιξα τα μάτια μου η κάρτα ήταν ακόμη στο χέρι μου, αλλά το πλάσμα που με είχε αρπάξει δεν ήταν εκεί. Σηκώθηκα σα να ήμουν υπνωτισμένος χτύπησα γρήγορα το ρολόι και πήγα στο επόμενο. Στη ζωή μου δεν είχα φοβηθεί ποτέ. Μα εκείνο που βίωσα με άλλαξε. Έκανα την βάρδια κανονικά και το πρωί πήγα για ύπνο. Μα εφιάλτες με τυραννούσαν και εκείνο το πρόσωπο καμένο πέρα ως πέρα εμφανιζόταν κάθε που έκλεινα τα μάτια μου. Και αναρωτήθηκα. Ποιο ήταν το φάντασμα που ζούσε στη ζώνη του ρολογιού νούμερο εννιά; Ποιος, η τι τον καταράστηκε να ζει εκεί αιώνια;. Έπρεπε να λύσω τον γρίφο για να μη ζήσουν και άλλοι τον τρόμο που πέρασα. Είχα ένα φίλο από τα παιδικά μου χρόνια που είχε σπουδάσει δημοσιογραφία και δούλευε σε μια εφημερίδα.
-Ρε φίλε ψάξε τίποτα στα κιτάπια σου για την ιστορία στο πλοίο που δουλεύω. Του είπα από το τηλέφωνο μια μέρα, και εκείνος δε μου χάλασε το χατίρι. Το πλοίο είχε μια άσχημη ιστορία από την αρχή που το κατασκεύαζαν.
Αυτός που το σχεδίασε πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα λίγο μετά που παρέδωσε τα σχέδια. Και το χειρότερο από όλα ήταν ο θάνατος του ηλεκτρολόγου στο σημείο που υπήρχε το ρολόι εννιά από ηλεκτροπληξία . Η οποία ξεκίνησε στο αμπάρι από κάτω , από βραχυκύκλωμα. Μόνο που Ο ηλεκτρολόγος στην προσπάθεια του να τελειώσει τις συνδέσεις ξέχασε πως είχε περάσει η ώρα. Όλο το προσωπικό είχε σχολάσει και κανένας δεν ήταν εκεί για να τον βοηθήσει. Όταν την επόμενη μέρα το προσωπικό πήγε στον χώρο της δουλειάς ,τον είδαν κυριολεκτικά καμένο, και το σώμα του πεταμένο σε μια γωνιά.
Αυτό ήταν λοιπόν το φάντασμα στο ρολόι εννιά. Μια ψυχή ταραγμένη που δε βρήκε το φωτεινό μονοπάτι και παρέμεινε εκεί να φρουρεί το σημείο που άφησε την ζωή του.
Και εκεί βρίσκεται ακόμα. Στο ίδιο πλοίο, στο ίδιο σημείο. Για αυτό να προσέχετε εσείς που θα κάνετε την βάρδια του ρολογά. Δεν σας θέλει εκεί……
ΚΑΤΕΡΙΝΑ. Π. ΚΟΦΙΝΑ
…………
____________
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
678
124
20