“Οι πληγές είναι τα παράσημα μας” γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή-Κουγιώνη

Ο πόνος είναι κάτι που όλοι αποφεύγουμε. Είναι ένα δυσάρεστο αίσθημα, που άλλοι κρύβουμε από περηφάνια, άλλοι από εγωισμό, άλλοι για να μην πληγώσουμε και κάποιοι από μας απλά, γιατί δεν θέλουμε να δείξουμε πόσο τρωτοί είμαστε σε αυτόν. Την ώρα που συμβαίνει, η πίκρα που μας προκαλεί, η αδικία που νιώθουμε, ο θυμός, θολώνουν την κρίση μας και δεν μας αφήνουν να δούμε άμεσα, το πόσο ωφέλιμος για μας, είναι τελικά ο πόνος..

Όταν υποχωρήσουν αυτά τα συμπτώματα ανακαλύπτουμε πως τελικά, είμαστε ακόμα ζωντανοί, ναι, μας λύγισε, μας γονάτισε, μα δεν μας σκότωσε ο πόνος. Όλη αυτή η δοκιμασία που περάσαμε και καθεμιά που θα χρειαστεί να περάσουμε, είναι απλά τα εναύσματα για να μπούμε στη διαδικασία να γίνουμε καλύτεροι. Βγαίνουμε από το ανελέητο σφυροκόπημα του πόνου, πιο δυνατοί, πιο ώριμοι και πιο συνετοί.

Δεν υπάρχει η αλήθεια είναι μονάδα μέτρησης του πόνου για να αντιληφθούμε την ένταση του και να την περιγράψουμε αντικειμενικά. Λέμε “Πόνεσα πολύ”, “Με πόνεσε λίγο” ή “Ήταν ένας αφόρητος πόνος”, μα όλα αυτά είναι υποκειμενικά. Ο καθένας μας βιώνει τον πόνο μόνος του και τον περνάει μόνος του.. και μόνος του μετά μετράει και τις πληγές που αφήνει το πέρασμα του. Μικρές-μεγάλες, επιπόλαιες-μοιραίες, βαθιές χαρακιές ή γρατζουνίσματα, κλειστές ή κάποιες που ακόμα ματώνουν σε θύμισες και πονάνε σε κάθε αλλαγή του καιρού.

Τις περισσότερες από αυτές τις περιποιούμαστε μόνοι μας, τις “γλείφουμε” μόνοι μας ή τις καλύπτουμε για να μην τις δει κανείς και νιώσει για μας οίκτο. Για να μην δείξουμε πόσο αδύναμοι είμαστε και πως τελικά λαβωθήκαμε. Οι πληγές μας είναι οι αποδείξεις, πως είμαστε τρωτοί, όχι σκληροί και απροσπέλαστοι, όπως θέλουμε να νομίζουν για μας τις περισσότερες φορές. Είναι οι αποδείξεις πως έχουμε αδυναμίες και αυτό το φοβόμαστε.

Εγώ πάλι πιστεύω, πως όταν δείχνουμε τις πληγές μας, δείχνουμε την δύναμη μας και πως αποτελούν αποδείξεις μόνο για αυτό. Πιστεύω πως αντί να αποφεύγουμε να τις κοιτάμε από αποστροφή ή γιατί μας κάνουν να νιώθουμε ηττημένοι, πρέπει να τις κοιτάμε συχνά και να θυμόμαστε τις μάχες που δώσαμε όταν τις αποκτήσαμε. Τα λάθη που κάναμε και τις προκάλεσαν, να θυμηθούμε και τι ήταν αυτό που τελικά τις γιάτρεψε.

Πιστεύω πως όσο πασχίζουμε απεγνωσμένα να τις καλύψουμε, με διάφορα “μεικ-απ”, πολλά υποσχόμενα σκευάσματα ή διάφορα τρικ, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δημιουργούμε ακόμα και σε μας την εντύπωση μιας ουτοπικής ζωής, μια ψευδαίσθηση απόλυτης ευτυχίας και ονειρεμένης ζωής, που δεν μας ταιριάζει και δεν μας βοηθάει πουθενά. Είναι σαν να απαρνιόμαστε την ζωή μας, την δική μας ζωή, σαν να απαρνιόμαστε εμάς, σαν να προδίδουμε τον εαυτό μας. Οι πληγές μας, είμαστε εμείς, είναι κομμάτια του “εγώ” μας. Όταν τις αγνοούμε επιδεικτικά και επιλεκτικά και προσπαθούμε να τις καμουφλάρουμε, χάνουμε σιγά-σιγά την προσωπικότητά μας, χάνουμε τον δίκαιο ή και τον άδικο λόγο που μας έκανε να δώσουμε την μάχη στην οποία τις αποκτήσαμε, χάνουμε την ουσία, το δίδαγμα που προκύπτει από το τραύμα τους. Απαξιώνουμε την δύναμη με την οποία μας όπλισαν, ξεχνάμε αυτό που γίναμε εξαιτίας τους. Οι πληγές μας είναι ένα σύνολο από εμπειρίες, στιγμές, γεγονότα και αδυναμίες που κατάφεραν όχι μόνο να μας κάνουν πιο σοφούς, αλλά και πιο δυνατούς. Μας έμαθαν να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε, να πατάμε δυνατά στα πόδια σου και να συνεχίζουμε. Γιατί λοιπόν να τις κρύβουμε;; Γιατί να τις μακιγιάρουμε..;; Γιατί να τις απορρίπτουμε..;; Γιατί να τις φοβόμαστε ακόμα..;;

Ο χρόνος όντως είναι γιατρός και στο πέρασμα του, οι πληγές γίνονται ουλές και δεν πονάνε πια. Κάποιες εξαφανίζονται εντελώς, οι πιο βαθιές αφήνουν ένα σημάδι, ανεξίτηλο, που θα στολίζει το κορμί μας πάντα, που θα βοηθάει την μνήμη να γυρνάει πίσω και την καρδία να θυμάται πόσα πέρασε. Γιατί να μας φοβίζουν, λοιπόν, τώρα που δεν πονάνε καν..; Και μην βιαστείτε να μου πείτε πως οι πληγές πονάνε για πάντα, γιατί αυτό κατά την γνώμη μου είναι λάθος. Ο πόνος είναι και θα είναι στο μυαλό μας. Η θύμηση του μας στοιχειώνει, μας βασανίζει κι αν είναι υπαρκτός ακόμα, αν ακόμα τον νιώθουμε, φταίμε εμείς που δεν πάμε παρακάτω, αλλά με μια μαζοχιστική διαστροφή, συνεχίζουμε να ξύνουμε την πληγή τόσο βαθιά, μα χωρίς λόγο, μέχρι να την κάνουμε να ματώσει και πάλι, να ξανανοίξει και να πονάει ακόμα περισσότερο. Κι όλα αυτά, γιατί δεν την γιατροπορέψαμε σωστά, δεν την φροντίσαμε αρκετά, δεν την αγαπήσαμε ποτέ και δεν την αποδεχτήκαμε ποτέ ως μέρος πια του σώματος μας, ως κομμάτι δικό μας..

Αν δεν πονέσουμε ποτέ φίλοι μου, δε θα καταλάβουμε ποτέ την δύναμη, την ηδονή της ευφορίας, της ευτυχίας, της χαράς. Δεν θα εκτιμήσουμε ποτέ αυτά που έχουμε, γατί δεν θα έχουμε χάσει τίποτα. Τους ανθρώπους που μας πόνεσαν, δεν πρέπει να τους μισούμε, μπορούμε να τους αποφεύγουμε, μα όχι να τους ξεχνάμε. Έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή μας και τους αξίζει να τους βάλουμε σε μια ειδική κατηγορία, σε αυτή που ανήκουν όσοι μας δίδαξαν, να τους βάλουμε στην ίδια λίστα με τους δασκάλους μας, το ίδιο ψηλά. Το αξίζουν, γιατί καταρχάς μας έκαναν να καταλάβουμε πως δεν τους αξίζαμε εμείς. Μάθαμε από αυτούς πολλά, πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε, από όσα έχουμε ήδη ανακαλύψει, κάποια θα τα διαπιστώνουμε στο διάβα της ζωής μας ανακουφισμένοι που δεν ξαναπονέσαμε για να τα αναγνωρίσουμε. Αλλάξαμε χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους. Γίναμε καλύτεροι εξαιτίας τους. Πιο δυνατοί, γιατί μας ώθησαν στα όρια και μάθαμε τις αντοχές μας. Δεν πρέπει να τους κρατάμε κακία, σπάνια οι άνθρωποι έχουν σκοπό να μας πληγώσουν. Τις περισσότερες φορές, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, όσο τραγικό κι αν είναι, το κάνουν εν αγνοία τους, κάποιες μάλιστα νομίζουν πως το κάνουν και για το..καλό μας. Απλώς ο καθένας κάνει τις επιλογές του, τις οποίες θεωρεί καλύτερες ή λέει λόγια που δεν τα σκέφτεται δεύτερη φορά, γιατί δεν ξέρει την δύναμη των λέξεων και παίρνει αποφάσεις που θεωρεί πιο συνετές, για αυτόν ή και για μας, χωρίς να υπολογίζει το κόστος και τις συνέπειες, γιατί απλά δεν ξέρει πως υπάρχουν. Μέσα σε όλα αυτά, το πως θα νιώσουμε εμείς, η δική μας ψυχολογία δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας γιατί απλά, αυτό..αυτούς τους ανθρώπους, δεν τους απασχόλησε ποτέ..ή τους ένοιαζε περισσότερο η δική τους.. εγωιστικό είναι, δεν είναι κακό, ούτε παράνομο.

Ένα θα σας πω ακόμα και θα σταματήσω να σας ζαλίζω. Όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε, ότι ναι..πληγωθήκαμε, ναι..πονέσαμε, λόγω εγωισμού –και καλώς αν έτσι νιώθουμε– να ξέρετε πως συμβαίνει σε όλους. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πληγώθηκε, να μην πόνεσε, να μην ένιωσε αδικημένος..Δεν συμβαίνει μόνο σε μας..και δεν είναι κακό που μας συνέβη. Για ρίξτε μια τσιμπιά στον εαυτό σας, το νιώσατε..;; Άρα ζείτε ακόμα..και είναι αλήθεια πως ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς..

Η Μελίνα Μερκούρη, μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα έχει αποφανθεί πως οι πληγές είναι παράσημα στη ζωή ενός ανθρώπου. Εμείς, λοιπόν, γιατί να νιώθουμε ακόμα πικραμένοι…;; Οι πληγές μας είναι όντως τα παράσημα μας και εμείς οι ήρωες της ζωής μας.. Μα για πείτε μου στα αλήθεια, ποιος ήρωας κρύβει τα παράσημα του…;; Ποιος ντρέπεται αντί να καμαρώνει για αυτά..;; Εμείς λοιπόν γιατί να μην αποδεχόμαστε την τιμή και να μην τα δείχνουμε γεμάτοι περηφάνια..;;

Είμαστε οι ήρωες της ζωής μας..!!!